Sa ilalim ng isang malaking puno na nagsisilbing kanlungan, natulog ang grupo nina Caelum, Gima, at Amira. Ang mga sanga ng puno ay malalapad, na nagbibigay sa kanila ng proteksyon laban sa ulan at hangin. Ang mga dahon ay humuhuni sa bawat ihip ng hangin, tila nag-aalok ng aliw sa mga pagod na manlalakbay.

Habang natutulog ang lahat, muling nanaginip si Gima. Sa kanyang panaginip, nakita niya si Dita, nakatali sa isang altar, at nakapalibot sa kanya ang mga taong hindi niya kilala. Ang mga ito ay nag-aalay ng dasal sa isang hari na tila walang awa at may mga matang nagliliyab sa kasamaan. Si Dita ay tila walang magawa, ang kanyang mukha ay puno ng takot at pagdurusa.

"Nay, tay, tulungan niyo ako!" sigaw ni Dita sa kanyang panaginip, ngunit walang dumating para tulungan siya. Ang mga lubid ay mas humihigpit sa bawat paggalaw niya.

Mula sa kalaliman ng kanyang panaginip, si Gima ay biglang sumigaw, isang hiyaw na tila humahaplit sa katahimikan ng gabi. Agad siyang nagising, pawisan at hingal na hingal, habang ang kanyang mga mata ay gulong-gulo.

"Gima! Gima, anong nangyari?" tanong ni Caelum, na agad lumapit sa kanya.

"Napanaginipan ko si Dita... Nakita ko siya sa ilalim ng kontrol ng isang malupit na hari. Kailangan natin siyang mahanap bago pa maging huli ang lahat," sagot ni Gima, ang boses niya ay nanginginig.

Habang tinutulungan siya ni Amira na kumalma, may narinig silang mga yapak mula sa hindi kalayuan. Lumingon silang tatlo, at nakita nila ang isang matandang lalaki na naglalakad patungo sa kanila. Ang matandang lalaki ay tila pagod ngunit may hawak na tungkod na puno ng ukit ng mga sinaunang simbolo.

"Magandang umaga, mga binata't dalaga," bati ng matanda habang lumalapit. "Hindi ko naiwasang marinig ang inyong pinag-uusapan. Mukhang may malalim na problema kayong kinakaharap."

"Oo," sagot ni Caelum, habang hinahayaan si Gima na muling makapagpahinga. "Ang kapatid ni Gima ay nawawala, at sa panaginip niya, nakita niyang bihag ito ng isang malupit na hari. Kailangan naming siya'y mahanap."

"Kung ganoon, nasa tamang lugar kayo," sabi ng matanda habang naupo sa isang malaking ugat ng puno. "May kakayahan akong makita ang mga nawawala, ngunit may kapalit ang serbisyo ko."

Nagkatinginan sina Caelum at Amira, parehong nag-aalangan ngunit determinado. "Ano ang kailangan mong kapalit?" tanong ni Caelum, na may bahagyang kaba.

"Ang pinaka mahalagang sandata mo," sagot ng matanda na tila walang duda sa kanyang sinasabi. "Yun lamang ang halaga ng serbisyo ko."

Alam ni Caelum na mahalaga ang kanyang sandata, ngunit higit pa ang kapakanan ni Dita. Napabuntong-hininga siya bago sumagot. "Kung wala na akong ibang pagpipilian, handa akong ibigay ang aking sandata."

Agad namang kinuha ng matanda ang sandata mula kay Caelum. Sa pagtanggap niya nito, biglang kumislap ang mga mata ng matanda, at sa isang iglap, binuksan niya ang isang portal sa harapan nila.

"Tara, sumunod kayo sa akin," yaya ng matanda habang lumalapit sa portal. "Sa kabila nito, matutunton natin si Dita."

Walang alinlangang pumasok sina Caelum, Gima, at Amira sa portal, at natagpuan nila ang kanilang mga sarili sa isang kakaibang kaharian na tinatawag na Siera Fora. Ang hangin dito ay malamig at ang kalangitan ay puno ng kulay abong ulap. Sa di-kalayuan, nakita nila ang isang napakalaking palasyo na tila itinayo mula sa itim na bato.

Dahan-dahang nilapitan nila ang palasyo, ngunit bago pa sila makarating malapit, napansin nila ang isang maringal na pagdiriwang sa labas ng mga pader nito. Ngunit hindi ito isang karaniwang kasiyahan-sa gitna ng pagdiriwang, nakita nila si Dita na nakatali sa isang altar, at ang hari ng Siera Fora ay naghahanda para sa isang ritwal.

