.

Trigger Warning: Attempted Suice, Words

Am I lucky that I'm alive?

I'm not.

I don't want to be alive. Sapat na ang mga naranasan ko noon. Sapat na ang pagdurusa ko. Ayokong ang mga taong nakapaligid naman sakin ang magdusa habang nakikita ako. I know they will be sad. I'm aware of it. Kaya hindi na dapat ako nandito.

"Shana..."

I just cried silently while staring through the window. Hindi ko matugunan ang yakap niya habang umiiyak siya. That cry is making me more angry at myself. I made my Mommy cry. Hindi dapat gano'n.

"You're safe now sweetie. Nandito ako." I didn't look at her. Wala akong mukhang maihaharap dahil sa kahihiyan sa sarili ko. "You want to eat something?"

Hindi ako sumagot. I can't speak. Hindi ko kaya. Natatakot ako sa lalabas sa bibig ko. Natatakot ako sa 'di ko alam kung ano. Ayoko dito. Ayokong makasama sila. Ayokong makasama sila dahil alam kong sobrang masasaktan sila kada makikita ako.

"Shana!"

My heart started beating faster in pain when he hugged me. Hindi ko sinasadyang itulak siya sa takot dahil pakiramdam ko isa sa siya sa kanila. He's a guy too. Baka kasali siya.

"Shana...si Rayd 'to. I'm sorry. Hindi kita nabantay–

"Alis! Lumayo ka!" I shouted because of fear. Napatakbo ako sa corner at nagtakip ng tainga nang makarinig ako ng tawa. I badly want to close my eyes but I'm sure that I will see them more.

"Shana si Rayd 'to. I won't hurt you."

I just covered my ears. Masama sila. Lahat sila masama. Sasaktan nila 'ko. Bababuyin nila 'ko. Sigurado ako doon. Magkakatulad lang sila. Pare-pareho lang sila. Gusto nilang kong mawala. Papatayin nila 'ko!

"Shana...nandito ang Mommy. Namimiss ka na rin ng daddy mo. You want to see him?"

I shook my head. Baka gano'n din siya. Sigurado ako. Isasabit niya 'ko sa kisame. Gagahasain niya ko. Tatawa siya ng malakas habang nilalagyan ng likido ang katawan ko! Magpapakasaya sila habang nakikita akong gano'n.

"Kumain ka na." umiling ako habang nakatingin sa flashlight na hawak ko. I tried catching its own light. Sunod-sunod na tumulo ang luha ko habang nakatingin kay Mommy.

"M-Mom..." yumakap siya agad sakin. She tapped my back making me cried even more.

"Nandito ako Shana. Hindi na 'ko aalis. Hindi na."

"Mom...ang sama nila." Her hug tightened. Parang akala niya tatakas ako. "Sira na ang buhay ko Mommy. Ang dumi ko na."

She wiped her tears and looked at me intently. "Sweetie hindi. You have a clean heart. Nandito ako. Sina Kuya mo nag-aalala sayo. Si Hace, ligtas siya. He even missed you so much and wanted to see you. Si Yra ganoon rin. Hindi ka na masasaktan."

I shook my head. "Babalik sila. Babalik sila."

She kissed me on my forehead and shake his head. "Nahuli na sila. They will pay for they did. Wag mo nang aalalahanin yun. Hindi na sila babalik. Hindi ka na nila sasaktan."

"Si Archie?"

Her face changed in a blink of an eye. Mula sa lungkot napalitan iyon ng walang emosyon ngunit may nakatagong galit roon. "You don't need him. Wala siya dito sa Pilipinas."

I look at my Mom's face when she avoided my eyes. "Bakit? He told me he loves me. Sabi niya yun. He will protect me Mommy," sambit ko habang nakangiti kahit na may kaba sa puso ko.

"He hates you."

My lips parted at what she said.

Bakit? Dahil ba madumi na 'ko? Gusto niya ba na siya ang una ko? Dahil ba ganito na ang hitsura ko? Dahil ba nakipaghiwalay ako sa kanya kahit hindi naman talaga ako yun?

As days went on, I continued being worthless, numb and empty. Nakatingin lang sa may bintana habang tinitignan ang langit na magsaya.

My sky left me. Dati kapag malungkot ako...malungkot din siya. Kapag masaya ako...masaya rin siya. Pero ngayon...ngayong malungkot ako at ubos na, nagpapakasaya siya.

