Rozłąka była długa, ale niezbyt bolesna. Owszem tęskniłam, jednak nie wiem za czym bardziej. Za tobą samym? Czy tym co mogłeś mi dać spełniając również siebie?

To i to było nieodłączną częścią mnie samej, bo ty mnie stworzyłeś, a to co ofiarowałeś mnie ukształtowało.

Uwięziłeś część siebie w mojej osobie. I choć było to coś niewielkiego i łatwego do wyzbycia; zostawiłam to. Zostawiłam, bo mnie porzuciłeś, a ta cholerna nostalgia za tobą samym nie pozwoliła mi się tego pozbyć. Chciałam widzieć Ciebie w sobie codziennie, bo to dawało mi nadzieje na twój powrót.

Nie wróciłeś, więc ja przyszłam po ciebie. Przychodziłam codziennie. Każdego dnia tygodnia.

I również dziś...

Po sześciu latach, w których zapomniałam jak to jest słyszeć twój głos w moim uchu zbliżyłam się do ciebie i wsadzając sobie twoją rękę pod kusą spódniczkę, wyszeptałam wprost do twojego ucha:

" Kiedy stanie się tak wilgotna, zrób jej dobrze, ale z myślą iż jestem to ja. Twoje kochanie... Chantel "

Zadrżałeś tak jak ja kiedyś drżałam, gdy ty szeptałeś.

Role się odwróciły,

ty byłeś obsesją, a ja jej wyznawcą.