Wiem, że pisałam, że Dark Grey będzie dłuższe niż 10 rozdziałów, ale to gryzłoby się z całą koncepcją, która wytworzyła mi się w głowie. Gdy każda z części się kończyła, pisałam osobne podziękowania, a to, co będzie poniżej to takie małe podsumowanie tego, czego byliście świadkami, przez te kilka miesięcy.

Pisząc te słowa, kompletnie nie wiem, jak zareagujecie na zakończenie i  jestem trochę przerażona. Jedna część mnie boi się, że będziecie zawiedzeni, że liczyliście na więcej/ na coś innego, a druga część mnie myśli, że mimo wszystko się Wam spodoba.

Red było spontaniczne. Od dłuższego czasu w mojej głowie tworzyła się wizja dorosłej Evy. Evy, która wciąż byłaby tą serialową, ale jednocześnie inną kobietą. I jasne, że jest przerysowana, bo taki właśnie był mój zamiar. Jak już pisałam kiedyś, Eva miała być młodszą Bridget Jones, ale od tego odeszłam. Zamiast tego, wrzuciłam obsesję na punkcie Cosmopolitan, na którą sama cierpię haha :) Pierwotnie Red miało być zwykłym ff. Jednak w połowie stwierdziłam, że zrobię z tego trylogię i tego nie żałuję. Red było wesołe i zabawne, a przynajmniej miało takie być. Blue było już w innych tonach. Ciąża Evy i jej relacja z Chrisem „zabiły" Evę z Red, bo nie było już Cosmopolitan czy żartów i nieporadności, które w pierwszej części były znakiem rozpoznawczym Evy. Ci z Was, którzy czytali SLS pewnie gdzieś w podświadomości myśleli, że Eva i Chris dziecka nie oddają, ale ja nie lubię pisać X razy tego samego, dlatego też Lotta trafiła do nowych rodziców. Starałam się, by fabuła Dark Grey nie kręciła się tylko wokół Lotty. Żebyście w końcu poznali Evę i Chrisa, byście zobaczyli, co sprawiło, że byli, jacy byli. Historia Evy jest czymś, czego bałam się napisać. Bo jak napisałam w 8 rozdziale, mamy XXI wiek, a wciąż są tematy tabu. Bałam się opisać coś, co mogło spotkać kogoś z Was. Chciałam, żeby to, co napisałam, było prawdziwe i szczere. Żeby to nie był zlepek oklepanych słów i zwrotów. Chciałam, by Eva była prawdziwa i by jeśli kogoś to spotkało, uwierzył i zrozumiał, że to nie jest jego wina. Że jest ofiarą, ale jednocześnie jest silny, bo przetrwał. By się nie poddawał, by wiedział, że ktoś jest obok. Dark Grey jest najmroczniejsze z całej trylogii i to nie tylko przez tytuł (kiepski żart autorki) i jednocześnie chyba najbardziej realne. Zmaganie się z własnymi demonami, to coś, co każdy z nas robi niemal codziennie. I chociaż to fikcyjna historia, a ja nie lubię happy endów, ani nie potrafię ich zbytnio pisać, chciałabym, byście się nie poddawali. Że jeśli nawet jest źle, to zawsze znajdziecie gdzieś w sobie siłę, która sprawi, że będzie lepiej. A jeśli nie macie kogoś, z kim chcielibyście/ moglibyście porozmawiać o wszystkim i o niczym, to śmiało możecie napisać do mnie. Bo chociaż Skam już dawno się skończyło, to my zostaliśmy. Wciąż ze mną jesteście i nawet nie macie pojęcia, ile to dla mnie znaczy – i to nie są słowa, które piszę, żeby po prostu Wam coś napisać. To jest prawda, bo w styczniu, gdy wylądował pierwszy rozdział Yes Girl, nawet nie pomyślałabym o tym, że będę miała stałych czytelników, którzy będą podążać za mną, obojętnie co napiszę. To dzięki Wam, powstała większość moich historii. I chichotem losu jest to, że ja jako „autor" czuję się pewniejsza siebie i swoich pomysłów w momencie, gdy kończę swoją przygodę. Gdybym była na tym poziomie pół roku temu to ho ho, drżyjcie narody (to jest taki żart, spokojnie, nie uważam się za nie wiadomo kogo hahaha). Dziękuję za to, że byliście, jesteście i mam nadzieję, że będziecie. Trylogia Colors dobiegła końca i mam nadzieję, że będziecie, z nią mieli, miłe wspomnienia. I kończąc, chciałabym Was zaprosić na jedno z nowszych opowiadań, które jest w trakcie pisania, bo nie ukrywam, że teraz, jak Dark Grey jest zakończone, to właśnie Dusk till dawn będzie dostawało całą moją uwagę i czas, bo jestem poważanie zakręcona na punkcie tej historii.