CHAPTER 17

HINDI alam ni Amethyst kung ilang oras o ilang araw na siyang naroon sa silid na 'yon. It feels like forever. She'd been on and off these past few hours or days maybe? She's not sure. Luther sometimes feed her, sometimes he doesn't. Most of the times he just stared at her coldly then he would leave her alone and then she would lose her consciousness again.

Is he punishing her for backstabbing him? It made her heart ache because she would never do that to her. Ayaw nitong makinig sa paliwanag niya. Nakasara ang isip nito para sa mga sasabihin niya.

Natigilan siya ng makitang bumukas ang pinto ng kuwarto at pumasok doon si Luther. Naglaway ang bagang niya ng makitang may dala itong masarap na pagkain. She feels like it's been a long time since she ate a delicious food.

Inilapag nito ang tray sa bedside table saka walang imik na tinanggal ang tali sa kamay at paa niya.

"Ilang minuto ka nang gising?" Luther asked.

Nagkibit-balikat siya. "Hindi ko alam. Medyo matagal na."

"Good. Maligo ka." Ani Luther at may inilapag na damit sa ibabaw ng kama. "Wear that. Don't try to escape. It will piss me off and piss off Luther is a monster."

Napalunok siya ng makita ang malamig nitong titig sa kaniya. It made her froze and chills run down her body. This is not the Luther who begged her to stay. This is a different Luther—the scary one.

Dinampot niya ang damit na inilapag nito saka walang ingay na naglakad patungo sa banyo na bahagyang nakabukas ang pinto.

Amethyst went inside and took a quick bath. The quickest in history of baths.

Nang lumabas siya sa banyo, suot na niya ang malaking t-shirt ni Luther saka ang boxer nito. She's not wearing any underwears beneath those clothes because Luther gave her none.

Umupo siya sa gilid ng kama at hindi umimik. She's scared to talk, afraid that it might anger Luther more.

"Eat." Tinapik nito ang tray. "Fast."

Mabilis siyang lumapit sa tray na puno ng masarap na pagkain at mabilis na kumain. Gutom na gutom na siya. She needs to eat. Who knows when Luther is going to feed her again?

Amethyst froze when she felt a hand encircled her wrist. Bumaling siya kay Luther at namilog ang mata niya sa pagtataka ng makitang may inilabas itong ointment mula sa bulsa ng pantalon nito saka masuyong pinahiran niyon ang namumula niyang pulsohan dahil sa matagal na pagkakatali sa kaniya.

"A-Anong ginagawa mo?" Pabulong niyang tanong.

Hindi siya sinagot ni Luther hanggang sa matapos itong ipahid sa namamaga niyang pulso ang ointment.

Luther sighed. "Emotion has no heart and eyes. Especially anger."

Kumunot ang nuo niya. "Anong ibig mong sabihin?"

Luther looked at her in the eyes; anger was visible on their depths. "I trusted you. I love you. Hindi ko lang inakalang magagawa mo 'yon sakin. Maybe because you don't love me and i understand that. Hindi naman kita mapipilit na mahalin mo rin ako katulad ng pagmamahal ko sayo. I did this," iminuwestra nito ang kamay sa tali na nasa poste ng kama, "because i have to. Hindi ko hahayaan na sirain mo ang misyon na matagal kong plinano. You will not be my downfall Amethyst, tama nang nasa mga kamay mo ang puso at kasiyahan ko. Tama nang nasasaktan ako ngayon dahil sayo. I will never let you ruin my plans. Never."

Hinaplos nito ang namamaga niyang pulsohan saka tumingin sa tray na may pagkain pang natira.

"Kumain ka pa." Ani Luther. "Pasensiya at nagutom ka. Bawat balik ko kasi rito, wala kang malay o kaya naman nawawalan ulit ng malay. It's the after effect of that sleeping drug I forced feed you. I'm sorry."

Nagsalita siya sa mahinang boses. "I hate you for doing this to me."

"I know."

Bumaba ang tingin niya sa kaniyang namagang pulsohan. Isang butil ng luha ang kumawala sa mga mata niya. "You said you love, yet you're hurting me."

"I'm sorry." Pagkasabi nun ay pinangko siya nito na ikinagulat niya.

Mas lalo pang nagulat si Amethyst ng ilabas siya ni Luther sa silid na iyon. Sunshine graced her face when they ascended to the top of the stairs. Napapikit siya at ninamnam ang init ng araw na tumatama sa mukha niya.

Minutes later, Luther brought her to a very expensive and manly room. She knew this room. It's Luther's.

Napatitig siya kay Luther ng ihiga siya nito sa kama, nakaawang ang bibig niya sa pagtataka sa ginawa nito.

Luther sighed. "Stay here. Don't piss me off, Amethyst. And we'll be good."

