Pamiętam,
Jak powiedziałam,
Że rozlewasz się jak przepełniony zlew.
Pamiętam,
Jak mijający cię ludzie robili zdziwione miny.
Nigdy nie byłeś taki radosny.
A twoje szczęście zalewało każde pomieszczenie,
W którym się znajdowałeś.
Byłeś taki,
Bo znalazłeś swoją nadzieję,
Która zgubiła się,
Gdy próbowałeś nie stracić koloru,
Mimo wszystko.
Pamiętam,
Że to dzięki tobie stałam się niebieska.
Pokolorowałeś kredkami moją osobę,
Ale kredki się złamały
I nie mogłam później pokolorować ciebie,
Kiedy stałeś się szary.
Pamiętam też,
Że mówiłeś,
Że to nie dzięki tobie stałam się kolorowa.
Mówiłeś,
Że już taka byłam,
Ale nie dostrzegałam tego
Tkwiąc w swojej wyimaginowanej bezbarwności.
Teraz już nie wiem,
Czy te kredki kiedykolwiek istniały.