"Elara!" sigaw ni Caelum habang lumapit siya sa kanyang kapatid. Ang kanyang boses ay puno ng emosyon habang siya ay nagmamadaling tinanggal ang mga pisi na nakatali sa kanyang kapatid.

Ang mga mata ni Elara ay nagliliwanag sa kagalakan nang makita ang kanyang kapatid na si Caelum. "Caelum!" sabi niya, ang kanyang boses ay puno ng luha. "Salamat sa Diyos, nandito ka na."

Habang tinatanggal ni Caelum ang mga tali, ang puso niya ay puno ng saya at kagalakan. Ang pag-asa ay bumalik sa kanyang mga mata habang sinisigurado niyang ligtas ang kanyang kapatid. "Ang kailangan natin ngayon ay makalabas dito," sabi ni Caelum habang tinutulungan si Elara na tumayo. "May plano kami upang magtagumpay laban kay Nunes."

"Oo, kailangan natin ang tulong ni Cassandra," sagot ni Elara, na ngayon ay tila puno ng bagong lakas at determinasyon. "Saan tayo pupunta?"

Si Caelum ay tumingin kay Cassandra, na abala sa pag-aalaga sa kanya. "Mula rito, kailangan natin umalis sa kaharian ni Nunes at pumunta sa isang ligtas na lugar. May mga plano kami upang tapusin ang lahat ng ito."

Si Cassandra ay nagbigay ng isang maramdaming ngiti habang siya ay tumulong kay Caelum at Elara na lumabas sa mababang bangin. Ang kanilang mga hakbang ay puno ng pag-asa, at ang kanilang layunin ay malinaw: upang tapusin ang masamang pamumuno ni Nunes at mailigtas ang kanilang kaharian.

Sa kabilang banda si Heneral Lysandra at Javier ay nakaupo sa ilalim ng isang malaking puno. Ang malamig na hangin ay dumadaloy sa paligid nila habang ang mga bituin ay kumikislap sa itaas. Ang kanilang pag-aantay ay tila walang katapusan, ngunit sa halip na magreklamo, pinili nilang pag-usapan ang kanilang mga karanasan at mga nakaraan.

"Alam mo ba, Javier," sabi ni Heneral Lysandra habang nag-aalaga sa isang tasa ng mainit na inumin, "si Caelum ay may potensyal na magawa ang bagay na hindi niya pa natutuklasan sa sarili niya sa laban na ito. Kapag natutunan niyang kontrolin ang kanyang mga kapangyarihan, magiging mas lamang siya sa mga kalaban."

Tumango si Javier, ang kanyang mga mata ay may halong paggalang at panghuhula. "Oo, heneral. Nakita ko na ang kanyang lakas, at kahit na bata pa siya, may potensyal siya na magtagumpay sa mga pagsubok na haharapin niya."

Nagpatuloy ang kanilang pag-uusap sa mga alaala ng kanilang nakaraan. Si Javier ay nagbahagi ng mga kwento mula sa kanilang mga misyon noong araw at kung paano nila nalamang natutunan ang mga mahihirap na sitwasyon. Ang kanilang pag-uusap ay puno ng tawanan, at ang kanilang mga mata ay nagliliwanag sa mga alaala ng kanilang mga pakikipagsapalaran.

Habang nag-uusap, hindi nila napansin ang isang guwardiya na palakad-lakad sa paligid ng kanilang pinagtataguan. Ang guwardiya ay tila hindi mapakali at patuloy na nadadapa sa kanyang mga sariling hakbang. Madalas niyang naiistorbo ang mga bagay sa paligid niya, at kahit na ang ibang mga guwardiya ay tila nakangiti sa kanyang pagiging clumsy, tila hindi niya rin mapigilan ang kanyang sarili.

"Nakita mo ba iyon?" tanong ni Javier na may halong tawa habang tinitingnan ang guwardiya na nagtatangkang bumangon mula sa kanyang pagkakadapa. "Palagi siyang nadapa. Sobrang clumsy!" sabay tawa.