"Ano ang gagawin natin?" tanong ni Gima, habang nanginginig sa takot at kaba.

"Maghahanap tayo ng paraan para maitakas siya," sagot ni Caelum. "Kailangan nating gumalaw nang mabilis at maingat."

Nag-usap silang tatlo at gumawa ng plano. Habang abala ang lahat sa ritwal, sinubukan nilang makapasok sa palasyo nang hindi napapansin. Gumamit si Amira ng mga simpleng spells upang maitago ang kanilang presensya, habang si Caelum at Gima ay gumalaw ng maingat.

Nang makarating sila malapit kay Dita, napansin nilang tila wala itong malay, marahil ay epekto ng isang masamang spell. Si Caelum, sa kabila ng panghihinayang sa kanyang nawalang sandata, ay ginamit ang natitirang kapangyarihan niya upang sirain ang mga tanikala na nakapalibot kay Dita.

Habang patuloy silang gumagawa ng paraan upang maitakas si Dita, nagsimula na rin silang maghanda para sa anumang posibleng sagupaan sa hari ng Siera Fora. Alam nilang hindi magiging madali ang kanilang misyon, ngunit determinado silang hindi iiwan si Dita sa kamay ng kasamaan.

"Handa na ba kayo?" tanong ni Caelum, habang mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Dita.

"Handa na," sagot nina Gima at Amira, sabay-sabay silang huminga nang malalim bago magsimulang iligtas si Dita at tumakas mula sa malupit na kaharian ng Siera Fora.

Habang nakikinig sina Caelum, Gima, at Amira sa mga pag-uusap ng mga tauhan sa loob ng kaharian ng Siera Fora, naramdaman nilang mas nagiging masalimuot ang kanilang misyon. Nakatago sila sa likod ng isang malaking haligi, malapit sa isang bintanang yari sa stained glass, mula sa kung saan ay naririnig nila ang boses ng ilang tagapaglingkod at mga sundalo ng hari.

"Sigurado ka bang darating ang mga tagapagtanggol ng kaharian na iyon?" tanong ng isang boses na tila nanggaling sa isang mataas na opisyal. "Kung nagtagumpay ang hari sa ritwal na ito, hindi na nila magagawa pang bawiin ang prinsesa. Siya ang susi para sa kapangyarihan ng ating hari."

"Oo, totoo ang sinabi ng mga tiktik natin," sagot ng isa pang lalaki. "Ngunit hindi nila alam na sa oras na matapos ang ritwal, wala nang makakapigil sa hari. Ang pagsasakripisyo kay Dita ay magbibigay sa kanya ng kapangyarihang maghari sa buong kaharian, at walang sino man ang makakatakas sa kanyang kamay."

Sa narinig, muling nagkaroon ng kaba sa dibdib ni Gima. "Hindi natin pwedeng hayaan na magtagumpay ang ritwal na iyon," bulong niya kay Caelum. "Kailangan natin siyang iligtas bago pa maging huli ang lahat."

Huminga ng malalim si Caelum habang iniisip ang kanilang susunod na hakbang. "Kailangan natin ng plano. Hindi tayo basta-basta makakapaglusot papunta kay Dita nang hindi napapansin. Kailangan natin ng distraksyon."

Tahimik na nag-isip si Amira, tinatasa ang kanilang sitwasyon. "Kung makagagawa tayo ng ingay sa ibang parte ng palasyo, maaaring mabulabog ang mga tauhan at mabawasan ang bantay kay Dita. Kapag nangyari iyon, makakalapit tayo nang hindi nila namamalayan."

"Ngunit paano natin gagawin iyon nang hindi tayo mahuhuli?" tanong ni Gima, na nakatingin kay Amira.

"Baka magamit natin ang mga elemental spells ko," sagot ni Amira. "Maaari akong lumikha ng isang apoy sa dulong bahagi ng bulwagan o kaya ay magdulot ng malakas na pag-uga ng lupa. Habang abala ang mga bantay doon, maaari tayong sumugod kay Dita."

"Ngunit hindi iyon magiging sapat," dagdag ni Caelum, habang tinitimbang ang mga posibilidad. "Kapag nagsimula tayong gumalaw, tiyak na makakaramdam sila at tatawag ng backup. Kailangan natin ng iba pang paraan para mapigilan ang mga karagdagang puwersa ng kalaban."

Biglang nagsalita si Gima, na may natagpuang lakas ng loob sa kanyang damdamin. "Paano kung gamitin ko ang natutunan kong illusion spells mula sa aming sinaunang aklatan? Kaya kong lumikha ng imahe ng isang hukbo na sumusugod mula sa labas ng palasyo. Sa ganitong paraan, hindi lang nila aakalain na may malakas na pwersa ang dumarating, kundi mapipilitan din silang ilaan ang karamihan sa kanilang mga tauhan sa labas."

