CHAPTER 22

2 MONTHS LATER...

AMETHYST was standing in the balcony of their house in Italy when her mother went to her side. Pinag-angkla nito ang braso nilang dalawa saka humilig ito sa balikat niya. Hawak-hawak niya ang kaniyang cell phone kung saan hindi pa niya nabubuksan ang ang audio file na galing kay Luther.

She couldn't make herself listen to that freaking audio file. She's scared to open it.

"Kumusta ka na?" Tanong ng ina niya sa nag-aalalang boses. "He will not come back even If you cry a thousand bucket of tears."

Alam nito ang tungkol kay Luther dahil ikinuwento niya rito ng makabalik siya. She needed someone to hold as she cry at night and that was her mom, always comforting her, always understanding her.

"Alam ko naman 'yon, mommy." Naguumpisa na namang manubig ang mga mata niya. "It's been two months. Pero hindi ko pa rin magawang pakinggan ang audio file na galing kay Luther. Kahit ilang beses kong sabihin sa sarili ko na makikita ko siyang muli, alam kong hindi na siya babalik. But you know what, Mom?" Ngumiti siya habang may luhang nalalaglag sa mga mata niya. "Parang nasa malayong lugar lang siya at hindi namatay. Feeling ko nagbabakasyon lang siya, malayo sakin. He doesn't feel dead to me. O baka naman, nasasabi ko lang 'yon kasi hindi ko matanggap na maagang nawala sakin ang lalaking mahal ko?"

Hinagod ng ina niya ang kaniyang likod at hinalikan siya sa pisngi. "You know what; you should listen to that audio file. Malay mo, kapag narinig mong muli ang boses niya, matanggap mo nang wala na siya."

Napahikbi siya. "Ang hirap tanggapin, Mommy. Parang sinasakal ang puso ko ... nawawalan ako ng hininga at napakasakit."

"That's love, baby." Her mother patted her shoulder. "It hurts. Love is not just happiness with rainbows, it also have a dark side. Pain and suffering. When we love someone, their name is engraved into our heart and soul. And when God take them away from us, it feels like they took our heart and soul with them. Alam kong mahirap, pero Amethyst, you need to move on. Kailangan mong ipagpatuloy ang buhay mo ng wala siya."

Mapakla siyang tumawa. "Funny. Nabuhay ako ng sampung taon na wala siya, pero ngayong dalawang buwan lang ang nakalipas, pakiramdam ko bawat araw na nagdaraan mas nadudurog ang puso ko at unti-unting namamatay ang kalooban ko." Huminga siya ng malalim at kinagat niya ang pang-ibabang labi. "Two months and i felt like i died a thousand times every time i woke up each morning and the thought that Luther is dead came crashing to my mind."

Tinuyo ng ina niya ang kaniyang mga luha. "Tahan na. Dito ka lang, ikukuha kita ng tubig."

Umalis ang ina niya at napatitig siya sa cell phone niya na nasa mga kamay niya. Huminga siya ng malalim at malakas ang loob na binuksan niya ang cell phone at pinakinggan ang laman ng audio file.

Seconds later ... Luther's voice filled her ear and tears stream down her eyes.

'Hey, Amethyst. Habang pinapakinggan mo 'to, I will assume that I'm already dead and maybe, just maybe, you cried as they burry me.' Tumikhim ang binata.'But before I die –i mean I'm still alive now—, I have a request, a plea actually. Kapag ginawa mo itong request ko, then you really love me. I have no doubt this time. Kapag hindi, walang katugon ang nararamdaman ko para sayo. So here's my request.' He paused for a second and took a deep breath.'Go to Venice, Italy, and ride a boat. Dadaong ang sasakyan mo sa Cafe Amore. Ask for a coffee under the reservation of X. Then wait for a large speed boat with a name 'X' on the side. That boat will take you to the open sea where a man waits for you every freaking day. I love you, Amethyst. Please, don't break my heart again.'

Kakaibang kaba ang naramdaman ni Amethyst ng matapos ang pakinggan ang voice mail.

'That boat will take you to the open sea where a man waits for you every freaking day.'

Could it be? Could it be ... him? Aasa ba siya?

