Przez najbliższe dwa dni wszystko było niemal zwyczajne.

Codziennie po śniadaniu odbywały się zajęcia z greki prowadzone przez Annabeth, następne kilka godzin spędzałam razem z Mią i Izzy na zajęciach z strzelania z łuku, biegach, zapasach (Izzy rozkładała mnie na łopatki, zanim zrobiłam cokolwiek w jej kierunku) a na koniec walki na miecze.

Trzeciego dnia, gdy razem z Mią wracałam z turnieju siatkówki pochłonięta rozmową na temat Will'a i jego dziwnego zachowania, ujrzałam Rose, jedną z wredniejszych córek Demeter w towarzystwie mojego ciotecznego brata.

- Cody?! - zawołałam zdumiona. Chłopak spojrzał na mnie, a ja podbiegłam do niego i wpadłam w jego ramiona.

- Przepraszam Har, że nie byliśmy na weselu Emily. - mruknął w moje ramię, chłopak. - Mama miała strasznie dużo na głowie, ciągle musiała odbierać i wysyłać do kogoś wiadomości.

- Iris tu jest? - zapytałam z nadzieją.

Cody pokręcił głową.

- Pojechała dziś rano do Chicago by się z kimś spotkać. Zostawiła mnie tu na trzy dni. - wyjaśnił i uśmiechnął się.

- Z kim spotkać? - spytałam zaciekawiona.

- Nie mam pojęcia. Powiedziała tylko Chejronowi i Dionizosowi, że jedzie do Chicago do jakiejś knajpy "szósty zmysł" czy jakoś tak.

Spojrzałam na Mię, która słuchała naszej rozmowy wyraźnie zaniepokojona.

- Czy Chejron powiedział coś o tej knajpie?

- Tylko tyle, że ma uważać bo to dość nieciekawe miejsce.

Uśmiechnęłam się do niego i poczochrałam mu włosy na głowie.

- Dziękuję, Cody. Stęskiniłam się za tobą.

- To dziwne ale ja też.

- Chodź, Cody. - zawołała Rose w kwiecistej sukience. - Pójdziemy na spacer.

- Do zobaczenia, sis. - krzyknął mój cioteczny brat, machając mi na porzegnanie.

Wymieniłam z Mią znaczące spojrzenia i powiedziałyśmy chórem.

- Kierunek: Wielki Dom.

***

- Wybij sobie ten pomysł z głowy, Harriet. - warknął Chejron.

Siedziałyśmy na kanapie w salonie Wielkiego Domu i od półgodziny próbowałyśmy przekonać Chejron aby pozwolił nam pojechać do Chicago.

- Twoja ciotka była pewna, że będziesz chciała się do niej udać, więc kazała mi ci to wybić z głowy. A w razie, gdybyś nadal chciała się tam udać mam cię, cytuję, "przywiązać do krzesła za ręce i nogi".

- Ależ, Chejronie! - wtrąciła Mia. - To miejsce może być niebezpieczne!

Chejron spojrzał na Mię z troską.

- Panno Williamson, docenią pańską troskę i chęć pomocy, ale wątpię, żeby bogini miała sobie nie poradzić w... knajpie.

Mia wyrzuciła ręce w górę i mruknęła:

- Musi być jakiś powód, dla którego się tam udała! I nie ukrywajmy się, nie jest to napewno wyjazd wypoczynkowy.

Chejron wetchnął.

- Masz rację, Mio, ale nie mogę wam niestety powiedzieć, bo to sprawa między Iris i mną.

Mia jęknęła zawiedziona.

- Idźcie już. I żeby żadna z was nie pomyślała nawet o wyjściu poza teren Obozu. Zrozumiano?

- Tak..... - mruknęłyśmy, opuszczając salon Wielkiego Domu.

***

- Co robimy? - zapytała Mia, gdy znalazłyśmy się już daleko od Wielkiego Domu.

Usiadłam na ziemi i oparłam się plecami o drzewo.

- Muszę się dowiedzieć o co chodzi.

- Czyli masz zamiar jechać do Chicago?

Spojrzałam na nią i pokręciłam głową przecząco.

- Nie, ale muszę z kimś porozmawiać.

Mia zmarszczyła brwi.

- Z kim?

- Mam na myśli mojego ojca.

Mia zamilkła wpatrując się w jakiś punkt pomiędzy drzewami.

Czułam, że muszę porozmawiać z moim ojcem. Wymagało tego moje serce....

- Kiedy chcesz go odwiedzić?

- Najlepiej szybko. - powiedziałam.

Mia skinęła głową.

- Myślisz, że Chejron ci pozwoli? Podobno twoja ciotka zabroniła ci opuszczać Obóz.

Westchnęłam, opierając głowę o pień drzewa. Jasne, że mnie nie wypuści. Mam zakaz opuszczenia "jednego z najbardziej bezpiecznych miejsc jakie dla mnie istnieje na świecie", ale wizyta u mojego ojca była jedną z ważniejszych spraw jakie miałam teraz na głowie.

