Rok tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty dziewiąty.

Te słowa przypominają mi czasy przedszkola, gdy zwykliśmy czytać daty wypisywane na tablicy każdego dnia. Miałem wtedy pięć lat. Rok tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty dziewiąty pozostawił uraz w moim umyśle w postaci wspomnień, które nigdy nie odejdą, nieważne jak bardzo starałbym się ich pozbyć. Ten sam rok zapisał się w moim kalendarzu ucieczką pierwszego mlecznego zęba, pierwszą podróżą samolotem, a także utratą mojej dziecinnej niewinności.

To jedno wspomnienie, które nie chce zostać zatarte. Wszystko zaczęło się od nowego, przynajmniej dla mnie, telewizora. W tamtym okresie Pokémon'y były czymś o czym mówiły wszystkie dzieciaki. Karty z Pokémonami, gry, naklejki i najpopularniejsze, serial animowany. Oczywistym więc było, że za każdym razem, gdy wracałem z przedszkola, siedziałem przyklejony do telewizora póki nie zaczęła się ta bajka o piątej po południu. Jedynym problemem było to, że mój tata oglądał wiadomości o piątej trzydzieści, a codziennie leciały dwa niepowtarzane odcinki Pokémon, co oznaczało, że omijałem prawie cały odcinek każdego dnia. Marudziłem przez to tacie niemiłosiernie. On jednak chyba w końcu zmęczył się słuchaniem tego dzień w dzień, ponieważ niedługo potem kupił kolejny telewizor.

Wstawił nowo kupiony sprzęt do mojego pokoju. Niestety, było to stare, małe pudło ze śmieszną anteną. Posiadało tylko 20 dostępnych kanałów, bez kanału na którym leciały Pokémony. Mimo to, stwierdziłem, że nie był to duży problem. Byłem wniebowzięty faktem, że mam swój własny telewizor w pokoju. Po przeszukaniu wszystkich pozycji doszedłem do wniosku, że tylko kanał drugi (TVO kids) był wart mojej uwagi, więc spędziłem trochę czasu oglądając go. Tak było do czasu, kiedy odkryłem kanał dwudziesty pierwszy. Pewnego dnia w kwietniu skakałem pomiędzy programami próbując sprawdzić, czy nie lecą Pokémony. Wcisnąłem dwójkę i jedynkę na pilocie, licząc, że może jednak znajdowało się tu coś więcej i ku mojemu zaskoczeniu, tak właśnie było. Tata również był zaskoczony, ale pozwolił mi oglądać ten kanał, gdyż wyglądało na to, że nadawał programy dla dzieci. Kanał nazywał się Caledon Local 21, a po jakimś czasie odkryłem, że rzeczywiście był transmitowany z miasta Caledon w Ontario, bardzo blisko mojego miasteczka.

Programy, które widziałem na Caledon Local 21 wyglądały na bardzo kiepsko przygotowane i nie rozumiałem, o co w nich chodziło przez co najmniej połowę ich trwania. Mimo to, kiedy już podrosłem, za każdym razem, gdy przypominałem sobie ten kanał, coraz bardziej dochodziło do mnie, jak chore obrazy to były i zadawałem sobie pytanie "Co ja kurwa oglądałem?".

Poniżej znajduje się lista programów i odcinków, które pamiętam, że oglądałem na Caledon Local 21. To, jakim cudem pamiętam tak drobne szczegóły zaskakuje nawet mnie, choć wydaje mi się, że takie rzeczy siedzą w głowie jakiś czas. Kanał wypuszczał tylko kilka produkcji, prawdopodobnie dlatego, że nadawał między czwartą, a dziewiątą po południu.

Kwiecień 1999

Piwnica Pana Misia - odcinek 12: Bardzo osobliwy tytuł, jeśli by na to spojrzeć z perspektywy czasu. Program przedstawiał faceta noszącego kostium niedźwiadka, którego codziennie odwiedzał jakiś nowy gość (zawsze było nim dziecko). Kręcony był ręczną kamerą niezbyt dobrej jakości. Policja zadawała mi mnóstwo pytań odnoszących się do tego serialu. Odcinek zaczynał się od Pana Misia siedzącego przy stoliku, grającego w warcaby z samym sobą. Siedział tak przez chwilę grając, nim rozległo się pukanie do drzwi. Pan Misio wszedł po schodach, po czym otworzył drzwi, ukazując dwójkę dzieci. Jednym z nich był chłopiec w moim wieku, drugim, dziewczynka wyglądająca na ośmiolatkę.

Pan Misio tańczył uradowany i zaczął rozmawiać z dziećmi. Nie byłem w stanie dosłyszeć, co którekolwiek z nich mówiło. Wtedy Pan Misio wpuszczał dzieci do piwnicy, która była dość ciemna, rozjaśniana jedynie przez małą lampę naftową stojącą na stoliku. Nie pamiętam wiele więcej poza nim śpiewającym jakąś piosenkę, której nie mogłem zbyt dobrze usłyszeć, (prawdopodobnie przez maskę niedźwiadka). Odcinek kończył się grą Pana Misia z dziećmi w chowanego, kiedy dzieci schowały się w szafie, a Pan Misio zaczął odliczać.

Maj 1999

Zupa i Łyżka: Nie wydaje mi się, by był to w ogóle serial. To było raczej coś na zasadzie produkcji specjalnej, czy czegoś w tym stylu. Pamiętam tylko, że przestałem na jakiś czas oglądać Caledon Local 21, bo sądziłem że ten program był aż zbyt infantylny, zwłaszcza, że od teraz Pokémon nadawano o czwartej trzydzieści i piątej. Nie pamiętam z tego show zbyt wiele, ale przedstawiał on puszkę zupy oraz łyżkę, obie przyczepione do lin huśtając się w przód i w tył, tak 
j

akby ktoś trzymał je i trząsł nimi przed kamerą. Co ciekawe, program był nagrany w piwnicy, która wyglądała dokładnie jak ta używana w "Piwnicy Pana Misia". Tak jak już wspomniałem, nie przypominam sobie wiele, jedyną rzeczą, którą pamiętam dobrze była końcówka.

Całość trwała tylko pół godziny i zawierała rzeczy, które uważałem za głupie, takie jak łyżka goniąca zupę, próbując ją zjeść. Końcówka ukazywała stół i około siedmioro dzieci siedzących dookoła niego, każde z miską zupy przed sobą. Siedziały tak i patrzyły w kamerę, ale z pewną trwogą, niemal strachem wymalowanym na twarzach. Wtedy kamerzysta wzniósł puszkę zupy przed twarze dzieci i zawołał "Łyyyżki gotowe?!", po czym nagranie się urwało.

Lipiec 1999

To było lato, a ja nie oglądałem kanału dwudziestego pierwszego do momentu, kiedy nocowałem w domu mojego kolegi i zdecydowałem sprawdzić go jeszcze raz. Kolega dostał telewizor do swojego pokoju na szóste urodziny, więc nie spaliśmy do bardzo późna (dla nas dziewiąta trzydzieści wieczorem była bardzo późną porą) i oglądaliśmy telewizję. To wtedy przypomniałem sobie o kanale dwudziestym pierwszym i wspomniałem o nim mojemu przyjacielowi. Zdecydowaliśmy, że sprawdzimy, czy nadal nadaje i ku naszemu zaskoczeniu, nadawał. Musieli widocznie zmienić godziny emisji.

