Stałem jak słup soli przed drzwiami szkoły, trzymany przez blondwłosego chłopaka, uśmiechającego się samemu do siebie.

Spojrzałem na Armina i roztrzepałem jego bujną czuprynę z uśmiechem na twarzy.

Nie wcześniej jak rok temu, Arlert uroczyście oświadczył mi że zakochał się po uszy. Bite trzy miesiące starałem się wydusić z niego informacje co to za szczęściara.

Na moje szczęście właśnie takie zachowanie, które pokazuje teraz go zdradziło.

— Czemu po prostu z nim nie porozmawiasz? — niebieskooki popatrzył na mnie jakbym popełnił co najmniej jakieś morderstwo. — No co? Mówię serio, powinieneś się z nim gdzieś umówić.

Wzruszyłem ramionami. Chłopak do którego wzdychał mój najlepszy przyjaciel właśnie szedł w naszą stronę, na co Armin automatycznie schował się za mną.

Kirschtein Jean, gościu z równoległej klasy. Mamy z nim łączony w-f.

Właśnie wtedy doszło do mnie w kim tak naprawdę zakochał się Armin.

Jean był dość... Specyficzny. No dobra, był pojebany. Ale w miarę miły, kiedy się starał.

Z urody też był specyficzny. Jego twarz nad wyraz bardzo przypominała koński pysk. Jak można się domyślić, nie odmawiałem sobie żartowania z tego.

Krótko ścięty szatyn podszedł do nas i się przywitał.

Ciekawe czego chce?

Zbił ze mną piątkę, a w tym czasie ucisk na moim ramieniu się zwiększył.

— Siema, co tam ziomuś? — razem z Janem czasem zdarzyło mi się gdzieś wyskoczyć, ale nie była to jakaś głębsza relacja niż znajomość.

Szczerze, mógłbym się z nim zadawać tylko ze względów na Armina. Ale prawda wygląda inaczej. No cóż.

Armin przecież jak poparzony, boi się podejść do niego i o wszystkim mu powiedzieć. Zachowuje się jak wystraszony szczeniak, uciekający przed fajerwerkami.

Niby wiem dlaczego niebieskooki nie chce do niego podchodzić, bo w końcu oboje są mężczyznami. Jednak mentalnie nadal są chłopcami z pierwszej klasy podstawówki. Nie żebym ja się uważał za jakiegoś wyżej postawionego w rozwoju.

Doskonale wiem, że zachowuje się jak błazen. Co więcej jestem ze swojego zachowania bardzo dumny.

— Cześć. Nic ciekawego, po staremu. Wyskoczymy gdzieś dzisiaj?

— Nie zbyt mam dzisiaj czas — w ułamku sekundy do mojej głowy wpadł plan idealny. — Ale chyba wiem kto z chęcią gdzieś z tobą pójdzie.

Złapałem Armina za kurtkę i wyciągnąłem go zza swoich pleców, lekko popychając go w stronę człowieka o jakże inteligentnym przezwisku, "Koniomordy".

Może i jestem wredny ale zazwyczaj wychodzi to wszystkim na dobre, więc nie ma co narzekać.

Armin prawie się przewrócił a Jean w sekundę zareagował i złapał go żeby nie spadł ze schodów.

Jeszcze mi za to podziękują.

— Kojarzysz Armina prawda? — nie dając mu dość do słowa mówiłem dalej —Świetnie. To ja was zostawiam.

Odszedłem zostawiając ich oboje samych. Armin rzucał w moją stronę błagalne spojrzenia a Jean, z miną jakby nie wiedział o co chodzi, dalej trzymał blondyna stojącego na krawędzi schodów.

Oby tylko do głowy nie przyszło mu skakanie z tak wielkiej, jak na jego wzrost, wysokości.

Widziałem jeszcze jak popatrzyli się na siebie zdziwieni. Blondyn zrobił się bardziej czerwony niż wcześniej, a Jean po prostu zrobił się czerwony. Kto wie, może Armin też mu się podoba?

No ja na pewno tego nie wiem.

Poszedłem w stronę akademika, w którym aktualnie mieszkam.

Docierając na miejsce otworzyłem dość spore drzwi, wszedłem po schodach na drugie piętro i udałem się do mojego pokoju.

Otworzyłem drzwi do pomieszczenia, plecak odłożyłem gdzieś w kąt, kładąc się na łóżku usytuowanym przy oknie, twarzą w poduszce.

Lekko unoszę głowę i opieram się o miękki puchowy materiał. Wyjmuje z kieszeni telefon i zaczynam sprawdzać swoje socjal media.

Aktualnie mieszkam sam, bo mój poprzedni współlokator przeniósł się do innej szkoły. Trochę szkoda, zawsze można się było z kimś pośmiać. Z drugiej strony mam cały pokój tylko i wyłącznie dla siebie.

Win, win dla mnie.

┊┊┊┊
┊┊┊☆
┊┊🌙 *
┊┊
┊☆ °
🌙*

Beta: TwinkleShadow303❤️