WARNING!!TW: SELF HARM, διαβάστε με δική σας ευθυνη!

Νιώθω το ενοχλητικό φως του ήλιου, που διαπερνάει το παράθυρο και τρυπώνει στο δωμάτιο, να χτυπάει κατευθείαν στο πρόσωπο μου. Αγουροξυπνημενη τρυβω τα μάτια μου, με τα λεπτά μου χέρια και έπειτα τα ανοίγω. Τεντωνω το χέρι μου και πιάνω τα γυαλιά μου φορώντας τα. Επιτέλους, να βλέπω και λίγο καθαρά.

Το χέρι μου τεντωνετε για άλλη μια φορά πιάνοντας το τηλέφωνο μου αυτή την φορά. Κοίταξα την ώρα και ξεφύσηξα. Είναι σχεδόν δύο το μεσημέρι. Σηκώνομαι σιγά σιγά προχωροντας προς το προσωπικό μου μπάνιο. Μπαίνω μέσα και αφερω τα υφάσματα από πάνω μου. Το βλέμα μου πέφτει στον καθρέφτη και ξεφυσαω βλέποντας το είδωλο μου σε αυτόν. Το δεξί μου μάγουλο στολιζει ένα λίγο πιο μελανο, από το χρώμα του δέρματος μου, σημάδι. Το χαστούκι που έφαγα εχτές τελικά ήταν πιο δυνατό από ότι υπολόγιζα.
Μπήκα στην μπανιέρα την οποία είχα γεμίσει με ζεστό νερό και ένιωσα το σώμα μου να χαλαρώνει, ενώ παράλληλα κοιτούσα και τις άλλες μελανιες που υπάρχουν στο σώμα μου. Έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να ηρεμήσω και να ξεχάσω.

Μερικά λεπτά αργότερα βγήκα από την μπανιέρα και τυλιξα μια πετσέτα γύρω μου, πηγαίνοντας προς το δωμάτιο μου. Κλείδωσα την πόρτα για καλό και για κακό.
Βγάζω την πετσέτα από το σώμα μου και με κοιτάω στον ολοσωμο καθρέπτη.

<<Άχρηστη>>, μουρμουριζω στον εαυτό μου. <<Είσαι ένα τίποτα, δεν μπορείς καν να υπερασπιστείς τον εαυτό σου>>, συνεχίζω και ακουμπαω μια μια τις μελανιες. <<Αλλά τι λέω, πότε μπορεσες να το κάνεις για να το κάνεις τώρα;>>, συνέχισα και πλέον άγγιζα τα παλιά σημάδια από τα χτυπήματα και τις χαρακιες. Ένα πνιχτο γέλιο βγήκε από το στόμα μου μαζί με ένα δάκρυ το οποίο σκουπισα μόλις έτρεξε στο μάγουλο μου.

Ντύθηκα γρήγορα και προχώρησα προς την τραπεζαρία στον κάτω όροφο.

Φτάνοντας εκεί, αντικρισα τα όμοια πράσινα μάτια του με τα δικά μου και ένα ρίγος με διαπερασε. Είναι τόσο ψυχρά. Φόρεσα ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο μου και πλησίασα. Η μητέρα μου χαμογελασε ζεστά χαϊδευοντας μου τον ώμο στοργικα και έφυγε προς την κουζίνα για να φέρει τα πιάτα.

<<Πρέπει να σοβαρευτεις, σε λίγο ξεκινάνε τα σχολεία. Τι θα κάνεις; θα κοιμάσαι και δεν θα πηγαίνεις;>>, με ρώτησε σοβαρά ο πατέρας μου. Τον αγνοησα και ίπια μια γουλιά από το νερό που βρισκόταν στο ποτήρι μπροστά μου.

<<Σου είπα κάτι>>, είπε επιβλητικα και χτύπησε το χέρι στο τραπέζι κάνοντας το σώμα μου να τιναχτει. Κρύος υδρωτας άρχισε να ρέει από το σώμα μου.

<<Δεν..>>, πήγα να απαντήσω, αλλά εκείνη την στιγμή ήρθε τρέχοντας στο τραπέζι ο αδερφός μου, Στέλιος και σωπασα.

<<Μπαμπάαα>>, φώναξε και έτρεξε πάνω του. Φυσικά, εχτές δεν τον είδε και είχε να τον δει σχεδόν ένα μήνα.

<<Γιοκα μου>>, του είπε αυτός χαρούμενος και τον σήκωσε στον αέρα.

Τα μικρά χέρια του Στέλιου τυλιχτηκαν γύρω από τον λαιμό του πατέρα μας.

<<Μου έλειψες μπαμπάκα>>, είπε με την παιδική φωνή του και χαμόγελασα πικρα.

<<Και εμένα μου λείψατε αγορίνα μου>>, του απάντησε ο πατέρας μου γλυκά.

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πως γίνεται να φέρεται τόσο καλά στον Στέλιο και σε εμένα τόσο σκαρτα. Δεν ζηλεύω, όχι. Ίσα ίσα χαίρομαι για τον αδερφό μου, αλλά εγώ τι έφταιξα; τι έκανα και δεν αξίζω την αγάπη του; το παράπονο μου είναι με εμένα. Τι έχω κάνει λάθος;
Από τις σκέψεις μου με βγάζει η μητέρα μου καθώς έφερε τα πιάτα.