Piwnica Pana Misia - Odcinek 23: Ten odcinek był ekscytujący zarówno dla mnie, jak i dla mojego kolegi. Głównie dlatego, że zawierał wulgaryzmy. Jednak teraz, kiedy myślę o tym odcinku, zdaję sobie sprawę, że było coś bardzo nie w porządku w sposobie jego nakręcenia. Rozpoczął się z kamerą leżącą na boku, filmującą Pana Misia wchodzącego po schodach do drzwi od piwnicy. Po chwili obraz przygasł na około sekundę zanim znów pojawił się, tym razem prosto pokazując Pana Misia. Był też chłopiec rozmawiający z nim, jednak wyglądał na starszego. Liczył sobie prawdopodobnie jedenaście lub nawet dwanaście lat.

Rozmawiał z Panem Misiem przez chwilę, jednak ponownie nie dało się wychwycić ich rozmowy (pewnie znowu beznadziejny mikrofon wbudowany w kamerkę), dopóki dzieciak nie zaczął podnosić głosu. Mówił o tym, jak to było późno i że jego siostra powinna iść do domu. Dało się słyszeć również głosy z tła. Pamiętam, że Pan Misio powiedział dokładnie "wpierdalaj stąd, nie jesteś zaproszony" swoim głębokim głosem, stłumionym przez maskę niedźwiadka. Mój przyjaciel i ja patrzyliśmy na siebie i śmialiśmy się z zabronionego słowa, którego użył Pan Misio, ale odcinek zrobił się jeszcze dziwniejszy. Chłopiec zaczął wspinać się po schodach, zanim nie odwrócił się i nie ogłosił, że zadzwoni na policję. Pan Misio ruszył w stronę dzieciaka, który zaczął krzyczeć i uciekać. Wtedy kamera wyłączyła się i tak odcinek się zakończył. Kanał przełączył się w szum w chwilę póżniej.

Sierpień 1999

Nie oglądałem kanału dwudziestego pierwszego od dłuższego czasu. W sierpniu jednak, z jakiegoś powodu nabrałem ponownie ochoty na obejrzenie Piwnicy Pana Misia. Ostatni epizod, jaki widziałem, był dość osobliwy i zawierał przekleństwa, co dało mi do zrozumienia, że show mógł być kierowany do nastolatków. Pomimo to, włączyłem kanał dwudziesty pierwszy, gdy ojciec nie patrzył.

Piwnica Pana Misia - odcinek 28: Najwidoczniej ten odcinek był transmitowany przez cały miesiąc. Policja dogłębnie go przeanalizowała. Cały epizod zawierał jedynie Pana Misia siedzącego na krześle, mówiącego do widowni. "Cześć dzieciaki! Chcecie wpaść do mojej piwnicy? Jeśli tak, wystarczy, że wyślecie swój list pod ten adres!". Ekran na chwilę robił się biały, po czym wyświetlał różnokolorowe litery składające się na adres, co pozostawało widoczne do końca odcinka. Powtarzało się to przez pięć godzin każdego dnia, aż do września. Teraz spróbujcie zgadnąć, co zrobiłem. Wysłałem "Panu Misiowi", czy raczej temu choremu zwyrodnialcowi, który go grał, list. Zrobiłem to głownie z ciekawości. Tata nie miał z tym problemu, ponieważ myślał, że był to autentyczny program dla dzieci, mimo że nigdy go nawet nie widział. Tak więc napisałem list, starając się przy tym najbardziej jak tylko mogłem, by wyszedł mi jak najlepiej. Wydaje mi się, że napisałem po prostu o tym, jak bardzo chciałbym spotkać się z Panem Misiem. Tata wysłał list na adres, który Pan Misio podał w swoim serialu.

Oczekiwanie na otrzymanie odpowiedzi zajęło około tygodnia, a i tak byłem zaskoczony, że w ogóle ją dostałem. Wciąż mam list dostarczony do mnie piętnastego sierpnia 1999 roku. W liście Pan Misio napisał:

"Drogi Elliocie,

Dziękuję niezmiernie za twój list, bardzo chciałbym zobaczyć cię w mojej piwnicy! Zazwyczaj gramy tu w gry, oglądamy filmy i chadzamy robić ogniska w środku lasu!

Przyjdź proszę do mojego domu (policja wymazała adres), Caledon, Ontario, Kanada.

Nie mogę się już doczekać niesamowitej zabawy, jaką będziemy razem mieli!

Całuski, Pan Misio"

Wciąż nie mogę uwierzyć, że tata nie widział w tym niczego dziwnego, bo autentycznie zawiózł mnie do tego domu. To właśnie wtedy sprawą zainteresowała się policja. Te niekończące się pytania. Zdjęcia przerażonych dzieciaków, lasu...

To wszystko przypomina mi o tym, dlaczego piszę tego bloga. Ten psychol odjebał wtedy naprawdę pojebane rzeczy i wygląda na to, że znów chce nawiązać ze mną kontakt. Cała ta akcja z policją do mnie powraca. Powraca do mnie tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty dziewiąty. Ponad dekadę później, to dzieje się znowu.

[Aktualizacja] - 14 Listopada 2009

Ludzie zaczęli pisać do mnie maile z zapytaniami, co dokładnie stało się w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym dziewiątym. Do tego jeszcze przejdę. Te dziwne programy telewizyjne, które oglądałem na Caledon Local 21 najwyraźniej miały na celu zaciągnięcie dzieci do domu Pana Misia. To, co ten zrobił, wstrząsnęło całą okolicą.

Ojciec faktycznie zawiózł mnie do Caledon pod adres zostawiony przez Pana Misia w liście. Dom mieścił się na obrzeżach miasta, na otwartym polu nieopodal nielicznych farm. Wciąż pamiętam ten budynek. Wyglądał trochę, jak domy rolników budowane tu we wczesnych latach dwudziestego wieku. Okna zostały zabite, a całość była w dość opłakanym stanie. Idąc w kierunku domu, pamiętam, jak mój tata sprawdzał raz po raz, czy na pewno jesteśmy pod właściwym adresem, patrząc na budynek z niedowierzaniem. Wtedy drzwi otworzyły się.

Spodziewałem się raczej, że w drzwiach stał będzie Pan Misio. Jakież było moje zdziwienie, gdy zobaczyłem w nich oficera policji. Zaczął on rozmawiać z tatą, podczas gdy ja szybko spytałem, czy był to dom Pana Misia. Jego twarz nieznacznie się skrzywiła, po czym wysapał z siebie tylko "O Boże", czy coś w tym guście. Teraz rozmawiał z ojcem już nieco ciszej, żebym nie mógł ich usłyszeć, choć rodzic i tak kazał mi zaczekać w samochodzie. Potem po prostu wróciliśmy do domu. Tata nie odezwał się ani słowem przez całą drogę. Czułem, że coś dziwnego właśnie się wydarzyło.

Nigdy nie powiedział mi, co się stało. W sumie, to sam po jakimś czasie o wszystkim zapomniałem. Kanał dwudziesty pierwszy nie był już wyświetlany, a kiedy zapytałem o to tatę, ten zaprzeczał, aby coś takiego kiedykolwiek istniało. Wydaje mi się, że miałem dopiero trzynaście lat, kiedy poznałem prawdę. Pewnego dnia przypomniałem sobie o kanale dwudziestym pierwszym i spytałem o to ojca. Wydaje mi się, że wtedy po prostu postanowił w końcu, że powinienem usłyszeć fakty.

