Lilly vond mijn blog dus teleurstellend. Nou, sorry. Ik beleef gewoon niet veel avonturen hier in mijn kamer. Om haar toch eens te entertainen, zal ik nu dus een heel hoofdstuk aan haar toe wijden. Ja, hoi Lilly! Ze zal echt nooit reageren hier op wattpad, maar ik weet dat ze er is. Ze stalkt me gewoon in silence zoals ze bij mijn andere boeken heeft gedaan. Wat ik wel slecht vind, is dat ze gewoon niet duidelijk aangegeven wat ze nou écht vond van Ik Haat Rozen. Zal wel te ongemakkelijk zijn geweest voor haar, aangezien ze bij de meeste dingen bij was. 

Misschien wat achtergrond over wie the fuck deze Lilly dan ook is. Roodharig kind, iets kleiner dan ik en op school lijken we onafscheidelijk. 'Waar is die andere?' vragen ze dan ook wel eens in het magische geval dat we niet aan elkaar vast zitten. 

Lilly is soort van de man in onze relatie. Het is moeilijk uit te leggen, maar als je iemand zou moeten kwalificeren als man in ons duo, is zij het wel. Ik zou dan gewoon het cliché zijn die gaat koken en paniekerig doet over wat meidendrama. Zij zou dan zuchten en zeggen dat ik véél te dramatisch doe en met een rationeel perspectief naar het probleem kijken. En nu ik zo lang zonder haar ben, voel ik me als een soort oorlogsvrouw die thuis achterblijft, terwijl haar partner ten strijde gaat naar het oorlogsgebied. De buitenwereld. De front linie. De LeenBakker.

*dramatische muziek*

12 maart was de laatste dag dat ik haar gezien had. Ik weet nog hoe we daar naast elkaar zaten in het computerlokaal. Zij was chagrijnig aan het staren naar een essay die af moest worden geschreven en ik hing doelloos, maar heel vrolijk en liefdevol, aan haar nek. De angst van besmettingsgevaar tussen ons twee was verscholen in onze sterke connectie. We waren als het ware één persoon. Hand in hand ten strijde, samen ten onder. 

Maar nu is mijn soulmate dan niet meer. Dan zit ik in mijn kamer, verlicht door een TL balk met wat vliegjes erin dat als een spotlicht mijn leegte benadrukte. Alleen. En alleen nog het blauwe licht van mijn pc die mijn typende vingers beschaduwd, laat nog een beetje connectie tussen ons voelen. Want ik weet dat als je dan daar achter je zeil verstopt zit en de banken tilt in die o zo duistere hoeken van de LeenBakker, je dan dit blog zult lezen. Daar waar slechts anderhalve meter blok lucht, je nog kan beschermen tegen onoplettende klanten, die hun bacillen lukraak in de loopgraven achter de kassa bombarderen. 

Wees sterk, mijn Lilly. 

*dramatische muziek vervaagt*

Even tussendoor want het klinkt nu zo en er is soms misconceptie over: nee, we zijn geen lesbisch stel. Ik heb gewoon heel veel liefde voor mensen. Overigens dacht haar moeder dat wel, echt heel schattig. Ik zou willen dat ik daarbij was, dan had ik het sowieso aangedikt. Dan had ik aan haar gehangen, haar een kus op de wang gegeven en gezegd dat het de liefde van mijn leven was. Helaas, helaas, heeft Lilly alles moeten ontkrachten. Je hebt ook niks aan haar. 

En waarmee laat ze me achter? Met een kut opdracht internationaal. Wat een schande! Tja, ik had er ook eigenlijk echt alle tijd voor vandaag en heb er letterlijk niks voor gedaan. In plaats daarvan heb ik met Miles zitten praten over of ik gebarentaal moet gaan leren. Lijkt me overigens echt cool. Ik ken in ieder geval al één woord: hamsteren. Op zich zou ik mijn tijd kunnen gebruiken door ook eens te ontdekken hoe het LeenBakker slachtveld eruit ziet. Blijkbaar zoeken ze ook personeel vlak bij mijn huis. Gezellig. 

Wat ik verder heb gedaan? Ja, geen idee. De tijd gaat zo snel voorbij ineens. Ik heb even Zondag met Lubach ingehaald en met J0J0_0 gepraat. Of was dat gister? Ik heb nu al geen houvast van tijd. Gesprekken vallen in herhaling met hun "nou het zijn wel rare tijden, hè" afsluiters. Dagen dwarrelen voort in een vreemd rustige oase, maar tegelijkertijd een vleugje paniek die af en toe als een briesje aan komt waaien. De uren kabbelen maar voorbij en ik word gevaren in deze zee van paniek.

Ach wie weet, misschien gaat het virus morgen wel muteren en gaan we er allemaal aan. Dan kan ik schrijven over een soort apocalyps, waarbij het idee van geld van tafel is en man op man gevechten terug worden geïntroduceerd. Cool. 

Nou, zo beter schat? Have fun met werken morgen. Ik beloof morgen weer wat te doen voor school. 

xx Moira