Kabanata 31

Hindi

I held my breath while I tried to understand what it is about. It's for his sick sister, Elisha, he said. But is it rational for him to do this?

Looking back, if people are put in a situation as helpless as this, I know that this is the most rational thing for them to do. They were desperate to get out of the state that they are in, they force themselves to believe that what they are going to do is rational.

Because when we aim to save a life, we should throw away whatever rationality we have.

Elgene can't look straight to my eyes even though he's trying to. I stared at him, trying to search for some soul but I realized that he was tired—tired of this set-up and tired of everything.

"Are you drained?" tanong ko sa mahinang boses. Bumibigat muli ang dibdib ko.

I touched his cheeks—it felt warm. Nanunubig na rin ang kan'yang mata ngunit ramdam kong pinipigilan niya.

Why? Is it because he remembered himself as a Mama's boy? Or he believes that boys shouldn'y cry because it would make them weak? But is that petty reason able to reason out with the weight of his responsibility?

His shoulders started to shake but the lapses are convenient enough for the ache to seep.

He is starting to look defenseless; I didn't know why I want to act as if he isn't. Kasi nang simulan pa lang ni Elgene ang irasyonalidad na 'to, wala na siyang depensa mula sa kung ano 'man. Dahil may tinapon siya at sa pagtapon ng rasyonalidad na 'yon ay kasabay ng pagkawala ng dignidad niya.

Hinawakan ko ang kan'yang balikat. "Elg, calm down..."

"O-Okay lang ako," giit niya.

Umiling ako at ipinatong ang mukha sa aking balikat. Nabasa ang maliit na parte ng aking damit dahil sa pagtulo ng luha patungo sa kan'yang baba.

"I shouldn't fucking cry." Nangingingi ang boses niya.

"It's alright to cry," mabilis kong sagot, ipinupulupot ang braso sa kan'ya. "Because it proves that you are strong enough to acknowledge your weakness."

He shook his head. "Napakahina ko, Brella. Tangina."

I tightened my hug. "You're not weak, Elg. Paano mo nasabing mahina ka? Ano ang proweba ng kahinaan mo?"

"My emotions, Brella. Nasisira ko sarili ko dahil sa mga emosyon ko. Kung hindi lang– fuck."

I sighed and caressed his back. Humaplos ang malambot niyang buhok sa pisngi ko.

Humigpit ang yakap niya sa 'kin at ipinatong ang noo sa aking balikat. "Kung hindi- kung hindi nangyayari 'to, e 'di sana ayos kami. Hindi ko lang talaga matanggap na sirang-sira na ang pamilya kong ilang ulit kong binubuo."

Bawat buka ng kan'yang bibig at paglabas ng salita ay bakas ang sakit doon.

"Ayaw na ni Papa. Sinisira na niya ang pamilya. B-Bakit gano'n? Ginagawa ko naman ang lahat, a? Bakit inuuto ako rito?"

I remembered his words when he was a child that ever since he was young, he was hurting.

The remnants of the agony he was carrying brought upon what he is right now—a heartless person. He has his reasons, yes, but is it correct to involve someone in his madness?

He tilted his head upwards and gulped harshly. Kumislap ang luhang nangilid sa kan'yang mata. May malamig na hangin ang humampas sa aking mukha ngunit lalo akong nanlamig nang maging blanko ang tingin ni Elgene.

"Elg..."

Kinabahan ako nang tuloy-tuloy ang pagtulo ng luha sa kan'yang mata. Binabalot ako ng takot sa buong katawan dahil sa kan'yang pinapakita.

I was starting to panic because I am very clueless on what he's thinking right now! Hindi ko siya palaging kasama kaya hindi ko siya gano'ng kakilala. Natatakot ako kung ano ang tumatakbo sa isipan niya.

"Genesis, come on..." I almost pleaded.

Marahas na tumataas-baba ang aking dibdib dahil sa lalim ng paghugot ng hininga.

