•     •    •  ○  ⋆ ☆

Curse i:
T H E G R E A T E S C A P E
▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃

𝐀𝐓𝐇𝐀𝐋𝐈𝐀━♕

         Isang nakakabinging tunog ng kampana ang umalingawngaw sa buong paligid dahilan para mapatigil ako sa aking pagtakbo. I roamed my gaze trying to find where that sound came from while catching my breathe from running and then my eyes darted on one place—the train station. Doon mismo nanggagaling ang tunog.

Napako ako sa aking kinatatayuan habang pinapakinggan ang tunog na 'yon. The sound resonated through my ear but it didn't last long. It stopped after a few minutes. Doon ko lang na-realize yung ginawa ko.. Muntik ko ng makalimutan kung bakit nga ba ako andito sa sitwasyon na 'to.

I shook my head in disbelief.

Pull yourself together Athalia! Hindi ito ang oras para tumigil!

I let out an exasperated sigh and continued running amidst the crowd of people, not minding their gazes and stares that they are throwing at me. Marahil ay nagtataka sila kung bakit nga ba ako tumatakbo sa gitna ng mataong lugar. Kahit sobrang lalim na ng gabi, madaming tao parin ang nagliliwaliw dito sa sentro ng Ingrith—ang bayan na aking kinalakihan.

Sa katunayan, mas nagiging buhay ang buong lugar tuwing sumasapit ang gabi dahil sa mga makukulay na mga ilaw na nagmumula sa mga gusali, mga streetlights at sa mga iba't ibang establisyemento meron ang bayan namin. And I admit, I was astonished by the view of our very own city. Pero hindi ako pumunta rito para humanga sa ganda ng Ingrith..

Andito ako para tumakas..

"Ano ba? tumingin ka nga sa dinadaan mo!" Bulyaw sa'kin ng isang ale nang aksidente ko siyang nabangga.

Nahulog tuloy ang dala-dala nitong mga gamit." Kung bakit ba naman kasi tumatakbo ka sa gitna ng daan!"

"N-naku pasensya na. Nagmamadali 'ho kasi ako." paghingi ko ng dispensa at dali-daling pinulot ang mga gamit na nahulog ng ale at iniabot sa kaniya pagkatapos.

"Sa susunod mag-ingat ka naman ineng, at baka may ma-perwisyo ka naman ibang tao dahil d'yan sa pinaggagagawa mo!" Panenermon niya ulit, mukhang hindi pa siya tapos pangaralan ako. May ngilan-ngilan na din ang tumitingin sa direksyon namin.

I bit my lower lip to contain my self.

"Sorry po talaga."

"Mga kabataan nga naman ngayon, sakit na sa ulo." Aniya at Inismiran muna ako bago tuluyang lumakad paalis. Hindi ko na lamang iyon inintindi at nagpatuloy na lamang sa paglalakad. Ano pa bang kamalasan ang mangyayari sa'kin sa gabing ito?

Pagliko ko sa isang madilim at makipot na eskinita, sa hindi inaasahan, isang malakas na pwersa ang humila sa'kin. It was fast enough before I could react. Huli na nang namalayan ko na hawak-hawak na pala ako ng isang lalaking hindi ko kilala!

"You're not going anywhere you little brat!"A bulky man shouted while dragging me out of the place. May naka-sunod din sa kaniyang mga lalaki na palagay ko ay kasamahan niya. Mga nasa-sampu silang lahat. Napalunok ako sa takot. Hindi ko sila kilala.

"Pinapahirapan mo talaga kami sa paghahanap sayo!"

"L-let go of me!" I yelled with desperation. Pilit ko din binabawi ang aking braso sa pagkakahawak niya. Hindi man lang siya natinag at sinamaan lang ako ng tingin.

"Nakakawala kana ng pasensiya!" namutla ako sa takot nang itapat niya ang kaniyang baril sa mukha ko mismo."Isang maling galaw mo pa at hindi ako magdadalawang-isip na pasabugin 'yang bungo mo, kaya umayos ka!"