I walked casually to go to the rooftop again. Parang normal ang isip habang bumabati sa mga nadadaanang nurse na walang malay sa gusto kong gawin. Maybe now, pwede na 'no? Hindi ko na talaga gusto 'to. Nakakapagod na ng sobra. Ang sakit na sa dibdib kada iisipin ko ang mga nangyari sakin.

"Let me do this please?" I begged to the happy sky.

Kinuha ko ang tali sa may gilid saka pumasok sa isang silid roon. I took the chair and knit the rope to the ceiling and tied it on my neck as I got on the chair.

"I want this." I closed my eyes and let myself remembered my life in hell. Bumuhos ang mga luha ko habang nanginginig ang katawan.

I kicked the chair. The feeling of harshly choking and my head throbbing. Nakikita ko na ang liwanag. But, I don't know what the world wants for me. Bakit ba gusto nila 'kong mabuhay? Hindi naman nila buhay 'to. This is my life. I'm free to do everything I want. Kaya...bakit kung makaasta sila...parang ako ang buhay nila?

"Ate!" Napatitig ako sa bata. He ran towards me in bed while he's crying. Bigla siyang yumakap sakin habang patuloy siya pag-iyak. "Ate...magaling na 'ko! I fulfilled my promise that I will fight my sickness!" He shouted while punching me with his small hands. Si Mommy naman ay nakatingin lang sakin habang ang mga lalaki ay nasa labas.

"You promise to be with me forever! Sabi mo yun! Sabi mo!"

Memories of me and him flashback in my mind. Guilt filled my heart. My promises. Yung pangako ko sa kanya. Yung alaala namin. Yung pangako niya na gagaling siya para makapaglaro kami.

"I fulfilled my promise! Dapat ikaw rin!"

I cried silently. Looking at him wiping his tears that falls unstoppable. He used to calm with me. Lagi siyang tumatahan kapag ako ang kasama niya pero...ngayon ako na ang dahilan kung bakit siya umiiyak.

"S-Sorry..."

He hugged me in my neck. Patuloy lang siya sa pag iyak habang yakap ako ng mahigpit. I hugged him back. Even though my heart begs for someone's hug that I know is not Hace, kumalma ako. Kumalma ako kahit paano.

"Sabi mo sa akin tuturuan mo 'kong magmotor. Sabi mo yun 'di ba? Sabi mo sakin magkasama tayo palagi. Sabi mo hindi mo 'ko iiwan Ate. Bakit gusto mong umalis? 'Di ba matagal mo pa 'ko iiwan? Bakit ang bilis naman? Bakit iiwan mo 'ko agad? Bakit ang bad mo?!"

I hugged him back tightly. Ito ba yung dahilan? Gusto Mo ba na tuparin ko yung pangako ko sa kanya? Pero paano ako? Pagod na 'ko. Can You give me strength? Can You take away my fears? Can You calm heart? Kasi pakiramdam ko...nauubos na naman ako.

"Ate Shana...namiss kita. 'Wag ka ng umalis po pwede? Sasamahan kita. 'Di ba I will take care of you? Magaling na 'ko. I'm healthy, Ate. Pwede na 'ko sumama kahit saan sayo. 'Wag lang sa heaven okay? Wag muna doon po ha?" he asked while smiling sadly.

"Okay..." mahinang sagot ko. Ngumiti siya habang inaayos ang upo ko saka umupo sa kandungan ko paharap saka siniksik ang mukha niya sa leeg ko.

"I will sleep here," giit niya saka nagsimulang pumikit.

Napalunok ako habang nakatingin sa flashlight na hawak ko. What now? Anong gagawin ko na ngayon? Ano bang plano Mo? Bakit ayaw Mo akong sumuko? Kahit yung mahal ko na iniisip kong pupuntahan ako ngayong araw...wala na talaga.

"Shana?" tumingin ako kay Mommy. She smiled sadly at me while glancing at Hace. Nakahiga na kami ngayon dito sa hospital bed habang yakap niya pa rin ako sa bewang.

"Bakit po?" tanong ko.

"Can you...help yourself? Tutulungan ka namin. 'Wag kang susuko ha. Hindi ka na masasaktan. Pangako yun."

Tumingin ako sa kanya habang malungkot na ngumiti. She's not use to say promises. Pero tingin ko ngayon sigurado siya.

"I'll try." Bumuntong hininga siya sa sagot ko at tumango.

Days went on. Nakauwi na 'ko sa bahay. But I can't be with my boys. Nangingilabot ako. Pakiramdam ko nakikita ko sila bilang mga tao na gumawa sakin ng kasamaan noon.