Wala siyang ibang magawa kundi ang tumango sa gusto nito.

"Ilang araw akong nasa loob?" Tanong niya kapagkuwan.

Kinunotan siya ng nuo ni Luther. "Araw?"

Tumango siya. "Ilang araw mo akong kinulong doon?"

Luther frowned. "Amethyst, you've been in the basement for twenty-four hours. Sa tingin mo naman kaya kitang ikulong do'n ng ilang araw?" Hindi makapaniwalang umiling-iling ito. "Ganun ba talaga ako ka-demonyo sa paningin mo?"

Mas lalong umawang ang mga labi niya. Buong akala niya ay ilang araw siyang kinolong doon ni Luther, pero hindi naman pala. God! How can she think of that? Epekto pa rin ba ito ng tablet na pilit nitong pinainom sa kaniya?

Nag-iwas siya ng tingin. "I'm sorry, I lost track of time."

"Don't talk to me in that soft voice of yours to soften me. I'm already soft when you are concern." Tumalim ang mga mata nito. "Nasa bahay kita. Huwag mong subukang tumakas, i swear, Amethyst, ibabalik kita roon sa pinanggalingan mong silid. I will show no mercy. I will really punish you. For real this time."

Napalunok siya. "H-Hindi ako tatakas."

"Good." Naglakad si Luther patungong pinto. "Stay here. Behave. I'll be back later." Iyon lang at umalis na ito sa nasabing silid.

Iniwan siyang nag-iisa ni Luther. Umayos ng higa sa kama si Amethyst at mapait na ngumiti. "Is this what happened to women who fell in love with a bad men?"

Ang mapait niyang ngiti ay nauwi sa mapaklang tawa. Wala namang matinong sagot sa tanong niya. Wala.

LUTHER sighed heavily when he exited his private room. Gustong-gusto niyang magalit kay Amethyst dahil sa pag-iisip nito na kaya niya itong saktan ng ganoon, pero kapag nakikita niya ang maganda nitong mukha, parang may mahika na nawawala ang galit niya.

Is he in a drag me to hell episode? Because right now, he felt like hell just camped beside his fucking mansion.

Bumaba siya sa sala at nakita niya roon ang magkambal na sina Blake at Blaze. Abala ang mga ito sa paglalagay ng mga druga sa tatlong attaché case.

Nang maramdaman ni Blake ang presensiya niya, tumingin ito sa dereksiyon niya.

"Ito ang huling sex drug natin." Wika nito na kunot ang nuo. "Kapag nabulilyaso ang lakad natin sa makalawa, pupugotan tayo ng ulo ni Minrod. We already wasted millions on these drugs."

Umingos siya. He's not afraid of Minrod. "Hayaan niyo si Minrod. Let's do our job and after this shit, we're going to party like its 1999."

Natawa si si Blaze na katatapos palang punuin ang isang attache case. "Good. Because I'm tired of this."

Mahina siyang tumawa. "Tapusin na natin 'to."

"After Henrick, si Tan nalang ang natitira sa tatlo nating target." Ani Blakee. "Anong gagawin natin sa kaniya?"

Nagkibit-balikat siya saka ngumiti. "I'll bury him alive. Let's see if he can still get away?"

Napailing-iling nalang si Blake. "Puwede natin siyang ibigay sa mga Pulis?"

"Para ano? Para bayaran niya ang Judge at lahat ng tao sa korte tulad ng ginawa nila nuong una? Tapos ano? Makakalabas siya ng kulungan na parang hindi nila binaboy at ginahasa ang ina ko at ang ina niyo?" He looked at Blaze, "at si Cassie?" Kinuyom niya ang kamao sa sobrang galit. "Hangga't nabubuhay ang dalawang 'yon, hindi ako makakatulog ng mahimbing at alam kong ganun din kayo kaya nga ginagawa natin 'to. If my father couldn't avenge my mother, and if the law can't do anything against those bastards then we fucking will. That's the ought we took six years ago when we enter this illegal business shits." Matiim niyang tinitigan ang dalawang tao na kasama niya mula simula. "So, are you with me? Or not?"

Isinara ni Blake ang attache case. "I'm going to hell either way; I might as well take someone with me. For Mom."

"Yeah, let's do this." Ani Blaze. "For Mom and Cassie."

Tumango siya. "Sa makalawa, magkita tayo sa Club Red. Ngayon, ayusin niyo ang mga dapat ayusin para hindi mabulilyaso ang plano natin."

"Yes, X." Sabay na sabi ng dalawa at sabay ding umalis.

Huminga muna ng malalim si Luther bago bumalik sa kaniyang silid. Napatigil siya sa pagpasok ng makitang nakatayo si Amethyst at may hawak itong baril at nakatutok iyon sa kaniya.

Shit! Bakit ba niya nakalimutan ang baril na nasa ilalim ng unan niya?

