≿━━━༺❀༻━━━━≾

Όσες ακτίνες ηλίου κατάφεραν να διαπερασουν τη κουρτινα του δωματίου προκαλεσαν την καθημερινης βασης δυσφορια στο προσωπο της Katherine.

«Καλημερα!» Ανακοινωσε γεματη όρεξη η Edna τραβωντας τις κουρτινες στην ακρη ετσι ώστε να φανερωθει μπροστά τους η θεα του τεραστιου συντριβανιου που στολιζε την είσοδο της οικειας.

«Γιατί τοση όρεξη;» Αναρωτηθηκε ενώ παραλληλα σηκωθηκε από το κρεβάτι.

Φορεσε ένα προχειρο κοκκινο φορεμα και ετοιμαστηκε να κατεβει για πρωινό.

«Όχι, Katherine», την σταμάτησε η Edna με μια φωνή γεμάτη αυστηρότητα, προτού προλάβει να κάνει το πρώτο βήμα προς την έξοδο.

«Η μητέρα σου διεταξε να μην πλησιασει κανεις την τραπεζαρια μερι το μεσημερι. Περιμενουμε επισκεπτες!»

Ώστε για αυτό η τοση χαρα..Σκεφτηκε.

«Ποιον με το καλό; Την οικογένεια Edison, ώστε να καυχηθούν για την αναγνώριση των καλλιεργούμενων ραπανιών τους; Ω Θεέ μου, ελπίζω να μην είναι οι Rickords!» γκρίνιαξε, πιάνοντας τα μαλλιά της σε έναν κότσο με απελπισμένο ύφος.

«Ηρέμησε! Νομίζω ότι αυτό που θα σου πω θα σε ευχαριστήσει πολύ!» απάντησε, στρώνοντας με προσοχή το φόρεμα της νεαρής και προσπαθώντας να καταπραΰνει τη διακριτική ανησυχία της.

«Οι γονείς σου καλεσαν το πρωι σε δειπνο τον νεαρο κυριο Dickhead. Απάντησε στην επιστολή μας σε λιγότερο από μιση ώρα, είναι τόσο ενθουσιασμενος μαζί σου!»

Ένας μορφασμός σχηματίστηκε στο πρόσωπό της, καθώς στο μυαλό της επανήλθαν αναμνήσεις από τη χθεσινοβραδινή γνωριμία—μια ιδιαίτερα δυσάρεστη εμπειρία.

«Katherine, επιτρέψτε μου να σας συστήσω δύο πολύτιμους φίλους μου, τον William και τον Harrison,» ανέφερε ο Tom με ενθουσιασμό, δείχνοντας τους νεαρούς άντρες που στέκονταν δίπλα του.

Ο ένας ήταν ντυμενος στα γαλαζια, όπως τα μάτια του. Ξανθος με φακιδες στο προσωπο. Φαινόταν αγχωμενος που βρισκόταν απεναντι της, εδειχνε τιμιος και ευγενικος.

Από την άλλη ο φιλος του, φάνταζε σκοτεινος, μυστηριος.

Δεν της χαμογελασε, αντιθετα, εδειχνε να μην απολαμβανει καθολου την παρεα της.

Ούτε καν συστηθηκε!

Η μπλε του μάτια ενωθηκε με την πρασινη δική της.

Απιστευτο! Δεν ντρεποταν να την κοιτάξει στα μάτια!

Η συνομιλία δεν διήρκεσε πολύ, καθώς και οι δύο άντρες φαινόταν κουρασμένοι από το πολυάσχολο ταξίδι τους. Οι ευγένειες αντάλλαχτηκαν με αμεσότητα, αλλά η αίσθηση της κούρασης τους παρέμεινε προφανής.

Προλαβαν όμως να μιλησουν για τις τεχνες.

Ο William ήταν τόσο κοινωνικος άνθρωπος! Παρουσιαζε με παραστατικοτητα αναμνησεις του από την πρωτευουσα της Ιταλιας, κάνοντας τον ακροατή να πιστεύει πως βρισκόταν εκεί.

«Σας αρεσει η ζωγραφικη δεσποινις Katherine;»

Ήταν η μοναδικη ερωτηση -ίσως και φορά- που συμμετειχε στον διαλογο ο Harisson.

«Την απολαμβανω ιδιαίτερα! Εσεις;»

Η Katherine, αν και περίμενε μια ευγενική ανταπόκριση, δεν έλαβε καμία απάντηση. Η σιωπηλή τους αντιδραση προδίδε μια εσωστρέφεια που δεν βοηθησε καθόλου στη διαμόρφωση μιας άνετης ατμόσφαιρας.

«Katherine;» Η Edna την επανέφερε στην πραγματικότητα με τη φωνή της, τραβώντας απαλά την προσοχή της από τις βαθιές σκέψεις που είχε.