Caledon Local 21 był lokalną stacją telewizyjną działającą od września 1997 do sierpnia 1999 w regionie Peel w Ontario. Całość transmitowana była z małego domku w Caledon (tego, którego odwiedziliśmy) i tworzona przez mężczyznę nieznajomego nikomu w okolicy. Kanał był dostępny tylko na starszych telewizorach, wyposażonych we wcześniejszą wersję anten nazywanych "króliczymi uszami", które wyłapywały słabsze częstotliwości. Facet sam stworzył wszystkie programy na tym kanale. Wszystkie były programami dla dzieci. To on był Panem Misiem i tajemniczym kamerzystą. Jednak prawdziwy cel, dla którego założył Caledon Local 21, był nawet bardziej bestialski niż początkowo przypuszczano. Jak prawdopodobnie już się domyślacie, porywał dzieci i przetrzymywał je w swojej piwnicy. Jednak mimo powszechnego przeświadczenia, że był tylko pedofilem, on tak naprawdę chciał użyć tych dzieci do z goła innego celu. Mężczyzna uciekł ze swojego domu w noc poprzedzającą rozpoczęcie śledztwa. Następnego ranka ja się tam pojawiłem. Nie byłem jedynym dzieckiem, które oglądało Caledon Local 21.

[Aktualizacja] - 2 Grudnia 2009

Przepraszam za brak odpowiedzi na żadne z pytań przez tak długi czas. Nie używałem już dość długo mojej skrzynki mailowej. Przechodząc do rzeczy; jeszcze we wrześniu odwiedziłem ponownie dom należący do człowieka prowadzącego Caledon Local 21. Mieszkały tam dwie kobiety prowadzące przedszkole... cóż za ironia. Przechodząc do odpowiedzi na pytania, które zadawaliście mi w mailach:

Q: Kto jeszcze oglądał Caledon Local 21?

A: Wiem na pewno, że inni ludzie też to oglądali. Włączając w to oczywiście tych, którzy pokazali się w odcinkach Piwnicy Pana Misia. Po poszukiwaniach w Google znalazłem parę osób na forum Neoseeker, które dyskutowały o programach z Caledon Local 21. Rozmawiali o dwóch z nich, które oglądałem, ale też o dwóch innych, których nigdy wcześniej nie widziałem. Użytkownik o nicku "iamreallife" wydawał się być obeznany we wszystkich seriach, które były transmitowane przez ten kanał; oto dwie o których wcześniej nie słyszałem:

Upadły Anioł i Życie - imreallife opisuje ten show, jako dość nudną gadaninę jednego człowieka przed kamerą o tym, jak to musimy czcić szatana i zaspokajać go, nim będzie za późno.

Maluj z Duszą - iamreallife i inny użytkownik o nazwie sigy92 rozmawiali o tym programie. Opisali go jako "podobnego do Blair Witch" jako że zawierał kamerzystę chodzącego nocą po lesie, nie robiącego praktycznie zupełnie nic ciekawego.

Poszukam w ich konwersacji ewentualnie jakiegoś linku.

Q: Gdzie jest Pan Misio lub człowiek, który nosił kostium?

A: Gdybym wiedział, powiedziałbym wcześniej. Nie mam pojęcia, gdzie ten facet jest, ani czy jest żywy czy martwy, (choć mam nadzieję, że martwy). Kiedy następnym razem zobaczę przyjaciela mojego ojca, zapytam go o to, być może tym razem dostanę nieco bardziej precyzyjną odpowiedź.

Q: Co Pan Misio zrobił dzieciom?

A: To jest zdecydowanie najczęściej zadawane pytanie, jakie otrzymywałem. O tym również przekonałem się we wrześniu, dzięki pomocy przyjaciela mojego ojca, który jest emerytowanym regionalnym oficerem. Najwidoczniej facet grający Pana Misia zabrał dzieci z domu do lasu nieopodal. Co do tego, co dokładnie tam zrobił, policja nie ma precyzyjnej odpowiedzi, ale szesnaście zwęglonych ciał dzieci w wieku od czterech do trzynastu lat zostało znalezionych w głębokiej dziurze o wymiarach cztery i pół na cztery i pół metra, wykopanej w środku lasu. Przyjaciel ojca nie chciał zagłębiać się w szczegóły, ale spotykam się z nim w następny czwartek, więc być może wtedy będę zdolny do wydobycia z niego większej ilości informacji.

To wszystko, co mam na ten moment. Dziękuję za utrzymanie zainteresowania moim blogiem. Postaram się zebrać tak dużo informacji, jak tylko dam radę, do mojego następnego posta. Właściwie, to sam się tym mocno zainteresowałem ostatnimi czasy. Powinniśmy wszyscy wiedzieć, co dokładnie się tam do cholery wydarzyło.

[Aktualizacja] - 14 Stycznia 2010

Wybaczcie, że nie postowałem nic przez jakiś czas. Można powiedzieć, że straciłem nieco zainteresowanie prowadzeniem tego bloga, odkąd dotarłem do ślepej uliczki, szukając większej ilości informacji na temat tożsamości właściciela Caledon Local 21.

Jednakże, parę tygodni wcześniej natrafiłem na coś dużego. Otrzymałem parę odpowiedzi, co zaskakujące, od ojca jednego z dzieci, którymi zwykłem się opiekować. Mieszka naprzeciwko mnie i swego czasu byłem pewnego rodzaju niańką dla jego dzieci, gdy te były młodsze. Kiedyś mieszkał nieopodal lasu za Caledon i zaobserwował działania właściciela Caledon Local 21 w lesie. Ma na imię Antony Pollo.

Kiedy mieszkał w niewielkim domku za lasem, zwykł wchodzić do niego, by zapalić jointa z marihuany lub dwa przed powrotem do pracy jako stolarz. Pollo powiedział, że czasami słyszał głosy dzieci dochodzące z głębi lasu, a także widział światła w oddali. Opowiedział mi, że te wydarzenia zaczęły mieć miejsce pod koniec 1997 roku. (W mniej więcej tym samym czasie Caledon Local 21 zaczęło nadawać). W pewnym momencie najwidoczniej zaczęło irytować go to tajemnicze zjawisko dziejące się od czasu do czasu, toteż postanowił to zbadać.

Pollo opisał, jak cała scena wyglądała, kiedy tam dotarł. Była tam grupka dzieci, jak podawał około 13-17 w wieku od 5 do 12 lat, zebrana wokół dużego ogniska. Był z nimi jeden dorosły mężczyzna. Pollo zagadał do niego, zauważając jego nietypową, niezadbaną aparycję narkomana oraz ciągłe drgawki i zapytał, co robił w środku lasu z dziećmi. Mężczyzna odpowiedział, że byli na wycieczce campingowej, co robili dość często. Pollo, nie podejrzewając niczego (Caledon zwykło mieć jedną z najniższych skali przestępstw w całej Kanadzie), po prostu tak to zostawił i zwyczajnie poprosił ich, by zachowywali się nieco ciszej. Wtedy wstrzymał się na chwilę, nim powiedział mi, że w zasadzie nigdy nie zaczęli być ciszej. Właściwie, z czasem zaczął słyszeć dziwne śpiewy dzieci w jakimś nieznanym mu języku. Nie zebrał się do odwiedzenia mężczyzny po raz kolejny, jako że i tak niedługo się przeprowadzał.

Powiedziałem Pollo, że ten człowiek to prawdopodobny właściciel Caledon Local 21, ale on w to wątpił, jako że słyszał, iż ów człowiek miał przenieść się do Pickering od kilku innych mieszkańców tamtej okolicy.

Oto, co na pewno wiem:

- Człowiek zabierał dzieci do lasu regularnie na "wycieczki campingowe".

- Ognisko, które opisał Pollo może być dziurą w ziemi, w której ciała dzieci zostały znalezione.

- Dzieci, które Pollo widział, prawdopodobnie są tymi, znalezionymi w dole.

- Mężczyzna przeniósł się do miasta zwanego Pickering (mniejszej miejscowości na wschód od Toronto).

