Haai, hier zijn we weer met een nieuw verhaaltje voor de disney schrijfwedstrijd van ddevonnel.

Bij deze opdracht konden we kiezen uit één van de drie sprookjes: Up, Doornroosje of Lilo en Stitch.
Na lang twijfelen heb ik gekozen voor het sprookje Lilo en Stitch. 

Er was alleen nog één ding wat ik in het verhaaltje moest verwerken. Namelijk de zin: Beduusd keek ... naar het medaillon. 'Ik kan niet geloven dat je me dit nu pas verteld.'

Na lang ploeteren en niet weten wat ik moest schrijven, ben ik in paniek naar survalio10 gestapt, die me gelukkig op weg heeft weten te helpen. Daarom ook even een dikke shout out naar haar <3

Met een idee in mijn hoofd, moest ik het alleen nog op papier zetten. Wat ook totaal niet wilde, maar goed. Ik moet toch wat inleveren, dus hier is ie dan.

Het verhaaltje bevat 1371 woorden. 

Ik ben totaal niet tevreden, maar wegens tijd te kort en meer van dat soort dingen gooi ik het toch maar online.

Heel veel leesplezier!

Ow ja, het is trouwens zo dat het verhaal met de meeste stemmen een extra punt krijgt, maar aangezien ik mijn verhaal zo slecht vind, ga ik niet eens de moeite doen om jullie te vragen of jullie zo lief willen zijn om te stemmen. xD

~

'Breaking news!' Nieuwsgierig keek Lilo naar de televisie. Het nieuws van de dag was voor en iedere dag keek ze er weer naar, hopend dat een nieuw Experiment op zou duiken, die ze konden helpen en een plekje konden geven. 'Vandaag is Kauai weer eens geterroriseerd door een vreemd monstertje!'

'Stitch!' riep Lilo door het geluid van de televisie heen. 'Kom eens hier!

Het blauwe wezentje kwam nieuwsgierig naar zijn beste vriendin toegelopen en plofte ook voor de televisie neer. Aandachtig keken ze samen verder. Niet dat de rest van het verhaal hen nog iets kon boeien, want er was een nieuw Experiment gevonden en ze moesten deze vinden.

Nadat ook Stitch had meegekregen dat er een nieuw Experiment gevonden was, keek hij Lilo hoopvol aan.

'Laten we die nu gaan zoeken!'

Net op dat moment kwam Nani, de oudere zus van Lilo, binnen gelopen. 'Dacht het eens even niet!' riep ze. 'Het is al bijna donker. Jullie gaan niet meer naar buiten.'

Lilo en Stitch wisselden een blik met elkaar uit die boekdelen sprak.

'Oké dan,' antwoorde Lilo, maar zij en het blauwe wezentje wisten allebei dat ze er zo meteen stiekem van door gingen als haar oudere zus niet oplette.

Nani liep weg en dus grepen de twee ondeugende wezens direct de kans om het huis uit te glippen en opzoek te gaan naar het onbekende Experiment. Ze slopen naar de garage en stapten daar in de auto. Met zo weinig mogelijk geluid startten ze de auto en reden ze er vandoor. Ze hoorden Nani vanuit de verte nog net op hun mompelen. Het was echter al te laat. Het ondeugende duo was er vandoor gegaan.

Met piepende remmen liet Stitch de auto tot stilstand komen. De twee bevonden zich nu bij het ruimteschip van Jumba.

Het mollige paarse wezen was binnen druk bezig met een vaag apparaatje. Hij had het duidelijk erg druk, maar dat kon Lilo niet zo veel schelen.

'Hooooooi!' krijste ze opgewekt.

Jumbo schrok en liet spontaan het apparaatje vallen. Het spatte uit een en belande in duizenden stukjes op de grond. Hij draaide zich om en glimlachte naar Lilo en Stitch.

'Oh, hallo Lilo. Hallo 626.'

Het blauwe Experiment liep naar zijn grote, mollige vriend toe en likte hem.

'Er is een nieuw Experiment aangetroffen in Kauai en Stitch en ik willen deze graag zoeken. Help je ons mee?'

Jumba keek de twee met grote ogen aan. 'Tuurlijk. Vind Nani dat oké?'

'Ja,' loog Lilo snel.

'Laten we dan direct gaan, voordat ze van gedachten verandert!'

Het duivelse genie pakte allemaal spullen bij elkaar en een clausule waarin hij het Experiment gevangen kon nemen.

Net voordat ze wouden vertrekken kwam Pleakley onhandig aangerend. Hij droeg weer eens één van Nani's jurken en te veel make-up. 'Wacht op mij! Ik wil ook mee.'

'Vooruit,' zuchtte Jumba, 'maar haal dan alsjeblieft die make-up van je gezicht.'

'Tuurlijk niet.' Pleakley keek Jumba boos aan. 'Deze make-up staat me prachtig.'

'Als jij over straat wil lopen als clown, vind ik het prima.'

Lilo en Stitch gniffelden en zo vertrokken de vier. Hun zoektocht naar het nieuwe Experiment was begonnen.

In het centrum van Kauai was het totale chaos. Talloze mensen renden in paniek door elkaar heen en schreeuwden de hele stad wakker.

