drogi pamiętniku,

tu laleczka

i jestem szczęśliwa z moim tatusiem. przestałam spotykać się z innymi mężczyznami i przestałam wracać do domu bez względu na liczne groźby oraz połączenia od mojego ojca. przestałam budzić się przed nim, bo podoba mi się uczucie jego palców badających moją skórę i rozpalających pod nią ogień — zupełnie jakbym była słońcem, którego boi się dotknąć. to właśnie dlatego nazywa mnie laleczką. upiera się, że jestem krucha i idealna w jego oczach, zupełnie jak lalka.

udekorowałam nasz pokój wieloma gwiazdkami i listami miłosnymi, które napisałam, gdy jeszcze chodziliśmy do szkoły (upewniłam się, że nad każdą literką i znajduje się serduszko). są niebieskie, w jego ulubionym kolorze.

tatuś ma na lodówce listę o tytule „operacja: naprawienie laleczki" i każdego dnia robimy coś, dzięki czemu się uśmiecham, co zaczęliśmy jeszcze przed tą przygodą. ciągle powtarzam, że nie potrzebujemy tego wszystkiego, bo to on mnie naprawia. chcę, by każdy wiedział, że go kocham.

kocham jego uśmiech z dołeczkami, który pojawia się podczas głośnego śmiechu. kocham to, że rozumie, kiedy trzęsę się z powodu traumy. kocham to, że mnie rozumie i co najważniejsze, kocham to, że naprawiliśmy siebie nawzajem. mnie od ciągłych spotkań z różnymi mężczyznami, zmniejszając to do tylko jednego, zaś jego przed brakiem chęci do życia. teraz zapewnia mnie, że jego życie jest pełne, kiedy jest ze mną.

muszę już iść,

kocham,
laleczka