Kinagat ko ang ibabang labi at hinawakan ang kan'yang braso. Marahan kong hinaplos at minasahe, nakuha nito ang kan'yang atensyon.

As if a worn-out man after a tiring day, he closed his eyes and let out a deep breath. When I felt how his body relaxed, it, somehow, made me relaxed.

Napabuntong-hininga ako. Ipinatong niya ang ulo sa aking balikat at isiniksik ang mukha sa leeg. Ang mainit niyang hininga ay humaplos sa bawat pakawala nito.

"Pagod na pagod na 'ko... pagod na pagod na..." His voice is so full of restraints from giving up. It felt as if he wants to let go but something's stopping him to.

He is tired and vulnerable from all the dramas.

He is hurting from everything. He is tired of everything and I can't fathom seeing him suffering. I know, deep within me, that there's this tinge of affection that is trying to overcome the reels of madness and guilt.

Wala akong nagawa kun'di intindihin si Elgene dahil iyon naman talaga ang madalas kong ginagawa. Itatago ko na lang ang sakit dahil mas malala pa ang problema niya kaysa sa 'kin.

"Close your eyes, give me your hand, darling. Do you feel my heart beating? Do you understand? Do you feel the same? Am I only dreaming? Is this burning an eternal flame?" I softly sang against the harshness of the world and the cruelness of emotions.

Hindi ko agad itinuloy ang kanta dahil pinakikiramdaman ko ang pagkalma ng kan'yang paghininga.

Nahuli ng atensyon ko ang paggapang ng kan'yang kamay sa akin. Nang tumigil do'n ay sa palad ko isinayaw ang kan'yang mga daliri.

I stared at it and felt him. Nakikiliti ako dahil sa pagkurap dala ng kan'yang mahabang pilikmata na humahaplos sa aking panga.

His tired hands etched with malice melted under the crevices of my palm. He slowly clasped our hands as if he yearned for rationality, but how could I give it to him if I'm also lacking?

Bumuka ang kan'yang bibig at naglabas ng boses sa pamamagitan ng pagkanta. "I believe it's meant to be, darling. I watch you when you were sleeping, you belong with me. Do you feel the same? Am I only dreaming? Or is this burning an eternal flame?"

Elgene lifted his head to a level where our nose could meet. A small tug reached the side of his lips before he lifted it sidewards—it progressed a feeling of felicity.

Gamit ang bakanteng kamay ay hinaplos niya ang aking pisngi at nanatili roon.

"Ang swerte-swerte ko sa 'yo," sabi niya, nakangiti habang direktang nakatitig sa aking mata.

Sa paraan ng paninitig na 'yon ay alam kong may gusto siyang iparating.

"Do you believe in soul mates?" he asked.

Kahit mabigat ang dibdib ay nahanap ko sa sarili ang tumango. Nang lumambot ang kan'yang mata ay nagpahiwatig ng paghilang nararamdaman.

He blinked. "I don't, my princess because wee're not soul mates—we're twin flames."

Nagunot ang noo ko.

Twin flames and not soul mates? What's the difference in that?

He chuckled when he saw how confused I was.

Bahagya niyang hinaplos ang pisngi ko. "When someone is your twin flame, someone is a mirror of you. I was selfless and you were, too. Hindi mo pa nga lang napapansin. Naiintindihan ko naman ang ganap ko rito pero kahit na gano'n, 'di ko pa rin kayang mawala ka."

Hindi ko 'man maintindihan ang nais niyang iparating ngunit nararamdaman ko ang mahinang saya ng aking puso.

Nang mapangiti si Elgene ay napangiti na rin ako. Nang tumawa siya ay nadala na ako.

"Brella... may I ask you a favor?"

Pinakatitigan ko ang galak sa kan'yang mata bago tumango.

"Akin ka lang, ha? Akin ka lang..." bulong niya.

Nangangamba, ngiti lang ang tangi kong naisagot.

