≿━━━━༺❀༻━━━━≾

Παλεψε με τον εαυτό της ώστε να μην φανει ο πανικός που είχε κατακλύσει τον εσωτερικο της κόσμο.

Χωρίς να χασει στιγμή το χαμογελο της, συστήθηκε στη νεαρη Elena.

«Μα πως μπορεσα να φερθω τόσο ανωριμα;» Σκεφτηκε θυμωνοντας με την
απερισκεψία της.

Έφερε τον εαυτό της σε πολύ δύσκολη θέση. Ο αυθορμητισμός στράφηκε εναντίον της.

Ο William αδυνατούσε να ξεχάσει την αίσθηση του φιλιού. Αν μπορούσε να ταξιδέψει στον χρόνο θα γυρνούσε συνεχώς σε εκείνη τη στιγμή.

Τα συναισθήματα όμως δεν ήταν αμοιβαία.

"Λατρεύω το φορεμα σας δεσποινις Katherine! Ταιριαζει με τα μάτια σας!"

Η Εlena θαυμαζε την ομορφια της.

Ίσως και να ήταν προκατειλημενη βεβαια από συζητησεις με τον αδερφο της, όμως είχε την αισθηση πως μεταξυ τους θα δημιουργούνταν μια ισχυρη φιλια.

Και όπως συνηθιζε, δεν είχε άδικο.

Οι ιδεολογιες τους συμβαδιζαν.

Αν και παροντες στο δείπνο ήταν τέσσερις, την περισσοτερη ωρα αντάλλασσαν αποψεις οι δυο κυριες, ανακαλυπτοντας η μια περισσοτερα χαρακτηριστικά της άλλης.

Κέρδισε τη συμπάθεια της Katherine τη στιγμή που εκδηλωσε την λατρεία της προς την αναγνωση βιβλίων.

"Με εκπλησσει που γνωριζετε τοσους συγγραφεις. Εννοω, πιστευα πως οι γυναικες ειχαν διαφορετικες ασχολιες."

Ξεροβηξε προσπαθωντας να καλυψει την έμμεση προσβολη του.

Αντιλήφθηκε τον εκνευρισμό στο πρόσωπο της, τα λόγια του δεν επρόκειτο να ξεχαστούν σύντομα.

"Μελετω ολοκληρη τη ζωη μου κυριε Dickhead. Υπονοείτε πως το φύλο μας δεν πληρεί τις προϋποθέσεις για κάτι τετοιο;"

"Με συγχωρειτε, δεν εκφράστηκα σωστα. Εφόσον το αγαπατε τόσο πολύ, έχει τυχει να γραψετε κάτι δικό σας; Ένα διηγημα ενδεχομένως που θα μπορούσα κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον να διαβασω;"

Το βλεμμα του Harisson συναντησε το δικό της ενώ και οι δυο αντρες κρεμοντουσαν από τις λεξεις της.

Ο πρωτος ενιωθε ικανοποιηση μοναχα ακουγοντας την επιχειρηματολογια της.

Ο δευτερος ηθελε να εξαφανιστει από τη γη γνωρίζοντας πως πληγωσε τα συναισθηματα της αγαπημενης του.

Η Elena από την άλλη απολαμβανε λίγο περισσότερο από όσο έπρεπε το θεαμα, προσπαθώντας να κρύψει το γέλιο της.

"Δεν ενδιαφερομαι στη συγγραφη, αλλά στην αναγνωση."

Ο William εγνεψε πινοντας μια αξιοσημείωτη ποσοτητα από το αλκοολ που βρισκόταν μπροστά του ενώ ο μοναδικός στο δωμάτιο που ήξερε την αλήθεια έμεινε σιωπηλός.

Τοτε η Elena μετέφερε το θεμα του διαλογου στο προσφατο ταξιδι της στην Ιταλια.

Ανεφερε πως η οικογενεια της ήταν στενα συνδεδεμενη με τη χωρα, για αυτό και την επισκέπτονταν όλοι τους συχνα.