Heneral Lysandra ay nahulog din sa tawa, ang kanyang mga mata ay puno ng saya. "Tila hindi siya sanay sa kanyang mga hakbang. Parang hindi siya sanay sa pagiging guwardiya!"

"Sa tingin ko," sabi ni Javier, "kailangan niyang matutunan ang tamang paraan ng paglakad upang hindi magmukhang katawatwa sa harap ng ibang mga guwardiya."

Ang kanilang tawanan ay tila umabot sa kanilang mga labi, at kahit na sa kanilang pagkaka-tawa, ang kanilang mga mata ay patuloy na nagbabantay sa paligid. Ang kanilang pag-uusap ay tila nagdala ng isang sandali ng kasiyahan at pag-aaliw sa gitna ng kanilang matinding misyon.

Sa isang madilim na sulok ng kaharian ni Nunes, sina Amira, Vira, at Dita ay nagmamadali upang makalabas mula sa kanilang itinatagong lugar. Ang kanilang mga puso ay naglalagablag sa kaba at pag-aalala, habang ang kanilang mga hakbang ay mabilis at matalim.

"Ang plano natin ay kailangan nating magmadali," sabi ni Amira, ang kanyang tinig ay puno ng determinasyon habang hinahabol ang kanilang paghinga. "Kung hindi tayo makakalabas ng mabilis, mapapahamak tayo lahat."

"Oo," sagot ni Vira habang tinutulungan si Dita na ayusin ang kanyang pagdala sa kagamitan. "Kailangan nating tiyakin na hindi tayo mahuhuli. Alam nating si Nunes ay delikado kapag gising."

Sa ilalim ng dilim ng gabi, ang kanilang mga anino ay dumaan sa mga sira-sirang pader at mga lumang koridor. Ang kanilang pagtakbo ay sinasalamin ang kanilang pangako na iligtas si Elara mula sa mga kamay ni Nunes. Ang kanilang mga mata ay nagbabantay sa bawat hakbang, habang ang mga pakpak ng hangin ay tila sumasabay sa kanilang takbo.

"May posibilidad na hindi pa natutulog si Nunes," sabi ni Amira, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa paligid. "Kailangan nating tiyakin na walang ibang makakaalam ng ating plano."

Nang makarating sila sa isang tahimik na sulok ng palasyo, naglakad sila patungo sa isang lihim na pinto na nag-uugnay sa labas. Ang pinto ay mahirap buksan, ngunit mabilis nilang nahanap ang mekanismo at binuksan ito. Ang kanilang pag-aalala ay hindi nagtagal, dahil sa wakas, ay natagpuan nila ang kanilang daan palabas ng palasyo.

"Malapit na tayo," sabi ni Vira, ang kanyang tinig ay naglalaman ng pag-asa habang binabaybay nila ang madilim na kagubatan sa paligid ng kaharian. "Ang tanging kailangan natin ay mapanatiling lihim ang ating pag-aalis."

Maya-maya pa, ang tatlo ay nakarating sa isang maliit na lumang kubo na nasa gilid ng kagubatan. Ang kubo ay tila abandonado, ngunit ito ay nagbigay sa kanila ng pansamantalang kanlungan habang tinitingnan nila ang kanilang mga susunod na hakbang.

"Nagmadali tayo, ngunit tama ang ginawa natin," sabi ni Dita habang pinapanood ang paligid mula sa isang bintana. "Ngayon, dapat nating tiyakin na maabot natin ang tamang lokasyon nang hindi tayo nahuhuli."

"Tama ka, Dita," sagot ni Amira. "Kailangan nating ipagpatuloy ang plano natin. Huwag nating hayaan na mapahamak ang ating misyon."

Nagpatuloy ang kanilang pag-uusap habang sila ay nagkukumpulan sa kubo, nag-aayos ng kanilang kagamitan at naghahanda para sa susunod na bahagi ng kanilang plano. Ang kanilang pagkakaalam sa lokasyon ni Elara ay nagbigay sa kanila ng bagong sigla, ngunit ang kanilang pagkabalisa ay hindi mawawala hanggang sa tuluyan nilang mailigtas si Elara mula sa panganib.

