bölüm 30: ruhun parçalanışı

Boğazıma kadar kan doldum, gırtlağıma kadar kustum ve soluk borumda açılan sayısız delikler nefesimi engelledi.

Banyo zeminine çökmüş bir şekilde umutsuzca ağlarken ne olacağını biliyordum ve kimsenin bunu durduramayacağının farkındaydım. Demek ki hâlâ bir şeyleri biliyordum, hâlâ Kutsal olabilirdim ancak bu ne kadar mümkündü? Jaemin ruh parçalarını tamamlayamadan hiçbir şey yapamayacaktım. Sonsuzluk kavramı artık ölüm kadar yakındı ve bunu hissetmek, içimdeki çaresizliği parmak uçlarıma kadar taşıyordu. Yorgundum, yorulmuştum ve kapana kısılmıştım.

Geçen gece kördüğüm kabusu hatırlamaya başladım. Dünya büyüktü ancak bazı anların içinde sıkışıp kalmak elimi ayağımı birbirine dolandırıyordu. Kabusum gerçekleşecek diye ölümüne korkuyordum ama sorun şu ki, ölüm artık korkutucu gelmiyordu. Her şey bitecekti ve birisi ölürken diğerleri mutlu olacaktı. En azından yaşayacaktı.

Elimi boynuma götürdüm, nefes alamıyordum. Birkaç kez nefeslenmeye çalıştım ama bu çok zordu, kimsenin gelmeyeceğini biliyordum çünkü beni yalnız bırakmak istemişlerdi. Artık yalnızdım. Tanrı'nın bile terk ettiği, asla yaşamayı hak etmeyen ve görevini belki de layığıyla yapamayan koca bir aptaldım. Ruhumun beni terk etmesi ve Jaemin'e gitmesi şaşırtıcı değildi. Aramızdaki bağ akıl alamayacak kadar kuvvetli, bir o kadar da sarsılmazdı ama ben yıkılmıştım. Na Jaemin'i yaşatmak isterken kendimi harcamıştım.

Onun yaşaması lazımdı. O baharda açan çiçekler gibi narindi, korunması lazımdı. Diğerlerinin yaşaması lazımdı çünkü onlar artık aile olmuştu, yakalanma korkusuyla, ölüm korkusuyla nereye kadar gidebilirlerdi? Korku ile yaşanılan hayata hayat denmezdi, hayat bu değildi. Dışarı çıkmadıkça, doğayı gezmedikçe ve denize dokunamadıkça hayat yoktu. Onlar bu eve bağımlılardı ve bunu yapmamalılardı.

Onları kurtarmalıydım.

🍀

sonraki bölüm final.