Byłem na dnie studni i oglądałem światło gwiazd.
Potem wzeszło słońce, a one zostawiły mnie samego.
Nawet się nie przedstawiły kradnąc odłamki serca.
Bez przyczyny myślę o tym, że zostałem porzucony.

Czułem jakbym tonął w odmętach oceanu.
Każdą myśl nieustannie zabierały fale.
Wciąż brakowało mi powietrza.
A mimo to ja wciąż o nich...

Nie mogę przestać myśleć o tym świetle.
Tym, które pozostało po nich we mnie.
Ono wypełnia moją umierającą duszę.
Pozwala dalej żyć.

Kiedyś tę studnię wypełniły łzy nieba.
Leżałem nimi otulony i wspominałem.
Moje oczy błyszczały jak jeszcze nigdy.
Wtedy jeszcze próbowałem wziąć wdech.

Aż nieszczęśliwie ktoś mnie wyłowił.
Nie chciałem na to okrucieństwo patrzeć.
Obrzydliwe promienie słońca paliły.
Pragnąłem wrócić tam gdzie je poznałem.

Nie mogę przestać myśleć o tym świetle.
Tym, które pozostało po nich we mnie.
Ono wypełnia moją umierającą duszę.
Pozwala dalej żyć.

Zakopali mnie cztery metry pod ziemią.
Jak mogli mi coś tak strasznego zrobić?
To nie jest moja studnia, tu ich nie widać.
Z rozpaczy uchodzi ze mnie woda.

Zgubiłem moje drogocenne gwiazdki.
Już żadnego światełka w nocy nie zobaczę.
Przeraża mnie wizja tej wiecznej ciemności.
Tylko zimne deski trumny bez absolutnie niczego.

Nie mogę przestać myśleć o tym świetle.
Tym, które pozostało po nich we mnie.
Ono wypełnia moją umierającą duszę.
Pozwala dalej żyć.

Chociaż bez nadzieji na dalsze spotkanie.
Już nie chcę.