„Każda rzeka dociera do oceanu na swój sposób."

Jest wiele możliwych interpretacji tych słów.

Ocean jest celem każdej rzeki, więc być może każdy z nas może swój cel osiągnąć inaczej, nie trzeba się trzymać wyznaczonej ścieżki a decydować samemu. Początek takiego myślenia na dużą skalę jest  u kalwińskich reformatorów. Jako pierwsi zanegowali oni predystynację, a więc odgórnie narzucone przez Boga powołanie zawodowe. Rodzisz się synem kowala - masz być kowalem, myśliwego - myśliwym. Kalwini jako pierwsi powiedzieli że Bóg chce aby każdy robił to o czym marzy i to jest najlepszy sposób na realizowanie Jego woli. Należy próbować swoich sił w różnych zawodach i znaleźć ten który sprawia przyjemność, ten właśnie będzie tym do którego stworzył nas Bóg. Oczywiście nietrudno sobie wyobrazić jak rewolucyjna była to myśl i jak wywracała do góry nogami cały ład społeczny tamtych lat, ale mniejsza o to.

Inna interpretacja jest taka że rzeka docierająca do oceanu to życie zmierzające nieuchronnie - na różne sposoby - do końca. Ivern jest przyjacielem natury i musi wiedzieć że śmierć jest takim samym elementem istnienia jak inne, jest nieunikniona, normalna i dobra. Rzeka jest wszakże słodka, a ocean słony. Dotarcie do niego kończy żywot i jest nieuniknione. Jednocześnie rzeka musi dotrzeć do oceanu by mogła istnieć, by kolejne porcje wody mogły nią płynąć. Na zwłokach jednej istoty wyrosną rośliny dzięki którym żyć będzie mógł kto inny. Cytat ten byłby tu więc metaforą kręgu życia który nigdy się nie kończy, a którego śmierć jest naturalnym elementem którego nie należy się lękać.

Trzecia opcja jest taka że każda droga ostatecznie prowadzi ans do tego samego celu. Możemy sobie wybrać którędy pójdziemy ale ostatecznie wszyscy dotrzemy w to samo miejsce, na przykład po śmierci do jednego bóstwa i nasze decyzje - w tym wypadku wybór ścieżki (rzeki) będzie bez znaczenia. To mało optymistyczna wizja bo oznaczałaby że nasze decyzje nie mają prawie żadnego znaczenia a wszelki wybór jest pozorny.