Mariin niyang ipinikit ang mga mata saka malalaki ang hakbang na lumabas ng kuwarto niya. Nakasalubong niya ang kaniyang ina sa hagdan na may dalang isang basong tubig

"Amethyst? Saan ka pupunta?" Nagtatakang tanong ng ina niya.

Ngumiti siya sa unang pagkakataon mula ng mamatay ang binata. "Kay Luther po." Wika niya at nilampasan ang ina niya na umawang ang mga labi sa sinabi niya.

Using her own car, Amethyst went to a place in Venice where there are lots of boats on the dock.

She rode on the boat and tells the boatman to stopped in front of Cafe Amore.

The Venice Canal is beautiful and breathtaking. Habang nasa biyahe, nililipad ang buhok niya pero wala siyang pakialam kung maging buhaghag siya.

Nang makarating ang malaking bangka na sinasakyan sa Cafe Amore. She pay the fair and went inside the cafe, her heart was beating so fast as she look around.

Nandito ba siya? Why just now?

Siguro dahil naririnig palang niya ang audio file nito.

"Bonjour." Aniya na kinakabahan. "I reserve a coffee." She smiled nervously.

"Name, Mademoiselle?"

Kinagat niya ang pang-ibabang labi. "X."

The face of the woman behind the counter lit up. "X? Wow. Your reservation was about two months ago."

Kumunot ang nuo niya. "What date?" She bit her lower lip harder. "I was busy, i forgot."

"August 13, Mademoiselle." Nakangiting sagot ng babae.

Umawang ang mga labi niya. No way! That's two days before Luther died!

"Can I get the coffee now?" Nanginginig ang boses niya.

"Yes, of course."

Pagkalipas ng ilang minuto, hawak na niya ang kape na napakagaan at parang wala namang laman at isang magarang kulay puting envelop na may desenyo na kulay pulang mga rosas sa gilid niyon.

Amethyst opened the enveloped and read the content.

'Will you marry me, Amethyst? If yes, open the Coffee cover, get the ring inside and put it in your finger. I love you. Always remember that.

Walang nakasulat kung kanino nanggaling ang sulat pero ang puso niya ay umaasa na sana galing ito kay Luther. Amethyst knew that he's dead ... but he's an Agent, right? Maybe Minrod faked his death... that's it! Minrod faked Luther's death! Oh God.

Could it be? Would she let herself believe in that?

Yes! She would!

Binuksan niya ang lalagyan ng kape at napakalapad ng ngiti niya ng makakita roon ng singsing. It's a sparkling Zenia Ring. It's round and full of small-round cut diamonds.

Mabilis niyang isinuot iyon sa daliri niya. "Please, Luther ... sana ikaw 'to."

Tumingin siya sa gilid ng Canal at may nakita siyang mukhang mamahaling bangka na nakadaong at may pangalang Xsa gilid.

Napangiti siya.

X. Luther.

Mabilis siyang sumakay doon at walang salitang namutawi sa bibig niya at sa nagmamaneho ng bangka. The driver brought her to the open sea and only stopped beside a very familiar Yacht.

Oh My God! Luther's Yacht!

Mas mabilis pa sa alas-kuwatro siyang umakyat sa yate at ganoon na lamang ang paglalaki ng mga mata niya ng makita ang magkambal na kilala lang niya sa tattoo.

"You guys..." nanghihinang napahawak siya sa railing ng Yacht. Alam niyang namatay din ang dalawa sabi ni Minrod. Malalaki ang bilog niyang mga mata sa gulat. "B-Buhay kayo. Oh My God... Oh God." Her breathing ragged. "Oh Heaven. Oh God."

Ngumisi ang lalaking may tattoo sa mukha. "About damn time." Anito. "Come on. Someone has been waiting for you for two months now."

Luther... she hoped its Luther...

Sumunod siya na lalaki na naglakad patungo sa top deck ng Yacht. Bawat hakbang niya, parang tinatambol ang puso niya sa sobrang kaba. Nanginginig ang nanlalamig niyang kamay. Panay ang kagat niya sa kaniyang namumutlang mga labi. Halos hindi siya makahinga ng maayos sa antisipasyon habang sinusundan ang lalaking may tattoo.

The man with tattoo on his face stops walking and looked back at her with smile on his handsome face. "Smile. You look like hell."

Lumunok siya at sa kabila ng kaba at panlalamig na nararamdaman ay pinilit niyang ngumiti.