"A-ano bang kasalanan ko sa inyo ha?!" May halong inis na tanong ko dito." At sino ba kayo?!"

Ngumisi ito nang nakakaloko."Kami lang naman inatasan ng mga magulang mo para hanapin ka."

My body stiffened and was greatly puzzled upon hearing his answer. "M-my parents?!"

"Bingi kaba para hindi mo marinig?!" Bulyaw niya pabalik.

Hindi ako makapaniwala. My parents paid their services just to find me. Mukhang hindi nga talaga nila ako tatantanan. Umigting lalo ang galit ko sa kanila-sa mga magulang ko.

Sila lang naman ang dahilan ng mga paghihirap ko sa mga nagdaang taon. And they are the main reason why I'm escaping, dahil hindi ko na maatim ang makasama sila sa iisang bubong.

God knows how much I despised them!

I loathed them to the point, I want to burry their faces on the ground. Sino ba naman ang hindi? They don't treated me as their daughter but instead, a thing na kung kelan nila gusto ay pwede nilang gamitin. They always used me for their evil deeds and deprived my freedom to live normally. Since then, I experienced being chained up because of my peculiarity. There's nothing worse than being treated as a prisoner by your own parents.

Living with them is like close to hell.

Kaya, gagawin ko ang lahat para maka-alis na ako ng tuluyan sa mga kadena nila. Masasayang lang lahat ng pinagplanuhan ko kung mawawala lang ng saysay ang lahat.

But before that, I should first come up with a plan on how to make an escape from these men!

An idea popped in my head. Napangisi tuloy ako.

"Kaya, sumama ka sa'min nang maayos at ibabalik ka na namin sa kanila. They're getting impatient with you, there's no other choice but to come with us—urgh! FUCK!"

He couldn't able to finished his sentence because I immediately kicked his right knee from behind. Sinigurado ko na malakas ang pwersa ng pagkakasipa ko at nagtagumpay naman ako doon. He roared in pain as he held his injured knee and because of that, his gun slipped into his hand.

Iyon lang naman ang hinihintay ko.

Kaya, hindi ako nag-aksaya ng oras—dahil siguradong babarilin ako ng mga kasamahan niya—pinulot ko ang nahulog na baril at itinutok sa lalaki na ngayon ay nakaluhod dahil sa kagagawan ko at mangiyak-ngiyak ito sa sakit na kaniyang nararamdaman.

I also pinned his both hands behind him. Nagpupumiglas siya pero hindi siya nagtagumpay dahil nanghihina parin siya sa natamo niyang pinsala. He's not that strong compared earlier kaya madali ko lang siyang napatumba.

Napa-ngisi ako habang lalong idinidiin ang kaniyang kamay sa kaniyang likuran.

"You—BITCH!" sigaw niya. He looked at me with flaming eyes. "P-papatayin talaga kita pag nakawala ako dito!" Isang tawa lamang ang isinukli ko sa kaniya.

"As if you could." I whispered on his ear then chuckled devilishly.

Iginala ko ang paningin sa mga kasamahan niya. Their guns were aiming at my direction. It seems like they won't hesitate to pull the trigger of their guns at me. They're just waiting for the perfect time to shoot me.

"Sige," panimula ko. Pertaining to his comrades. "Paputukan niyo 'ko at dadanak dito ang dugo nitong kasamahan niyo."

Namutla naman lalo itong hostage ko.

"Put your guns down." Utos ko sa kanila. I made my voice as intimidating as possible. Pero gaya ng inaasahan, hindi agad sila sumunod sa'kin kaya mas lalo kong diniin ang baril sa sentido ng lalaking hawak-hawak ko. "I'm waiting assholes.."

"Oh shit! IBABA NIYO NA!"

"But—"

"Just fucking do it!"

Kahit na nag-aalinlangan man sila sa sinabi ng lalaking 'to ay, wala na silang maggagawa kundi ibaba ang kanilang mga baril. Dahil doon, Isang malawak na ngiti ang isinukli ko sa kanila.

"Good dogs!" my voice filled with mockery. I wanted to burst out laughing, their faces were priceless! Para silang mga basang tuta na inagawan ng buto.

