"Busog na busog ako," sabi ko kay Rance habang hinihimas ang tiyan ko. Mali yata na ito ang pinili niyang damit para sa akin dahil baka mapunit ito bago pa ako makabalik sa bahay, sayang naman. "Parang gusto ko na lang humiga at matulog,"

Natatawang inabot niya ang aking kamay at ikinulong iyon sa kaniyang palad para ipirmi ako sa tabi niya. Hindi ko na lang pinansin ang kakaibang damdaming nabubuhay na naman sa aking dibdib dahil sa kaniyang ginawa. Kunwari na lang ay interesado ako sa mga nag-ro-rollerblades at skateboard na nadadaanan namin. Sabado kasi ngayon kaya marami pang tao sa paligid kahit anong oras na. Nag-aya si Rance na maglakad-lakad para naman kahit paano'y bumaba ang kinain namin. Wala namang problema dahil masarap at safe namang maglakad rito sa BGC kapag gabi.

"But I'm proud of you, huh? Naubos mo ang lahat ng inorder mo." Tumatawang pinakawalan niya ang aking kamay para ipulupot ang braso sa aking bewang at mas hapitin pa akong lalo. Medyo malamig ngayong gabi at walang manggas ang suot ko kaya ayos lang.

"Nilalamig ka?" Rance must've felt me shiver in his arms. Wala naman siyang coat na suot kaya mas niyakap niya na lang ako sa gilid niya. "I could take my sweater off–"

Mabilis akong umiling, hindi na. Okay na 'tong ganito. May munting bahagi ng aking isip na gusto akong pagalitan sa pagbibigay malisya sa simpleng gesture na iyon ni Rance, pero hindi ko pinansin. Date naman namin 'to, baka puwede kahit ngayon lang mag-feeling ako.

"Ah, gusto mo niyayakap ka," he teased, nodding. "Okay, pero hindi puwede 'to Summer kapag nakipag-date ka na talaga, ha? Pahirapan mo sila. Huwag kang papahawak, sinasabi ko sa'yo, susunduin talaga kita kahit nasan ka pa."

Imbes mainis ay natawa ako sa sinabi niya kasi alam kong hindi malabong gawin niya nga iyon. Si Rance pa? "Were you always this nice sa mga nakaka-date mo? I doubt it, Rance. Kilala kita."

Kilala ko naman talaga siya. Rance never had a girlfriend, 'yung totoong girlfriend, ah. Halos lahat ng babae niya'y hindi naman tumatagal ng isa o dalawang linggo. At napapansin ko rin na habang tumatanda kami ay nababawasan na ang pagiging babaero nito. O baka hindi na lang niya gustong kunsumihin si Tita Dana. Hindi kasi iilang ulit siyang pinagsabihan ng mommy niya tungkol sa pagpapapalit-palit niya ng babae, mas napag-initan pa siya nang parehong kinasal at nagpamilya na ang mga kapatid niya. Siya ang panganay, pero siya itong hindi mapirmi.

"No, I was never like this to anyone, Sam." Diretsang sabi niya, sandali akong niyuko ng tingin atsaka ngumiti. "I dated you tonight the way you deserved to be dated. Para sa susunod na makikipag-date ka ay may standard ka. Hindi ka basta bastang papayag sa hindi mo naman deserve."

Nagyuko ako ng tingin sa makinang kong sapatos, si Spring ang namili nun kanina dahil iyon lang daw ang meron ako na babagay sa dress na ibinili sa akin ni Rance. Sandali kong inisip ang sinabi ni Rance, he dated me the way I deserved to be dated. And it was fun, so fun that I almost entirely forgot about my disastrous first date. And yet, I couldn't help but think if it would still feel the same kung iba ang kasama ko. Kung gagawin ba sa akin ng iba ang lahat ng ginawa sa akin ni Rance ngayon, would I be as happy as I was tonight? O kakalahati man lang ba? Was it really about the date or the person I was with?

"Thank you, Rance," halos bulong na lamang lumabas ang mga salitang iyon mula sa aking bibig. Nanatili ang aking tingin sa pavement na nilalakaran namin. "Hindi mo naman kailangang gawin 'to, but I'm glad you did."

"Anong hindi kailangan? You know I will always look after you." Rance nudged me gently, drawing my attention back to him.

His words stirred something within me, a sense of gratitude mixed with a hint of something else I couldn't quite identify. It was comforting to know that no matter what, Rance would always be there for me, at ganoon rin ako sa kaniya. We were each other's constant.

