DAPHNE

Het was omdat het Diana was dat ik me had laten overhalen. Ik was een paar keer gevraagd geweest, maar geen enkele jongen wist mijn interesse te wekken. Waarschijnlijk waren ze net zoals alle andere jongens, zoals mijn vader.

Zouden ze me laten vallen als ze een andere kont zagen voorbij komen.

In mijn kast hing een blauw kleedje. De kleur glinsterende en het leek dat je water droeg, dat het vloeibaar was.
Ik had het gedragen op mijn eerste schoolbal. Mijn vader had me weggebracht en mijn hand in die van Jason gelegd.

Ik gaf de jurk aan Diana. Ze mocht hem hebben.

Ik was niet goed in het omgaan met het verleden. Ik geloofde in toekomst. Mijn verleden was zwart. Toekomst bracht licht in mijn hoofd. Toekomst kon beter worden. Het verleden was wat het was. Toekomst is beïnvloedbaar, verleden niet.

Het kleedje dat ik uiteindelijk koos, was wit en simpel. Niets speciaal. Onopvallend. Diana zag er prachtig uit.

Binnen hing er zweet in de lucht. Alles en iedereen stonk en plakte. De muziek trilde in mijn buik. Op de dansvloer waren verschillende koppeltjes wild aan het dansen. Dansen. Dansen. Dansen. Hoe meer ik het woord herhaalde, hoe vreemder het klonk. Tot het geen betekenis meer had. Vader. Vader. Vader.

Ik verveelde me.

En het was toen dat Arthur binnenkwam.

Hij leek wel een magneet. 100 paar ogen draaide zich in zijn richting. Hij zag er trots uit. Naast hem stond Delphine. Ze zat naast mij tijdens wiskunde.

Zij was de eerste die plots ook met een baksteen naar school kwam. Niet dat ze dat lang volhield. Ze miste de 'tuch'.

Hoewel Delphine er ook prachtig uitzag, trok Arthur veel meer de aandacht.

'Sofie vertelde me dat ze gekust hebben.'
'Wel, ik hoorde dat ze het bed gedeeld hebben.'
'Blijkbaar gaan ze na het bal met Arthurs privévliegtuig naar Parijs.'
'Welk privévliegtuig?'
'Anne vertelde me dat ze er 1 hadden.'

Ik raakte gefascineerd door het gefluister van het groepje meisjes naast mij. Hun jaloezie verstopte ze in de vorm van roddels. De waarheid kon hen niets schelen. Dat ze Arthur niet hadden, betekende niet dat ze niet interessant konden zijn.

'Blijkbaar gaat hij zingen vanavond.'

Onbewust vroeg ik 'wie?'

'Arthur natuurlijk.' vertelde het meisje enthousiast.

Oh. Hij kon dus zingen.