Mahinahon siyang nagsalita. "Put the gun down, Amethyst. You wouldn't want to pull the trigger."

Amethyst looks pale, eyes still red and swollen. Dalawang kamay ang ginamit nito sa paghawak ng baril at nanginginig iyon.

Bumagsak ang balikat ni Luther habang nakatingin sa dalaga. Is this what happen when you trusted people to never hurt you, because somehow, you believe that they might care and love you?

He sighed. This is what happens when someone let his guards down.

"Okay." Huminga siya ng malalim. "If you think I deserve it, then pull the trigger. Mas mabuti na siguro 'yon, kesa naman magmahal ako ng walang katugon." His eyes bore into hers. "Mas masakit 'yon."

He looked into her eyes. "I love you, Amethyst."

Nabalot siya ng kaguluhan ng unti-unting bumaba ang mga kamay ni Amethyst na may hawak ng baril. 

"Sa tingin mo talaga, kaya kitang barilin?" Walang buhay ang boses nitong tanong sa kaniya. "You think I can do that to you?"

"You already backstabbed me." Sagot niya sa malamig na boses.

"You don't know anything," she whispered, "yet you concluded and judged me." Napailing ito habang nanunubig ang gilid ng mga mata. "Wala kang alam sa nararamdaman ko ngayon. Wala kang alam sa kaya kong gawin dahil sa nararamdaman ko."

"You backstabbed me." Ulit niyang sabi at naglakad palapit sa dalaga.

Umiling si Amethyst at akmang sasagutin siya ng biglang nalang may tumagos na bala sa balikat niya dahil para mapahiyaw siya sa sakit.

Sniper!

Sumigid ang kirot sa kalamnan niya pero si Amethyst ang nasa isip niya.

Tinakbo niya ang pagitan nila ng dalaga na malalaki ang matang nakatingin sa kaniya saka hinila niya ito padala sa sahig. Nawala sa isip niya ang kumikirot sa braso. Ang nasa isip lang niya ay hindi mapahamak ang babaeng mahal niya.

Pero hindi na nasundan ang pagbaril sa kaniya.

Kaagad siyang umalis sa pagkakakubabaw kay Amethyts at nakaluhod na tinungo ang tanging bintanang nakabukas sa isinara iyon. His windows are bulletproof.

Then he heard Amethyst's gasped and he immediately looked at her in worry.

"Oh my God..." sinapo nito ang bibig habang nakatingin sa sugat niya. "Oh God..." hahakbang sana ito palapit sa kaniya ng umiling siya.

"Don't come near me."

Humakbang ito palapit na para bang nag-aalala ito sa kaniya.

"Luther, you're bleeing—"

"Don't come near me." Asik niya. She just pointed a gun at him and now she's worried? "Don't open any window, then you'll be fine."

Lumabas siya ng kuwarto para iwasan si Amethyst at malakas na isinara ang pinto.

"Luther?"

Napaigtad siya ng marinig ang boses ni Amethyst mula sa likod ng pintuang kasasara lang niya. It sounds so soft and caring. Pero ayaw niyang lokohin ang sarili niya. Amethyst will never care nor love her the way he love and care for her. Niloloko lang niya ang sarili kung paniniwalain niya na sarili na nag-aala sa kaniya si Amethyst.

Gusto na niya itong pakawalan, tama na ang paniniwalang mamahalin siya ni Amethyst. Pero hanggat hindi pa natatapos ang misyon niya, hindi niya puwedeng pakawalan si Amethyst. He can't let her ruin his plans for those bastards. And someone just took a shot at him—good thing the window was just slightly open and it was on his side when someone shot him. Baka mapahamak si Amethyst kapag pinakawalan niya ito.

"Luther? Please, talk to me." May pagmamakaawa ang boses ng dalaga. "Please, Luther. I need to see your wound. Please... you're bleeding!"

Mariin niyang ipinikit ang mga mata. No. Don't listen to her soft voice! Don't! Just don't! Damn it!

Pinilit niya ang mga paa na maglakad patungo sa pinaglagyan niya ng first-aid kit kahit panay ng tagis ang bagang niya dahil sa sobrang sakit na nararamdaman.

He needs to tend his wound.

Luther gritted his teeth in pain as he dig out the bullet from his flesh. Fuck! It was so painful but he managed to took the bullet fragment inside. Hanggang sa matanggal niya ang bakas ng bala sa loob, pinigil niya ang mapasigaw sa sobrang sakit.

Luther dropped the bullet in the table as his breathing ragged. Napahawak siya sa gilid ng mesa ng maramdamang parang wala siyang marinig. Parang siyang namimingi.

Napakurap-kurap si Luther ng nagdilim ang paningin niya. He can see stars and then everything darkened.

Everything disappeared.

Everything vanished.