Patuloy kami sa tahimik na paglalakad, wala naman talagang patutunguhan, wala lang, kung saan na lang kami dalhin ng aming mga paa. Ilang minuto ang lumipas na wala sa aming nagsasalita, and the peace was too comforting. I wanted us to stay this way for as long as we could. Paano kaya kung magka-girlfriend na si Rance? Totoong girlfriend na ipapakilala niya sa mga magulang niya. Iyon bang girlfriend to marry. Paano kaya ako? Syempre, hindi na puwedeng ganito pa rin kaming dalawa sa isa't isa. Of course, we would stay friends, hindi na mawawala iyon. Pero nasisiguro kong hindi na kagaya ng ganito na halos sa lahat ng oras ay available kami para sa isa't isa.

O paano kaya kung ako naman ang magka-boyfriend? Syempre, ganoon rin. Mawawalan na ako ng oras sa kaniya. Kapag madaling araw at naisipan niya akong gisingin para lang kumain ng bulalo sa Tagaytay ay hindi na uubra.

Bakit ganoon? Iisipin ko pa lang puwede kaming mawala sa isa't isa ay nalulungkot na ako. Kaya ko kaya? Our whole childhood revolved around each other, kahit pati ang pagdadalaga at pagbibinata namin ay kami pa rin ang magkasama. Now as adults, I wasn't so sure anymore kung kami pa rin ang magkasama hanggang sa tumanda kami.

"Lalim ng iniisip mo, ah," marahang puna ni Rance nang tumagal pa ang pananahimik ko. Pinagpalit niya ang puwesto namin nang tumawid kami sa kabilang sidewalk dahil masyadong madilim sa banda ng dinadaanan namin kanina. "Care to share?"

Hindi pa rin ako nagsalita. Of course, I couldn't tell him ang totoong tinatakbo ng isip ko. Mukha akong tanga 'nun, baka pagtawanan lang niya ako.

"I forgot to tell you how stunning you look tonight. You clean up pretty well, Sam."

His compliment caught me off guard, and I felt my cheeks flush slightly at his words. Hindi naman ito ang unang beses na pinuri ako ni Rance, palagi niyang sinasabing maganda ako lalo na kapag malungkot ako. Ewan ko diyan, parang way niya 'yun to lighten my mood.

"Thank you," tiningala ko siya ng tingin, naka-akbay pa rin siya sa akin. "You don't look too bad yourself."

"Do you want to get a drink?" Tanong niya maya maya lamang. "Sa kabilang street na ang Liquid Library,"

"Hm," pabiro ko siyang siniko. "Nagtitipid ka, noh? Talagang doon mo ako dadalhin para libre?"

Rance chuckled at my teasing remark, his laughter echoing softly against the quiet of the night. "Sinasabi mo bang kuripot ako? I'll have you know, Sam, that I am the epitome of generosity."

Hindi ko kayang kontrahin ang sinabi niya dahil totoo iyon. Rance was one of the most giving person I knew. "Sige na, hindi ako tatanggi sa free drinks."

Pinisil niya ang aking ilong bago ako akayin patungo sa bar. Hindi naman iyon kalayuan, pero maraming nakapila sa labas at naghihintay na makapasok. Napangiti ako, sa dami ng bar dito sa BGC ay pinipilahan rin talaga itong Liquid Library. Bukod sa de klase at maayos na serbisyo ay alam ng lahat na si Rance, a must-know eligible bachelor, ang siyang may ari nito.

Kadalasan ng dumadayo sa bar ay mga babaeng gustong makita at makilala si Rance. Lalo pang dumami ang umaasa nang isa-isa nang matali ang mga De Salvo, Dela Paz, at Santa de Leones. It was as though their chances to be part of the elite clan was getting slimmer by the second. It seemed desperate, sure, at kung ako sa mga ito'y hindi sa ganito ko uubusin ang oras ko. But then, I didn't want to judge them. Eh, sa iyon ang trip nila. Hangga't wala naman silang nasasaktan at nasasagasaan sa paghahabol nila kay Rance, go.

Halos ikubli na ako ni Rance sa dibdib niya nang may biglang kumuha ng picture niya at nahagip ako. Mahigpit niya akong niyakap at iginiya papasok sa loob ng bar. Ano ba? Hindi ba niya gustong makitang kasama ako? Eh, bakit pa niya ako dinala rito?

Bumati sa amin ang bouncer, hindi rin nakatakas sa akin ang bulung-bulungan ng mga babaeng nasa labas. Halos balatan na nga ako ng buhay, paano ba namang hindi? Eh, pinakahintay-hintay nila ang pagdating ni Rance, tapos may kasama pa.

Rance held the door open for me with a gallant flourish. Nauna akong pumasok sa kaniya, agad naman siyang nakasunod.

"Alam mo kung nahihiya kang kasama ako sana hindi mo ko dinala rito!" Inis kong sabi bago nagtuloy-tuloy sa dulong booth dahil iyon lang ang bakante.