He drove me him after that. Madaling araw na ako nakauwi ngunit bukas pa rin ang ilaw sa loob ng bahay. Bubuksan ko na sana ang pinto ngunit tinawag niya 'ko.

"Princess..."

I looked at him inquiringly. "Yes?"

He smiled and grabbed my arm for a chaste kiss on my cheek. Ngisi niya ang una kong napansin pagkalayo ng kan'yang mukha.

"I love you," he said.

Hindi ko mapigilang ngumiti kahit na may naramdamang kirot sa dibdib. Iyon na ang naging sagot ko bago bumaba ng sasakyan.

Ibinaba niya ang bintana sa passenger seat at sinubukang idungaw ang mukha sa bintana. Inalis pa niya ang seatbelt para magawa 'yon!

"Why are you pouting?" nagtataka kong tanong.

His eyes melted under the folds of his cheeks. Sobrang lawak ng ngiti niya!

"I love you. Take care. Dream of me. Mwah!"

Nag-flying kiss siya sa 'kin at pinaharurot ang sasakyan paalis.

Nakatunganga ako sa kan'yang ginawa, inaalala ang malawak niyang ngiti. Tsaka lang ako nakagalaw pagkatapos ng ilang minuto.

I know that what I'm trying to do is damaging my rationality but isn't it damaged already? Pinalalala ko lang. Ngunit kung ito lang ang tanging paraan para maibalik ang nawala, itutuloy ko na lang hanggang dulo.

Sa pagpasok ko sa loob ng bahay ay bumungad sa 'kin ang si Mommy na nasa hagdan. "Is that Elgene?"

The way how his name slid down her tongue symbolizes a silent feud of appreciation.

"Opo..."

She tilted her head and went down the staircase. Tinitigan ako ni Mommy at hinawakan ang aking balikat.

"Alam mo ang ginagawa niya?" tanong niya sa 'kin.

I looked down. "May alam naman po ako sa ginagawa niya kaya—"

"Is it enough for you to involve yourself with his problem?"

I gulped and tried to rationalize with the words coming from my mother's tongue. Alam ko ang ilan sa issue tungkol sa ospital ngunit bakit kinokonekta ni Mommy ang mga ito rito?

Hindi na ako nakasagot dahil alam kong irasyonal na 'to.

My mother's features softened. "Izidara, I don't want Elgene for you. He's bad. He's going to break you."

Umiling ako kay Mommy. "We need to understand him, iyon po ang kailangan ni Elgene. Ano po ba ang masamang nakikita niyo sa kan'ya? He's just trying to save his sister."

Sa oras na ito ay iyon lang ang kaya kong idepensa. What more could I get if I only know this part of him? Hindi ko 'man alam ang buo, at least sinabi niya ang iba.

"Do you know his family background, Izi?"

Umiling ako kay Mommy. What she's saying is out of the rationale context. "Mas mapadadali po kung alam ko pero hindi, e. Paano ko po maitatama ang mali kung hindi ko po alam kung ano ang tama?"

I know where my mother's anger is coming from—it's due to Elgene's actions.

May rason si Mommy, may rason din si Elgene. Pareho silang may matibay na pinaniniwalaan pero pareho ko silang naiintindihan dahil iyon ang kailangang gawin ng isang rasyonal na tao—ang umintindi at tingnan ang parehong anggulo.

I'm just silently hoping that she can tell me a bit about what happened back then.

She sighed heavily and motioned us to go to my room. I half-heartedly nodded knowing that this instance, my heart will try to doubt his reasons again.

"Ang nasirang kredibilidad natin noon ay resulta ng maling ginawa ni Dorothy," panimula ni Mommy sa mahinang boses sa pagkasara ng pinto.

Naalerto ako sa narinig. Sinubukan kong alamin ang lahat ng posibilidad upang makabuo kaagad ng konklusyon. I know I shouldn't do this, but if I won't, I'll be the one who's confused.

