Upewnij się, że przeczytałeś poprzedni rozdział!!

 Powoli zaczynałem odzyskiwać przytomność. Lekko otworzyłem oczy, jednak szybko je zamknąłem ponieważ oślepił mnie blask, który odbijał się od białych ścian pomieszczenia w którym się znalazłem. Zamrugałem kilkakrotnie, aby przyzwyczaić się do światła. Ponownie otworzyłem oczy. Rozejrzałem się. Obok mnie, w identycznej klatce, budziła się Bianca. Przede mną stała piękna kobieta, o rudych włosach. Ubrana była w długą do ziemi, czerwoną skunię. Za nią stały dwa ogromne ptaki, wzdrygnąłem się na przypomnienie upiornego lotu.

- Och sskarbeńku, czyżby przessstraszyły cię moje ptassszyny?- odezwała się kobieta. Przez chwilę miałem wrażenie, że przy każdym „s" jej rozdwojony język się wydłużał. - Mam nadzieję, że dobrze wass potraktowały.

Bianca mruknęła coś w odpowiedzi jednak ledwo co usłyszałem.

- Co? Ssskarbeńku. Nie mamrocz pod nosem- kobieta w natychmiastowym tempie znalazła się przy klatce i zacisnęła swoje kościste palce na prętach. Bianca odsunęła się jak najdalej od kobiety. - Nie bój ssię mnie sskarbeńku. Nic ci nie zrobię. - pomimo, że zdawałem sobie sprawę, iż kobieta nie mówi prawdy, coś w jej głosie mówiło; Zaufaj mi, będzie dobrze, zaufaj.

- Kim jesteś?- zapytałem, kobieta obróciła się w moją stronę.

- Och sskarbeńku, czyżby nie uczyli już herossów o wielkiej Echindzie?- syknęła, spróbowałem przypomnieć sobie cokolwiek związanego z tym imieniem, jednak w mojej głowie była pustka, spojrzałem na Biancę, jej wyraz twarzy mówił o tym, że doszła do podobnych wniosków- Niedługo wssszyscy będą o mnie pamiętać, będą pamiętać, gdy to wszystko się ssskończy

- Co się skończy? - zapytałem

- Och Ssskarbeńku przecież to oczywiste ssskończy się wasze marne życie i czas bogów, nastanie nowa era, era w której będę współrządzić razem z Mistrzem - powiedziała i radośnie zaklaskała w dłonie

- Współrządzić? - zapytała Bianca, w jej oczach pojawiła się iskierka, świadcząca o tym, że ma jakiś plan- Nie wolałabyś panować sama? Przecież, sama miałabyś większą władzę.

Oczy kobiety rozbłysły, a ona sama zastanawiała się przez chwilę nad słowami mojej towarzyszki.

- Massz racje sskarbeńku, massz całkowitą rację- syknęła- mów dalej

- Byłabyś potężniejsza, wszyscy szanowali by cię bardziej niż twojego Mistrza – kontynuowała Bianca – Mogę ci pomóc, mogę ci powiedzieć co robić! Tylko ta wiedza nie może dostać się do niepowołanych uszu. Wypuść mnie a opowiem ci wszystko. - powoli zaczynałem rozumieć plan dziewczyny, jednak byłem przekonany, że się nie powiedzie. Ku mojej radości, powiódł się a Echidna bardzo zafascynowana zdobyciem władzy, podeszła, aby otworzyć klatkę więżącą Biankę. Następnie moja towarzyszka podeszła do niej, nachyliła się jakby chciała wyszeptać jej coś na ucho a następnie wbiła jej w ramię miecz, który jeszcze przed chwilą był długopisem. Zdezorientowana kobieta zapomniała o utrzymywaniu kamuflażu. Oczy jej zrobiły się przerażająco czarne a jej nogi i suknia zafalowały i zlały się w jeden długi ogon jak u węża. Z ust potwora wydarł się ogłuszający wrzask furii. Bianca zamachnęła się i zadała kolejny cios potworze, jednak pomimo jej starań Echidna dalej nie zmieniła się w pył.

- Głupie ptassszysska pomóżcie mi! - potwora wezwała ptaki, które w natychmiast rzuciły się na Biankę, która zaczęła uciekać w stronę korytarza, wymachując mieczem. Chciałem jej pomóc, ale siedząc w klatce to zadanie było utrudnione.

- Hej, ptaszki, tu jestem – krzyknąłem, aby odwrócić ich uwagę, jednak te tylko spojrzały na mnie i wróciły do pościgu za Bianką, która skręcała właśnie w korytarz. Rozejrzałem się, Echidna już dawno podniosła się i ruszyła z pościgiem, zostawiając mnie samego w tej klatce.

Po prostu świetnie.

Rzuciłem się na kraty, aby przynajmniej przewrócić moje więzienie, jeżeli by się powiodło może spowodowałbym trochę hałasu i dałoby to trochę czasu Biance na ucieczkę. Jednak moja próba nie udała się a jedyne na czym stanęło to to, że jutro zapewne będę miał rękę pełną siniaków. Przydałoby mi się teraz trochę napływu mocy czy coś. Po coś w końcu jest się synem Zeusa?

Co nie?

Kopnąłem w kratę, jednak szybko tego pożałowałem, ponieważ w odpowiedzi przeszedł mnie silny prąd. Chwyciłem pręty zrezygnowany.

Bianca już pewnie nie żyje, a ja zgnije w tej klatce z głodu, albo niedługo sam zostanę zjedzony – pomyślałem.

Zamknąłem oczy. Byłem tchórzem. To prawda, ale jedyne o czym teraz marzyłem to ciepła kołdra, gorąca czekolada i ciotka, która mówi, że wszystko będzie dobrze. Marzyłem, aby obudzić się z tego koszmarnego snu i wrócić do normalności nawet jeżeli miałaby ona oznaczać kolejny niezaliczony test z przedmiotu, który i tak do niczego mi się nie przyda. Z marzeń wyrwał mnie krzyk, krzyk Bianki. Ponownie naparłem na kraty. Nikt, przenigdy nie będzie krzywdził moich przyjaciół. Poczułem jak cała moja energia kumuluje się w jednym miejscu, gotowa aby niszczyć, gotowa zwyciężać. Wyobraziłem sobie, że cała ta energia przenika kraty i rozsadza klatkę. Trzask, pręty ustępowały powoli pod siłą energii jaką przed chwilą wytworzył piorun. Kolejny trzask, udało się wybiegłem z tego więzienia, chwyciłem jeden z metalowych prętów, który leżał teraz na ziemi, nie było czasu na rozważanie jak mi się to udało. Ruszyłem na pomoc Biance.