I didn't invent the word BITCH--I just perfected it.

--

"You're leaving."

Napamaang si Dama sa ina.

"You can't be serious?" Tanong nya rito.

"Yeah, you're right--I'm just kidding." Sagot ni Meg. Napahinga ng maluwag si Dama... "Do not pack you're things--you're leaving without them."

"What kind of sick joke is this?!"

"Sweetie... I don't joke about stuffs like this. You really are leaving."

Napadabog si Dama. "At saang bansa mo na naman ako ipapatapon? If you're going to send me out of the country, just please don't let it be in Japan. Ayokong makita si Nikolai."

Nikolai Anzo Rivera--her too-much-to-bear, childish and annoying cousin was currently living in japan with his parents. Ayaw na ayaw ni Dama dito. Palagi kase syang inaaalaska nito. 

Megan raised an eyebrow at her daughter. "Sino namang may sabing ipapatapon kita sa ibang bansa?"

Nagtaka si Dama. "Eh saan mo pa ako ipapatapon?"

"Let's make one thing clear--you're not leaving the country. You're leaving your sheltered life."

 "What?"

Megan rolled her eyes. "Tanga ka ba para hindi makaintindi ng English? O tatagalugin ko na para maintindihan mo... pinapalayas kita. Your bad attitude pollutes this house and frankly, hindi na kinakaya ng air freshener yang baho ng ugali mo." Mariin na sabi ni Megan.

Pinigilan ni Dama ang sarili sa pag-iyak--kahit gustong-gusto na niyang umiyak. No--she will never cry in front of her mother again.

Ayaw niyang magmukhang kawawa sa paningin nito.

"Mommy ba talaga kita? Why are you so cruel to me?"

Tumaas ang kilay ni Megan. "Nagtanong ka pa talaga? What I am showing you is the reflection of what you are showing to everybody else. Kaya 'wag ka ng magtaka kung ganyan kita itrato. Isipin mo na lang yung mga tao sa paligid mo na araw-araw mong sinasaktan."

Dama smiled bitterly. "Tingin mo sino'ng may kasalanan? Tingin mo ba kung maayos ang pagpapalaki mo sa 'kin, magkakaganito ako? I may be a bad child but that's just because I have a bad mother to start with."

Hindi na napigilan ni Megan ang sariling kamay. She took a few steps towards her daughter and slapped her hard.

"How dare you!"

Nagtagis ang bagang ni Dama.

"Yes! I dared! Yun naman talaga ang totoo eh! You don't love me enough kaya ako nagkaganito! Si Dylan lang naman ang mahal nyo eh! Si Dylan lang ang magaling! Si Dylan lang ang matalino! Sya na lahat!"

Megan looked at her grimly. "How can I love someone so unlovable?" She asked softly.

Yung mga salitang yun... tumagos sa puso ng dalaga. Pinipigilan nyang umiyak. Ayaw nyang umiyak. Pero masakit talagang makarinig ng masamang salita na galing pa sa sarili mong ina.

In the first place, ang ina dapat ang kauna-unahang magbubuo sa pagkatao ng anak. Sabi nga nila... no one can love you as much as your mother.

Sya na kahit hindi ka maganda--sasabihan ka ng maganda ka.

Kahit hindi ka matalino--ipinagmamayabang ka pa rin sa ibang tao.

Kahit hindi ka mahal ng iba--mahal na mahal ka nya.

Pero bakit ganito? Sarili nyang ina na ang may sabing hindi sya kamahal-mahal?

"Ang ugali, hindi mo kailangang ibase sa ibang tao. Sabihin na nating hindi nga maganda ang pagpapalaki ko sa 'yo... but that's not enough reason para maging masama ang ugali mo. May sarili kang utak. Hindi mo kailangang maging batayan ang pakikitungo sa 'yo ng ibang tao.

That does not determine who you are."

"I've heard enough already." 

"No. You haven't." Sabi ni Meg sa kanya. "My methods may be harsh but there's no other way around you. Hindi ka na bata na madali pang baguhin ang ugali. Dalaga ka na. Malaki na yang sungay mo."

"That's not enough reason para palayasin mo ako! I mean--come on! Can't you just rehabilitate me?"

Megan rolled her eyes. "Kung psychiatrist nga hindi ka kinaya eh, rehabilitation center pa kaya? Saka pwede ba, 'wag kang mag-inarte dyan. Think of this as your first step to independence. College ka na pero mangmang ka pa rin sa totoong buhay."

"Just because you grew up poor doesn't mean that I have to." Dama retorted.

"Do not insult my poverty. I became who I am today because of what I was."

Dama scoffed. "What? A bitch?" 

Megan smirked. "Nice comeback sweetie. Sige lubusin mo na. Hanggang mamaya ka na lang makakasagot ng pabalbal sa 'kin."