"Dating magkalapit ang mga Donovan at Garceron. They are in-charge of the architecture and the building of our hospital, after all. But they're still in-charge of the maintenance right now, mabuti na lang at itinuloy nila."

My heart hammered in anticipation, waiting for the right drop of rationality to awaken my sense.

"The eldest Donovan and Elgene's grandfather, Eleardo Genovio Donovan Sr., was admitted to our hospital. He was given the utmost attention and state-of-the-art equipments to cure his illness. Hindi ko mahawakan ang ospital noon dahil abala ako sa pag-aalaga sa inyo. I really, really want to be hands-on on taking care of you, kaya si Papa ay nag-atas ng responsibilidad sa kapatid ko dahil wala nang magagawa. Your father, however, is busy with the Garceron Pharmaceutical, finding no time to extend his efforts on handling the hospital."

Eleardo Genovio Donovan, the eldest of the Donovans. One of the prime lineages of the Donovans. Siya ang malayong Lolo ni Elgene, ibig sabihin, patay na ito ngayon?

"Malaki ang tiwala ni Papa sa kapatid ko na mahahawakan niya ito nang maayos, ngunit nabalewala ito nang pumalya ang pagpapagamot sa lolo ni Elgene." May irita sa boses ni Mommy. "Hindi pa credible ang karanasan ni Dorothy sa larangang iyon kaya ang inaasahang matiwasay na pag-aalaga kay Eleardo Donovan ay napunta sa wala dahil sa pagmamagaling ng Tita mo."

Sinabi ni Daddy na ang ospital ay kasama sa mga tanyag at kilalang ospital noon dito sa Pampanga. Nangunguna raw ang aming ospital noong araw ngunit biglang bumagsak dahil sa pagpalya ng pangangalaga sa isang maimpluwensiyang tao, si Eleardo Donovan.

Kung hindi nangialam si Tita Dorothy, ano ang pwesto nito ngayon? Mananatili ba kaming nasa taas?

"Ibig sabihin, nagmagaling si Tita kahit na alam ni Lolo na hindi kaya ni Tita Dorothy iyon?" pagka-klaro ko, bahagyang nalilito na.

Tumango si Mommy, doon nabuo ang ilang konklusyon sa aking utak.

"Nasira ang kredibilidad ng ospital at ng pamilya natin dahil sa nangyaring iyon. Sinubukan ng media na humingi ng pahayag pero hindi nagbigay ng pahayag si Dorothy kaya sa amin nabuntong ang sisi. Kami ang nasira, at ang Tita mo ay malinis pa rin ang kasaysayan hanggang ngayon."

"Did they file for a case?"

Nanatili ang titig sa 'kin ni Mommy. Doon ako binalot ng kaba. They did?

She took a deep breath and let out a heavy sigh. Pagod na pagod siya nang pakawalan ito tila isang mabigat na bagaheng ibinaba pagkatapos ng ilang taong pagpasan.

"They didn't continue it because it is masked by Ai Li Cheng's marriage."

Nangunot ang noo ko. "Ai Li Cheng?"

"Ai Li Cheng is the real name of Elgene's mother, Alice. She came from a family of Chinese businessmen. While her husband is Filipino-Chinese. Hindi ko alam kung arranged-to-be-married sila dahil wala nang balita pagkatapos no'n."

Bumuntong-hininga si Mommy at hinilot ang sentido.

Inalalayan ko siyang umupo nang maayos dahil kanina pa siyang nakaluhod sa harapan ko habang nakaupo ako sa kama. Sa sobrang lapit ni Mommy sa 'kin ay ramdam kong nangangamba siyang may ibang makarinig.

"Sinubukan naming itaas ang kredibilidad mula sa pagkalulugmok. Naibalik naman, ngunit, nando'n pa rin ang ilang pangamba ng mga opisyal tungkol sa ospital natin. Sa dulo, sa ospital ng mga Carbajal sila nagpa-aadmit."

