Hier is ie dan, opdracht 1 van het genre horror voor de schrijfwedstrijd van cookiefantasy en Skrywer1.

Deze opdracht luidt als volgt:
- Schrijf een verhaal over dat je alleen op de wereld bent. Plotseling krijg je het gevoel dat je achtervolgd wordt.
-  Het verhaal moet minimaal 1000 woorden hebben. Het maximale mag zelf gekozen worden.

Lijkt makkelijk he? Nou, niet voor mij xD

Ik heb ontzettend geploeterd met dit verhaaltje en vond tijdens het schrijven alles zo slecht dat ik het het liefst weer wilde verwijderen,  maar ja, je moet toch iets inleveren?

Waarschuwing: Dit verhaal is super slecht, lezen word je zeker niet aangeraden, want: HAH, IK KAN GEEN HORROR VERHALEN SCHRIJVEN, rip. 

Bij de weg, die verhaaltje heeft 1074 woorden en een stom open einde xP

Nog niet afgeschrikt? Veel leesplezier dan maar!

~

Het meisje liep angstig door de straten van haar eerst zo levendige stad. Alles was kapot, overal lagen dode mensen en niets was meer zoals voorheen.

Het altijd levendige stadsplein lag er nu sober bij. Geen enkel leven was nog te bekennen en dat deed de rillingen over de huid van het meisje lopen.

Het meisje, die ik voor het gemak vanaf nu bij haar echte naam ga noemen: Emily, keek weer eens naar Meneer Snuffels. 'Ik ben bang,' mompelde ze tegen het knuffelkonijntje.

Ze drukte de knuffel weer eens stevig tegen haar borst aan, waarna ze nogmaals om zich heen keek. Het kon toch niet zo zijn dat zij de enige overlevende was? Nee, het kon niet zo zijn. Er moest en zou nog een iemand zijn die de vreemde en onbegrijpelijke situatie had overleefd.

Stug liep Emily door. Haar roze jurkje, die vol zat met bloedvlekken, waaide meerdere keren omhoog door een ijzige windvlaag. Ook dit zorgde weeral voor rillingen.

Na een tijdje stopte ze met lopen. Ze was aangekomen op het open plein van haar stad, die omringd werd door allerlei winkels. Er lagen vele lijken op het plein, de ruiten van de winkels waren gebarsten en alles was kapot.

Volslagen uitgeput en moedeloos zakte Emily neer op de grond. Wat voor nu had het nou eigenlijk om door te gaan? Iedereen was toch al dood, al kon het niet zo zijn. Maar de hoop op overlevenden had ze een tijdje terug al laten varen. Ze was alleen, totaal alleen.

'Meneer Snuffels,' snifte Emily, 'dit is hopeloos.' Ze had zichzelf dan wel volgepraat met hoop en moed, maar die waren al snel weer gezakt bij het zien van alle dode mensen. Het deed haar gewoon geen goed.

Plots klonk het alsof er niet ver bij haar vandaan iemand op glas was gestapt. Emily draaide zich abrupt om, zodat ze wist waar het geluid vandaan kwam. Er was alleen niets te zien.

'Meneer Snuffels?' vroeg ze aan haar knuffelkonijntje. 'Wat was dat?'

Het knuffelkonijntje reageerde niet, logisch, maar wat het wel deed was strak een bepaalde kant op kijken. Op de plek waar zijn knuffel-ogen naar gericht waren, verdween net een schim.

Emily volgde de blik van haar knuffelkonijntje, ze was alleen net te laat en had de schim niet meer gezien. 'Laten we maar verder gaan,' mompelde ze. 'Er is hier niets meer te vinden of te zien.'

Ze stond op, drukte het knuffelkonijntje nogmaals goed tegen zich aan en sjokte verder. Niet goed wetend waar ze nou eigenlijk naar toe kon gaan en wat voor zin het nou eigenlijk nog had.

Na een paar tellen stopte ze echter alweer. Haar maag begon namelijk ineens ontzettend te rammelen. 'Chips,' mompelde ze. 'Ik heb trek, wat nu?'