"Is it Luther?" Her voice was hopeful.

Ngumiti lang ang lalaki saka iniwan siya sa top deck.

Nang mag-isa nalang siya, naglakad siya palapit sa railing ng top deck at napahawak doon. Tumingin siya sa kanan at nakita niya ang napakagandang Venice, at sa kanan naman niya ay ang malawak na karagatan na kumikinang dahil sa sikat ng araw.

May narinig siyang yabag sa likuran niya pero hindi niya pinansin, hanggang isang baritonong boses na pamilyar na pamilyar sa kaniya ang pumuno sa katahimikan sa paligid niya.

Her heart beat insanely fast than normal. That's voice! That's him!

"Bakit ngayon ka lang? I waited for you for two months, Amethyst. Araw-araw, naghihintay ako, nag-aabang. I even begged God to let you come—"

Mabilis siyang humarap sa nagsasalita at sinugod ito ng mahigpit na yakap habang nag-uunahang ang mga luha niya na namalisbis. "Alam mo ba kung ilang balde ang niluha ko dahil sa pagkamatay mo? Alam mo bang hindi ako nakakatulog sa kakaisip sayo? I can't even have a decent sleep without taking a sleeping pill! Look at me, Luther! Look at me!" Pinakawalan niya ito sa pagkakayakap saka iminuwestra niya ang sarili. "Nangangayayat na ako sa kakaisip sayo. Hindi ako kumakain ng maayos kasi wala akong gana. I prayed to God everyday na sana ibalik ka niya ... all along, buhay ka naman pala. You could have called me, you could have send me a letter... you should have done something!" Palalas ng palakas ang hagulhol niya. "Parang paulit-ulit na pinapatay ang puso ko sa bawat araw na nagdaraan na wala ka na. I choked on my broken heart every day, Luther! Kaya huwag mong matanong-tanong kung bakit ngayon lang ako. Kasi hindi lang ikaw ang pinagluksa ko, kundi pati ang puso ko na namatay kasama mo.

Hilam ng luha ang mga mata niya habang nanunumbat na nakantingin kay Luther. "I was in pain for two months, Luther. I was in denial of your death. I was going crazy thinking of you... Oh God... tapos buhay ka pala. Kung hindi pa ako naglakas ng loob na pakinggan ang audio file mo kanina, hindi ko pa malalaman." Mapait siyang tumawa at tumingin sa mga mata ng binata na halata ang pagsisisi. "Why didn't you just call me?"

Luther raised his hand and cupped her face then he caresses it softly.

"I left you an audio file. Akala ko pakikinggan mo kaagad. I was wrong, and I'm sorry. Pero araw at gabi kitang hinintay dito. I should have called but Minrod confiscated my phone for Security purposes. I could have sent you a letter and i did, Amethyst. Pero hinaharang ni Minrod ang mga sulat ko sayo. For security purposes too. Pero kahit ganoon, hindi ako sumuko kahit pa umabot na ng napakaraming linggo ang dumaan. Hinintay kita. Minrod already warned me not to send you a letter or call you. Marami kasing galamay ang tatlong pinatay namin at naghihintay lang sila ng pagkakataong makapaghiganti. But I still want to tell you, because I'm hoping that when you told me you love me in my mansion, you meant it. I can risk my safety just to be with you. That's how much i love you, Amethyst. If i have to choose between safety and death. I would choose death if death means I'll see you again even just for a while.

Puno ng pagsisisi ang ekspresyon ng mukha ni Luther. "I'm sorry i have to fake my death. X has to die, Amethyst. I can't show my face in the Philippines for the meantime. Maraming galamay ang tatlong 'yon na pinatay namin. I won't have a happy life in that country. Kaya habang hindi pa nahuhuli ang iba, mananatili kaming tatlo sa labas ng bansa. Ang may alam lang na buhay ako ay si Minrod, ikaw at ang ama ko lang. He didn't tell you because I just called him last night, informing him that his rebel son is alive and in good health."

Suminghot siya habang tinutuyo ang mga luha. "Sabi ni Minrod, bumagsak ang eroplanong sinasakyan niyo."