«Κακο συνηθειο», προσθεσε.

«Νομίζω θέλω λίγο αέρα,» ανακοίνωσε προτού προλάβει η οικονόμος να την σταματήσει, είχε ήδη κατευθυνθεί προς τον πλατύ διάδρομο.

Το συμπαν ομως είχε αλλά σχεδια για εκείνη.

Οι εκκωφαντικοι λυγμοί της αδερφής της την ανάγκασαν να αλλάξει κατεύθυνση.

«Anne;»

«Φύγε!» Φωναξε με εκνευρισμό συνεχιζοντας, «Θέλω να μεινω μονη μου!»

Η Katherine, ωστόσο, δεν ήταν από τις κοπέλες που υποχωρούσαν εύκολα.

Μειονεκτημα ή προτερημα;

Κανεις δεν είχε το θαρρος να απαντησει.

Χωρίς να την ενοχλησει εκατσε διπλά της στο χνουδωτό χαλί διχως να ενδιαφερθει για το αν θα τσαλακωθει ή όχι η πολυτελης ενδυμασια της.

Την πηρε αγκαλια.

Ήταν ευαισθητη, απλώς δεν της άρεσε να το προβάλλει.

Πίστευε ότι η αληθινή αξία των στιγμών στοργής φανερωνόταν όταν αυτές κερδίζονταν με κόπο και επιμονή.

«Τον αγαπαω» Ακουσε τον ψιθυρο της αδερφής της.

Ξαφνιασμένη από την αναπάντεχη δήλωση της Anne, προσπάθησε να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες. Η συναισθηματική κατάσταση της, φορτισμένη και ευάλωτη, την ώθησε να ανοίξει την καρδιά της και να μοιραστεί τα συναισθήματά της. Δεν υπήρχε καταλληλότερο άτομο για να το κάνει αυτό από την ίδια την αδερφή της, ακόμα και αν ήταν προκατειλημμένη.

Το ίδιο της το σπίτι, ο πιο αγαπημένος και οικείος της χώρος, είχε μετατραπεί σε μια προσωπική φυλακή, μια καταναγκαστική κατοικία στην οποία ήταν αναγκασμένη να ζει. Αισθανόταν ότι οι τοίχοι, που άλλοτε της προσέφεραν ζεστασιά και ασφάλεια, τώρα την εγκλώβιζαν, περιορίζοντας την ελευθερία της.

«Ποιος θα επιλέξει να παντρευτεί μια δεκαεπτάχρονη έγκυο;» Πλανταξε.

Η ζωή είχε προχωρήσει με ιλιγγιώδη ταχύτητα για εκείνη τον τελευταίο χρόνο.

Όλα ξεκινησαν το προηγουμενο καλοκαιρι όταν ο νέος μαγειρας της κουζινας από τη Γαλλία, Ben, εξεφρασε σε ένα γραμμα την πλατωνικη του αγαπη προς εκείνη.

Μα ποια κοινωνια θα αποδεχοταν τη σχεση ενός υπηρετη και μιας ευγενους;

Επρεπε να βρισκονται στα κρυφα. Στις σκιές.

Περπατουσαν ή της μαγειρευε φαγητα από την πατριδα του τα βραδια, όταν όλοι εκτός από τα ποντικια του υπογειου κοιμόντουσαν. Της τραγούδουσε όταν αδυνατούσε να ηρεμήσει.

Της ζήτησε να αφήσουν όλα πίσω τους και να επιστρέψουν στο πατρικό του σπίτι, σε ένα απομακρυσμένο χωριό, με την ελπίδα να βρουν εκεί μια νέα αρχή.

Η Anne, ωστόσο, δεν μπορούσε να το κάνει αυτό στην οικογένειά της. Γνώριζε καλά ότι μια τέτοια απόφαση θα τους κατέστρεφε ανεπανόρθωτα.

Δύο μήνες πριν, όταν οι γονείς τους ήταν μακριά σε ένα ταξίδι στη Σκωτία, ολοκλήρωσαν τη σχέση τους.

Πίστευε πως η αγάπη τους ήταν αιώνια και ότι δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να ερωτευτεί στη ζωή της.

Το για πάντα από ότι φαινεται είχε διάρκεια μερικων μηνων.

Mολις εμαθε μετά την δεξιωση για την κατάσταση της, εξαφανιστηκε.

«Πιστευα ότι ήταν διαφορετικος». Με αυτή τη σκέψη ολοκλήρωσε τον μονόλογό της, επιστρέφοντας στην απελπισία που την είχε καταβάλει.

Η Katherine -φανερα- σοκαρισμενη δεν ήξερε πως έπρεπε να φερθει.