Το έκαναν τουλάχιστον, μέχρι τον τραγικο χαμό των γονιων τους πριν από εννεα χρόνια κατά τη διάρκεια μιας τεραστιας φωτιας που ξεσπασε στο εξοχικο τους.

Στη Βενετια βρισκονται οι τελευταίες αναμνησεις τους.

Το προσωπο του σκοτείνιασε ακούγοντας την εξιστόρηση της αδερφής του.

«Με συγχωρειτε.» Ανακοινωσε και αποχώρησε γοργά από το μαρμάρινο τραπέζι.

Λίγο αργότερα εφτασε η στιγμή της Katherine να ακολουθησει το παραδειγμα του, καθώς ήταν σίγουρη πως η μητέρα περιμενε να ακούσει με κάθε λεπτομέρεια τα σημερινα γεγονοτα.

Αναμφίβολα, όφειλε να παραλειψει ορισμενα σημεια τα οποία πιθανόν να επηρεάσουν σε επικίνδυνο βαθμό την υγεία της αλλα και των γυρων της.

Ήταν μια παραξενη ημέρα.

Γεματη πολλά, διαφορετικά συναισθηματα, κάθε ειδους.

Είχε σχηματισει όμως μια εξαιρετικη γνωμη για την νεοτερη Robertson, για αυτό και πριν μπει στην προσωπικη της αμαξα την παρακαλεσε να παρευρεθεί κι εκεινη στον αυριανο χορο που διοργανωναν οι γονείς της.

Είχαν την επέτειο για τα τριαντα χρόνια γαμου και ως συνηθως το γιορταζαν μεγαλοπρεπως.

Αν βρισκόταν στη θέση τους θα επέλεγε κάτι διαφορετικό.

Έναν περιπατο στη φυση, μια συζητηση στην κορυφή ενός λόφου, ένα ταξιδι για δυο μακριά από όλους και ολα.

Δεν είχε την αναγκη να προβάλει στην πολη την ευτυχια της.

Αρκουσε να το ξέρει ο άνθρωπος της και κανενας άλλος.

Είχε προγραμματισει κάθε πτυχη της ζωής της στις σκεψεις της. Πίστευε πως με την οργανωση θα εκπληρωνε τα όνειρα της.

Ενας σφιχτός πόνος στο στηθος έκανε την εμφάνισή του όταν κατά την αποχωρηση της παρατηρησε τον Harisson κάτω από ένα ανθισμένο δεντρο να κοιταζει τον ουρανο με μελαγχολία.

Βρισκόταν σε έναν δικό του κόσμο.

Μακριά από όλους και ολα.

Αυτος ήταν ο μονος του στοχος.

Να χτισει ένα σπίτι σε ένα απομερο μέρος και να περάσει το υπολοιπο της ζωής του εκει, με την συζυγο του.

Από το μπαλκονι να θαυμαζει τον ωκεανο και τα απογευματα να παιζει το πιανο που τόσο αγαπουσε.

Τον είχε διδαξει ο πατερας του τα αγαπημένα του κομματια.

Μέχρι και τα εικοστα δευτερα του χρόνια είχε καταφερει να συνθεσει δυο δικα του.

Το πρώτο αφιερωμενο στους γονείς του που τόσο του ελειπαν και το δευτερο στην αδερφή του, το αιωνιο στήριγμα του.

Το επόμενο δειλινό, φορεσε το μαυρο του παντελονι,παλτο και γιλεκο προσπαθώντας να βρει την όρεξη που εχασε το προηγουμενο απογευμα.

Η Katherine δεν μιλησε σε κανέναν για το φιλι περά από την αγαπημενη της Edna, που δεν μπορούσε να της κρυψει τίποτα.

Ετσι κι αλλιως την ήξερε τόσο καλά που σύντομα θα το ανακάλυπτε μοναχα από το βλέμμα της.

Ξεκινησε να φωναζει «καταστραφηκαμε!» τονιζοντας το ποσο σημαντικό είναι να τον νυμφευτει, ειδικα μετα τα τελευταία γεγονοτα.