- Porozmawiam o tym z przyjacielem ojca, byłym gliną i zobaczę, czy to pokrywa się z czymkolwiek, co policja wie o tym człowieku. Chciałbym również sprawdzić, czy wie coś na temat tego, co było nadawane przez Caledon Local 21.

[Aktualizacja] - 10 Lutego 2010

Dobre wieści! Rozmawiałem z przyjacielem mojego ojca. Dowiedziałem się, że odkrył wiele nowych rzeczy. Najpierw zapytałem, czy policja wie cokolwiek o mężczyźnie prowadzącym Caledon Local 21. Odpowiedział, że od lat mają cały czas te same ślady i nigdy nie znaleźli podejrzanego. Powiedział mi jednak, że policja regionalna Peel posiada parę kaset znalezionych w domu, z którego Caledon Local 21 był nadawany. Zabrał mnie tam, żebym mógł parę z nich obejrzeć. Wydaje mi się, że nie wspomniałem o nim jeszcze zbyt wiele. Kumpel mojego ojca nazywa się Mitchell Wilson.

Naprawdę w porządku koleś. Wygląda, jakby rozumiał moje pragnienie wiedzy na temat tego, co wydarzyło się w późnych latach dziewięćdziesiątych w tym domu. Uważa to za niestosowne, że mój tata tak długo nie mówił mi zbyt wielu rzeczy. Zabrał mnie do posterunku na Davis Road. (Jeśli ktoś z was nie wie, jest to największy posterunek w Caledon i jeden z największych w całym regionie Peel). Każdy z posterunków w Peel ma kilka z taśm. Miałem możliwość obejrzenia całej kolekcji archiwalnej, którą posterunek Davis Road posiadał. Niestety, nie pozwolono mi zabrać żadnej z kaset do domu, z oczywistych względów.

Maluj z Duszą - odcinek 10 "Wyrzucone Śmieci": Maluj z Duszą był jednym z programów, o których iamreallife i sigy92 pisali na Neoseeke'rze. Powiedziałem policji o tym, a oni poinformowali mnie, że 12 odcinków serialu zostało stworzonych i było transmitowanych pomiędzy piątym grudnia 1997 a ósmym stycznia 1998.

Dokładnie tak, jak iamreallife i sigy92 opisywali, epizod rozpoczynał się od kamerzysty chodzącego po lesie. Wyglądało, jakby był to wieczór, ponieważ słońce zdawało się zachodzić. Kamerzysta szedł dróżką, póki nie doszedł do miejsca, gdzie mnóstwo śmieci leżało między liśćmi.

Kamera okręcała się dookoła, pokazując przeróżne worki, butelki, pudła i inne śmieci, upewniając się, że każdy przedmiot miał swoje kilka sekund czasu ekranowego. Potem kamera skupiła się na pojedynczym miejscu zanim mężczyzna przemówił. Mogę powiedzieć, że mówił bardzo nieśmiałym, cichym głosem i przysięgam, że słyszałem go już gdzieś wcześniej, jakby na innym programie z Caledon Local 21. Ledwo słyszałem, co mówił, ale głownie rozmawiał o tym, jak to ludzie są śmieciami, czy coś o ratowaniu siebie pozbywając się śmieci (nas). W zasadzie brzmiało to bardzo głupio, ale mimo to, uczucie grozy przeszło przeze mnie. To prawdopodobnie dlatego, że to ten sam las, w którym znaleziono ciała, prawda?

Piwnica Pana Misia - odcinek 25: Kiedy jeden z policjantów przyniósł tę kasetę, autentycznie powiedziałem "O kurwa" i zaśmiałem się nieco na głos. Oczywiście, od razu zostałem obdarzony niewygodnymi spojrzeniami personelu, na szczęście Wilson wspomniał o moim małym incydencie z Panem Misiem i jak to wciąż trzymam list, który do mnie wysłał. Tak jak poprzednie odcinki, ten również zawierał faceta w stroju niedźwiadka.

Epizod rozpoczął się od Pana Misia człapiącego do drzwi swojej piwnicy z butelką soku pomarańczowego w łapkach. Na ziemi leżało szesnaście kieliszków do wódki wraz z niewielką butelką, zawierającą jakiś nieznany płyn. Pan Misio nalał dokładnie tyle samo soku pomarańczowego do każdego kieliszka przed otwarciem mniejszej buteleczki i dolaniem po jednej kropli do każdego z nich. Wtedy Pan Misio wyszedł z kadru. Pojawiło się parę ledwo słyszalnych odgłosów szurania, a potem Pan Misio wyszedł zza kamery.

Za nim podążało szesnaścioro dzieci. Niektóre wyglądały bardzo młodo, nawet na cztery lata, podczas gdy inne mogły być praktycznie nastolatkami. Gdy dzieci się ustawiły, jeden z policjantów wtrącił, że jest to jedyny materiał przedstawiający wszystkie 16 ofiar. Dzieci wyglądały raczej na zadowolone, z wyjątkiem jednego, który miał widoczne siniaki na twarzy i w przeciwieństwie do pozostałych dzieci, miał bardzo posępną minę. Wyglądał na około 11-12 lat, co sprawiło, że go rozpoznałem. Był to chłopiec, który pytał o swoją siostrę, w konsekwencji czego poniósł nieznaną karę na koniec epizodu dwudziestego trzeciego, tego, którego oglądałem w lipcu 1999 roku.

Kiedy powiedziałem o tym komendantowi, ten potwierdził, że to ten sam chłopiec. Był również widoczny w epizodzie dwudziestym czwartym. Epizodzie, który transmitowany był tylko raz, o trzeciej w nocy w lipcu roku dziewięćdziesiątego dziewiątego. Policja wciąż nie znalazła tej kasety. Pan Misio zaczął nagle śpiewać o cytrusach i o tym, jak dobrze witamina C działa na organizm. Ledwo dało się usłyszeć tekst, jako że wokal był zniekształcony przez maskę. Wszystkie dzieci wypiły swój sok, dzieciak z odcinka dwudziestego trzeciego, robiąc to raczej niechętnie, po czym epizod dobiegł końca.

Po obejrzeniu wszystkich taśm w posiadaniu komendy David Road jestem usatysfakcjonowany, ale tylko chwilowo. Wciąż chciałbym poznać całą historię. Policja wciąż podaje mi to samo gówno o twórcy Caledon Local 21 będącym fetyszystą i pedofilem, jak i prawdopodobnym kultystą. Na ten moment się trochę wycofuję. Muszę dostać się na uniwersytet, potem zdobędę trochę informacji. Mam nadzieję, że wrócę do tego bloga tak szybko, jak to możliwe.

[Aktualizacja] - 8 Maja 2010

W zeszłym miesiącu dostałem w końcu prawo jazdy kategorii G2 (tutaj, w Ontario pozwala nam to jeździć bez opiekuna). Oczywiście skorzystałem z tego od razu i wybrałem się na małą niedzielną przejażdżkę do Caledon. Skoro i tak nie publikowałem na tym blogu już od dłuższego czasu, pomyślałem, że mógłbym wybrać się do domu, z którego niesławny kanał z moich młodych lat był nadawany. Wyglądał inaczej niż we wrześniu, kiedy widziałem go po raz ostatni. Lokal ten nie służył już za przedszkole i po prostu stał tu opuszczony. Mimo to, widniał przed nim znak z napisem "na sprzedaż", co znaczyło, że ktoś wciąż był w posiadaniu tego domu, chcąc się go jednak pozbyć.

