Luna pov.

Obudziłam się i rozglądnełam. Dalej byłam w tym okropnym pokoju, w okropnym domu... Wstałam z łóżka i podeszłam do szafy, po czym ubrałam czarną bluzkę i dżinsy. Znów usiadłam na łóżku, bo nie chciałam iść na śniadanie. Nie byłam głodna... Chce z tąd uciec.... Ale nie mogę! Nie wiadomo ej co zrobić!!

- Ja wychodzę z dziewczynami i Stafanem!! - usłyszałam głos Valentine'a

Czyli wychodzi z wszystkimi!.... Oprócz Nathan'a.... Jak na złość, Nathan wlazł mi do pokoju.

- Hej Luna - uśmiechnął się

- Pfff.... - wywróciłam oczami

- Czego jesteś taka niemiła? - spojrzałam na niego wkurzona

- Bo cię nie lubię! - skrzyżowałam ręce

- A jak powiem żebyśmy uciekli? - dalej byłam na niego wkurzona

- Nigdzie nie pój.... Powiedziałeś żebyśmy uciekli?! Stąd?! - uśmiechnął się i przytaknął głową

- Tak, a więc? - wstałam najszybciej jak się da

- Idziemy! - Powiedziałam i wyszłam z pokoju

                                  ***

Staliśmy pod Instytutem... Dziwnie się czułam, ale w końcu spotkam Lily! Spojrzałam na Nathan'a.

- Fajny co? - uśmiechnęłam się cwaniacko

- Pfff... Widziałem lepsze - wywróciłam oczami i podeszłam do drzwi. Wymuwiłam jakieś słowa i drzwi się otworzyły, po czym weszłam

- Okej, a teraz chodź - szłam przez korytarz

- L-luna?!!! - zobaczyłam na końcu korytarza Lily, która do mnie biegła, po czym mnie mocno przytuliła

- Lily! Tak za tobą tęskniłam!! - odwzajemniłam uścisk

- Ja też! - spojrzała na Nathan'a - A to kto?

- Jestem Nathan ślicznotko! - pościł do niej oczko, a ona wywróciła oczami

- Nie schlebiaj mi - skrzyżowała ręce

- Ale to prawda! - powiedział i się uśmiechnął

- Pfff... Lizus! - powiedziała i się odwróciła, a ja się śmiałam

- Z czego się tak śmiejesz?! - spytał Nathan

- Bo Lily cię nie lubi - dalej się śmiałam

- Polubi, polubi - uśmiechnął się

- Tiaaa - usłyszałam Lily

- Lily!! Twoja mama się obudziła! - uslyszałam Jace'a - Luna! - przytulił mnie

- Też się cieszę, że cię widzę - uśmiechnęłam się

- Co??? Mama! - pobiegła, a ja biegłam za nią

Lily wbiła do pokoju, gdzie leżała nasza mama, a gdy weszłam to Lily rzuciła się w ramiona naszej mamy.

- Cześć Lily.... - głaskała ją po głowie I spojrzała na mnie - Luna... - podeszłam do niej i przytuliłam

- Mamo czego nam nie powiedziałaś, że jesteś nocnym łowcą! - powiedziałam

- No, bo tak było lepiej - spojrzałam na nią

- A dlaczego nie powiedziałaś, że mamy brata?! - spytała wkurzona Lily

- Bo... On nie żyje - obie na nią spojrzałyśmy

- Żyje! I jest tutaj! - Lily się uśmiechnęła i pokazała na Jace

- Ale to nie jest mój syn.... - obie znów na nią spojrzałyśmy

- Jak to??! Valentine powiedział... - Lily zaczęła mówić, ale nasza mama jej przerwała

- Valentine'owi uwierzyłyście?! - spytała zdziwiona

- Mhm.... - powiedziałam z poczuciem winy

- Chwila czyli nie jestem bratem Lily?! - uśmiechnął się Jace

- Nie jesteś - powiedziałam, a on spojrzał na Lily

- Cieszę się! - podszedł do niej i przytulił

- Co tu się dzieje?... - szepnęłam mi mama do ucha

- Kochają się - też szepnęłam, a ona na nich spojrzała

- Moja mała Lily stała się duża... - uśmiechnęła się

- Kocham cię Lily! - usłyszałam jak Jace wyznaje jej uczucia

- Jace ja... - I ona też, później będzie buzi i będą szczęśliwa, kochająca i piękna parą - Ja nie mogę z tobą być... - i buzi!.... Chwila, że co?! Jak to nie może z nim być!

- Lily? - spojrzał na nią

- Myślałam, że jesteś moim bratem..., A teraz się dowiaduje, że nim nie jesteś?! To dla mnie za dużo... Przepraszam - wybiegła z pokoju

Nie mogłam w to uwierzyć. Ona go kocha, wiem to! Ale i tak go spławiła... Nie rozumiem jej!

Podeszłam do Jace'a i dotknęłam jego ramienia, po czym on na mnie spojrzał.

- Wiem, że cię kocha, ale daj jej trochę czasu.. - pwiedziałam, a on odwrócił wzrok

- Dobra... - posmutniał. Współczuję mu...

Chwila moment! Gdzie jest David?! Wyszłam z pomieszczenia i skierowałam się do pokoju David'a. Taś, taś David, taś, taś. Weszłam do jego pokoju, a on na mnie spojrzał.

- L-luna?!! - spojrzał na mnie, po czym wstał

- Nie króliczek wielkanocny! - wywróciłam oczami

- Tak się cieszę! - przytulił mnie, a ja odwzajemniłam

- Też się cieszę.... Ale! - wyrwałam się - Jak mogłeś obwiniać Lily, że to przez nią Valentine mnie porwał!!

- Już idę ją przeprosić... - nawet się nie wytłumaczy, bo wie, że i tak nie wygra

Wyszliśmy z jego pokoju i zaczęliśmy szukać Lily. Poszłam do jej pokoju, a ona siedziała na łóżku. Zawołałam. Davida, a on wszedł do jej pokoju.

- Czego chcesz David?! - spojrzała na niego wkurzona

- Chciałem cię przeprosić za to, że obwiniałem cię o to, że porwano Lunę... - powiedział, a Lily na niego patrzyła

- Luna ci kazała to powiedzieć! - no i zgadła

- Co?! N-nie prawda! - spojrzał na nią. Och David... Nie umiesz kłamać...

- Kłamiesz David!! Wyjdź! - krzyknęła, a on posłusznie wyszedł. Usiadłam obok Lily

- Lily... Co się dzieje... - głaskałam ją po włosach

- Nic... - spuściła głowę

- Widzę, że coś się dzieje - powiedziałam, a ona się do mnie przytuliła

- Nie mogę.... Jace mi wyznał uczucia, ale ja nie mogłam tego zrobić! Przecież przed długi czas myślałam, że jest moim bratem! - głaskałam ją po plecach

- Ciii.... Rozumiem... - przytuliła się mocniej

- Dobrze, że tu jesteś... - spojrzała mi w oczy

Uśmiechnęłam się, a Lily zamknęła oczy i zasnęła. Jakoś położyłam ją do łóżka i przykrywamy kołdrą, po czym poszłam do swojego pokoju, przebrałam się w moją piżamę. Tak dawno za tym pokojem tęskniłam i poszłam spać...