Ngumiti si Caelum at tumango. "Matalino iyon, Gima. Gawin natin ito ng sabay-sabay. Amira, simulan mo ang distraksyon sa loob ng palasyo, habang si Gima ay lilikha ng ilusyon sa labas. Sa ganitong paraan, hahatiin natin ang pwersa ng kalaban at magkakaroon tayo ng pagkakataon na mailigtas si Dita."

Nang magkasundo ang tatlo, nagsimula silang maghanda. Tumutok si Amira sa kanyang kapangyarihan, nilikha ang enerhiya mula sa kalikasan na nararamdaman niya sa paligid. "Sa pamamagitan ng mga elementong ito, bibigyan ko kayo ng oras na kailangan natin. Pero tandaan niyo, hindi natin alam kung gaano kalakas ang magiging sagot nila. Kailangan natin kumilos ng mabilis."

Habang naghahanda na si Gima para sa kanyang ilusyon, muling pinalakas ni Caelum ang loob ni Gima. "Magtiwala ka sa sarili mo. Kaya mo ito. Gawin natin ito para kay Dita at sa lahat ng nagmamahal sa kanya."

Sa isang hudyat, sabay-sabay nilang sinimulan ang kanilang plano. Si Amira ay lumikha ng malalakas na apoy sa isang malayong bahagi ng bulwagan, na agad nagdulot ng kaguluhan. Ang mga bantay at tauhan ng palasyo ay nagkandarapa upang patayin ang apoy at kontrolin ang sitwasyon. Sa kabilang dako naman, si Gima ay tumutok sa kanyang illusion spell, binibigkas ang mga sinaunang salita na natutunan niya. Sa isang iglap, lumitaw sa labas ng palasyo ang isang hukbo ng mga mandirigma, mga anino lamang ngunit tila buhay na buhay sa mata ng mga kalaban.

Sa gitna ng kaguluhan, tahimik na gumalaw sina Caelum patungo kay Dita, gamit ang bawat sandali ng kanilang taktika upang makalapit sa prinsesa na nakatali sa altar. Ang mga mata ni Dita ay puno ng takot, ngunit naroon din ang pag-asa nang makita niya sina Caelum na palapit na.

"Sandali na lang, Dita," bulong ni Caelum habang sinisimulan niyang sirain ang mga tanikala. "Kakailanganin natin ng mabilis na pagtakas mula rito."

Habang inaalis ni Caelum ang huling tanikala, biglang narinig nila ang isang malakas na sigaw mula sa hari ng Siera Fora. "Anong nangyayari dito?! Sino ang naglakas-loob na abalahin ang aking ritwal?!"

Ang hari ay isang napakalaking tao, na may mga matang nagliliyab sa galit. Nakapagtataka ang kanyang presensya, tila bumabalot sa buong silid ng isang malakas na enerhiya. Alam ni Caelum na hindi sila maaring magtagal. Kailangan nilang kumilos nang mas mabilis bago pa tuluyang makapag-react ang hari.

"Ngayon na!" sigaw ni Amira, na patuloy ang paglikha ng iba't ibang elemento upang mabulabog ang hari at ang kanyang mga tauhan. Mabilis na binitbit ni Caelum si Dita, at sabay-sabay silang nagmadali palabas ng altar.

Subalit, habang papalabas na sila ng bulwagan, isang malakas na spell ang binato ng hari patungo sa kanila. "Hindi kayo makakatakas nang buhay mula rito!" Umalingawngaw ang kanyang tinig, puno ng kapangyarihan at poot.

Sa kabutihang palad, nagamit ni Amira ang huling lakas ng kanyang enerhiya upang lumikha ng isang proteksyon spell na sumalag sa spell ng hari. "Hindi ko na kayang magtagal ito, kailangan na nating tumakas ngayon!"

Habang nagmamadali sila patungo sa isang lihim na lagusan na kanilang natuklasan, naramdaman nilang unti-unti nang nawawala ang ilusyon ni Gima. Ang mga kalaban ay nagsisimula nang magkabuklod upang tugisin sila.

"Ano'ng gagawin natin ngayon?" tanong ni Dita, na bagama't mahina, ay puno ng tapang.

"Magpatuloy tayo. Kailangan nating makalabas dito at bumalik sa ating kaharian," sagot ni Caelum, habang patuloy silang naglalakbay sa loob ng palasyo.