"It's the story that we have to make up. Kailangan e. Yong bangkay na inilibing, hindi ako 'yon. Isa iyong patay na walang nagki-claim. Iyon ang ginamit namin dahil magkaperahas kami ng body built." Masuyo siya nitong niyakap. "I'm really sorry for what I've put you through. Before the Airplane crashed, we jumped off. We have parachutes so it's okay. Pero bago kami makalayo sa eroplano, sumabog iyon, nasunog ang kanang braso ko at sa paa. Nawalan ako ng malay. And the next things I know, Minrod's men were pulling us towards another plane that took us to Europe. I have no means of contacting you so i hope that you heard my audio file. Iyon ang huling komunikasyon ko sayo. Alam kong sa Europe kami dadalhin ni Minrod, dahil iyon ang request ko dahil alam kong dito ka nakatira, pero hindi ko alam kung saan. Minrod won't give me my phone back, not even your address here. Minrod bought me a house here in Venice and brought my Yacht here."

Bumaba ang tingin niya sa braso nito at kittang-kita niya ang hindi niya napansin kanina. Sunog nga ang balat nito sa braso. Hinaplos niya iyon.

"I'm glad you're okay now." Aniya.

Humaplos ang hinlalaki nito sa ibaba niyang labi. "I waited for you, Amethyst. Every day. I love you and I'm willing to wait for you." Bumaba ang mata nito sa kamay niya at ngumiti. "You're wearing the ring i bought for you. Does that mean it's a yes?"

Mahina siyang natawa, kapagkuwan ay mahigpit na niyakap si Luther. "Yes. It's a yes. I don't want to lose you again, Luther. Mababaliw na ako."

Lahat na galit at hinanakit niya sa paglilihim nito na buhay pala ito ay naglaho. Hindi niya kakayaning mawala pa si Luther.

"You won't lose me again. I already stopped being X." Hinalikan siya nito sa nuo. "I'm all yours, Baby."

Napangiti siya. Salamat sa diyos at nag retero na ito. Hindi na siya mag-aalala sa kalagayan nito. That fake death of his scared her.

Sinapo niya ang mukha ng binata at hinalikan ito sa mga labi. God. She missed his lips on hers!

Amethyst felt her body tingled. She felt her body respond to Luther's kissed. Her body felt so hot.

May panghihinayang na naramdaman si Amethyst ng pakawalan ni Luther ang mga labi niya.

Luther looked at her, seriously. "Galit ka pa ba sakin dahil hindi ko sinabi sayong buhay ako?"

Nakikita niya ang kislap ng takot sa mata ng binata. He's afraid that she might be still mad and leave him.

Seryuso siyang tumugon. "Yes. But you'll make it up to me, right?"

His eyes glimmered in delight. Mukhang may ideya na ito sa gusto niyang pambayad. "What kind of making up do you like?"

Inilapit niya ang bibig sa tainga nito at nagsalita. "Take off my clothes and pleasure me. That's what i want."

Luther grinned and hotly bit her earlobe. "I like that too."

Yumakap siya sa binata. "I love you, Luther."

Luther hugged her back, his hands roaming around her back then he cupped her ass and squeezed it. "I love you too, Babe. I love you too."

Magtatagpo sana ang mga labi nila ng may sumigaw mula sa ibaba ng Yacht.

"Stop smooching you two and come down here!" Sigaw ng nasa ibaba. "Dinner is ready."

"I'm the cook!" Sigaw pa ng isang boses.

Bumuga ng hangin si Luther at pinaikot ang mga mata. "Remind me to kill those twins later, please."

Malakas siyang natawa na kaagad namang tumigil ng makitang seryoso talaga ang binata sa banta. "You wouldn't..."

Bumagsak ang balikat ni Luther. "Yeah, well, i won't. I'll just choke them. Hinahalikan pa kita, mga isturbo sila."

"You can have me after dinner." Nang-aakit na aniya at inilapat ang labi sa labi nito.

Luther sighed and pulled away. "Yeah. You'll be a very delectable desert."

Amethyst chuckled. "Masarap naman talaga ako, ah."

"Alam ko. I tasted your wetness, remember?"

Namula siya. Ang lalaking 'to talaga! "Oo na. Shut your mouth. Kumain na tayo."

"I rather eat you."

Inirapan niya ito at inungusan. "Mamaya na."

"Promise?"

Lihim na napangiti si Amethyst. "Promise."