Een week later mogen we weg uit het ziekenhuis. Kate en ik moeten nog wel wekelijks in het ziekenhuis komen voor een controle maar we hoeven daar niet meer te blijven gelukkig. Met de auto rijden we naar het huis van Sjoerd en Louise.

Eenmaal bij hun huis aangekomen stappen we alle vier uit en lopen we naar binnen. Kate heeft mijn hand al die tijd stevig vast. Ik heb haar nog steeds niet verteld dat ik zwanger ben van een tweeling, maar ik durf het haar eerlijk gezegd ook niet te vertellen. Ik ben bang voor haar reactie, bang dat ze zich alleen zal voelen als de tweeling eenmaal geboren is en ik mijn aandacht moet verdelen tussen 3 kinderen. 

Sjoerd en Louise lopen even naar boven om een kamer vrij te maken. Kate wil graag bij mij blijven slapen, dat mocht ook gelukkig, en daarom hoeven Sjoerd en Louise maar 1 kamer vrij te maken.

'Mama?' Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk Kate aan. Ik glimlach kort naar haar.

'Ja lieverd?' vraag ik zacht terwijl ik haar op mijn schoot til. Direct legt ze haar hoofd tegen mijn borst aan. Ik glimlach met een pijnlijk gezicht. Het doet pijn, maar ik laat het niet merken. Ik wil haar niet onnodig bang maken. Dat wil ik haar niet aandoen.

'Dit is fijn zo,' zegt ze zacht en lief. Ik druk een kus op haar kruin en sla mijn armen om haar heen.

'Dat vind ik ook,' zeg ik zacht en schrik op als de deur hardhandig open word gedaan. Ik verstijf van angst en ik voel dat Kate over haar hele lichaam begint te trillen.

'Hallo Saartje,' zegt een maar al te bekende stem. Er rolt een traan over mijn wang en Kate klimt snel van mijn schoot af. James komt naar ons toegelopen en pakt mijn kaken beet.

'Je weet toch dat je nooit van mij en Niels af zal komen?' grijnst hij. 

'Blijf van Kate af,' zeg ik zacht en ga voorzichtig staan. Dit had ik beter niet kunnen doen want James pakt mij hardhandig beet. 

'Louise!' Roep ik hard, maar ook dat had ik beter niet kunnen doen. Een harde klap in mijn gezicht is het gevolg van mijn roep om hulp. 

'Meekomen!' sist James en hij trekt mij mee naar buiten, naar zijn auto. Er rollen tranen over mijn wangen. Louise staat verslagen in de deuropening.

'Zorg goed voor Kate,' roep ik naar haar en ze knikt. Ook over haar wang rolt een traan. James duwt mij in zijn auto en maakt de gordel hardhandig vast. Hij doet de deur met een harde klap dicht en gaat achter het stuur zitten. De hele weg naar het maar al te bekende huis kan ik alleen maar denken aan Kate. Ze zal mij weer moeten missen, net nu het een beetje beter tussen ons ging en ze mij echt als haar moeder begon te zien. Ik kan dit niet meer...

--------------------------

Dat duurde lang zeg :( 

Sorry dat het zo lang duurde.

Dit is helaas het einde van deel 2 van De Cel, maar... Er komt een deel 3!

Als jullie ideeën hebben mag je het altijd laten weten in de comments of in privé xx