Musiał przecież zauważyć, co dzieje się pod jego stopami. Przecież jego żona zaginęła a córka jest w niebezpieczeństwie. Dodatkowo, coś grozi jego władzy, a to, mimo wszytko, chyba poważna sprawa.

- Czyli podsumujmy co wiemy. - powiedziała Mia, siadając na igliwiu i biorąc do ręki patyk. - Twoja ciotka pojechała do Chicago by kogoś tam spotkać... wiesz, może kogo?

Spojrzałam na nią ze zdziwieniem.

- Mia, skąd ja to mogę niby wiedzieć?! Przecież nie jestem Wszytkowiedzącą Harriet! Moja inteligencja, i tak ogrooomna, jest ograniczona co do wiedzy, którą......

- Tak, tak, rozumiem! - przerwała mi Mia, machając patykiem przed nosem. - Myślałałam, że...dobra mniejsza z tym. Jestem zła, że Chejron nam nie powiedział. Dobra, przynajmiej tobie. Chociaż z drugiej strony, zapewne byś mi powiedziała, więc i tak bym wiedziała.

- Skończyłaś?

- Czyli udajmy, że już mi powiedziałaś. Co robimy?

- Ja jadę do ojca. A ty....

Mia wskazała na mnie kijem.

- Jadę z tobą, chodźby nie wiem co.

Nie chciałam protestować, więc jedynie kiwnęłam głową.
Między nami zaległa cisza. Nad naszymi głowami śpiewały ptaki, szumiały liście drzew. Natura otaczała mnie ze wszytkich stron, a jej bliskość przypomniała mi o moim pobycie na wyspie.
I tak pogrążona w wspomnieniach, zdałam się kompletnie nie usłyszeć jak tuż obok mnie siada Will. Oparł się o to samo drzewo co ja i spojrzał na mnie, chodź ja starałam się udawać, że go nie widzę.

- Ziemia do Harriet! - zamachał mi przed twarzą dłonią.

Zmierzyłam go ostrym spojrzeniem.

- Masz bardziej zmienny charakter niż kobieta. - mruknęłam.

Przewrócił oczami.

- Raz się ma lepszy dzień raz gorszy.

- Serio? Nie mów przy mnie o gorszych dniach. - jęknęłam.

- Słyszałem od Chejrona o twojej ciotce. I mam cię "przywiązać do krzesła za ręce i nogi".

- A tylko spróbuj, ty wredna małpo. - To była Mia. Złapała za swój kij i wymierzyła nim buntowniczo w Will'a, który prychnął z pogardą.

- Daruj sobie, tę scenkę, dziewczyno. - mruknął.

- Poprostu mówię, że masz jej nie dotykać bo cię spiorę na kwaśne jabłko w sam raz do szarlotki.

- Już się boje...kontynuując, mam dla ciebie Harriet..propozycję.

Wymieniłam z Mią zaciekawione spojrzenia.

- Ja też mam dla ciebie propozycję. - zawołała Mia. - A raczej prośbę.

- Słucham.

- Wyślę cię kopniakiem na księżyc a ty mi powiesz jak tam jest.

Will (znowu) przewrócił oczami.

- Dlaczego wy wszytkie musicie być takie...

- Piękne? - zapytałam z uśmiechem.

- Zabawne? - podsunęła Mia.

- Chodziło mi o irytujące.

- Takie słowo nie istnieje w słowniku, który mnie opisuje. - rzekła z udawaną dumą brunetka.

- Wracając do mojej propozycji. - powiedział Will, mierząc Mię zirytowanym spojrzeniem. - Znam osobę, na północy Nowego Yorku, która jak nikt potrafi wytłumaczyć znaczenie tych niezrozumiałych przepowiedni. Chejron zgodził się, abyś pod moją opieką udała się do owej osoby.

- Mówisz serio? Mam teraz wyruszyć z tobą do jakiegoś tłumacza przepowiedni?

- Myślę, że to najlepsze wyjście. Nie wiemy co cię czeka i wszyscy się o ciebie martwią. Ja, na twoim miejscu, bym wyruszył dziś wieczorem.

- Jeszcze kilka dni temu mówiłeś, że nie jestem pępkiem świata. - przypomniałam mu.

- To idziesz ze mną, Harriet?

Przez chwilę biłam się z własnymi myślami. W końcu wstałam i powiedziałam:

- Okey, ale pod warunkiem, że idą ze mną Nico i Percy. Ich też tyczy się przepowiednia, więc mają prawo się czegoś dowiedzieć.

- Masz być gotowa za pięć ósma, rozumiesz? Przyjdę po ciebie.

- Nie trzeba, Will. Sama trafię na miejsce zbiórki.

Mało opisów a dużo dialogów, to chyba rzadkość w moich rozdziałach.

Jak tam po świętach? 🍳🐤🐣  Będzie wam wystarczyło jajek na kolejny miesiąc jak mi? xD I kto z was był wczoraj mokry? 🌊🌊💧