"Kapag makaalis tayo dito," sabi ni Vira, "kailangan nating magtulungan upang makahanap ng paraan upang makapasok sa kinaroroonan ni Elara."

"Oo, at kailangan nating maging handa sa anumang pagsubok na maaaring dumating," sagot ni Amira. "Wala tayong oras para magkamali."

Sa kanilang pagkakaupo sa loob ng kubo, nagpatuloy ang kanilang pag-uusap at paghahanda, ang bawat isa ay naglalaman ng pag-asa at determinasyon na makamit ang kanilang layunin. Ang kanilang pag-aalala at pangarap ay nagsilbing gabay sa kanilang paglalakbay patungo sa pagsagip kay Elara at sa pagkakaroon ng katarungan sa ilalim ng ligaya ng kanilang kaharian.

Habang unti-unting bumabalik ang lakas at lakas ng loob ni Elara, si Caelum at Cassandra ay nagsusumikap na mailigtas siya mula sa mapanganib na lugar. Ang kanilang paglalakbay mula sa kulungan patungo sa kalayaan ay tila napakabigat, ngunit ang kanilang determinasyon ay walang kapantay. Habang binabaybay nila ang madilim na koridor, ang pag-aalala ni Caelum ay patuloy na naglalagablag sa kanyang puso. Kailangan niyang iligtas ang kanyang kapatid, ngunit ang bawat hakbang ay puno ng panganib.

"Elara," sabi ni Caelum, ang kanyang tinig ay puno ng pagmamalasakit. "Kailangan mong manatiling malakas. Huwag kang mawalan ng pag-asa. Malapit na tayong makalabas."

Si Elara, na ngayon ay tila nalulupig sa gutom at pagod, ay lumingon sa kanyang kapatid. Ang kanyang mga mata, na dati-rati'y naglalaman ng takot at pangungulila, ngayon ay naglalaman ng pag-asa. "Caelum... nag-aalala ako. Ang lahat ng ito..."

"Ang lahat ng ito ay magiging maayos," sagot ni Caelum, ang kanyang boses ay naglalaman ng determinasyon. "Nandito ako, at gagawin ko ang lahat upang maibalik ka sa ligtas na lugar."

Ngunit habang patuloy silang umuusad, hindi nila inaasahan ang isang hindi inaasahang pangyayari. Si Cassandra, na ngayon ay naglalakad sa kanilang likuran, ay nagpasya na kumuha ng isang bagay na mahalaga sa kanya mula sa isang lumang silid. Ang wallet na iyon ay nagsilbing tanging alaala ng kanyang mga magulang, at hindi niya maiiwan ito. Ngunit sa kanyang pagkuha, agad siyang nahuli ng isang guwardiya.

"Nagkaroon ng pag-aalala," sigaw ng guwardiya, ang kanyang tinig ay sumasabay sa tunog ng pangamba. "May mga nagtatangkang lumabas sa kaharian!"

Agad na nagmadali si Caelum upang tulungan si Cassandra, ngunit sa mabilis na pagkilos, ang mga guwardiya ay nagtipon at nagsimulang maghanap. Ang tunog ng bell na umabot sa kanilang pandinig ay tila isang malakas na alarma, na nagpapahiwatig na ang panganib ay malapit na.

"Dali!" sigaw ni Caelum, ang kanyang tinig ay puno ng kaguluhan habang hinahawakan niya si Elara at si Cassandra. "Kailangan nating makalabas agad!"

Ang pag-akyat nila sa gate ay tila isang matinding pagsubok. Ang tunog ng bell ay patuloy na umaabot sa kanilang mga tainga, na nagpapalakas ng kaba sa kanilang mga puso. Ang mga guwardiya ay nagtipon sa paligid, ang kanilang mga mata ay nagmamasid at nagmamasid sa bawat galaw ng mga nagtatangkang tumakas.