Obraz tej rudery przywoływał do mnie wspomnienia, głównie o tym, jak przyjechałem tu z tatą, aby odwiedzić Pana Misia. Przeszedł mnie dreszcz. Co działo się z dziećmi, kiedy mieszkały w tym domu? Wszedłem po schodach prowadzących do wejścia. Zajrzałem przez okno. Zauważyłem korytarz z kilkoma pudłami.

Na jego końcu po prawej stronie widoczne było wejście, prawdopodobnie prowadzące do kuchni. Po lewej stronie znajdowało się dwoje drzwi. Za nimi były pewnie inne pokoje, widoczne z okien od drugiej strony. Zastanawiałem się, gdzie było wejście do piwnicy, a także, czy zostało zabite. Przeszedłem na tył domu i znalazłem odpowiedź. Dwuskrzydłowe drewniane drzwi leżały niemal płasko przy ziemi, zamknięte na kłódkę. Nie chcąc zostawać obok ani chwili dłużej, odszedłem od nich.

Za domem rozlegało się puste pole, sięgające w dal, aż do ściany lasu, wyznaczającej horyzont. Rozmyślałem, czy to był ten sam las, w którym zostały znalezione ciała dzieci. Pomyślałem sobie "jebać to" i ruszyłem polem w stronę lasu. Las był niepokojąco cichy, nie licząc odgłosów pojedynczego dzięcioła uderzającego w jedno z drzew w oddali. Ostrożnie posuwałem się naprzód, kompletnie nie zważając na fakt, że nie wiedziałem tak naprawdę dokąd zmierzam. Nie wiem, jak to wytłumaczyć, ale czułem, że gdzieś tam znajdowało się coś, co musiałem znaleźć. Doszedłem do miejsca, w którym drzewa nieco się przerzedzały, a w oddali było widać już kilka niewielkich domków. Jeden z nich prawdopodobnie należał do Polla. Po chwili natrafiłem na polanę, na której leżały trzy podobnej wielkości kłody ułożone wokół czarnego, zwęglonego obszaru. Niedawno musiało tu być rozpalone ognisko.

"Hej! Wypierdalaj z naszego fortu!" Te słowa niemal przyprawiły mnie o zawał serca. Obróciłem się w lewo i zobaczyłem dwójkę ludzi ubranych na czarno, biegnących w moim kierunku. Z początku chciałem już uciekać, jednak kiedy zbliżyli się nieco bardziej, zauważyłem, że były to dzieciaki. Wczesne nastolatki, w wieku około trzynastu czy czternastu lat. Może nawet dwunastu. Gdy do mnie podeszli, zdali sobie sprawę z mojej wysokości. Mierzę sobie nieco ponad sześć stóp, podczas gdy oni niecałe 5 stóp i osiem cali... jeśli nie siedem.

"Powiedzieliśmy... wypierdalaj" Powiedział bezuczuciowo nieco wyższy z nich, noszący koszulkę Slipknota. Wzruszyłem ramionami. Nie ruszyłem się nawet o krok. Niższy chłopiec w koszulce Metalliki wyjął nóż motylkowy i wymierzył go we mnie.

"Nie, nie chciałbyś tego" Powiedziałem głębokim, poważnym tonem. Próbowałem zabrzmieć jak najtwardziej, jak tylko umiałem. Wyjąłem telefon.

Dwójka dzieciaków odstąpiła. Ten w koszulce Metalliki schował nóż z powrotem. "Stary, nie chcemy obcych ludzi w naszym forcie, więc... mógłbyś po prostu sobie iść?" Powiedział chłopak w koszulce Slipknota nieco przygaszony. Sam i tak nie miałem tu nic do roboty, więc wycedziłem tylko suche "jasne" i odwróciłem się, nim nie zdałem sobie sprawy, jak idealną miałem okazję.

"Czy któryś z was nie słyszał może o gościu, który zamordował w tym lesie grupkę dzieciaków jakieś 13 lat temu?" Spytałem chłopców. Dwójka spojrzała po sobie zmieszana, nim niższy z nich odpowiedział.

"Taa... każdy wie o tym typie" Odparł, jakby to pytanie było najgłupszym, jakie w życiu usłyszał. Chłopiec w koszulce Slipknota kontynuował jego myśl "On wciąż tutaj mieszka, w kanałach nieopodal. Kumpel mojego starszego brata mówił, że widział go w kostiumie miśka chodzącego po lesie w nocy".

Instynkt podpowiadał mi, że dzieciak zmyślał, a właściciel Caledon Local 21 już na pewno dawno tu nie zaglądał. Istniał tylko w lokalnych opowieściach. Pomimo to, zaciekawiły mnie jego słowa. "A gdzie jest wejście do tych kanałów?" Spytałem wyłącznie z ciekawości. Nie wierzyłem w historyjkę chłopca ani przez moment. Niższy, w koszulce Metalliki patrzył na mnie przez chwilę. Jego wzrok wydawał się być rozdrażniony, a jednocześnie ciekawski w stosunku do mnie. "Nie jesteś stąd, co? Po co tu przyszedłeś?" W tamtym momencie, muszę przyznać, byłem zaskoczony jego pytaniem. Pomyślałem jednak, że mogę po prostu zdradzić im, dlaczego tu przybyłem, w razie gdyby tutejsi mieli nabrać podejrzeń co do moich intencji. Opowiedziałem im o moim zetknięciu z tym człowiekiem i o Caledon Local 21, a także o tym, że musiałem powrócić tutaj, by poszukać jakiejś wskazówki, mimo że sam do końca w to nie wierzyłem.

Chłopcy zdawali się być zaznajomieni z kanałem, o którym wspomniałem, jako że uśmiechnęli się i spojrzeli na siebie w momencie, gdy o nim wspomniałem. Od razu stali się również bardziej wyrozumiali i opisali mi dokładnie, jak dotrzeć do wejścia do kanałów. W chwilę później postanowiłem wrócić z powrotem pod dom, spod którego tu dotarłem, zostawiając dzieciaki i ich fort w spokoju. Teraz pewnie zastanawiacie się, dlaczego nie opisałem tego, co mi powiedzieli, a to dlatego, że postanowiłem zebrać to wszystko do kupy.

Oto, co mi szczegółowo przekazali:

Odpływ kanału leży na wprost od ich fortu, w tę samą stronę, w którą początkowo zmierzałem. U jego końca znajduje się niewielka rzeka, do której wpada woda z kanałów. Nieopodal stał plac zabaw, choć chłopcy powiedzieli, że ludzie rzadko z niego korzystają. Człowiek, o którym rozmawialiśmy prawdopodobnie tam mieszka. Wielu widziało go, choć zawsze noszącego maskę niedźwiadka lub cały kostium. Wciąż nie uważam, że to prawda, a jedynie lokalny mit mieszkańców Caledon. Ta historia nie wydaje się być zbyt realna. Niby czemu nikt nie zawiadomił policji? Czy ten facet nie był wystarczająco podejrzany? Takie i inne pytania nasuwały mi się, gdy o tym myślałem.

Być może sprawdzę kiedyś odpływ tych kanałów. Nie dlatego, że wierzę w tę historię, ale dlatego, by mieć wymówkę do ponownego powrotu do Caledon, żeby ten blog nie umarł doszczętnie. Z racji braku nowych kaset do obejrzenia, nie wiem, o czym mógłbym jeszcze pisać.

Dziękuję bardzo za wsparcie mnie i mojego bloga. Wiem, że wielu z was czeka na informacje o tym, co stało się w Caledon w roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym dziewiątym, więc postaram się jak mogę kontynuować moje śledztwo w tej sprawie. Elliot odmeldowuje się.

