Kira biegła do lasu.
- Maleńka, i tak cię złapie! - odgrażał się pozwalając jej uciekać. Dopiero gdy znikli pod osłoną drzew przycisnął jej drobne ciało do chropowatego pnia.
- Mam cię - szepnął patrząc na nią pożądliwie.
- Nie ma tak łatwo, najdroższy - uśmiechnęła się kpiąco i zniknęła. A to szelma! Korzysta z magii.
- Oj, tak to nie będzie ty moja mała złośnico - mruknął i zmienił się w smoka. Wzleciał w niego i badał swoim przenikliwym wzrokiem otoczenie. W końcu dostrzegł swoją ofiarę. Kira uciekała na zachód biegnąc niczym sarna między drzewami. Uśmiechnął się i poleciał w tamtym kierunku. Gdy był już nad nią poleciał w dół wyciągając łapy ku niej.
Kira pisnęła wystraszona gdy nagle złapał ją wielki smok i wzleciał w górę.
~ Darius! Nie strasz mnie tak!
~ To ty nie oszukuj czarami - zaśmiał się. Poleciał nad morze. Chciał pokazać ukochanej jakie latanie jest wspaniałe.  Nagle poczuł magie. Kira czarowała. Cały się spiął.
~ Co zrobiłaś?
~ Rzuciłam na nas zaklęcie niewidzialności, żeby nikt nas nie zobaczył.
~ Madrze... zapomniałem o tym.
Lecieli dalej. Gwiazdy błyszczały pięknie. Kira poruszyła się niespokojnie w uścisku smoczych łap.
~ Dariusie?
~ Co, maleńka?  - spytał łagodnie.
~ Mogę lecieć na grzbiecie?
~ Oczywiście - zaśmiał się i podrzucił ją ku górze. Dziewczyna krzycząc ze strachu zaczeła spadać. Smok zakołował w dół i Kira spadła na jego grzbiet.
~ Dariusie! Jak mogłeś! To było straszne! - krzyczała przerażona na co wielki smok wybuch szczerym, niekontrolowanym śmiechem.
~ No weś maleńska... to było śmieszne - biła od niego taka radość i czułość, że nie była wstanie się na niego gniewać. Uśmiechneła się  i pogłaskała czerwone łuski.
~ Patrz - powiedział i dmuchnął w chmury tak że się rozproszyły i ujrzeli białą tarczą księżyca.
~ Piękny - szepnęła.
~ Nie tak bardzo jak ty - poczuła jego palce na policzku i szyi.  Nie wiedziała jak to robił, ale to było niesamowite.
Lecieli dalej upajając się widokiem nieba i wzburzonego morza.
~ Dariusie? Może podniosę ci ciśnienie? - zaczeła się droczyć.
~ Nie wiem co chcesz zrobić, ale nawet nie próbuj - warknął, gdy przed oczami zaczeły mu się przewijać wszystkie możliwe scenariusze.
~ E tam... - powiedziała i zeskoczyła z jego grzbietu. Serce mu nie mal staneło.
~ Kira! - wyrwał mu się krzyk przerażenia  kiedy nagle ta mała szelma zaczeła czarować. Unosiła się jakoby płynąc śmiejąc się.
- Gdy tak nie rób!
- Oj, Dariusie... gdy starzec żeni się z młódką powinien sobie przypomnieć czym jest dobra zabawa - zachichotała lecąc obok niego.
- Starzec?! Ja ci dam starzec? - drocząc się zionął ogniem.
- Jak mogłeś?! - wybuchneła śmiechem zasłaniając się przed żywiołem.
- Kaszle jak to staruszek
- Oh Darius... - wywróciła oczami i wróciła na jego grzbiet. Ziewneła kładąc głowę na chłodnych łuskach. Darius szybował cicho kołysząc swoją maleńką do snu. Mieli dziś dużo atrakcji. W końcu pod osłoną ciemności wylądował i zmienił postać. Z Kirą w ramionach cicho wkradł się do pałacu. Nieobchodziło go zdanie jej ojca ale nie chciał robić jej problemów. Zaniósł ją do jej pokoju i położył na łóżku. Niestety jej ramiona zacisneły się na jego szyi. Próbował się jakoś oswobodzić ale była uczepiona jak małpka. Uśmiechnął się i wślizgnął do niej pod kołdrę. Dziewczyna wdrapała się na niego przez sen wywołując jego cichy śmiech. Mógłby już zawsze tak leżeć. Taki motyw spędzenia wieczności wydał mu się nadwyraz kuszący.