"Hindi pala kayo mahirap kausap-Oh shoot!" I jolted when I felt a strong gust of wind passed, an inch, near on the side of my face. It was vague but, I'm a hundred percent sure that there's something almost hit my face!

I froze when it dawned on me.. It was a Bullet! A freaking BULLET!

"Oh~missed that one!" A voice emerged out of nowhere. "Mukhang kinakalawang na yata ako."

Then it was followed by a sinister laugh echoed throughout the dark alley. It wasn't that loud but just enough for us to hear. No, hindi ito nag-iisa. It was more like, voices.

Kilalang-kilala ko kung kanino galing ang mga boses dahil galing iyon sa kanila!

As if on cue, sumulpot nga sila mula sa hindi kalayuan. No one dares to utter even a slightest sound as they made their entrance. My blood began to boil and my anger doubled because of their presence.

"Mr. Ephraim and Lady Elizabeth..Reed." they all bowed down as a sign of respect. Nakakainis kung paano sila tratuhin ng ganiyan. They don't even deserve the respect.

"Athalia... Athalia. Better Let go of that man right NOW." I made a glance to the man who said it. He was holding a metal crane slightly tapping the ground while his other hand, holding a silver gun.

"What if I don't want to?" Paghahamon ko dito.

His eyes behind his eyeglasses flickered. "Don't mess with me or, you'll regret it."

My lips lifted on one side. "I don't take orders from you anymore, Papa."

"I'm warning you." Biglang nag-iba ang timpla ng mukha nito. Nararamdaman ko narin ang nakakatakot na awra na pumapalibot sa kaniya. Binitawan ko naman ang lalaking hawak ko. Gumapang pa ito palayo, mukhang takot na takot parin sa'kin. Tsk.

"Same as ever, Papa..." natutuwa akong makitang dumidilim na ang mukha nito. His jaw clenched because of irritation towards me. Nagpatuloy ako. "Short-tempered. Manipulative. Selfish, who only thinks about..."

"...money, fortune and Power! You only care about them than your own child!" hindi ko na na-kontrol pa ang aking sarili at nasigawan ko na nga siya.

"Sino ba namang tatay ang ikulong ang sarili nilang anak?!" Napa-iling ako habang mapait na tumawa. "At hindi ka pa nakuntento at ginamit mo pa ako sa mga masasamang balak mo!"

"I hate what you did to me, dad. I hate you to the core!"

He's never been a father to me and probably, the worst person I've ever met. A personification of Evil I may describe him. He outsmarted many people and manipulated some well-known persons in Igrith, in which leads him to where he is now.

Who wouldn't have thought that he became the head mayor of this town? Thanks to his unscrupulous skills and dark schemes, wala sana siya sa kinasasadlakan niya ngayon.

"ATHALIA!" Napabaling naman ako sa sumigaw.

"What now mom?" I nonchalantly asked. Her beautiful face laced with anger which, I just gave him a bored look.

Hindi maipagkakaila na maganda talaga itong nanay ko. Everyone admires her not just only by her physical appearance that can catch everyone's attention but, she is known for having a golden heart. But truth be told, she is not good as you think she is.

Trust me, naranasan ko na lahat ng masasamang bagay ng dahil sa kaniya. She's good in faking everything, pero umaalingasaw parin ang baho ng kaniyang tunay na pagkatao. Basically, she's hiding her real demon under her precious skin.

"Huwag mong pagtaasan ng boses ang tatay mo! You ungrateful child!" See?

"Elizabeth calm down.." my father butted in. Inayos niya ang pagka-suot ng kaniyang salamin sa mata at hinarap ako ng may seryosong tingin."Enough of your game and let's end this here, umuwi na tayo at kalimutan ang lahat ng 'to. We don't want to ruin our family just because of this incident."

I scoffed, "Don't act as if you all care about this family. It was all your fault why we ended up like this!"

"Hindi niyo na maayos ang gusot ng pamilyang 'to dahil sa simula palang, matagal na itong sira.."