Lilo, Stitch, Jumba en Pleakley keken er met open mond naar. Zo veel chaos vanwege een Experiment, dat was niet normaal. Ze vroegen zich af wat dit Experiment had gedaan waardoor er zoveel chaos was in het centrum.

Lilo liep naar een man toe, die haar angstig aan keek en op het punt stond om weg te rennen. 'Wat is er aan de hand? Waar is het Experiment?'

'Experiment?' schreeuwde de man verbijsterd. 'Monster zal je bedoelen! Hij zit daar.' Met een trillende wijsvinger wees de man naar de planten winkel van Kauai.

'Dankjewel!' Lilo groette de man en liep terug naar de rest van de groep.

'Het Experiment bevindt zich in de planten winkel,' deelde ze daar mee.

'Een Experiment in de planten winkel?' Jumba dacht even na. 'Dat moet Experiment 518 zijn! Die is dol op planten. Alleen dan rest er nog steeds een vraag. Wat doet hij hier? Hij hoort bij zijn eigen plant te zijn, zijn woonplek.'

'Laten we eerst dit wezentje vangen, dan zien we later wel wat we ermee doen. Als we hem vangen kan hij tenminste geen schade meer aanbrengen en mensen lastigvallen,' stelde Pleakley voor.

Met volle moed renden de vier de planten winkel in en kwamen daar oog in oog te staan met Experiment 518. Het groene wezentje was langwerpig en had hoekige tanden die uit zijn mond staken. Zijn nagels waren zo scherp als een net geslepen mes. Hij had wat weg van een kruising tussen een vleesetende plant en een wolf. Kwaadaardig keek hij naar de vier wezens die nu tegenover hem stonden. Hij had duidelijk geen zin om gestoord te worden.

Lilo stapte naar voren en keek hem strak aan. 'We doen je niets. We zijn hier om je te helpen.'

Ze stak haar hand uit naar het wezentje. Deze deinsde echter achteruit en verstopte zich snel in één van de planten.

Jumba tikte even op zijn kin. 'Ik denk dat ik weet waarom hij hier is.'

Het mollige paarse wezentje liep naar Experiment 518 toe en hurkte voor hem neer. Nieuwsgierig haalde deze zijn hoofd achter de plant vandaan en keek naar Jumba. 'Je plant is aan het doodgaan, is het niet?'

Het gezicht van het wezentje vertrok en hij keek het paarse wezen voor hem met een vreemde uitdrukking aan. Hij wist niet hoe dat wezen kon weten dat zijn plant aan het sterven was. Echter knikte hij wel, want hij had het gevoel dat zij hen konden helpen.

'Als je ons naar de plant leidt, kunnen we je misschien helpen.'

Experiment 518 knikte en sprong helemaal achter de plant vandaan. Als een dolle hond rende hij er vandoor. Lilo, Stitch, Pleakley en Jumba volgden hem snel.

De plant bevond zich aan de rand van Kauai. Zijn groene bladeren hingen slap naar beneden en het leek erop dat de plant niet lang meer had.

'We moeten nu iets doen!' riep Lilo. 'Anders zal de plant sterven.'

'Laten we zo veel mogelijk water bij elkaar rapen als we kunnen. Op die manier zouden we de plant kunnen redden.'

De vier mensen ging opzoek naar water in de omgeving en kwamen al snel terug met bakken vol, die ze over de plant heen bonjourden. Er gebeurde echter niets. Het leek er niet op dat de plant op zou klaren. Hij verzwakte echter nog meer af.

'Wat is er mis met deze plant?' vroeg Pleakley geïrriteerd.

Jumba, Lilo en Stitch keken hopeloos naar het tafereel. Experiment 518 stond er teleurgesteld bij.

Plots kwam Jumba in beweging. 'Dat ik dit vergeten ben!' schreeuwde hij uit. Hij was een genie, een duivels genie en hij wist dus ook precies weer wat er nu moest gebeuren. 'Wacht op mij. Ik ben zo terug.'

Hij rende het voertuig in waarmee ze hier terecht waren gekomen en kwam even later terug met een enorme grijns op zijn gezicht en een medaillon in zijn handen.

'Waarom heb je een medaillon in je handen?' vroeg Pleakley verbaasd. 'Hoe kan een medaillon ons verder helpen?'

'Dit is niet zomaar een medaillon.' Jumba grijnsde. 'Dit is het medaillon die bij Experiment 518 hoort. Dit medaillon bevat de levensenergie die de plant nodig heeft om verder te kunnen leven!'

Beduusd keken Lilo, Stitch en Pleakley naar het medaillon. 'Ik kan niet geloven dat je ons dit nu pas verteld.'

Jumba lachte alsof hij kiespijn had. 'Uh,' mompelde hij, 'ik was het een beetje vergeten.'

Hij liep naar de plant toe, negeerde de boze en verwijtende blikken van de rest en opende het medaillon. Een groene glinstering kwam uit het medaillon en omringden de plant. Van het ene op het andere moment was de plant niet meer doodgaande, maar herstellend, kreeg het langzaam zijn levensenergie terug.

Iedereen keek er met open mond naar. Verbaasd dat ze waren, door de kracht van het medaillon.

Opgewonden rende Experiment 518 naar de plant toe en klauterde op. Zijn leefomgeving was weer gezond en hij voelde zich beter dan ooit tevoren.