[Aktualizacja] - 7 października 2010

Wow, niemal pięć miesięcy od ostatniej aktualizacji. Domyślam się, że większość z was pewnie myślała, że już nie żyję, co? Na szczęście, żyję. Będąc jednak zupełnie szczerym, muszę przyznać, że byłem dość mocno zajęty przez te ostatnie miesiące, a blog o czymś, co niemal nie zabiło mnie za dzieciaka nie był teraz jakoś specjalnie wysoko w rankingu moich priorytetów. Na ten moment mieszkam w Waterloo w Ontario. Studiuję na uniwersytecie Waterloo na wydziale inżynierii komputerowej (tak, jestem nerdem). Jak zapewne wiecie, inżynieria to nie bułka z masłem, przez co prawie zapomniałem o blogu. Ale jak możecie zauważyć, jestem z powrotem!

W międzyczasie byłem zobaczyć ten odpływ, o którym mówili chłopcy. Znajdował się zaraz za lasem w okolicy bagna. Niestety, nic ciekawego tam nie znalazłem. Zrobiłem parę zdjęć, które zamierzałem zamieścić na blogu.

Jednak, gdy wróciłem do domu z Caledon, zapomniałem o nich. To wszystko po prostu nie wydawało się być już tak istotne. Wybaczcie proszę. Ostatnio jednak zainteresowanie sprawą trochę do mnie wróciło, w momencie kiedy otrzymałem dziesiątego września maila z adresu: [email protected]

Zabawne, co? Cóż, będzie ciekawiej. Skopiuję i wkleję zawartość maila, którego otrzymałem od tego gościa:

Drogi Eliocie,

Mój drogi, drogi chłopcze,

Widzisz... ta historia mogła, lub też nie, wydarzyć się naprawdę. Jest mnóstwo wolnych stacji do wykupienia w publicznej telewizji. Niektóre stacje dzielą czas antenowy, takie jak EWTN (religijny kanał emitowany w Michigan), który przedstawia katolickie metody programowania. Lecz w czasie gdy nie nadaje, lecą inne, niezależne programy lub wyświetlany jest zwykły blue screen. Kablówka również ma pełno sieci z pustymi kanałami, możliwymi do zarezerwowania. Scenariusz, w którym pedofil wynajmuje taki kanał w zwykłej telewizji nie jest wcale tak nieprawdopodobny. Telewizja publiczna jest szeroko oglądana przez cały czas i może być w każdej chwili ściągnięta. Jednak takie zasady panują w Stanach Zjednoczonych, nie w Kanadzie, gdzie ta historia miała miejsce. Gdyby więc coś takiego wydarzyło się właśnie tam, pedofil zostałby namierzony i aresztowany niemal natychmiastowo. Ta wersja mogłaby się wydarzyć, choć jest to mało prawdopodobne.

100 puchowych przytulasów,

Pan Misio

To oczywiste, że ten list jest sfałszowany i prawdopodobnie zawiera jakiegoś wirusa. Niemniej jednak dziękuję temu, ktokolwiek to wysłał, choć mógłby wziąć parę lekcji angielskiego. Samo czytanie tego listu mnie zaniepokoiło, ale dzięki temu jestem teraz pełen determinacji, żeby kontynuować tego bloga. Zgaduję, że to zwyczajnie mało zabawna metoda zmotywowania mnie do odgadnięcia sekretów, o których zawsze myślałem. Teraz i mój współlokator wie o tym wszystkim. On akurat twierdzi, że list jest prawdziwy i był dużo bardziej przejęty niż ja w pierwszym momencie. Potem jednak otrząsnąłem się z tego wszystkiego i on najwidoczniej również. Bo w sumie, jakie są szanse na to, żeby to było prawdziwe? Jak Pan Misio miałby wiedzieć o tych dostępnych kanałach i o tym, kiedy odwiedziłem Caledon? Tak czy siak, znał mój adres email i wiedział, że wciąż byłem zainteresowany jego piwnicą.

Zamierzam napisać odpowiedź do "returntheb". Nawet patrząc na ten adres można stwierdzić, że ktoś chciał mnie po prostu nastraszyć. Nie dało to jednak oczekiwanego rezultatu. Kimkolwiek jesteś, mimo wszystko dzięki za rozpalenie na nowo mojego zainteresowania w tej sprawie. Być może uda mi się dowiedzieć, co stało się z Panem Misiem. Mam nadzieję, bo mimo że nie kupuję jakoś tego maila, część mnie czuje pewnego rodzaju niepokój. Dziękuję raz jeszcze wszystkim tym, którzy wciąż śledzicie moje poczynania i rozwój tego bloga. To dzięki wam decyduję się to kontynuować!

[Aktualizacja] - 7 Listopada 2010

Naprawdę nie mogę uwierzyć, że ten blog wciąż nie został usunięty. Nie pisałem nic od naprawdę dawna. Mam swoje powody i wolałbym teraz o nich nie mówić. To był raczej dość... traumatyczny rok dla mnie. Niektórzy z was mieli rację, że nie powinienem był rozkopywać tajemnic mojego dzieciństwa, ale nie mogłem się temu oprzeć. Minął miesiąc odkąd pisałem ostatni raz i dużo się działo od tamtego czasu. Pozwólcie, że przypomnę na czym skończyliśmy, jeśli chodzi o tę całą sytuację z Panem Misiem.

[email protected] nie jest już aktywny. Próbowałem odpisać, ale nie dostałem odpowiedzi. Spróbowałem ponownie jakiś czas później, wciąż nic. Przeprowadziłem się do Ottawy (stolicy Kanady, jeśli ktoś z was nie wie), aby tu studiować, więc nie było mnie w Caledon ani w domu w regionie Peel przez jakiś czas. Miałem swoje powody, by się przenieść, jak możecie się domyślać. Musiałem założyć nowego maila, ponieważ ludzie wciąż wysyłali do mnie żartobliwe maile, podszywając się pod Pana Misia. Dzięki bardzo, chłopaki. A tak naprawdę, to nie. Dlaczego jednak zdecydowałem się wrócić do tego bloga? Mitchell Wilson (były policjant, kumpel mojego ojca, jeśli ktoś nie pamięta) zadzwonił do mnie 23 września i powiedział mi o kasecie, którą znalazł w publicznej bibliotece w Brampton. Brampton to moje miasto rodzinne, jeśli jeszcze nie zauważyliście. Twierdził, że nie mógł rozmawiać ze mną o szczegółach taśmy, jako że ta widniała wciąż jako dowód w sprawie, ale poprosił mnie bym przyjechał to sprawdzić, gdy wrócę do domu. Ta kaseta sprawiła, że ponownie zacząłem o tym wszystkim myśleć, ponieważ wszyscy doskonale wiemy, co było na ostatnich nagraniach, które widziałem. Mogłem tylko się domyślać, co mogło się znajdować na tej taśmie. Prawdopodobnie coś związanego z Caledon Local 21. Chciałem tylko powiedzieć, że zamierzam kontynuować tego bloga i podziękować wszystkim tym, którzy wciąż go śledzą. Nie mam pojęcia, kiedy pojawi się następny wpis, ale kiedy obejrzę tę taśmę, napiszę, co widziałem. Nie wiem, czego mam się spodziewać, ale wizja zobaczenia kolejnego nagrania sprawiła, że zainteresowałem się tą tajemnicą na nowo.

[Aktualizacja] - 21 stycznia 2011

Nowy rok był dla mnie bardzo trudny. Uczelnia dała mi nieźle w kość, zwłaszcza, że przeniosłem się do Ottawy. Teraz jednak jestem znów w domu w Brampton z moim tatą. W mieście, w którym dorastałem. Wróciłem do domu osiemnastego grudnia i odwiedzałem moich przyjaciół i rodzinę, a przynajmniej to wolałbym robić. Teraz ten świąteczny klimat, który zazwyczaj towarzyszy mi o tej porze roku znikł.