Hindi ko alam kung narinig ba ni Rance ang sinabi ko dahil imbes na sumunod sa akin ay dumaan siya sa bar at sandaling kinausap ang bartender. Napairap na lamang ako nang makitang may lumapit agad na babae rito. Damn these women acting like vultures ready to attack!

Inis na sinuklay ko ang aking buhok gamit ang mga daliri atsaka humalukipkip. Oh, how fast my mood changed. Kanina lang ay ang saya saya ko, ngayon inis na inis na ako. Sana pala hindi na lang ako pumayag na pumunta kami rito.

Limang minuto nang nakalipas ay naroon pa rin si Rance at kausap niya pa rin 'yung babae. Nakalimutan na nga yata niyang kasama niya ako. Letse! Bigla kong naalala 'yung iniisip ko kanina. Paano naman 'di ba kung ang babaeng kausap niya ngayon ay ang magiging future girlfriend niya pala? Atsaka, bakit ba ako nagagalit? Rance already did his part naman na. He dated me. And now, the date was over.

"Summer?"

Mula sa pagmumuni-muni ko'y isang tinig ang siyang tumawag sa aking atensyon. Kunot-noo kong tiningala ang lalaking nasa aking harapan. A shorter version of Daniel Matsunaga, actually, hindi naman siya maliit. Mga ka-height ko siguro without the two inches heels I was wearing. Tinitigan kong maiigi ang mukha nito, halos hindi ko kasi mapagsino dahil medyo madilim rin sa kinaroroonan namin.

"You know me?" Takang tanong ko pa.

"You don't remember me," tumawa ito ng bahagya. Hindi naman mukhang nainsulto, nagsabi lang ng totoo. Hindi ko naman talaga naaalala kung sino siya.

Wait. Kilala ko nga ba ito?

Binigyan pa ako nito ng ilang sandali para isipin at alalahaning mabuti kung sino siya, bago ito na rin ang sumuko. He sighed, nakangiti pa rin naman. "Juanito Pancho,"

Juanito Pancho.

Nanlaki ang aking mga mata nang maalala kung sino siya. "Holy shit! Pan! Of course, Pan!"

Bakit ko nga ba nakalimutan si Pan? Tinignan ko siyang maigi, well, malaki naman na ang pinagbago nito simula nang huli ko itong makita. Which was our high school graduation day. Matapos kasi noon ay nag-migrate na ang buong pamilya nila sa Canada. And I hadn't heard from him since then.

"Grabe, ganoon ba talaga kalaki ang iginuwapo ko para hindi mo ako makilala?" Pabiro niyang tanong.

Tinawanan ko na lang rin. "Sorry, medyo madilim kasi. Kung sa labas tayo nagkita o sa mas maliwanag, baka nakilala kita."

Lumingon lingon siya sa paligid bago ako muling tignan at tanungin. "Mag-isa ka?"

I glanced at Rance's direction, nagtama ang aming mga mata. Inirapan ko siya dahil hanggang ngayon naman ay busy pa siya. "Looks like it. Ikaw? Sinong kasama mo?"

Sana wala dahil mukha akong tanga kung maiiwan ako ritong mag-isa. Kaya lang, bakit naman ito magpupunta sa bar ng mag-isa?

"Kanina ko pa nga hinahanap ang mga kasama ko. I went here with some of my workmates to celebrate a small win, pero hindi ko na sila makita bukod sa isa na mukhang nakahanap na ng bagong kasama." Tumatawa nitong sabi, pagak rin akong natawa because I knew exactly how it felt.

Nahiya naman akong hindi ayaing umupo si Pan, eh, kanina pa itong nakatayo sa harap ko. "Join me then," tinuro ko ang couch sa harap ko. Puwede namang sa tabi ko, pero hindi ko rin alam bakit hindi ko ginawa.

Naupo naman itong agad na para bang iyon lang hinihintay na gawin ko. "Kumusta ka? Ang tagal kong walang balita sa'yo, ah."

"Ayos naman ako. Ikaw ang kumusta? Kala ko nasa Canada ka? Kailan ka nakabalik?"

"Last year pa. Nag-branch out kasi rito sa Pilipinas ang startup tech company na pinagttrabahuhan ko. They needed a software engineer here kaya ako ang ipinadala."

"Buti pumayag ka? Hindi hamak na mas maganda sa Canada, ah."

"Sa tagal kong hindi umuuwi dito sa atin, namiss ko rin ang Pilipinas." Tumatawa nitong kuwento, nahagip ng tingin ko ang matalim na tinging ibinibigay sa akin ni Rance mula sa stool na kinauupuan niya sa bar counter.