"Athalia.. kahit ano pa ang sabihin mo, hindi mo parin maalis ang katotohanan na gusto mong layasan kami." It's my mom who said it, while staring at me intently.

"So dissapointing. Yet, here we are, trying to save our family pero ikaw mismo ang gumagawa ng dahilan para hindi na talaga mabuo ang pamilya na'tin." then she slightly shook her head with disappointment.

"So, you knew already about my plans from the beginning and that's why you're trying to stop me from escaping, am I right?" I asked without a hint of accusations but, stating what's true. "Plinano niyo na ang lahat sa simula palang, dahil alam niyo na tatakas ako mula sa inyo!"

"You're right about that, dear." Ani ina. Ikinuyom ko ang aking kamay dahil sa nalaman.

"You're being impulsive again, and your decisions will not bring good to you, that's why we're here, to stop you at all cost." Nakita ko kung paanong nagsimulang maglakad ang aking ina habang ako naman ay paatras ng paatras hanggang sa maramdaman ko ang lamig ng pader sa aking likuran.

Binigyan niya ko ng isang matamis na ngiti nang tumapat na siya sa aking harapan. I wanted to roll my eyes because of her fakeness! halatang-halata na pinepeke niya lang ang ngiti niyang 'yon.

"Athalia.. Athalia, hanggang saan ka dadalhin ng galit mo sa'min?" She asked as she runs her slender fingers on my cheeks. I can feel her pointed nails slightly piercing my skin. Agad na nilayo ko ang aking mukha sa kaniyang mga kamay at inis siyang tinignan.

"Let's stop this bullshit. Walang patutunguhan 'to. Hayaan niyo na ako sa desisyon ko dahil pagod na pagod na ako sa inyo!"

Nagpakawala naman ng tawa ang aking ama. "Really Athalia? If you leave us right now, then you won't be able to know the truth about yourself."

I was caught off guard on what my father said.

"W-what truth?" nauutal kong tanong. Bigla akong kinabahan dahil doon. Hindi maganda pakiramdam ko dito.

"Mukhang oras na para malaman mo ang sikreto na tinatago namin sa mahabang panahon.." an evil smile crept on my father's face. My heart began to beat fast.

"Well, you should be atleast grateful on the life that we have given to you, Athalia. Dahil kung hindi sa'min na kinupkop at inalagaan ka, wala ka na dapat sana sa mundong ito.."

Then it hit me..

Napakagat ako ng mariin sa aking labi upang hindi tuluyang lumabas ang aking emosyon. Base sa sinabi niya, mukhang naiintindihan ko na ang lahat... dahil...

"A-ampon lang ba ako, tama ba?!" I asked bravely. Preventing myself not to break down.

Hindi ko na nakayanan pa ang sumunod na pangyayari. Parang bombang sumabog sa lakas ng impact at parang may isang malaking bagay ang humampas sa'kin dahil sa sobrang sakit na naranasan ko sa mga puntong ito. Nag-uunahan sa paglabas ang mga luha sa'king mata at nakatakip ang bibig ng aking kamay habang impit na humihikbi..

I was too stunned and hurt at the same time. My emotions are wrecked and all I'm badly crying to lessen the pain but, it only worsen.

Dahil sa nalaman ko..

"Hindi ka namin tunay na anak. Bagong kasal pa lamang kami nang makita ka namin sa labas ng bahay. You we're a baby back then, so, we decided na kupkupin ka at alagaan."

"At first we were hesitant, dahil hindi namin alam kung saan ka nanggaling. We were weighing down our decision but still, we ended up taking care of you."

"..you're just an orphan.. Athalia. That's the truth." They said without remorse.

Tulala parin ako habang pinoproseso lahat ng sinabi nila. Naiintindihan ko na kung bakit ganoon na lamang ang trato nila sa'kin. Dahil hindi pala nila ako tunay na anak. Kahit na ganoon ay masakit parin isampal sa mukha mo na ampon ka. I felt so lifeless. Naramdaman ko na para bang may nawalan sa'kin.

