Widziałem twych oczu kolor tak piękny i czysty.
Teraz pływają w łez słonych formalinie.
Nie błyszczą już i nie mrugają zadziornie.
Jakby umarły, choć ty żyjesz jeszcze.
Okropny obraz jakże pięknej pani,
która stacza się niczym syzyfowy głaz.
Serce me na ten widok, krwawy płomień pali.
A łzy niczym najlepszej oliwy ktople,
tylko wzmagają mej duszy cierpienia.
Gdyż choćbym się starał z całej swej mocy i siły
nawet odrobiny ciężaru z twych barków nie udźwignę.
Niczym pasożyt co truciznę nie całą może wyciągnąć
i truje sam siebie w niczym nie pomagając.
Lecz ty udajesz, iż nie widzisz swej ruiny,
dalej swe usta w uśmiechu wykrzywiasz.
Mimo że on oczu nie potrafi dosięgnąć.
Po trzykroć przeklęta zostałaś przez los
na śmierć wszystkich bliskich patrzeć musiałaś.
Żyjesz by pokazać, że jest to możliwe.
Mimo że kolor twych oczu zmyły łzy.