Dzisiaj wewnętrzne dziecko popisało się nieco lepszym humorem XDD

Podwójne drabble o tym jak Ri wrócił do domu XD
_________________

Powroty nigdy nie były łatwe. A ten zdecydowanie był najgorszy. Jak mam jej po tym wszystkim spojrzeć w oczy?

Zawsze była przy nim, gdy najbardziej jej potrzebował. Wtedy gdy pierwszy raz się przewrócił, gdy dostał pierwszą złą ocenę, gdy czuł, że do niczego się nie nadaje i zamierzał wyrzucić pianino przez okno.

Nigdy go nie opuściła.

Gdy zabrakło jego brata, przez bardzo długi czas, była jedyną osobą, która się o niego troszczyła. To ona zawsze wypytywała go o to czy dobrze jada, martwiła się, czy aby zbytnio się nie naraża. Nawet, gdy poznała prawdę o nim i Se-ri, ani na chwilę nie przestała, być po jego stronie. Była dla niego kimś więcej niż matką. Przyjaciółką. Doradczynią. Aniołem.

A ja ją tak okrutnie zawiodłem. W imię własnych uczuć... Tak ją zraniłem!

Poczuł się jakby znów był małym dzieckiem, które coś nabroiło i teraz lęka się spojrzeć w oczy własnej matki.

Powolnym krokiem szedł w stronę salonu, marząc, by zdarzył się cud, który uchroni go przed katastrofą. Już za późno. Stała naprzeciwko niego. Nic nie mówiła. Nieśmiało podniósł wzrok, by spojrzeć jej w oczy.

Żadne słowa nie potrafiły wydostać się z jego ust.

Widząc radość w jej oczach, również się uśmiechnął.

Tylko dla ciebie wróciłem, mamo. 

_______

*Zamyka oczy i wyobraża sobie, że istnieje tutaj jakaś publiczność, przed którą przemawia*

Tak, tego było mi trzeba, bo nie oszukujmy się, jaki inny mógłby być jego powód, by nie uciec z Korei Północnej. Przecież... 

*Otwiera oczy i przypomina sobie jaka jest brutalna rzeczywistość, w której nikogo nie obchodzi jej pierdolenie, kończy monolog w poczuciu osamotnienia*

Kij z tym i tak tu wrócę XD