Napasalampak ako sa maduming sahig. Hindi pa man tuluyang naproseso ang lahat sa'kin, nang biglang may pwersa na naman ang humihila patayo at kinaladkad nang may lakas.

"Stop the drama and let's go home." My foster father said with firm. Inihakbang na nila ang kanilang mga paa paalis habang hawak-hawak ako.

"Let go of me! Or you'll regret it!" I was fuming with anger while shouting at them. I cannot control myself anymore. Kinakain na ako ng mismong galit ko.

Sampal ang natamo ko mula sa aking pekeng ina. I gritted my teeth and my jaw clenched in anger.

"Pwede ba tumigil kana?! Nakakarindi na ang sigaw mo!" Simaan ko lang siya ng tingin habang nagpupumiglas parin sa matinding hawak nila.

"Pakawalan niyo ko, pakiusap! Hayaan niyo na akong umalis!"

"Seriously Athalia, 'yan parin ba ang iniisip mo ngayon? Ang tumakas?"

"Oo! At kung kailangan kong ilabas ang alas ko laban sa inyo ay hindi ako magdadalawang-isip na gamitin ito alang-alang sa kalayan ko!"

"You're insane!"

"Don't make me use it. I'm warning you." there was a tone of threatening when I said that.

Kasing bilis naman ng kidlat na itinutok naman nila ang kanilang mga baril sa'kin.

"Do it, or else, you'll die."

Isang mala-demonyong halakhak ang lumabas sa aking bibig. "Hindi 'yan tatalab sa'kin.." An evil smirk drawn into my face after that.

"Athalia-"

Strange sensation engulfed my whole being. I controlled it and made it released into my body. The next thing happened was fast, a blinding light appeared and covered the whole place followed by a strange force that caused them flying away from me.

Lumakas ang hangin na nakapalibot sa'kin habang ang mga ilaw naman ay tila bang mas naging agresibo. I felt the warmth that the light produces in every inch of my body. The strange feeling was comforting, at para bang dumagdag ang lakas ako.

"A-anong nangyayari sa babaeng 'yan?!"

"She's freaking glowing!"

"May sa maligno yata ang batang iyan! dapat siyang patayin!"

"Paputukan niyo!"

At pagkatapos, sunod na inulanan nila ako ng mga bala pero ni isa ay walang naka-abot sa pwesto ko. Nilalamon lang ito ng liwanag na nakabalot sa'kin. Then, threads of light started to come out of my hands as it crawled into the ground, forming patterns until a golden luminous magic circle was formed beneath me.

Their fear was evident as they saw the magic circle released multiple chains that was made up of golden light and it moved fast into them. They scream in horror as the chain coiled around their bodies, unable them to move.

My power was beyond on my control anymore, All I can feel is the urge to destroy the whole place with my menacing power.

"ARGGGHH! TAMA NA!" Tanging mga palahaw at sigaw na puno ng sakit ang umalingawngaw sa buong paligid.

Kitang-kita mula sa dalawang mata ko kung paano unti-unting pumapasok sa kanilang mga mata, bibig at tenga ang mga kadenang gawa sa liwanag. Nakakadiring tignan ang pag-bulwak ng masaganag dugo at pagbagsak ng ilan sa kanila na wala ng buhay.

Wala akong nararamdaman sa puntong iyon. Hindi ko maggawang matakot, magulat sa mga pangyayari na para bang estatwa na walang kabuhay-buhay. As if my power preventing my emotions from coming out.

"A-athalia.. Itigil mo na 'to-ahckk!" My foster father begged for his life, begged to stop on what I'm doing. Pero mistulang bingi ako sa mga pagmamaka-awa niya-nila. Tinitigan ko lamang sila hanggang sa unti-unti na silang binabawian ng hininga at tuluyan na nga silang namatay. They are now cold corpses.. No one survive from my power..

They all died because of me..

I'm a monster.

Kahit tapos na ang lahat, hindi parin tumitigil ang paglabas ng kapangyarihan sa'kin. Mas lalong naging agresibo na tuluyan ng nilalamon ng gintong liwanag ang buong paligid. The luminous magic circle beneath me was changing its color-in different color.