I don't understand why there are people who insists on doing irrational decisions. Katulad ni Auntie. Bakit niya nagawa iyon? Bakit hindi niya inako ang responsibilidad?

"Sana'y maintindihan mo na sa kahit isang pagkakamali lang, magdudulot na ng na pangamba. Mahirap ka nang pagkatiwalaan ngunit kung gustong-gusto mong sumugal, tandaan mo, sarili mo lang ang sisisihin mo. Huwag na huwag kang mandamay ng iba dahil ito ang pinili mo."

Ang mga sinabi ni Mommy ang nasa utak ko kinabukasan. Pilit ko pa ring inaayos sa isipan ang pagkakasunod-suno ng pangyayari.

If Elgene knows this history and is still angry and in pain about what happened, is there a chance that he's playing with me right now? Kung oo, paano ang issue niya tungkol kay Quinley—na sumasama siya sa kan'ya para kay Elisha?

And there's an inside issue within the Donovans, too, particularly to Elgene's family. Nangangaliwa si Alice Donovan dahil hindi masaya sa set-up nila ng asawang si Thomas Donovan. Payag si Elgene sa set-up na 'yon at pinagtatakpan pa niya.

But considering Eros as a credible source with the fact that Elgene's parents are not yet divorced, I assumed that this set-up is temporary and has been going on for years?

Napansin kong hindi binanggit ni Mommy ang pangalan ng tatay ni Elgene. Alam niya dapat 'yon dahil mula kay Eleardo Donovan hanggang sa in-law nitong si Alice Donovan ay alam niya ang pangalan. Ngunit pagdating sa tatay ni Elgene ay wala na.

Sinabi rin ni Eros na hindi asawa ni Alice Donovan si Thomas Donovan. Hindi rin hawak ni Thomas ang ARCHDonovan. Kung gano'n, sino ang asawa ni Alice at tatay ni Elgene? Sino rin ang namamahala sa ARCHDonovan? Is it Eleardo Donovan?

Mariin kong ipinikit ang mata at pinilit pa ang sarili na tandaan ang iba pang sinabi ni Eros. May sakit si Elisha, may ospital sina Quinley, at sa pangyayaring 'yon ay naiipit si Elgene.

The Carbajals are reigning on the top of the hospital chain. Ano ang sakit ni Elisha at naging ganoon ang appearance niya ngayon? Kung malala ang sakit niya at hindi makapagpagamot dito sa ospital namin dahil sa nangyari noon, posible bang...

Humugot ako ng malalim na hininga at hinanap si Mommy. Naabutan ko siya na nanonood ng telebisyon sa kusina.

I kissed her cheeks and sat beside her. Humihigop siya ng kape gamit ang sariling tasa. Itim na itim ang kulay nito at mukhang mapait ang lasa.

My mother looks bothered at this early time of the day. Ayoko 'mang dagdagan ang pagka-stress niya ngunit ako rin ang maii-stress kung hindi ko tatanungin.

Malakas ang tibok ng puso ay nahanap ko ang sarili na magtanong. "A-Ano po ang pangalan ng tatay ni Elgene?"

Si Mommy ay nasamid sa iniinom niyang kape. Hindi ko alam kung dahil ba iyon sa tanong ko o dahil sa balitang ipinakita sa telebisyon.

"Ang pinakakilalang construction firm sa bansa ay naging kontrobersyal dahil sa pag-usbong ng mga isyu ukol sa tunay na may-ari nito. Ang kinikilalang Chief Executive Officer ng ARCHDonovan na si Thomas Donovan ay nagbitiw ng pwesto dala ng isa pang isyu tungkol sa Chief Operating Officer na si Eleardo Genovio Donovan Jr. Ito ay sa kadahilanang—"

With trembling hands, my mother turned off the television. Nanghihina siyang napahawak sa gilid, doon kumukuha ng lakas. Sa paraan pa lang ng paggalaw ni Mommy ay naiintindihan ko na kung ano ang nangyari.

A family's dignity and credibility will be damaged.