Ze keek om zich heen en zag verderop een supermarkt; de Albert Heijn! 'Yes!' schreeuwde ze blij en ze rende naar de winkel toe.

Toen ze de winkel binnenstapte, verdween haar blijheid snel. Ook hier lag er alleen maar dood en dat tussen al die heerlijke snuisterijen. Het maakte haar misselijk en tegelijkertijd kreeg ze nog meer zin in eten.

Ze onderdrukte de misselijkheid en liep stug door naar de snoepafdeling van de Albert Heijn, want ze had zo'n zin in een heerlijke, zoetige hap. Het zou haar vast goed doen.

Bij de rekken, waar al het snoep in opgeborgen zat, plofte ze neer op de grond en pakte een zakje van de onderste plank. Zonder nadenken scheurde ze het zakje open en propte ze het snoep dat erin zat in haar mond. Toch voelde ze zich wel schuldig, was dit geen diefstal?

Ze stond op en schudde haar hoofd. 'Meneer Snuffels? Dit is niet erg toch? Dit is geen diefstal toch?' Ze keek haar knuffelkonijntje verdrietig aan.

Die keek alweer schichtig een kant op. 'Wat is er, meneer Snuffels?' vroeg Emily bang. Ze keek achterom en zag nog net hoe een schim achter de rekken verdween. 'Wat was dat?'

Ze draaide zich terug naar haar knuffelkonijntje. Haar ogen bleven alleen halverwege haken bij twee grote, groene ogen die haar strak aankeken en zich nog geen tien centimeter van de hare bevonden. Geschrokken sprong Emily achteruit.

Daarna kon ze pas goed zien waar de twee blauwe ogen van waren. Ze waren van een jongen, ze schatte hem vijf jaar ouder dan haar, met donkerblond haar. Aan de zijkanten was het opgeschoren en bovenop was het wat langer.

De jongen stapte naar haar toe en glimlachte naar haar. 'Wat fijn dat ik eindelijk iemand heb gevonden die deze enorme ramp ook heeft overleefd!' riep hij blij uit.

Emily keek hem strak aan. Ze was zich nog niet bewust geworden van het feit dat ze zojuist een overlevende had gevonden en was ook nog niet bekomen van de schrik. Ze hapte naar adem en keek hem met grote ogen aan.

'Ow ja, tuurlijk.' mompelde de jongen. 'Je bent geschrokken van mij, is het niet?'

Emily deed nogmaals een stap naar achteren en knikte naar de jongen. Ze drukte Meneer Snuffels nog steviger tegen haar borst aan en fluisterde hem wat toe.

De jongen keek verrast naar haar en naar meneer Snuffels. Hij nam haar compleet in zich op. 'Jullie hebben vast veel meegemaakt.' zei hij bezorgd.

Emily knikte nogmaals en keek de jongen even goed aan. Pas nu viel het haar op dat hij helemaal niet zo veel onder het bloed zat als haar. Hoe kon het dat hij er nog zo goed en wel uitzag?

De jongen merkte haar vragende blik op en beantwoorde haar vraag zonder dat ze hem gesteld had. 'Ik wist al dat dit ging gebeuren, deze hele ramp had ik al drie jaar geleden voorzien.'

Emily schrok van het feit dat hij zojuist haar vraag die ze zichzelf had gesteld beantwoord had. Eindelijk wist ze iets uit haar mond te persen, piepend en al. 'Hoe dan?'

'Kom maar met me mee, dan zal ik het aan je laten zien.' zei de jongen. Hij haalde even zijn hand door zijn haar en stak die daarna naar Emily uit.

Zonder na te denken greep ze zijn hand. Deze jongen had haar dan wel laten schrikken, toch had hij iets wat haar intrigeerde. Hij leek haar betrouwbaar en was momenteel de enige overlevende op aarde waar ze vanaf wist.

Ze liep met hem mee, smachtend naar een antwoord op de vele vragen die ze eigenlijk had en hopend dat hij die aan haar kon geven.