Pov. Taehyung.

De deurbel gaat. Jungkook staat op en kijkt naar mij vragend. Ik haal me schouders op. Wie zou dat nou kunnen zijn? Zo vroeg in de ochtend. Ik hoor dat hij de deur van zijn slot afhaalt. Hij doet de deur open en ik hoor hem licht schrikken. 'H-hey Jungkook.' zegt een vrouwelijke stem. Ik kijk geschrokken naar een Jungkook die de deur dichtslaat en naar boven rent. 'Jungkook!' roep ik naar boven maar een deur knalt dicht. Ik zucht, ik praat later wel met hem dan.

Ik loop snel naar de deur toe en doe hem open. 'hallo kan ik u helpen, sorry van jungkook' vraag ik. Ze kijkt me aan, geschrokken met een beetje afschuw maar haar gezichtsuitdrukking veranderd snel weer naar een lieve uitdrukking. Ik merk dat het nog steeds hard regent en dat de mevrouw zeik nat is. 'oh sorry wat onbeleefd van me, kom binnen.' zeg ik en doe de deur verder open. 'dankje.' zegt ze met een glimlach en stapt binnen.

'Kan ik u wat te drinken aan bieden?' vroeg ik hopelijk beleeft genoeg. Ja ik ben niet zo goed daar in haha. 'oh uhm een glaasje water graag, dankje.' zegt ze en kijkt rond in het huis. Ik kom terug met twee glazen water en zet ze op de kleine tafeltjes. 'u kunt zitten op de bank hoor.' zeg ik en ga zelf ook zitten. 'uhm misschien is het ascosiaal om het te vragen maar wat doet u hier?' vraag ik en kijk naar haar. Ze is eigenlijk heel mooi. Ze lacht en ze heeft precies zo'n lach als Jungkook.

'oh je hoeft niet zo beleefd met me te zijn jongen. Ik kom langs om Jungkook te zien. Want het is best wel een tijdje terug dat ik hem heb gezien en de laatste keer dat ik hem heb gezien hadden we zeg maar niet op een goede manier vaarwel gezegd.' zegt de mevrouw. Ik knik. 'nogmaals sorry voor Jungkook normaal is hij niet zo hier hoor.' zeg ik en lach. Opeens ben ik zenuwachtig, mijn handen zijn klam. 'moet ik Jungkook voor u gaan halen misschien?' vraag ik en wijs naar de deur. 'als het niet te veel moeite is graag.' zegt ze en lacht weer. Volgens mij is zij ook nerveus. Ze zit heel gespannen op de bank en met haar benen naar elkaar toe.

Ik sta op en loop naar boven. Voordat ik naar Jungkook ga en vragen wat hem bezielde daarnet ga ik even naar de badkamer en pak een handdoek voor de mevrouw. Ze zou het maar koud hebben.

Pov. Jungkook

Als ik zie wie het is smijt ik de deur dicht en ren naar boven. 'jungkook!' schreeuwt Taehyung nog maar ik ben al boven en sla de slaapkamer deur dicht. Ik voel de tranen al in mijn ogen komen. Waarom is ze hier. Ik dacht dat ik van haar af was. Wat nou als ze me gaat meenemen weer. Of me weer wat aangaat doen. De tranen stromen nu automatisch over mijn gezicht heen.

Ik krijg het warm, mijn handen zweten, ik ga dieper ademen. Ik heb een paniekaanval vanwege die vrouw. En terecht ook. Ik wil niet dat ze hier is. Het brengt alleen maar nare gedachtes op. De verhalen achter sommige littekens doen nog steeds ontzettend veel pijn bij mij binnen. Ik val op de grond van adem gebrek. Okay rustig kook. Gewoon in- en uitademen. Rustig adem ik in en uit. Het helpt en ik wordt rustig. Dan hoor ik de beneden deur open gaan.

Ik hoor Taehyung waarschijnlijk de trap op rennen. Ik weet gewoon dat hij naar mij komt. Ik wil niet dat hij me zo ziet. Maar ik kan er niks aandoende tranen stromen gewoon uit zichzelf over mijn wangen op de grond. Ik sta op en ga op het bed zitten wanneer ik Taehyung weer hoor. Als hij de deur open doet ziet hij in ieder geval niet mijn gezicht maar mijn rug. God waarom moest ze nou weer komen. Nu wanneer we net alles achter de rug hebben. Precies op de moment dat we dachten dat alles eindelijk voorbij was. Wanneer we dachten dat we ons leven gewoon verder kunnen leven.

Ik hoor de deur achter me open gaan. 'jungkook wat bezielt je, je slaat toch niet zomaar de deur voor iemand dicht.' fluister schreeuwt hij anders kan ze ons horen. Ik reageer niet bang dat hij hoort dat ik aan het huilen ben. In tegenstelling tot praten met tae speel ik zenuwachtig met mijn vingers. 'jungkook reageer!' praat hij nu wat harder. 'ik wil er niet over praten.' mompel ik zacht. 'wat?' vraagt hij omdat natuurlijk hij me niet kan horen. 'ik wil er niet over praten tae.' zeg ik nu wat harder maar het gene waar ik juist voor bang was gebeurde mijn stem sloeg trillend over. 'jungkook?' vraagt hij en komt langzaam naar me toe lopen. 'wat is er?' vraagt hij en komt naast me zitten.

Ik draai mijn hoofd weg. Maar hij pakt mijn kin vast en draait het naar hem toe. Hij ziet mijn huilende gezicht en schrikt een beetje. 'jungkook wat is er? Waarom huil je?' zegt hij en geeft me een knuffel. Ik huil het uit op zijn schouder. Wanner ik klaar ben met huilen pakt hij mijn gezicht tussen zijn handen. 'jungkook, leg uit, waarom huil je?' vraagt hij bezorgd. 'Tae ik, ik wil niet dat ze hier is.' zeg ik zacht. 'ze zei al dat ze je kende en dat jullie op een niet fijne manier weg van elkaar zijn gegaan. Maar wat is er gebeurd tussen jullie?' vraagt hij niet begrijpend. 'dat is het probleem dus, er zijn zo veel dingen die ze me heeft aangedaan. Dat bij het denken van haar naam ik al in huilen uitbarsten.' zeg ik terug en weg. Hij kijkt me niet begrijpend aan.

'Taehyung....' begin ik en er vallen al weer tranen over mijn wangen heen maar hij veegt ze weg. '....die vrouw....' ik krijg een brok in mijn keel als ik moet denken aan dat ik haar zo ga noemen straks. Ik zucht een keer maar zeg het dan. 'Taehyung die vrouw...is mijn moeder.'