Παρόλα αυτά, η αποψη της περι γαμου δεν είχε αλλαξει.

Κατεβηκε στη σαλα αντικριζοντας εκατονταδες άτομα να διασκεδαζουν θαυμαζοντας την αιγλη των φρεσκων τοιχογραφιων.

Συναντησε τον Τom και τη Sarah απεναντι από τους μουσικους.

"Katherine! Νοσταλγισα τη συντρόφια σου!"

"Κι εγώ Sarah αλλά κοιμαμαι ησυχη τα βραδια γνωριζοντας πως είσαι σε καλά χεριά!" Απάντησε ευγενικα χαμογελώντας στον συζυγο της καλυτερης της φιλης.

"Πως σου φαινεται ο William; Δεν έχει καταφερει ακομα να προσαρμοστεί στα δεδομενα της περιοχης μας όμως φαινεται πως εκτιμας την παρεα του."

Η καρδια της εχασε δυο χτυπους φοβουμενη πως σε αντίθεση με εκείνη, ο καλος της φιλος εσπασε τη σιωπη του σχετικά με το χτεσινο φιλι.

Μια λαθος κινηση και σε λιγότερο από μερικές ώρες θα δεχόταν έναν καταιγισμό νέων σχολίων στα πλαίσια του εορτασμού.

Δυστυχώς, στο υπολοιπο της βραδιας δεν καταφερε να τον συναντησει ώστε να συζητησουν περαιτέρω και να ζητησει την μυστικοτητα του.

Λίγο πριν κατευθυνθεί προς την καμαρα της, διέκρινε στην άκρη του δωματίου έναν σκεπτικό Harisson να παρατηρεί τις κινήσεις των νεαρών ζευγαριών που χόρευαν ακολουθωντας τις χαλαρωτικες μελωδίες.

Τον πλησιασε, χρειαζόταν να βρεθεί κοντά του.

Αν δεν κατακρινοταν από τους υπολοιπους, θα ηθελε να τον αγκαλιασει σφιχτα ώστε να τον καθησυχάσει για όσα είχε περάσει ενω εκείνη δεν είχε ιδεα, σχηματιζοντας μια λανθασμενη εικονα στο μυαλό της.

Δεν ένιωθε συχνά στοργή για κάποιον.

"Καλησπερα κυριε Robertson!" Υποκλιθηκε χαιρετωντας τον με χαρη.

Χειροκροτηματα ακουστηκαν, η ορχηστρα μόλις ολοκληρωσε το ρεπερτόριο της.

Σιγα σιγα ο χωρος άδειαζε.

"Ο William βρίσκεται στην πίσω αυλη με τηναδερφή μου που ηθελε να αντικρισει τα παγκόσμιας φήμης νυχτολουλουδα της οικογενειας σας. Υποθετω θα τους προλαβετε αν βιαστειτε."

Το υφος του ήταν ασυνηθιστα τυπικο.

Στο μυαλό της είχε δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση πως επιτελους ενιωθε μια στοιχειωδη οικειοτητα μαζί της.

"Θα σας πειραζε αν με συνοδεύατε μέχρι εκεί; Μπορούμε να συζητήσουμε για-"

"Για την ακριβεια ναι. Δεν θα ήθελα ο φιλος μου να παρεξηγησει τις προθεσεις μου, ειδικα μετα των όσων συνέβησαν μεταξύ σας."

Σιωπη επικρατησε.

Απ' ότι φαινεται ο κυριος Dickhead δεν μπορούσε να κρατησει μερικα πράγματα για τον εαυτό του, αδιαφορωντας για τα συναισθηματα της.

Ηθελε να του πει τον πραγματικο λόγο για τον όποιο επραξε όπως επραξε.

Να μετακινηθει η ματιά του από το πατωμα στα δικα της μάτια.

Να χορεψουν ξανα όπως μερικές μέρες πριν.

Μα από τα χειλη της δεν καταφερε να βγει ούτε μιση λέξη.