By odpowiedzieć na setki maili i komentarzy, które otrzymałem - tak, widziałem taśmy, które przyjaciel mojego ojca, Mitchell Wilson obiecał mi pokazać. Nagrania te działały jak klątwa. Chciałbym wiedzieć więcej, a jednocześnie chciałbym o wszystkim zapomnieć. Nie mogłem się powstrzymać. Zdecydowałem się je zobaczyć. Nie tylko ze względu na siebie, ale dla was wszystkich, którzy jesteście tak, jak ja zaintrygowani postacią tego tajemniczego człowieka w stroju niedźwiadka z mojej przeszłości. Jednak po obejrzeniu tych kaset czuję tę przerażającą pustkę w sobie po raz kolejny. Mając świadomość, że wszystkie dzieci z tych nagrań są martwe oraz wiedza, że mogłem być jednym z nich utwierdza mnie w przekonaniu, że ludzkość to szerokie, również bardzo mroczne spektrum. Jeśli nie ominęliście tego fragmentu, poniżej zamieszczam nieco bardziej "soczyste", że tak się wyrażę, fragmenty. Dzięki za wysłuchanie mojego gadania.

Pierwszego stycznia zadzwoniłem do Mitchella Wilsona i spytałem, czy będzie możliwość obejrzenia taśm. Wszystko było jakieś takie spowolnione na komendzie, głównie za sprawą burzy śnieżnej, więc powiedział, że mogę przyjść tego dnia w zasadzie o każdej porze. Wyjechałem więc na zaśnieżone drogi, zmagając się po drodze z okropnymi kierowcami z Brampton i udało mi się dojechać do Komendy regionalnej okręgu Peel ulokowanej w centrum miasta Bramalea.

Wilson siedział w recepcji, skąd po chwili zaprowadził mnie na drugie piętro do niewielkiego biura. Kazał mi usiąść i poczekać, podczas gdy on sam poszedł po nagrania. Zanim jednak wyszedł z pokoju, odwrócił się do mnie i spytał "Wiem że jesteś ciekawy, ale... jesteś pewien, że chcesz to zrobić?"

Oczywiście, że chciałem, a przynajmniej tak mi się wydawało. Poza tym, znajomy Wilsona nieźle się natrudził, żeby umożliwić im ich obejrzenie, nie chciałem więc marnować ich czasu. Ten konkretny posterunek miał dwie kasety, niestety mogłem zobaczyć tylko kilka minut nagrań, ponieważ druga z nich była, jak się okazało, zbyt zniszczona, żeby zostać włączona na odtwarzaczu.

Piwnica Pana Misia - odcinek 30: Pan Misio nigdy nie przestawał mnie przerażać, zwłaszcza po tym, co prawie się stało, gdy byłem młodszy. Ten odcinek miał miejsce w lesie o zmierzchu, co sprawiało, że ciężko było cokolwiek zobaczyć, tym bardziej jeśli brać pod uwagę jakość nagrania. Można powiedzieć, że znak rozpoznawczy Caledon Local 21. Epizod zaczynał się z kamerą trzymaną przez łapy Pana Misia, nagrywającą jego samego.

Ta maska... wyglądała jeszcze bardziej złowieszczo w cieniu drzew. Stłumiony, nie do podrobienia głos przemówił: "Cześć dzieciaki! Dziś będę robił coś wspaniałego dla moich przyjaciół, wyślę ich do dalekiej krainy, gdzie na pewno będą szczęśliwi!" Pan Misio odwrócił kamerę, by pokazać quada z przyczepką. Jednak tym, co najbardziej mnie zaskoczyło, były ciała siedmiorga dzieci leżące nieruchomo na przyczepce. "T-to jest pierwszy ładunek, ale więcej dołączy do nas już niedługo!" Pan Misio odwrócił się i skierował kamerę na wielką konopną płachtę rozłożoną na ziemi.

Podniósł ją, ukazując ogromną dziurę, głęboką na co najmniej dwanaście stóp i szeroką na około piętnaście. Reszta odcinka pokazywała Pana Misia niosącego każde dziecko i wrzucającego je do dziury. Spytałem Wilsona, czy były martwe, na co ten w odpowiedzi pokręcił głową i odpowiedział "jeszcze nie". Wkrótce, wszystkie dzieci leżały w dole. Niektóre z nich były w dziwnych, powykręcanych pozycjach przez rzucenie ich. Wciąż jednak pozostawały nieprzytomne. "Witamina C na pewno pomoże dzieciom w wielkiej podróży, która ich czeka!" Pan Misio wspomniał, ustawiając kamerę na wprost butelek z benzyną znajdujących się za krzakiem. Kamera zrobiła zbliżenie na butelki, kiedy Pan Misio mruknął, na moment przed końcem odcinka.

Wilson powiedział, że było to siedem z szesnastu ofiar odnalezionych, spalonych na węgiel. Pan Misio użył benzyny w butelkach, aby je wszystkie podpalić. Dół wypełniony palącymi się dziećmi... kto kurwa mógłby zrobić coś takiego?! Przerażenie ogarnęło mnie po raz kolejny, kiedy ponownie zdałem sobie sprawę, że sam mogłem być jednym z tych dzieci.

Wilson wyjaśnił mi wtedy, że skłamał wcześniej. Druga taśma, w posiadaniu której był posterunek w Bramalea, działała i zawierała materiał pokazujący faktyczny proces palenia. Pomyślał jednak, że nie byłbym w stanie ogarnąć bestialskiej natury odcinka. I wiecie co? Być może nie byłbym. Nawet nie chciałem tego widzieć. Jestem usatysfakcjonowany tym, co odkryłem i potrzebuję trochę czasu, żeby to sobie wszystko poukładać. Sęk w tym, że człowiek odpowiedzialny za Caledon Local 21 wciąż był na wolności.

Niedługo więcej informacji.

INRI

Pewnego razu... Był sobie chłopiec imieniem Elliot. Elliot był bardzo bystrym chłopcem, który uwielbiał bawić się ze swoimi przyjaciółmi. Pewnego dnia, obejrzał uroczy program telewizyjny o misiu i jego małych przyjaciołach. Dzieci uwielbiły pomagać sobie nawzajem, tak jak to grzeczne dzieci powinny, ale uwielbiały również misia. Miś kochał dzieci, ponieważ dzieci były tak dobre w pomocy jemu i upadłemu aniołowi. Dzieci pragnęły zostać z misiem na zawsze z pomocą ich przyjaciela anioła. Ale upadły anioł potrzebował jeszcze więcej pomocy, więc dzieci musiały dokonać największego poświęcenia. Ponieważ tak postępują przyjaciele, Elliot. Pomagają sobie nawzajem. Pomóż nam, Elliot, płoń z nami, Elliot. Chcę ciebie, Elliot. On ciebie chce, Elliot. Wróć do mojej piwnicy. Proszę najpiękniej na świecie!

INRI

[Aktualizacja] - 5 kwietnia 2011

Chciałem napisać coś jeszcze. Naprawdę chciałem. Niestety pewne okoliczności cały czas odwracały moją uwagę od tej całej sprawy z Caledon Local 21. Dostałem do tego czasu setki maili dotyczących mojego bloga. Kontaktował się nawet ze mną jeden magazyn w sprawie mojej historii. Teraz jednak nadszedł czas, by szczerze przyznać się przed wami wszystkimi, gdzie byłem przez cały rok. Opowieść o Puszce Pandory jest prawdziwa, i ja ją otworzyłem. Otworzyłem ją, kiedy zobaczyłem drugą taśmę posterunku Bramalea. Kolejną rzeczą, którą chciałbym poruszyć, jest ilość żartów, podszywanych maili, które otrzymywałem od ludzi twierdzących, że są Panem Misiem. Zacznijmy jednak od drugiej kasety, jako że to wstrząsnęło mną do tego stopnia, że zaprzestałem tymczasowo moich poszukiwań.

