Sjoerd en ik gaan op de bank zitten en staren voor ons uit. Eindelijk zijn Sarah en Kate vrij. Het had niet langer moeten duren, aangezien ze daar al veel te lang zaten. Vooral Sarah zat daar heel lang. Ik snap soms nog steeds niet hoe iemand een medemens zoiets kan aandoen. Ik vraag me af of Sarah ooit nog een normaal leven zou kunnen leiden. Kate zal dat waarschijnlijk sneller kunnen dan Sarah.

'Waar zit je met je gedachten?' vraagt Sjoerd. Met een ruk kom ik terug in de werkelijkheid. Ik kijk hem geschrokken, betrapt aan.

'Overal en nergens,' antwoord ik kort.

'Bij Sarah en Kate dus,' lijkt Sjoerd mijn gedachten te kunnen lezen en ik zucht. Waarom kent hij mij zo goed?

'Misschien,' antwoord ik kort en kijk een andere kant op. Sjoerd kijkt achter zich en ziet dat Sarah naar beneden komt lopen. Ze loopt heel langzaam, zich vasthoudend aan de trapleuning. Sjoerd staat op en helpt Sarah naar de bank.

'Ik ga even naar boven,' zeg ik en loop naar boven zodat Sjoerd en Sarah even kunnen praten. Praten met iemand die ze vertrouwt heeft Sarah nodig. Praten zal voor haar het beste medicijn zijn. Praten heeft zij nodig. Ook heeft alles tijd nodig, heel veel tijd.