de caritate

Η γυναίκα μου ξέρει για εσένα. Της τα έχω πει όλα. Θα ήθελες να μάθεις τι είπε;

Πες μου!
Θα ήθελες να μάθεις τι μου είπε;
Ότι δεν σου αξίζω. Ακούς;
Εγώ, δεν αξίζω σε εσένα. Ξέρεις τι είπα εγώ; Μπορείς να φανταστείς; Είπα ότι την συμπαθώ, με τον ίδιο τρόπο που το είπα σε εσένα, με τον ίδιο τρόπο. Κι όμως αυτή κατάλαβε τι τής είπα πραγματικά.

Σαν να με άκουσε κι ας μην έλεγα τίποτα.
Απάντησε σαν να έλεγα τα πάντα.

Έγραψα μυθιστόρημα. Μάλλον κάτι θα κατάλαβες. Έγραψα για έναν έρωτα. Έναν θανατηφόρο έρωτα.

Έχεις ακούσει το βιβλίο "Καταραμένη Τέχνη" ; Φυσικά και όχι, η τέχνη δεν είναι για τα αφτιά σου.

Θυμάσαι έστω, το όνομά μου;
Ελπίζω πως όχι, δεν θέλω να το προφέρεις.

Ξέρεις τι νιώθω τώρα που σου μιλάω, έστω και με αυτόν τον απόμακρο, αποστασιοποιημένο τρόπο;
Νιώθω ότι σε συμπαθώ.

Όχι με την έννοια που εννοούσα τότε. Αλλά με την έννοια ότι σε μισώ. Δεν μου έκανες κάτι εσύ, οι αναμνήσεις, τα ψέματά σου. Το εσύ που έκρυβες, μάλλον.

Η γυναίκα μου είναι στον ένατο μήνα. Ναι, θα ξαναγίνω πατέρας. Είναι αγόρι. Η κόρη μου θα κλείσει τα 15 την άλλη εβδομάδα. Μεγάλωσε, όπως μεγάλωσα και εγώ, όπως και εσύ.

Δεν σου έχω αναφέρει το όνομά μου όμως. Έχεις καταλάβει; Ποιος είμαι; Τι θέλω;

Θέλω να μάθεις ποια είσαι. Γιατί κάποτε υπώθηκαν κάποια ψέματα.

Το θα σε αγαπάω για πάντα και θα τα ξαναπούμε, είναι μέσα σε αυτά.

Θυμάσαι το δωμάτιο με τους καθρέφτες; Ήταν ένα άδειο δωμάτιο στο διαμέρισμα. Συνηθίσαμε να καθόμασταν και εκεί. Με το τζάκι συντροφιά, και τους ψιθύρους μας να είναι οι μόνοι παρόντες. Σου άρεσε το συγκεκριμένο δωμάτιο. Εκεί μου χόρεψες, για πρώτη φορά.

Ήσουν χορεύτρια. Και εγώ ήμουν ο μόνος που σε κοιτούσε σαν να προτιμούσε να πεθάνει για την τέχνη σου, παρά να ζήσω χωρίς αυτήν.

Μα και βέβαια ήμουν εγώ. Ή μήπως όχι; Με θυμάσαι; Μπορεί να λέω ψέματα αλλά όπως εσύ είπες, το ψέμα λέει κάτι για εμάς. Οπότε όχι, όντως ήμουν εγώ.

Δεν θα σου θυμίσω αυτήν την περίοδο, άλλο. Ρούφηξα όλο το σκοτάδι σου, άρπαξα όλους τούς δαίμονές σου και τους ανάγκασα να γίνουν οι δικοί μου.

Παραιτήθηκα από τον εαυτό μου για να είμαι ικανός να σε παρηγορήσω. Όμως ποιος ήταν εκεί για να με παρηγορήσει όταν το χρειαζόμουν; Σίγουρα όχι εσύ πάντως.

Σε ειρωνεύομαι συνέχεια. Όμως έχεις σκεφτεί τι μπορεί να σκεφτόμουν;

Μάλλον θα νομίζεις ότι θα σε σκεφτόμουν επί 30 χρόνια. Κάνεις λάθος. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα όμως αργότερα τα πράγματα καλυτέρεψαν. Το όνομά μου ταξίδεψε σε πολλές χώρες τής Ευρώπης, το βιβλίο μου μεταφράστηκε σε 17 διαφορετικές γλώσσες.
Διακρίθηκα, έγινα κάποιος χωρίς εσένα.

Είμαι περήφανος για αυτόν που έγινε χωρίς εσένα αλλά απογοητεύομαι για το ποιος έγινα και τι πέρασα για εσένα.

Δεν θα έπρεπε να σου γράψω. Δεν ξέρω την διεύθυνσή σου, αλλά για να το διαβάζεις, δεν χρειάζεται πια. Ελπίζω να ξέρεις να διαβάζεις. Δεν θυμάμαι αν το έκανες τότε.
Σε κοροϊδεύω, άσπρε δαίμονα.

Ελπίζω να εκπλήρωσες τα όνειρά σου. Ελπίζω να μοιράστηκες και με άλλους το σκοτάδι σου, να εκμεταλλεύτηκες και άλλους. Ή μάλλον, μακάρι και όχι.

Δεν θα σου πω τίποτα άλλο. Δεν θα σου πω τίποτα άλλο για το τι έκανες σε εμένα.
Κάτι τελευταίο, πριν χαθώ και εγώ.

Θυμάσαι τι μου είπες πριν φύγεις;

Τι τέλος θα έδινες σε εμάς ...
Τώρα θα απαντήσω, όπως δεν έκανα τότε, σαν συγγραφέας θα τελειώσω την ιστορίας μας. Θα βάλω το τέλος μας.

Η αγάπη στο τέλος πεθαίνει, σαν τριαντάφυλλο που χάνει όλην την ζωή του, έτσι και η αγάπη χάνει το νόημά της και γίνεται μια μουντή συνήθεια. Ο κόκκινος άγγελος άφησε ελεύθερο τον ζωγράφο. Μετά από χρόνια ο ζωγράφος αφέθηκε ελεύθερος.

Δεν τον άφησε ο κόκκινος άγγελος. Αφέθηκε ελεύθερος. Και το έκανε χωρίς αυτήν.

Ίσως σε μια άλλη ιστορία με διαφορετικό συγγραφέα, το τέλος αυτό δεν θα ήταν τόσο επώδυνο, θα ήταν κάτι πέρα από μια γλυκιά ιστορία με όμορφη αρχή, όμορφη μέση και ένα τραγικό τέλος. Όμως με εμάς τους δύο συγγραφείς,το μόνο που δόθηκε ήταν μια χαρούμενη αρχή και μια καταστροφική συνέχεια.

Σε νοιάζομαι, με την έννοια ότι εύχομαι να κλαις διαβάζοντας αυτά.

Δεν είμαστε σε παραμύθι και εγώ δεν είμαι ο πρίγκιπας στο άσπρο άλογο.

Είμαι εγώ και εσύ είσαι εσύ.

Και αυτή ήταν η ιστορία μιας καταραμένης τέχνης.

Η ιστορία μιας πεθαμένης αγάπης.

Είσαι πλέον παρελθόν.
Και σε ξαναρωτάω.

Πιστεύεις στα φαντάσματα;
Πιστεύεις στο παρελθόν;
Στα φαντάσματα του παρελθόντος;

Γιατί εγώ πιστεύω.