Kausap niya pa rin ang foreigner na babae, sa tantya ko'y mas matanda ito sa amin. Nasa mid-thirties siguro. Maganda at sophisticated manamit. Ano naman kayang pinaguusapan nila? Ang tagal, ha! Sana man lang nagkaron siya ng decency na mag-excuse sa akin lalo't mukhang aabutin ng siyam siyam ang pinaguusapan nila.

Sandali pa kaming nag-usap ni Pan, hindi na ako muling lumingon sa kinaroroonan ni Rance kahit ramdam na ramdam kong hindi naalis ang tingin nito sa akin. Nang ayain ako ni Pan na sumayaw ay pumayag ako para lang matakasan si Rance. Kainis, eh.

Dancing had always been my escape, my way of losing myself in the music and letting go of all my worries. And tonight was no exception. Kaya excited talaga ako nang ayain niya akong sumayaw.

As the pulsating beat of Taylor Swift's "Shake It Off" filled the air, Pan and I began to move in sync with the music. Despite his lack of coordination, Pan was giving it his all, his awkward dance moves eliciting laughter from both of us. But that didn't matter. We were just here to have fun. At least sinusubukan niya at hindi siya kj. Isa pa, hindi ba't tungkol rin naman doon ang kanta. Haters gonna hate hate hate hate hate.

With each twirl and shimmy, I felt the tension melting away, replaced by a sense of freedom and joy. I let the music guide my movements, my body swaying effortlessly to the rhythm. As the chorus kicked in, I threw my hands up in the air, spinning around with abandon as laughter bubbled up from deep within me.

Isa sa iilang mga bagay na hindi alam ng nakararami tungkol sa akin ay mahilig talaga akong sumayaw. Kahit sina Winter at Autumn ay hindi naman iyon alam. While Rance was aware that I could dance, he didn't know the extent of my passion for it, nor did he know that I had even signed up for dance classes a couple of years ago. Tanging si Spring lang ang nakakaalam dahil niyakag ko siya na samahan akong mag-pole dancing lesson. It was an experience that pushed me out of my comfort zone but ultimately left me feeling empowered and liberated.

I had also dabbled in burlesque, a form of dance that was entirely out of character for me but proved to be incredibly exhilarating. The playful and seductive nature of burlesque allowed me to explore different facets of myself, embracing my sensuality in a way that I had never imagined possible. Para akong may alter ego, kaya rin siguro hindi ko magawang ipaalam sa iba ang ganitong side ko.

Natapos na ang kanta, but the fun didn't stop there. As the next song started, mas mabagal at sexy ang pumalit, I felt a surge of electricity coursing through my veins. Chris Brown's "Strip" was playing, and I couldn't help but feel a thrill of excitement. Mabuti na lang at hindi nag-ayang bumalik na sa booth si Pan, sinabayan lang rin niya akong sumayaw.

I began to move with a newfound confidence, my hips swaying sensuously to the beat. I ran my hands slowly down my body, feeling the rhythm pulsating through every inch of my being. With each sway and dip, I felt a surge of adrenaline coursing through my veins, my inhibitions melting away in the heat of the moment. It had been a while since I danced.

Pan watched me with wide eyes, his gaze filled with admiration and awe. I could see the desire flickering in his eyes, his breath catching in his throat as I danced before him.

Ipinikit ko ang aking mga mata at ipinagpatuloy ang ginagawang pagsayaw. I felt alive, more alive than I had ever felt before.

As I danced, lost in the rhythm and the music, I felt a presence behind me, moving in sync with my own movements. The heat of the body next to mine sent a shiver down my spine, and I couldn't help but brush back against the broad chest behind me, grinding my hips to the beat of the music.

My breath caught in my throat as I felt arousal poking against me, and I instinctively reached back, expecting to find Pan. "Pan?"

But when I opened my eyes, I was met with a sight that took me completely by surprise. It wasn't Pan standing behind me—it was Rance, his expression dark and furious as he stared down at me.

"Anong Pan pinagsasabi mo dyan?" His voice was low and dangerous, humigpit ang braso niyang hindi ko na halos namalayang nakalingkis na pala sa akin. Mas hinila niya pa akong papalapit sa kaniya, I could feel the heat of his body radiating against mine. "Let's go,"

The digital (50-chapter) + 3 SCs version of "Cruel Summer" Rance Damon Dela Paz is now available for purchase. Secure your copy by messaging us on Facebook.

Connect with us:

🌐 Facebook Profile: Moana DeSalvo | www.facebook.com/frxppauchino

📘 Facebook Page: Frappauchino | www.facebook.com/frapwpstories

👥 Facebook Group: Frappauchino WP Stories

📧 Email: frappauchino@yahoo.com