Widzę cię w lustrze i wyglądasz jak cud.
Czasem nawet żałuję, że to tylko wyobrażenie.
Odłamki w ręku zaczynają boleć.

Jeśli słyszysz to jak krzyczę w poduszkę,
najzwyczajniej zignoruj, zapomnij.
Tylko tyle od ciebie chcę.

Ponieważ w rzeczywistości nie istniejesz,
a ja wkrótce przestanę o tym myśleć.
Nawet nie mam celu ucieczki.

Te urojenia pokazały mi prawdę.
Cienie dookoła odkryły światło.
Nie mam już serca.