- Już wiem! - zawołał nagle Zayn. Zmarszczyłem brwi spoglądając na niego, gdy wchodził powoli do salonu, w którym siedziałem. Wrócił zaledwie godzinę temu i w tym czasie zajął się swoimi sprawami, ale teraz kręcił się od salonu do kuchni.

- Wiesz co? - spytałem udając, że naprawdę mnie to interesuje. Miałem być miły. 

- Zastanawiałem się nad tym, że zostawiasz zawsze dwa łyki herbaty - powiedział siadając na kanapie obok mnie. Owinięty byłem kocem, pomimo tego, że nawet nie było tak zimno. Za oknem była wczesna wiosna - I ta herbata jest mętna. I cholera, przecież nie pijesz tej okropnej cytrynowej herbaty z mlekiem.

Uniosłem jedną brew wpatrując się w niego. Naprawdę, coś takiego trapiło go od kilku dni?

- Ej, ona nie jest okropna, jest pyszna - wtrąciłem patrząc mu w oczy, będąc absolutnie poważny. Zayn obserwował mnie przez chwile, aż pokręcił głową.

- Nie ważne. I teraz zobaczyłem, opakowania po batonach. Maczasz je w herbacie, prawda?

- Um, tak - odpowiedziałem wzruszając ramionami - Lubię roztopioną czekoladę.

- Ha! Zgadłem! - zawołał wyrzucając ręce ku górze, a ja wywróciłem oczami prychając cicho - Hej, nie śmiej się ze mnie. Naprawdę mnie zastanawiała ta herbata, już się bałem, że jest coś nie tak z rurami i wodą - mruknął.

- Nie śmieje się - potrząsnąłem głową choć dobrze wiedziałem, że nie byłem dobry w ukrywaniu rozbawienia.

- Owszem, robisz to - powiedział odwracając się do mnie.

- Nie - zachichotałem, a on pochylił się do mnie przez co odsuwałem się do tyłu, aż popchnął mnie lekko górując nade mną.

- Tak i nie podoba mi się to - Zayn położył dłonie na poduszce po obu stronach mojej głowy.

- I co masz zamiar zrobić? - spytałem wyzywająco, patrząc mu wciąż w oczy.

- Będę musiał zamknąć ci buzię żebyś się więcej nie śmiał - powiedział cichszym głosem pochylając się coraz bardziej. Wpatrywałem się w jego brązowe oczy, różowe wargi otoczone lekkim zarostem.

- Co ty-

Nie zdążyłem dokończyć, bo jego ciepłe usta wylądowały na tych moich.