"Ano yan?" tanong ni Yra nang bumisita siya rito sa bahay.

Hindi ako sumagot at nagpatuloy sa pagguhit. This is just a shade of black. May mumunting kulay ng pula katulad dati. Madilim kahit na bukas ang bintana. Wala naman kasing bitwiin at ang buwan ay natatakpan naman ng ulap.

"Masakit pa sugat mo?" tanong niya. Tumango ako. "Namiss kita. Pero sana naman magsalita ka..." nakangusong sabi niya.

I just ignored her and turn the page again. I drew a boy riding on a motorcycle. But I automatically drew a girl at his back. Parang may sariling isip ang kamay ko at napigilan lamang iyon nang pumatak ang luha ko.

"Walang kwenta ang lakaking yun Shana. Hindi dapat iniiyakan ang mga gano'n lalaki," she said while tapping my back.

I miss him. Gusto ko siyang makita. Gusto kong mayakap siya. I want to explain my sides. Makikinig naman siguro siya. Mahal niya ko eh. Nasasaktan lang siya dahil sa kasinungalingan.

Nang makauwi si Yra ay natulala na lang ulit ako sa may bintana. Kabaligtaran ko talaga ko ang langit. Masaya parin siya. Hindi katulad dati.

"Rayd..." I called through my new phone.

[Why? Ayos ka lang diyan? Gusto mo papuntahin ko si Hace or Mommy?] deretsong tanong niya.

"Punta ka dito." Walang nagsalita ng ilang minuto sa kabilang linya. Probably shock because of what I said. Isang buwan ko narin siguro silang iniiwasan dahil sa takot.

[Sure ka? Baka hindi ka makahinga.] I chuckled when I heard his scared voice. Unti-unti ay nalungkot lang agad ako.

"Punta ka. I want to sleep. Baka bangungutin ako ulit."

[Okay...]

Hindi niya pinatay ang tawag hanggang sa marinig ko ang pagkatok sa pinto. I breathe deeply and opened the door. Pagkabukas ko ng pinto ay nakita ko siyang nakayuko habang nakatingin sa paa niyang naglilikot.

"Rayd..." tawag ko. His face softened. Bigla siyang yumakap sakin ng mahigpit.

"Ayos ka na? Hindi ka na takot sakin? Hindi kita sasaktan Shana." Tumango ako at hinawakan siya sa kamay pahiga sa kama. Yumakap naman agad siya sakin habang kulong ako sa bisig niya.

"Rayd?" tawag ko.

"Bakit?"

I sighed and looked at the print of his shirt. "Si Archie. Nasaan?" tanong ko.

Natigilan siya sa paghaplos sa buhok ko. I looked at him and saw his mad eyes. "He don't deserve you. 'Wag na siya Shana." Umiling ako sa sinabi niya.

"Bakit? Anong ginawa niya?" tanong ko.

He stared at my eyes intently. "He believed the video. Kumalat sa buong school. Bigla nalang siyang umalis. Tapos...sumama siya sa mga taong gumawa niyon sayo."

Tumango ako sa sinabi niya. "Hindi niya alam ang nangyari sakin Rayd. It's understandable."

"But he believed in that fucking video Shana. Ang baba ng pagmamahal niya sayo. Hindi dapat ganon," inis na sabi niya.

Napayuko ako habang nakatitig sa flashlight. Rayd is right. Ang baba. Pero...hindi niya naman alam. I understand. Kahit masakit. He left me. He's mad at me without knowing what really happened to me.

"Shana...magpagaling ka muna ha? Wala ng mananakit sayo. The case is now moving. They will be dead like how they killed the heart of my princess."

Tumingin ako sa kanya. His eyes are firing. Nagagalit siya. "Anong gagawin mo? D-Don't you–

"I won't do what they did to you. The Law will decide for their fates. And it's now decided."

Tumango lang ako sa sinabi niya. May pagbabago ba kapag naparusahan sila? Anong mangyayari? Even if they will leave this world...the fear didn't left me. Nakatatak na sa puso at isip ko. Sa katawan ko. Sa mata ko at sa tainga.

"Tulog ka na. I told Mommy that I will sleep with you. Mamaya dadating si Hace galing school."

Tumango lang ako sa sinabi niya at tumitig sa damit niya. "I want pills Rayd." He looked at me and smiled sadly.

"Baka masobrahan ka Shana." I shook my head and smiled.

"Kaya ko Rayd." He sighed in defeat and took my pills. Pagkainom ko noon ay nakatulog na lang ako nang walang masamang iniisip.

To be continued...😘