Sa wakas, narating nila ang labas ng palasyo, ngunit hindi pa rin sila ligtas. Ang hari ng Siera Fora ay patuloy na humahabol, kasama ang kanyang hukbo. Sa pagkakataong ito, nasa gitna na sila ng malawak na kagubatan, kung saan ang daan ay mapanganib at puno ng patibong.

"Kailangan nating maging matalino at mabilis," bulong ni Caelum habang binubuo ang kanilang susunod na hakbang. "May ilang sikreto pa tayong hindi nagagamit. Panahon na upang ilabas natin ang lahat ng natutunan natin."

Sa gitna ng kagubatan, habang pinipilit nilang takasan ang hari, napagkasunduan nilang maghiwa-hiwalay ng landas upang lituhin ang kanilang mga kalaban. Si Amira ay gumamit ng spell upang magtago sa mga puno, habang si Gima ay nagtungo sa mas mataas na bahagi ng kagubatan. Samantala, si Caelum naman ay nagpanggap na angat sa kalaban upang magbigay ng oras para sa iba.

Nagpatuloy ang kanilang pagtakas, at bagama't maraming beses silang muntik nang mahuli, nagawa nilang magtulungan at magpakita ng kahanga-hangang tapang. Sa huli, nagawa nilang lampasan ang bawat hamon at matagumpay na makatakas mula sa kaharian ng Siera Fora.

Habang patuloy na tumatakas sina Caelum, Javier, Amira, at Gima mula sa kaharian ng Siera Fora, bigla nilang narinig ang malalakas na yabag ng mga kabayo at tumingkad ang liwanag sa paligid nila. Nagulat sila nang makita ang hari ng Siera Fora kasama ang kanyang hukbo, nag-aabang sa kanila. "Akala niyo ba makakatakas kayo nang ganito lang?" wika ng hari, nakangisi.

Habang patuloy silang tumatakbo palayo mula sa kalaban, lumingon si Caelum sa kanyang mga kaibigan. Bagama't pagod na pagod, kitang-kita ang tapang at determinasyon sa kanilang mga mata. Alam nilang hindi sila maaaring tumigil, ngunit nararamdaman na ni Caelum ang panghihina ng kanyang katawan. Sila'y patuloy na naglalakbay sa kagubatan, sa ilalim ng anino ng mga naglalakihang puno, ngunit hindi nagtagal, nakarating sila sa isang bukas na bahagi ng kagubatan na wala nang ibang maaring taguan.

"Malapit na sila," sabi ni Amira habang tumitigil at iniintindi ang paligid. "Hindi na tayo makakatakas pa nang ganito."

"Sobra na," sabi ni Javier na nanginginig ang kamay habang hinahanda ang kanyang espada. "Kailangan nating lumaban."

Alam ni Caelum na tama si Javier. Hindi sila makakapagtago habambuhay. Ang mga tauhan ng hari ay papalapit na nang papalapit, at hindi na sila maaaring magpatuloy na walang plano. Tumindig siya at nilingon ang kanyang mga kasama.

"Tama ka, Javier," sagot ni Caelum. "Wala tayong ibang magagawa kundi labanan ang hari. Hindi tayo maaaring magpatuloy nang walang plano."

Habang nagsasalita si Caelum, napansin niyang may anino na nagmumula sa likod nila. Lumingon siya, at tumambad sa kanya ang hari ng Siera Fora, kasama ang kanyang hukbo. Ang mga mata ng hari ay puno ng galit at determinasyon, at sa kanyang mga kamay ay hawak niya ang isang espada na nagliliyab sa apoy.

"Akala niyo ba makakatakas kayo?" sigaw ng hari habang papalapit sa kanila. "Walang makakatalo sa akin, lalong lalo na kayong mga hamak na mandirigma lamang!"

Hindi na nagdalawang-isip si Caelum. Sa isang iglap, sumugod siya sa hari, sabay ang pag-atake ng kanyang espada. Mabilis na sinalubong ng hari ang atake ni Caelum, at nagsimula silang magpalitan ng mga hampas at saksak. Nagkikiskisan ang kanilang mga espada, ang mga tunog ng bakal ay umaalingawngaw sa buong kagubatan.

Samantala, si Javier naman ay tumulong sa pakikipaglaban kay Caelum. Sumugod din siya, at sa pamamagitan ng kanyang sariling espada, sinalubong niya ang mga tauhan ng hari. Magkasabay nilang hinarap ang mga kalaban, umaasa na mabigyan ng pagkakataon si Amira na maghanda ng isang spell upang makatakas sila.