Sa kabila ng kanilang pagsisikap, ang gate ay tila malapit nang magsara. Ang bawat hakbang ng tatlo ay tila mabigat, ang kanilang mga puso ay pumipintig sa takot at pag-asa. Ang tunog ng bell ay tila isang malakas na panggising na nagsasabi sa kanila na ang panganib ay nasa likuran nila.

"Caelum, ano ang gagawin natin?" tanong ni Cassandra, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-aalala. "Hindi tayo makakalabas kung patuloy silang maghahanap."

Kahit sa kabila ng kanyang pag-aalala, ang determinasyon ni Caelum ay hindi nababawasan. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig, ngunit ang kanyang mga mata ay naglalaman ng isang walang kapantay na tiwala sa kanilang kakayahan na makaligtas.

"Maghintay kayo rito," sabi ni Caelum, ang kanyang tinig ay may kahulugan. "Gagawin ko ang lahat ng aking makakaya upang matulungan kayo. Ang lahat ng ito ay para kay Elara."

Habang ang mga guwardiya ay patuloy na naghahanap at ang gate ay patuloy na nagsasara, si Caelum ay nagsimula nang maghanda para sa isang mahigpit na pakikipaglaban. Ang kanyang puso ay puno ng pag-asa, ngunit ang kanyang isipan ay naglalaman ng takot. Ang mga pangarap niya para sa kaligtasan ng kanyang kapatid ay nagbigay sa kanya ng lakas upang patuloy na lumaban.

Ngunit bago siya makalapit sa gate, isang malakas na tunog ang umabot sa kanilang pandinig. Ang tunog na iyon ay hindi karaniwan-isang tunog ng malalim na pagkakabasag, na tila nagmumula sa malalim na bahagi ng kaharian.

"Bilis!" sigaw ni Caelum, ang kanyang tinig ay puno ng pag-aalala. "Kailangan nating magmadali!"

Nang makarating sila sa gate, nakita nila ang isang tanawin ng kaguluhan. Ang gate ay tila isang barikada na nagsara, ngunit sa pamamagitan ng mga pagsusumikap ni Caelum, nagawa niyang buksan ito sa kabila ng mga pag-aalinlangan.

Habang sila ay nagmamadali palabas ng gate, ang mga guwardiya ay tila nalilito sa nangyayari. Ang tunog ng bell ay patuloy na umaabot sa kanilang pandinig, na nagdudulot ng matinding pagkagulo sa kaharian.

"Elara, kailangan mong manatiling malakas," sabi ni Caelum, ang kanyang tinig ay puno ng pagmamalasakit. "Papagalingin kita sa sandaling makalayo tayo sa lugar na ito."

Sa huli, nakalabas sila ng gate, ngunit ang kanilang paglalakbay ay hindi pa natatapos. Ang mga guwardiya ay patuloy na naghahanap sa kanilang paligid, ngunit sa tulong ni Caelum at Cassandra, nakapaglakad sila sa kagubatan patungo sa isang ligtas na lugar.

Matapos ang mabilis na pagtakas mula sa kaharian ni Nunes, si Caelum, si Elara, at si Cassandra ay naiwan kasama si Elara at pinag katiwalaan ito ni Caelum. Pagsapit niya sa kaharian ni Nunes, agad na napansin ni Caelum ang mga mukha ng pagkabahala at kaba sa mga guwardiya at tauhan ng kaharian. Ang tunog ng bell na umabot sa kanilang pandinig kanina ay tila nagdulot ng pag-aalala na umabot hanggang sa kanilang mga opisyal. Nagmadali si Caelum patungo sa pangunahing palasyo upang makipagkita sa mga pangunahing tauhan ng kanilang grupo.

"Caelum!" sigaw ni Heneral Lysandra at Javier sa kanyang pagdating. Ang kanilang mga mukha ay puno ng pag-aalala, at tila nagmamadali silang magbigay ng impormasyon.

"Narinig din namin ang malakas na tunog," sabi ni Heneral Lysandra, ang kanyang tinig ay puno ng pag-aalala. "Hudyat ito na may nakapasok na kalaban sa loob ng kaharian."