My power is in chaos. Napapikit ako at sinubukang pigilan ang aking kapangyarihan, I tried concentrating and find the link between me and my magic, pero mas lalo lang in-overcome ng kapangyarihan ko ang aking katawan.

"Athalia.."

"Athalia..."

"Athalia.."

Samu't saring boses ang akin naririnig at tinatawag nito ang aking pangalan.. My eyes scanned the whole place to find where that sound came from but, I didn't see anything..

At sa hindi inaasahan, nakaramdamn ako ng sakit sa buo kong katawan.The pain was unbearable kung magpapatuloy ito ay baka bibigay ng tuluyan ang aking katawan. It could be the end of me..

"P-please stop this! Ayoko na!" My vision started become hazy and blur, nawalan na ako ng pag-asa pa. Bibigay na ng tuluyan ang aking katawan..

Pero, sa hindi inaasahan..

From my vision, a swarm of blue butterflies came out of nowhere. And the moment they reached me, kusang pinalibutan nila ako. They are no ordinary butterflies because aside from they're all glowing in radiant blue, I can also sense that that they are all made from pure magic. Para akong binabalutan ng bughaw na tela dahil sa kulay nila. Tunay na nakakamangha ang kanilang kagandahan na lumilipad kasabay ng hangin..

"Decrease Statis, Zero Hyperborea!" boses ng lalaki ang aking narinig at nagpalinga-linga ako sa buong paligid para makita ang nagmamay-ari ng boses na 'yon.

My eyes squinted, when I saw a sillhoutte from afar. Hindi masyadong kita dahil sa mga ilaw na nakapalibot sa akin pero kahit na ganoon, kita ko parin kung paano lumabas ang isang bughaw na magic circle mula sa kamay nito.

Napanganga ako..

At mula sa magic circle na sa kaniyang kamay ay nagliwanag ito kasabay ng pag-ikot nito sa mabilis na paraan. Dumikit lahat ng paru-paro sa aking katawan at nagpakawala ito ng kakaibang liwanag.

After that, they all turned into silver ashes and surprisingly, it all went inside my body.

Isang malamig na sensasyon ang nagpagaan ng aking pakiramdam at pagkawala ng sakit sa buo kong katawan. Sunod naman ang unting pagkawala ng liwanag sa buong paligid at pagbalik ng mga kadena sa magic circle na aking kinapapalooban at tuluyan nang nawala kasabay ng magic circle.

Everything came back to normal except for the dead corpses lying on the floor..

"We finally meet..." Isang malakas na ihip ng hangin ang dumaan sa'kin. Tinangay nito ang iilang hibla ng buhok ko at Napapikit ako dahil sa lakas ng hangin. Iminulat ko ang aking mata pagkatapos.

Then, the next thing happened made me startled. My eyes widened in shock as well as my senses shut down, when there was someone's hands wrapped around my waist. And I also realized that, I was leaning on someone's chest for pete's sake! Sigurado akong lalaki ito! Hindi ako nagkakakamali. Because I can feel his well-toned body.

Rinig na rinig ko ang mabilis na pagtibok ng puso nito. Weird as it seems because, I felt safe on his hug. Parang komportable ako na hindi ko ma-explain. Wait-what?

What on Earth is happening to me? And why did I even let him hugged me?!

My mind was in terrible panic!

"Athalia.." He uttered in a smoky voice. I squirmed when I felt his breath brushing on my nape. Nagtaasan bigla lahat ng buhok ko sa katawan. Lumingon ako para makita ko ang pagmumukha niya pero ako pa ata ang na-sorpresa.

His eyes.. They were color blue and it was shinning amidst the darkness...

"Mi princesa,"

A strange man with his sapphire eyes..

•     •    •  ○  ⋆ ☆

▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃

🔊 FORNACCIUS ♡:

↪Chapter 1 revamped version
is out! Hi, Embers! Hope u
Enjoy it!(^o^)♡♡

↪What can u say about it?
Votes and comments
are highly appreciated!(≧∇≦)/