Habang abala sina Caelum at Javier sa pakikipaglaban, si Amira ay mabilis na kumilos. Hawak ang kanyang tungkod, nagsimula siyang magbigay ng mga utos sa hangin at lupa, nagtipon ng enerhiya mula sa paligid upang lumikha ng isang spell na makakapagligtas sa kanila.

"Mga elemento ng kalikasan," bulong ni Amira habang nakapikit ang mga mata. "Bigyan niyo kami ng kakayahang mawala sa paningin ng aming mga kalaban. Protektahan niyo kami sa oras na ito ng panganib."

Habang binibigkas niya ang mga salitang ito, nagsimulang lumitaw ang mga sinag ng liwanag sa kanyang mga kamay. Ang enerhiya ay unti-unting lumalabas mula sa kanyang katawan, dumadaloy sa paligid at bumabalot sa kanyang mga kasama. Dahan-dahang naging malinaw ang kanilang mga katawan, hanggang sa nagmistula na silang mga anino lamang ng kanilang mga sarili.

Nagpatuloy si Caelum sa pakikipaglaban, ngunit naramdaman niyang unti-unting nagiging mahirap para sa mga kalaban na makita sila. Ang hari ng Siera Fora ay napansin ito at sinubukang labanan ang spell ni Amira.

"Hindi niyo ako madadaan sa ganitong klase ng salamangka!" sigaw ng hari habang pinagsama-sama niya ang kanyang enerhiya upang maglunsad ng isang mas malakas na spell.

Ngunit hindi nagpapatalo si Amira. Gamit ang huling lakas ng kanyang enerhiya, pinalakas niya ang spell ng pagiging invisible. "Huwag mong isiping basta mo na lang matatalo ang salamangka ng kalikasan!" tugon ni Amira habang pinapawisan at nanginginig ang katawan.

Samantala, si Caelum at Javier ay patuloy sa pag-atake sa hari. Bagama't unti-unti nang nawawala ang kanilang mga katawan sa paningin ng kalaban, hindi tumitigil ang hari sa kanyang mga hakbang. Nagpatuloy ang kanilang laban, bawat isa sa kanila ay nagpapalitan ng mabibigat na hampas at pag-iwas.

Ngunit, sa kabila ng lahat ng pagsisikap ni Caelum, natamaan siya ng isang malakas na spell mula sa hari. Bumaliktad ang kanyang katawan sa ere at bumagsak siya sa lupa, nanginginig sa sakit. Agad siyang tinulungan ni Javier upang makatayo.

"Caelum, hindi pa tayo tapos!" sabi ni Javier habang pinipilit niyang buhatin ang kanyang kaibigan. "Kailangan pa natin silang labanan!"

Tumango si Caelum, kahit na ramdam niya ang pagod at panghihina ng kanyang katawan. "Kailangan nating makatakas, Javier. Hindi natin kaya ito nang mag-isa."

Sa mga sandaling iyon, nakatapos na si Amira ng kanyang spell. Naramdaman ng hari ang biglang pagkawala ng presensya ng kanyang mga kalaban. "Nasaan kayo?!" sigaw niya, habang tila nagwawala sa galit. Ang kanyang mga tauhan ay nagkakandarapa na ring maghanap sa kanila, ngunit tila nawala na sila sa paligid.

"Ngayon na!" sigaw ni Amira habang hinatak ang kanyang mga kasama patungo sa isang ligtas na lugar. "Kailangan nating umalis ngayon habang may pagkakataon pa!"

Nagmadali silang tumakbo, gamit ang kapangyarihan ng invisibility upang makatakas sa kaguluhan. Nararamdaman nila ang presensya ng kanilang mga kalaban na nagtatangkang sundan sila, ngunit hindi sila makita ng mga ito dahil sa spell ni Amira.

Habang tumatakbo sila papalayo, naramdaman nila ang malamig na hangin ng gabi at ang tibok ng kanilang mga puso. Nagawa nilang makatakas mula sa hari ng Siera Fora, ngunit alam nilang hindi pa tapos ang kanilang pakikipagsapalaran. Sa bawat hakbang, nararamdaman nila ang bigat ng kanilang misyon, ngunit hindi sila nawawalan ng pag-asa.

Sa wakas, nakalayo na sila mula sa kaharian ng Siera Fora. Hiningal at pawisan, huminto sila sa ilalim ng isang malaking puno upang magpahinga. Alam nilang kailangan nilang magplano ng mabuti para sa kanilang susunod na hakbang, ngunit sa ngayon, ang mahalaga ay nakatakas sila nang buhay.

"Nagtagumpay tayo," sabi ni Caelum habang humihingal. "Ngunit hindi ito ang katapusan. Kailangan nating maging handa para sa susunod na laban."