Po paru tygodniach ciszy, zdecydowałem się zapytać Mitchella Wilsona, czy mogę zobaczyć tę niesławną drugą kasetę, o której opowiadał. Nie wiem, dlaczego. Po prostu czułem, że zobaczenie jej rozjaśni mi tę sytuację. Wilson był oczywiście niechętny do pokazania mi jej, ale byłem nieugięty. Złożył mi propozycję. Jeśli wciąż byłbym zainteresowany obejrzeniem tej taśmy w momencie skończenia przeze mnie dwudziestki, pokaże mi ją. Nie będąc w stanie zrobić nic innego, czekałem po prostu do moich dwudziestych urodzin. Kiedy to nastąpiło, byłem oczywiście wciąż zainteresowany obejrzeniem tego nagrania. Zadzwoniłem do Wilsona. Ten przyznał niechętnie, że liczył na to, iż zapomnę o całej sprawie, lecz tym razem nie brałem odmowy pod uwagę. "Naprawdę, nie chcesz tego oglądać" Powtarzał mi cały czas. Ale ja musiałem. W tamtym momencie nie mogłem się już cofnąć. Zaprosił mnie więc do posterunku Breamalea w poniedziałek popołudniu. Oglądając już wszystkie części Piły oraz filmy o mordowaniu zwierząt na lekcjach etyki, byłem przeświadczony, że byłem gotów znieść cokolwiek ta taśma chowała przede mną. Jak naiwny byłem...

Piwnica Pana Misia - odcinek 31 - Kiedy Wilson poszedł po kasetę, oficer zarządzający dowodami tylko spojrzał na mnie i potrząsnął głową. Jego twarz wyrażała pytanie "Co ty robisz?". Wilson wytłumaczył, że ta taśma zawiera ostatni znany epizod Piwnicy Pana Misia. Prawidłowo przypuszczałem, że zobaczę na niej ostateczny los tych dzieci. Poczułem lęk.

Odcinek rozpoczął się w lesie, tym samym, co w poprzednich. Ten fakt zajął mi chwilę do zauważenia, ponieważ była to noc. Drzewa i liście wyglądały jedynie jak kształty tańczące w ciemności. Słaby promień światła majaczył po prawej stronie ekranu. Nie było żadnego oczywistego dźwięku. Wyglądało to na wietrzną noc, mimo to, nie było słychać odgłosów wiatru. Powoli kamera zaczęła przesuwać się w kierunku źródła światła. Ukazując dym unoszący się nad dziurą z delikatnymi płomieniami, tańczącymi na granicy dołu. Wilson spauzował w tym momencie. "Jesteś absolutnie przekonany, że chcesz to widzieć?" - zapytał. Nalegałem, mimo głosów w mojej głowie stanowczo mi to odradzających. Nagranie leciało dalej. Kamerzysta zbliżył się do dziury, ukazując dół ognia. To ten sam, który widziałem w poprzednim odcinku. Tym jednak razem, wypełniony był kształtami. Dostrzegałem kształty ruszające się, trzepoczące się, wijące się. Niektóre w ogóle się nie ruszały. Wiedziałem doskonale, czym były. Kamera powoli przyzwyczaiła się do światła i... płonące mięso. Czerwone, czarne, rozmyte surrealistyczne ruchy i kolory. Chciałbym zapomnieć o tym, co widziałem, ale nie da się zapomnieć czegoś takiego. To nie był horror, to była rzeczywistość. Ludzkie istoty były mordowane w najbardziej makabryczny sposób. Los, który mało co nie spotkał i mnie.

Nagranie nagle ucięło do ujęcia poranka. Tym razem kamera była ustawiona dalej od dołu. Ogień przygasł. Wciąż jednak unosiły się kłęby dymu. W oddali widać było sylwetkę. Rozpoznałem ją od razu. Strój Pana Misia leżał na ziemi. Pusty, wyglądał równie koszmarnie. Kostium był ułożony w kształt krzyża. Kamerzysta okrążył go, traktując go jak drogocenny artefakt. Na masce kostiumu leżał znak. Czerwonymi wyraźnymi literami napisane było INRI. Kamerzysta cofnął się do końca stroju, zbliżając na twarz niedźwiadka. Odcinek wreszcie się urwał.

Nie potrafiłem wydusić z siebie słowa. To było jak sen, a raczej jak koszmar. W internecie można natrafić na wiele okropnych rzeczy, ale czegoś takiego, jak to, jeszcze nie widziałem. Wilson zapytał, czy wszystko w porządku. Oczywiście, odpowiedziałem, że tak. Gdy wyszliśmy z pomieszczenia, zapewniłem go po raz kolejny, że czułem się dobrze i że ten film rozjaśnił mi tę całą sprawę w znacznym stopniu. Nie wyglądał, jakbym go przekonał, ale nie naciskał. Miał rację. Miałem koszmary przez wiele tygodni. Poddałem się. Nie obchodzi mnie to już w ogóle. Jakiś psychol spalił żywcem grupę dzieci, przyciągając ich do siebie nieprawdziwym kanałem telewizyjnym. Ja mogłem być jedną z tych ofiar. Mimo to, jestem tutaj. Wydawać by się mogło, że powinienem być wdzięczny, ale czuję się winny. Czy żyję tylko z czystego szczęścia? Dziesięć miesięcy później powróciłem, ale tym razem chciałbym przekazać coś innego.

M

ój email został kompletnie zalany wiadomościami. Niektórzy pytali o więcej szczegółów, niektórzy pytali, czy mógłbym załączyć pliki z kaset, a inni twierdzili, że są Panem Misiem. Po pierwsze, nie mogę udostępnić nagrań takimi, jakie są, ponieważ są w posiadaniu policji jako dowody, a poza tym nie mam pojęcia, jak zgrać kasetę VHS na komputer. Co do ludzi podszywających się pod Pana Misia, nie oszukacie mnie. Jeśli jest kilkoro ludzi podszywających się pod tę samą osobę, to już nie działa. Widziałem też fałszywy kanał Caledon Local 21 na YouTubie i mimo że uroczy, jest nieprawdziwy. Tym bardziej irytujący jest fakt, że ktoś włamał się na moje konto i wstawił ten dziwny wierszyk na moim blogu parę wpisów temu. Zostawię go tak, jak jest, po to tylko, byście mogli go jeszcze zobaczyć. Rozmawiałem z webmasterem o tym zajściu i zostałem poinformowany, że zostało to opublikowane w Halloween (oh, naprawdę przerażające!), przez użytkownika o mailu [email protected], co jak się domyślam, jest kolejnym świetnym żartem.

Przeszło mi już po obejrzeniu odcinka trzydziestego pierwszego. Obrazy, które w nim widziałem zostaną ze mną na długo. Mam zamiar skontaktować się z Mitchellem Wilsonem ponownie i być może uda mi się zobaczyć pozostałe kastety, przetrzymywane w innych posterunkach policji w okręgu Peel. Postaram się napisać coś nowego, jak tylko będę mógł. Tym razem na pewno nie zajmie to aż tak długo. Dzięki jeszcze raz wszystkim, którzy wciąż to czytają.

- Elliot