<<Ευγενία, φέρε και ένα μισοκιλο κρασί>>, της φώναξε ο πατέρας μου την ώρα που έφευγε για να φέρει και τα άλλα.

Αυτή εγνεψε θετικά και προχώρησε πάλι για την κουζίνα. Όταν γύρισε κρατούσε το κρασί στα χέρια της και τα υπόλοιπα πιάτα. Κάθισαμε όλοι μαζί να φάμε μετά από πολύ καιρό.

Εγω έπαιζα με το πιάτο μου και δεν έτρωγα, δεν είχα όρεξη.

<<Μαρακι μου; φάε ψυχουλα μου>>, είπε η μητέρα μου και την κοίταξα κουρασμένα.

<<Μην παίζεις με το φαγητό σου, δεν πρέπει να το πετάμε έχει λεφτά>>, συμπλήρωσε ο πατέρας μου κάνοντας με να γελάσω πνιχτα. Μόνο τα λεφτά τον νοιάζουν.

<<Δεν έχω όρεξη, θα φάω πιο μετά αν είναι>>, είπα και σηκώθηκα για να πάω στο δωμάτιο μου. Δεν θέλω άλλο καυγά, ο χτεσινός φτάνει.

<<Τι να σου πω, αντε τράβα στο δωμάτιο σου, αχαριστη, σου προσφέρουμε ένα πιάτο φαγητό και δεν το δέχεσαι καν, άλλη φορά δεν θα σου δώσουμε καν>>, είπε ο πατέρας μου και γύρισα να την κοιτάξω. Τα μάτια μου είχαν βουρκωσει αλλά δεν νομίζω να το είδε. Γύρισα να κοιτάξω την μητέρα μου, όμως είχε κατεβασμενο το κεφάλι και δεν έλεγε απολύτως τίποτα. Ξεφυσηξα και τον κοίταξα ξανά, αυτή την φορά ψυχρά.

<<Ναι, είμαι αχαριστη. Τώρα με συγχωρείτε πάω στο δωμάτιο μου>>, τους είπα και ανέβηκα πάνω τρέχοντας.

Έφτασα στο δωμάτιο μου και μόλις μπήκα μέσα κλείδωσα την πόρτα και έπεσα με φόρα πάνω στο κρεβάτι. Έβαλα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και άρχισα να κλαίω. Προσπαθούσα να μην ακούγομαι και μάλλον τα κατάφερα.

Οι λυγμοι σταμάτησαν αλλά τα δάκρυα έτρεχαν ακόμα. Είχα πετάξει τα γυαλιά μου, ούτε εγώ ξέρω που μέσα στο δωμάτιο.

Άνοιξα γρήγορα το συρτάρι μου και ψάχνοντας βρήκα το ξυραφι μου.

<<Είχαμε καιρό>>, του ψιθύρισα και το ακουμπησα λίγο πιο πάνω από τον καρπό μου. Τα δάκρυα δεν σταματούσαν, δεν θέλω να πεθάνω, θέλω να πονεσω, εξάλλου και να πεθάνω δεν θα έχει διαφορά για αυτούς, γιατί να τους κάνω τη χάρη να ψοφισω;

Αρχισα να τραβάω γραμμές στο χέρι μου, το τσουξιμο που μου προκαλούσε έκανε τα δάκρυα μου περισσότερα και ήθελα να ουρλιάξω. Το απαλό μου δέρμα σκιζοταν από την κοφτερη λεπιδα. Δεν είναι και τόσο βαθιές, αλλα σημάδι θα αφήσουν. Ένα χτύπημα στην πόρτα με έκανε τα τρομαξω, ξεφεύγοντας και πηγαίνοντας πιο βαθιά. Ένα μικρό ρυακι αίματος ξεχιθικε από το χέρι μου μαζί με ένα ρουφιχτο επιφωνημα που βγήκε από το στόμα μου στην προσπάθεια να μην ουρλιάξω.

<<Μαρία;>>, άκουσα την φωνή της μητέρας μου. <<Άνοιξε μου γλυκιά μου, είσαι καλά;>>, ρώτησε και ξεφυσηξα, προσπάθησα να ακουστω όσο πιο φυσιολογικα μπορούσα καθαρίζοντας την φωνή μου.

<<Ναι μαμά, είμαι καλά μην ανησυχείς. Απλά δεν είχα όρεξη να φάω, ξέρεις μόλις ξύπνησα θα φάω πιο μετά, δεν πειναω>>, της είπα ήρεμα.

<<Εντάξει>>, ήταν το μόνο που είπε πριν ακούσω τα βήματα της να απομακρύνονται.

Ξεσπασα σε δυνατά κλάματα και λυγμους που επνιγα στο μαξιλάρι μου. Το χέρι μου δεν σταματούσε να βγάζει αίμα. Είχε κοπεί βαθιά.

