Morrigan obudziła się z uśmiechem na ustach. Jak każdego dnia przy Azazelu. Przyglądała mu się gdy spał. Nie trwało to jednak długo, ponieważ po kilku minutach otworzył oczy i odwzajemnił jej uśmiech. Odetchnął głęboko, a jego uśmiech szybko zastąpiło zaskoczenie. 

-Wszystko w porządku?-Zapytała zmartwiona.

-Tak, kochanie.

-No to czas wstawać.-Pomogła mu odpowiednio się przygotować. Gdy Azazel był już odświeżony, jego włosy zostały ułożone i ubrał się w swój mundur, Morrigan zajęła się własnym wyglądem. Jej suknia była czarna, przyozdobiona złotymi elementami. Makijaż bazował na tych samych kolorach. Włosy w większości były rozpuszczone, a na czubku jej głowy spoczęła korona. Razem skierowali się w stronę sali tronowej.

-Jesteście gotowi?-Zapytał ich Lucyfer. Zanim jednak zdążyli odpowiedzieć nachylił się nad Morrigan i zaciągnął się jej zapachem.

-Dlaczego mnie dzisiaj wąchacie?

-Później o tym porozmawiamy.-Spojrzał z uśmiechem na zakłopotanego Azazela. Morrigan razem z Lucyferem weszli do środka. W pomieszczeniu został już wstawiony drugi tron. Drzwi się otworzyły, a do środka wszedł wyprostowany Azazel, który po pokonaniu drogi, uklęknął przed swoją żoną. 

-Ja, Azazel Morningstar, z nieświętej łaski przyrzekam i zobowiązuję się, że będę wiernie strzegł praw, zwyczajów i wolności mojego królestwa. Zobowiązuję się sprawiedliwie rządzić moimi poddanymi, bronić ich od wszelkich niesprawiedliwości.-Wyrecytował wcześniej wyuczoną formułę.

-Przez to nieświęte namaszczenie ofiarujemy ci nasze losy, abyś rządził w sprawiedliwości, chronił swych poddanych i szerzył pokój. Namaszczam Twoje serce i ręce, aby Twoje rządy były godne chwały.-Zanurzyła palce w specjalnym oleju i nakreśliła nim znaki na jego dłoniach i klatce piersiowej. Wytarła dłonie w szmatkę podaną jej przez Lucyfera i nałożyła, bliźniaczą do swojej, koronę na głowę Azazela.

-Królowa Morrigan i Król Azazel.-Powiedział Lucyfer, gdy Azazel podniósł się z kolan i stanął obok Morrigan. Po sali rozległy się oklaski. Gdy goście przemieścili się do sali balowej Morrigan zatrzymała swojego ojca i męża w pomieszczeniu.

-Co takiego ciekawego jest w moim zapachu?-Lilith podeszła do nich i zaciągnęła się.

-Jesteś w ciąży?

-Co?-Spojrzała na nią zdezorientowana Morrigan.

-Właśnie to jest w twoim zapachu.-Podrapał się po karku Azazel. 

-Ja mam dziewiętnaście lat.-Powiedziała przestraszona.

-Jak go urodzisz będziesz miała dwadzieścia.

-Go?-Spojrzała na Azazela z uniesionymi brwiami. Jej wizja sugerowała jej płeć, ale nie opowiedziała o niej nikomu.

-Jest przepowiednia.-Wyznał.

-Kto by się spodziewał.-Parsknęła śmiechem.-Pokaż mi.-Udali się do biblioteki gdzie Azazel wyciągnął odpowiednią księgę.

Astaroth-Gliniany wojownik o niebieskiej krwi. Demon uczoności i filozofii. Bóg czasu i przestrzeni. Książe piekieł. 

-Jak długo o tym wiesz?-Spojrzała na niego z uniesionymi brwiami.

-Nie wiedziałaś nawet o moim istnieniu.-Przyznał.

-Jeszcze jakieś przepowiednie, o których powinnam wiedzieć?

-Raczej nie.-Odpowiedział zgodnie z prawdą.-Poradzimy sobie.

-Wiem, Az.-Zdążyła już się uspokoić. Podeszła do Azazela i złączyła ich usta.-Kocham Cię.-Wyszeptała.

-A ja kocham Ciebie, moja królowo.

***

Azazel z miesiąca na miesiąc stawał się coraz bardziej nadopiekuńczy. Stan Morrigan powodował, że męczyła się bardziej niż zwykle, więc Azazel musiał przejąć część jej obowiązków. Morrigan siedziała wraz z ojcem i mężem w sali konferencyjnej i cieszyła się, że chociaż w jakimś stopniu mogła być zaangażowana w życie swojego królestwa. Lucyfer złapał lecącą kartkę, przeklął i teleportował się bez słowa. Azazel wzruszył tylko ramionami. Kilka minut później Morrigan złapała identyczną kartkę wysłaną przez Lucyfera. Przewróciła oczami i podała ją Azazelowi. 

-To niewskazane dla ciebie kochanie.-Upomniał ją.

-To tylko akademia.-Podniosła się z krzesła, podpierając się o jego oparcie. Jej brzuch mocno ograniczył jej możliwości ruchowe. Azazel złapał ją za dłoń i teleportował do akademii.-Co znowu?-Zapytała ojca, przed którym już wszyscy klęczeli. 

-Wasza okrutność jeśli mogę.-Morrigan przewróciła oczami, ale gestem dłoni pokazała dyrektorce, że może mówić.-Benjamin się nie leczy.

-I zostawiliście go w takim stanie na ponad rok?-Zapytała zaskoczona.

-Wasza nieświętość była zajęta.

-Przeklęty Benjamin.-Westchnęła i skierowała się w stronę skrzydła szpitalnego. Azazel nie odstępował jej kroku. Z trudem wspięła się po schodach. Do odpowiedniego pomieszczenia dotarła już lekko zdyszana.

-Jesteś pewna?-Zapytał jej Azazel, na co skinęła głową. Skupiła swoją moc i uleczyła ciało Benjamina. Otworzył oczy i spojrzał na nią przerażony.

-Jeśli jeszcze raz o tobie usłyszę to nie będziesz miał  tyle szczęścia.-Ostrzegła go. Istotnie Benjamin był tematem żartów jeszcze przez wiele lat w jej rodzinie, ale jego królowa była na tyle miłosierna, że nigdy więcej jej nie zobaczył.