'Hoe gaat het nou met je?' vraagt Louise zacht. Ze zit naast mij op bed. Alhoewel, ik lig op bed en zij zit. Veel puf op rechtop te gaan zitten heb ik niet. Ik kan helemaal niks doen. Ik wil dit gewoon niet. Ik weet dat mama dit ook mee moet maken iedere dag. Ik weet dat James en Niels mama van mij af willen pakken, maar alleen als Louise en Sjoerd hier zijn komt mama hierheen. Alleen dan zie ik haar. Verder nooit. Zo vaak komen Louise en Sjoerd ook weer niet langs... 

'Het gaat.' Een leugen. Het gaat helemaal niet met mij. Mijn lichaam doet nog altijd heel veel pijn nadat James en Niels zijn langsgeweest. Nu doet het nog steeds pijn, ook al zijn ze vanochtend voor het laatst langsgeweest en nu is het middag.

'Vertel eens eerlijk, Kate,' dringt Louise voorzichtig door. Ik zucht en kijk haar verdrietig aan. Louise helpt mij rechtop zitten en slaat haar arm om mij heen. Ik leun zwak tegen haar aan.

'Het gaat niet...' Tranen springen weer in mijn ogen, maar ik mag niet huilen! Ik mag niet huilen... Ik mag niet huilen... Dit herhaal ik telkens in mijn hoofd, maar het lijkt niet te helpen. Uiteindelijk stromen de tranen over mijn wangen.

'Sst... Stil maar, meisje.' Louise veegt heel voorzichtig de tranen van mijn wangen. Ik kijk haar verdrietig aan en zucht diep. Na tien minuten zijn de tranen op, net zoals ik op ben. Ik ben kapot. Kapot door dit leven. Dit leven hoor niemand toch mee te maken? Of wel? Of is het gewoon normaal? 

'Ik wil hier weg met mama...' zeg ik heel zacht.

'Dat weet ik. Sjoerd en ik doen er nog steeds alles aan om jullie hier allebei weg te halen, maar niemand kan James en Niels vinden. Niemand weet waar jullie zijn behalve Sjoerd en ik, maar wij zijn gedwongen om niks te zeggen. Als we iets zeggen doen James en Niels jullie nog ergere dingen aan,' zegt Louise zacht. Ik knik. Ik snap wat ze zegt. Dan gaat de deur van de kamer open.

'Ik wil niet...' zeg ik bang, maar als ik zie wie het is glimlach ik heel kort. Het is een waterige glimlach, maar toch iets. De glimlach verdwijnt al snel als ik Sjoerd zie. Ik ben bang voor alles en iedereen, behalve voor degene die ik vertrouw. Ik vertrouw Sjoerd een heel klein beetje. 

'Mama...' Louise staat op en helpt mama om te gaan zitten op mijn bed. Direct slaat mama haar armen om mij heen. In haar armen voel ik me veilig. In haar armen ben ik veilig.