Si Caelum, na ngayon ay halos nalulunod sa kanyang pag-aalala, ay mabilis na nagsalita. "Kailangan nating maghanda para sa anumang maaaring mangyari. Kailangan nating malaman kung sino ang nagdudulot ng kaguluhan at kung paano natin mapipigilan ang anumang panganib."

Nagbigay siya ng isang mabilis na rundown ng kanyang karanasan sa pag-akyat sa gate at pag-save kay Elara at Cassandra. "Ngunit bago ang lahat, kailangan nating hanapin si Amira at tiyakin kung siya ay ligtas."

"Ano ang plano natin, Caelum?" tanong ni Javier, ang kanyang mga mata ay puno ng determinasyon. "Paano natin maaaksyunan ang sitwasyon?"

"Una," sabi ni Caelum, ang kanyang tinig ay puno ng pag-aasikaso, "kailangan nating tiyakin ang kaligtasan ni Amira. Kung maaari, siguraduhing maghanda tayo para sa isang paglusob o pakikipaglaban kung kinakailangan. Huwag tayong magpakakampante."

"Anong plano mo para sa paghahanap kila Amira?" tanong ni Heneral Lysandra, ang kanyang tinig ay puno ng pag-aalala habang nagsusumikap silang mag-organisa ng mga hakbang.

"Magsagawa tayo ng isang koordinadong operasyon," sagot ni Caelum, ang kanyang tinig ay puno ng determinasyon. "Magtalaga tayo ng mga tauhan upang suriin ang bawat bahagi ng kaharian ni Nunes. Gamitin natin ang ating mga kakayahan upang maghanap at tiyakin ang kaligtasan ni Amira. Ang bawat hakbang ay dapat na maingat at tiyak."

Habang ang mga tauhan ay nag-umpisa ng kanilang mga plano, si Caelum ay lumapit kay Heneral Lysandra at Javier upang magbigay ng huling instruksyon. Ang kanilang mga mata ay nagkakaintindihan, ang pag-aalala at determinasyon ay magkasama sa kanilang mga pagtingin.

"Mag-ingat kayo," sabi ni Caelum, ang kanyang tinig ay puno ng pangako. "Huwag mag-atubiling gamitin ang lahat ng ating mga kakayahan at lakas. Ang kaharian natin at ang ating mga buhay ay nakasalalay dito."

Nang maghiwalay sila upang magsagawa ng kanilang mga plano, si Caelum ay bumalik sa lugar kung saan siya at ang kanyang mga kaalyado ay huling nakita sila Amira. Ang kanyang puso ay puno ng pag-asa ngunit ang bawat hakbang ay napakaingat. Ang mga pag-aalala at ang mga pangarap para sa kanilang tagumpay ay patuloy na umaabot sa kanyang isipan.

Ang bawat hakbang ng mga kalaban ay tila isang hakbang patungo sa kanilang panghuling laban. Ngunit sa kabila ng lahat ng kaguluhan, ang mga kaalyado ni Caelum ay nagtipon-tipon, umaasang ang kanilang pakikipagtulungan ay magbubunga ng tagumpay.

Sa wakas, natagpuan ni Caelum si Amira kasama sina Vira at Dita. Ang pagkikita nila ay isang saglit na puno ng emosyon. Hindi makapaniwala si Caelum sa kanyang nakita, at ang mga mata ni Amira ay naglalaman ng kasiyahan at pag-aalala. Hindi na napigilan ni Amira ang sarili at agad na niyakap si Caelum, ang kanyang mga luha ay bumuhos sa tuwa na muli nilang magkikita.

"Caelum, salamat sa Diyos, ligtas ka," sabi ni Amira habang niyayakap siya, ang tinig nito ay puno ng emosyon.

Si Caelum ay napakapit sa kanya, ang mga emosyon ay tila umuusbong mula sa kanyang puso. "Ikaw din, Amira. Ang mahalaga ay ligtas ka. Ang ating plano ay magpapatuloy, ngunit kailangan nating magmadali."

