Dzień za dniem mijał. Nic się nie zmieniło. Po za pogodą. Raz padał deszcz, raz słońce świeciło. Jak to na wiosnę. Ja natomiast czułam się jak gałązka. Sucha, chuda bo mało jadłam. Ciężko pracowałam by tylko zająć sobie czas i nie myśleć tyle, a gdy tylko chciałam go zobaczyć, to robili mu jakieś badania i miałam zakaz. To było straszne. Chciałabym jeszcze raz poczuć jego dłoń na skórze. Tą rozkosz w zimnej nocy. Obudzić się obok niego. Na takie myśli chciało mi się płakać. Miałam ochotę coś rozwalić. Zmrok dawno zapadł. Szłam spokojnie korytarzem gdy pewien strażnik mnie zaczepił i powiedział że Zen chce mnie widzieć.
Na jego słowa biegłam jak szalona do drugiej części pałacu. Chce mnie widzieć. Chce mnie poczuć. Ja też tego chce. Nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo potrzebuję pewnych uczuć. Dopóki nie poznałam jego. Gdy stanęłam przed drzwiami do jego komnaty wzięłam głęboki wdech. Złapałam za klamkę. Zobaczyłam go w łóżku pod tą białą pierzyną. Od razu przypomniała mi się noc gdy kochaliśmy się a potem zasnęliśmy.
- Wyjdź. - rzekł stanowczo do służącej. Uczyniła tak. Usłyszałam jak tylko zamykają się drzwi. Stałam na środku pokoju i czułam jak oczy zalewają się łzami. Usiadł wygodnie na łóżku oraz wyciągnął w moją stronę dłonie. Podbiegłam i przytuliłam go. Wręcz krzyczałam ze łzami.
- Wybacz mi, zaniedbałem cię. Ale sam nie chciałem byś widziała mnie w takim stanie. Strasznie się mną przejęli. To się zmieni. - dopiero teraz zauważyłam, że nie miał na sobie bluzki. Czułam jego ciepło ciała.
Chcę tak na zawsze.
- Wszystko będzie dobrze. - dodał.
- Obiecujesz?
- Obiecuję. I zawsze będziemy już razem.
Ha? Czy? Nieważne. Tak ma być.
Nieważne w jaki sposób. Popatrzyłam mu w oczy. Już nie były takie błyszczące. Jego skóra blada i sucha.
Nie był już tym samym Zenem z wyglądu, ale serce i duszę miał taką samą gdy go spotkałam poraz pierwszy.