Μια τρομοκρατημενη Edna εκανε την εμφανιση της.

"Δεσποινις Katherine, τρεξτε! Κάποιος εκλεψε το διαμαντενιο σας δαχτυλιδι!"

"Οριστε; Που; Ποιος; Ποτε;"

"Οι φρουροι δεν ειδαν τίποτα περά από μια γυναικα με ένα σμαραγδι φορεμα να εισέρχεται ατην καμαρα σας. Πιστεψαν πως ησασταν εσεις εφόσον φορούσε τα αγαπημένα σας λευκά γάντια τα οποία βρέθηκαν μερικές στιγμές μετα πεταμένα δίπλα στο θερμοκήπιο."

Αυτό ήταν το τελευταίο πραγμα που περιμενε να συμβει.

Το συγκεκριμενο δαχτυλιδι ήταν δωρο από την γιαγιά της στη βαφτιση της, λίγο πριν πεθανει απο βαρια αρρώστια που χτύπησε την Αγγλια.

Η συναισθηματικη του αξια ήταν ανεκτιμητη.

"Λυπαμαι για την απωλεια σας, καλο βράδυ."

Μετα την αγενη εξοδο του Harisson, οι κοπελες ανεβηκαν στον τοπο του εγκληματος, ψαχνοντας με περισσοτερη προσοχή.

Η τελευταία ελπίδα πεθανε το επόμενο ξημερωμα αφού ειχαν αναλυσει κάθε πιθανο σεναριο.

Συμφωνα με το προσωπικο, δεν μπορουσαν να κανουν τίποτα.

Οι πληροφοριες σχετικά με την εγκληματία ήταν ελλιπείς και πιθανοτατα ήδη βρισκόταν εκτός συνόρων.

Νιωθωντας συντετριμμένη ζητησε λίγο χρονο μονη της.

Πραγματι, για μερικές ημερες αντάλλαξε ελαχιστες κουβεντες με την Anne και ακόμη λιγοτερες με τους γονείς της.

Περνούσε την περισσοτερη ώρα στο δωματιο της κοιτώντας τη κυκλικη κινηση του νερου στο συντριβανι.

Ηθελε όπως η γιαγια της ετσι και εκείνη να το χαρισει στη δική της εγγονη -αν έχει την τυχη να αποκτησει μια - και να δημιουργηθεί μια παράδοση στην αιωνιότητα.

Και ποιος ξέρει ίσως στο μακρινο 2021 κάποιος θα φοραει το δαχτυλιδι που καποτε ανηκε στην Katherine Jacobs.

Κατά την επιστροφη της από την καθιερωμένη απογευματινη περιήγηση στους κηπους, παρατηρησε την υπαρξη ενός λευκου κουτιου στο γραφείο της.

Γεματη αγωνια απομακρυνε το καπακι συνειδητοποιώντας πως μέσα βρισκόταν το πολυαγαπημένο της κειμήλιο.

Δάκρυα χαρας κύλησαν από τα πρασινα της μάτια, ενώ δεν διστασε να αγκαλιασει το μικροσκοπικο κουτακι στο όποιο βρισκόταν το δαχτυλιδι.

Αποφευγοντας τα ενδοοικογενειακα δραματα που εξελίσσονταν στο καθιστικο, ετρεξε στην Edna η όποια τακτοποιουσε τα ρούχα στην ξυλινη ντουλαπα.

"Edna! Δεν θα το πιστεψεις! Επέστρεψε το δαχτυλιδι της γιαγιας!"

"Ναι, σταλθηκε σημερα από την οικεια του κυριου Dickhead. Υποθετω πως εκεινος θα εμαθε για το τραγικο συμβαν και θα προσελαβε καποιον να ανακαλυψει τον υπευθυνο. Αντρες της θεσης του έχουν τις καταλληλες γνωριμιες."

"Μα φυσικα! Ο William! Πες να ετοιμασουν αμεσως την αμαξα, πρεπει να τον ευχαριστησω!"

≿━━━━༺❀༻━━━━≾