Με όση δύναμη είχα σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο καθαρίζοντας τις πληγές και σταματοντας την αιμορραγία. Κάλυψα το χέρι μου με γάζα και ξαπλωσα παίρνουντας το κινητό στα χέρια μου.

Γιατί να έχω καλό σώμα;
Γιατί να είμαι όμορφη;
Όπως λένε οι φίλες μου;
Γιατί να μην πιστεύω πως όντως είμαι;
Γιατί να με μισεί ο πατέρας μου;

Και άλλα πολλά ερωτήματα κυριαρχουσαν στο μυαλό μου.

Αρχισα να χαζεύω στο ινσταγραμ πέφτοντας πάνω στο προφίλ του Νίκου. Ο Νίκος είναι το πιο διάσημο αγόρι στο σχολείο. Είναι σχεδόν 18 χρονών και θα πάει Γ λυκείου σε 3 εβδομάδες που ανοίγουν τα σχολεία. Κανονικά έπρεπε να είχε τελειώσει, αλλά έμεινε στην ίδια τάξη, όπως και ο κολλητος του Αλεξ Νικολάου, ο Μίλτος Γεωργίου μέλος της παρέας τους και η κολλητή μου και δίδυμη αδερφή του Μίλτου, Σόνια Γεωργίου.
Κοιτάω την φωτογραφία που έχω μπροστά μου και πατάω αμέσως λαικ χωρίς να το καταλάβω. Δεν πανικοβαλομαι, ας το δει δεν με νοιάζει.

Η φωτογραφία απεικόνιζε τον ίδιο φορώντας μαγιό και τα μαλλιά του ανακατεμενα και βρεγμένα. Η φωτογραφία φαίνεται να είναι αυθόρμητα τραβηγμένη καθώς μόλις είχε βγει από την θάλασσα. Χαμογελάει κάνοντας τα λακακια του να εμφανίζονται και να διακρίνονται τέλεια από αυτή την φωτογραφία. Το πρώτο πράγμα που σε τραβάει όμως είναι οι κοιλιακοι του, αυτά τα 8 τετραγωνακια που έχει σχηματίσει την κοιλιά του και κάνει όλα τα κορίτσια να πεθαίνουν.

Ο Νίκος είναι πολύ όμορφος, έχει καστανα σπαστά κάπως μαλλιά τα οποία τα έχει φρατζα και καστανα σκούρα μάτια. Είναι αρκετά ψηλός και έχει την τάση να με αποκαλεί κοντή λόγο της διαφοράς ύψους 15 εκατοστών. Αυτός είναι 1.85 και εγώ 1.70. Δεν θεωρείσαι κοντή στο 1.70 αλλά αν ο άλλος δεν έχει εγκέφαλο για να το καταλάβει.

Μετά από όλο αυτό το παραλήρημα, επανέρχομαι στην πραγματικότητα και κλείνω το κινητό μου. Ξαπλωνω και προσπαθώ να ξεχάσω κάθε δυσάρεστο γεγονός, εξάλλου αύριο θα φύγει πάλι. Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι καταστάσεις που δεν πρόκειται να γίνουν, αλλά μου προκαλούν τόσο πολύ χαρά όταν τις σκέφτομαι.

Ποιος ξέρει όμως, η ζωή παίζει πολλά παιχνίδια, μπορεί και αυτά κάποια μέρα να γίνουν. Και μπορούν να γίνουν, αν αλλάξω.
Αυτό θα κάνω, θα αλλάξω, θα γίνω καλύτερη, θα γίνω διαφορετική. Θα αλλάξω την ζωή μου προς το καλύτερο. Για ένα καλύτερο μέλλον.
Ας αρχίσει το παιχνίδι λοιπόν, ώρα να δείξουμε σε αυτή την ζωή ποιος παίζει καλύτερα.

Ώρα να παίξουμε!

_____________________________

1442 λέξεις

Γεια σας δείτε ποιοι επέστρεψαν. Θα αρχίσω να ανεβάζω ένα κεφάλαιο την εβδομάδα για αυτόν τον μήνα με την ελπίδα να γράψω τα καινούργια κάποια στιγμή μέχρι το τέλος της χρονιάς για να μπορώ να ανεβάζω.. Γιατί χεχ δεν έχω και πολλά έτοιμα.. Και ας μην ξεχνάμε έχω άλλα 3 που γράφω ταυτόχρονα.. Τράτζικ. Γιατί τα κανω όλα ταυτόχρονα είπαμε;
Έχω και την δουλειά που μου τρώει τουλάχιστον 10 ώρες από την μέρα μου..

Αλλά δεν σας ενδιαφέρει να ακουσετε για εμενα αλλά την ιστορία της Μαρίας.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο ή αν σας δω σε κάποιο από τα άλλα μου βιβλία!

Self promote:

Opposite Sides , στο προφίλ μου με ήδη 3 κεφάλαια και πολλα lgbtq+ άτομα :))

Death or life?, συντομα νέα κεφάλαια, ένα βιβλίο για γερά στομάχια, γεμάτο σκέψεις και συναισθήματα

Only her, coming in 2022 ;)