Drogi Mikołaju,

Mam dość niecodzienną prośbę, i mogę się założyć, że takiej jeszcze nawet elfy nie słyszały. Otóż ostatnio byłam na biwaku, i... Ach! Gdzie moje maniery! Proszę mi wybaczyć, nazywam się Nikola. Hm... Zawsze byłam ciekawa czy Święty Mikołaj naprawdę nazywa się Mikołaj. Ja chyba bym cię nie nazwała... Dosyć o tobie, teraz czas na mnie! Ojej, ale to samolubnie zabrzmiało! 

Nie chodzi o to, że ja jestem ważniejsza, bo to przecież ty co roku zapewniasz nam wszystkim cudowne prezenty. Mama zawsze powtarzała mi, że nie mogę być samolubna, bo to cecha ludzi zapatrzonych w siebie i idących po trupach do celu - jak lubiła mówić -, a ja przecież wcale taka nie jestem. No nie jestem! Tak naprawdę bardzo chętnie bym z tobą porozmawiała, bo jednak jak widać - nie jestem za dobra w pisaniu. Ale to nie moja wina! Mam dopiero osiem lat, chyba mi wolno.

No ale to sprawa wagi państwowej, panie i panowie! Otóż, może zacznę już opowiadać? Chodzi o ostatnią sytuację. Byłam z rodzicami na biwaku. Zawsze lubili jeździć do lasu, nie przeszkadzało mi to, ja również! W lesie zawsze żyje bardzo dużo różnych uroczych stworzeń, i właśnie ich dotyczy moja prośba.

Mógłbyś w prezencie przesłać mi parę tych cudnych świetlików?