Napalunok si Dama sa sinabi ng ina. Mamaya? Shit. Ang bilis naman!

"Mamaya na agad? Excited ka naman masyado mommy. Pwede bang bukas na? Pagod na 'ko eh." She hoped that by the time na dumating ang kinabukasan, magbabago na ang desisyon ng mommy nya.

But she should have known better. When her mom makes a decision--no matter how rash and impulsive it may be--it's permanent. No redos. No second thoughts.

"Give me your credit cards." Utos ni Megan sa anak.

"What? No way!"

"Fine then. Mawawalan din naman yan ng silbi. And your phones?"

"I threw them away." Dama replied.

"Good. Magtiis ka ng walang phone."

"WHAT? This is just ridiculous!"

"At--hindi pa dyan nagtatapos." Nakangiting sabi ni Meg. "You will leave this house without a single shirt, dress, shoes, bags or accessories. Yang suot mo, hubarin mo na yan. Papahiramin ka ni Telma ng isang pares ng damit bago ka umalis."

Dama shielded her body when her arms. "There's just no way! Alam mo namang inaallergy ako sa pangmahirap na damit eh!"

"Kaartehan lang yan."

"I'll never wear cheap clothes!" Reklamo nya sa ina.

"Fine. Then you will go naked."

Dama gaped at her.

"Oh? Aarte pa?" Nakangising tanong ni Meg sa kanya.

"You're insane! DADDY!" She tried to call out for her dad. Meg silenced her.

"Wag mo ng bigyan ng sakit ng ulo ang daddy mo. He already agreed to this. Wala ka ng magagawa."

"Unbelievable!"

"I know right?" Pinindot ni Meg ang intercom na connected sa kwarto ng mga katulong. "Telma, come at the study." Tumingin sya ulit kay Dama. "I'll give you 20, 000 to buy your new clothes and toiletries. Your school things are taken care of already. Ini-enroll na kita sa isang public university. You'll finish your schooling there."

"Tingin mo matututo ako sa isang pangmahirap na school?"

"Eh di tingnan natin. Mukhang hindi kaya ng utak mo ang mamahaling school eh."

"Bakit twenty thousand lang ang ibibigay mo sa 'kin? That's not even enough to buy a new pair of shoes!"

"Eh di 'wag kang bumili ng branded!" Megan rolled her eyes. "Must I state the obvious? Magtipid ka! Matuto kang mag-value ng pera. Palibhasa kase, wala kang pinaghihirapan sa buhay kaya ganyan ka."

Dama crossed her arms. "So kasalanan ko pa palang lumaki akong mayaman?"

Megan gave out a sigh. "I'm not saying that. Sinasabi ko lang sa 'yo na kahit mayaman ka, may choice ka pa rin. You always have a choice. Kaya 'wag mong isisi lahat ng problema mo sa ibang tao."

Bago pa man makasagot si Dama ay nakarinig sila ng mahinang katok sa pintuan. Bumukas iyon at pumasok si Telma na may dalang nakatuping maong shorts at t-shirt na mukhang tig-iisang daan.

Napangiwi si Dama.

"I'm not wearing that!"

"Choice mo: Magpapalit ka o aalis ng nakahubad?"

Dama grunted. Saka nya hinablot ng damit mula sa kamay ni Telma. 

"Yuck. Ano ba naman 'to? Hinahawakan ko pa lang, nangangati na 'ko!" Reklamo nya. 

Bahagyang namula si Telma sa sinabi ng dalaga. Megan ignored her daughter's rant at si Telma ang kinausap.

"Nandyan na ba si Zelo?"

Tumango si Telma. "Nasa baba na po."

"Si Aling Pacing, handa na ba?" 

"Opo."

Bahagyang napangiti si Dama sa narinig. At least naman. hindi pa rin sya lubusang pinapabayaan ng mommy nya at isasama pa rin sa kanya si Manang Pacing--para may katulong pa rin sya.

"Who's Zelo?" She asked her mom. She's never heard that name before. 

Bodyguard kaya ito?

"Pinsan mo." Sagot ng mommy nya.

"Ha?" Nagtataka nyang tanong. "May pinsan akong Zelo ang name?" Weird. Wala akong maalala.

"Yes. Zelo Nasino... anak ni Aling Pacing. You will be living with them for the rest of your college life. And you will not be Danielle Marie Dirham for a while."

She looked at her mom quizzically. What now? Pati apelyido nya ay kukunin rin sa kanya?

"You will be known from now on as Daniella Nasino... a nobody."

xxxx

AN: Ang dami ng spoiler noh? Whahaha... See you sa next update. ^^

COMMENT. COMMENT. COMMENT.

Salamat!