Nang bumitaw si Amira sa kanyang yakap, si Vira ay agad na nagtanong, "Nasaan si Elara? Naligtas ba siya?"

"Oo," sagot ni Caelum, ang kanyang tinig ay puno ng pag-asa. "Nakita namin siya at nailigtas. Ngunit kailangan nating magpatuloy sa plano."

Sa gitnang pagsasalita ni Caelum, isang malakas at makapangyarihang boses ang pumagitna sa kanilang pag-uusap, puno ng galit at poot. "SAAN KAYO PUPUNTA? KALA NIYO MATATAKASAN NIYO AKO?"

Ang boses na iyon ay galing kay Nunes, ang kanyang galit ay tila lumalabas mula sa kanyang mga labi at tumagos sa bawat sulok ng kaharian. Ang mga tunog ng kanyang boses ay parang kulog na nagbabalita ng isang bagong panganib. Ang mga mata ni Caelum ay agad na naghanap ng pinagmulan ng boses, ang kanyang puso ay pumabilis sa takot at determinasyon.

Ang mga guwardiya na nasa paligid ay agad na nagkumpulan, ang bawat isa ay nag-aalala sa sinumang nakakaalam ng kanilang kinaroroonan. Si Caelum, Amira, Vira, at Dita ay hindi nag-aksaya ng oras at agad na nagplano ng kanilang susunod na hakbang. Ang kanilang mga puso ay naglalaman ng pag-aalala para sa bawat isa, ngunit ang kanilang determinasyon na magtagumpay ay naging sanhi ng kanilang pagkakaisa.

"May isa pang hakbang na kailangan nating gawin," sabi ni Caelum, ang kanyang tinig ay puno ng resolusyon. "Kailangan nating magtago at magplano kung paano natin haharapin si Nunes. Hindi natin maaaring hayaan na masira ang ating plano ngayon."

Kaya't nagpasya ang grupo na agad na magtago at maghanda para sa posibleng pakikipaglaban. Ang bawat isa ay nagbigay ng kanilang mga mungkahi, ang bawat plano ay sinusuri, at ang bawat hakbang ay isinasaalang-alang. Ang kanilang pag-uusap ay puno ng tensyon at ang kanilang mga mata ay naglalaman ng pag-aalala.

"Ang oras ay lumilipas," sabi ni Caelum, ang kanyang tinig ay puno ng determinasyon at tapang. "Hindi tayo maaaring magtagal dito. Kailangan nating magpatuloy at tiyakin na ang bawat hakbang natin ay tama. Ang ating tagumpay ay nakasalalay sa ating pagkakaisa."

Ang mga mata ni Caelum ay umiikot sa bawat isa, nagtataka kung may sapat na tiwala ang kanyang mga kaibigan sa kanyang plano at kakayahan. Lumapit siya kay Amira, Vira, at Dita, ang kanyang tinig ay puno ng pag-aalala ngunit may matinding determinasyon.

"May tiwala ba kayo sa akin?" tanong ni Caelum, ang kanyang boses ay hindi maikakaila ang pagnanais na malaman ang kanilang tunay na nararamdaman. "Sa lahat ng mga plano at hakbang na isinasagawa natin, ang bawat desisyon ay maaaring magdala ng buhay o kamatayan. Kailangan kong malaman kung may tiwala kayo sa akin at sa aking kakayahan upang magtagumpay tayo."

Nagsalita si Amira, ang kanyang tinig ay puno ng pag-asa. "Caelum, may tiwala kami sa iyo. Ang iyong lakas at determinasyon ang nagbigay sa amin ng pag-asa. Huwag mong isipin na mag-isa ka sa laban na ito."

Tumango si Vira at Dita, sumasang-ayon sa sinabi ni Amira. Ang kanilang mga mata ay naglalaman ng pag-asa at tiwala, ang kanilang pagsuporta ay nagbigay lakas kay Caelum upang ipagpatuloy ang kanilang misyon.