Nagle Ziarniste Serce obudził się. Ciężko dyszał. Kolczasty Kwiat szturchała go łapą w bok.

-Leci ci krew z ucha -zauważyła - co ci się stało?

Spytała.

-Umm. Musiałem zadrapać się przez sen.

Skłamał. Kolczasty Kwiat zaczęła go wylizywać w miejscu rozcięcia.
Do legowiska wśłizgnęła się Milcząca Łapa.

-Ziarniste Serce, musisz iść na patrol myśliwski.

Powiedziała to tak szybko, że niemal niezrozumiale.
Natychmiast po tym wybiegła z legowiska wojowników.

Ziarniste Serce wyszedł za nią i stanął obok Porwanej Pieśni i Szczurzego Pazura. Dołączyła jeszcze Futrzasta Łapa i wyszli. Rozdzielili się przy potoku. Ziarniste Serce poczół zapach myszy. Podszedł więc do źródła zapachu. Będąc już blisko, usłyszał trzask gałązki. Odwrócił się i zobaczył Futrzastą Łapę stojącą kilka lisich ogonów dalej.

-Zaatakuj ją.

Usłyszał znajomy głos. Po chwili rozpoznał Puchatą Stopę.
Jego mięśnie napięły się i wykonały polecenie. Skoczył. Zdziwił się, gdyż teraz wszystko widział. Spróbował się oprzeć, ale na nic się to zdało.

-Przestań!

Krzyknął w myślach, nie do końca wiedząc, czy krzyczał do siebie, czy do Puchatej Stopy. Złota kotka zaśmiała się złowieszczo.

Obserwował strach w oczach biało-rudej kotki. Krzyknęła przerażona. Wbił pazury w jej gardło. W końcu szaremu kocurowi udało się poruszyć. W cieniu drzew zobaczył złoto-czarny cień kota.

Spojrzał na Futrzastą Łapę. W jej pysku leżała ryjówka. Jej futro było ubrudzone krwią. Jęknął. Zaciągnął ciało uczennicy na miejsce spotkania z Porwaną Pieśnią i Szczurzym Pazurem. Gdy zobaczył to Szczury Pazur, który był mentorem Futrzastej Łapy, krzyknął:

-Ziarniste Serce co się stało?!

-Polowałem. Nagle usłyszałem jej krzyk. Pobiegłem, lecz było już za późno. Nad nią stał samotnik. Próbowałem go gonić, ale zgubiłem trop.

Skłamał. Nie trudno było im w to uwierzyć, więc dwoje wojowników uznało, że Ziarniste Serce mówi prawdę.

We trójkę zaciągneli ciało biało-rudej uczennicy w stronę obozu.

To, co tam zobaczyli, zmroziło im krew w żyłach. W obozie wrzała bitwa.

304 słów.