Να δείξει συμπονια στην καταρρακωμενη της αδερφη;

Να θυμωσει για την ανευθυνοτητα της;

Όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για εκείνη. Δεν είχε καμία εμπειρία με τον έρωτα, εκτός από τα διακριτικά φιλιά των γονιών της, όταν πίστευαν πως κανείς δεν τους παρακολουθούσε.

Δεν πίστευε πως μια γυναικα ήταν ικανή να αλλαξει έναν αντρα. Τουλαχιστον μέχρι να είναι αργα.

«Θα τα τακτοποιησουμε ολα.» Ήταν το μόνο που καταφερε να πει αποχωρωντας από το δωματιο.

Δεν συνειδητοποίησε όμως πως η αδελφη της παρερμηνευσε τα λόγια της, πιστευοντας πως ηθελε να σκοτωσουν το παιδι, ενω ο σκοπος της Katherine ήταν να έχει λίγο χρόνο ώστε να επεξεργαστει καλυτέρα την κατάσταση καταλήγοντας στην πιο προσιτή λυση.

Περισσοτερο ανησυχη πλέον, επέστρεψε στην καμαρα της.

Το ρολοι εδειχνε 12:07.

«Yπεροχα» αναφωνησε με ειρωνια

Το τελευταίο πράγμα που επιζητουσε εκείνη τη στιγμή ήταν ένα γευμα με τους συγκεκριμενους κυριους.

Για να ήταν πιο συγκεκριμένη , με τον συγκεκριμενο κυριο.

Με τον William δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Αντίθετα, ένιωθε μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση στην παρέα του, κάτι που δεν της συνέβαινε συχνά. Ήθελε να τον γνωρίσει καλύτερα, να ανακαλύψει τα βάθη της προσωπικότητάς του και να δει αν πίσω από την φιλική του ατμόσφαιρα κρυβόταν κάτι ακόμα πιο ελκυστικό και ενδιαφέρον.  

Όσο για τον Harisson δεν θα την πειραζε αν επεστρεφε πίσω από όπου ηρθε.

Ακουσε τις φωνες τις μητερας της.

Ήρθε η στιγμη να κάνει την εμφάνισή της.

«Οριστε και η αγαπημενη μας κορη. Katherine γλυκια μου, να φανταστώ γνωριζεις ήδη τους κυριους!»

Υποκλίθηκε με κομψότητα και απευθύνθηκε με ευγένεια στους καλεσμένους. Το χαμόγελό της ήταν φυσικό, ενώ η ευγένεια της δεν άφηνε περιθώρια για παρεξηγήσεις. Με ένα τελευταίο, ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού και μια ευχαριστήρια λέξη προς τους παριστάμενους, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της για την παρουσία τους.

Ετσι κάνει μια σωστή κυρία.

«Μα είναι πανεμορφη κάτω από το φως του ηλιου, δεν συμφωνειτε κυριε William;»

«Φυσικα! Δεν συμφωνεις Harisson;» απαντησε αγχωμενος ο νεαρος ζητώντας επιβεβαίωση από τον φίλο του.

«Ν-ναι»

Λακωνικος και με τρεμάμενη φωνη, όπως πάντα.

Καθησανε στην μεγαλου μηκους τραπεζαρια περιμενοντας τα ορεκτικά από το προσωπικό.

Για ποτο, προσφερθηκε κρασι από τα αμπελια της οικογενείας στην Ελλαδα.

Το μυαλό της Katherine ταξιδευε πάλι.

Την προβληματιζε η σταση του κυριου Robertson. Δεν ηθελε ούτε με το βαφτιστικο του ονομα να τον αποκαλει.

Της προκαλουσε απεχθεια η παρουσια του, ειδικα όταν ήταν αναγκασμενη να βρίσκεται μισο μετρο μακριά του.

Τον θεωρουσε ψευτη.

Δεν τη θεωρουσε ομορφη. Δεν πίστευε πως την θεωρούσε όμορφη. Άτομα του κοινωνικου του κυκλου εδειχναν συχνα ενδιαφερον σε νεαρες κυριες, ειδικα ανυπαντρες.

Εκείνος, ωστόσο, ήταν διαφορετικός. Δεν προσπαθούσε να κερδίσει τη συμπάθεια κανενός. Η παρουσία του απεπνεε μια αίσθηση ήρεμης αυτοπεποίθησης, χωρίς επιδεικτικότητα ή επιθυμία για αναγνώριση. Δεν ήταν ο τύπος που θα έκανε σκόπιμες προσπάθειες να εντυπωσιάσει ή να προσελκύσει την προσοχή. 

Ούτε καν του ιδιου του εαυτού.

Αν ακουγε κανεις τις σκεψεις της θα πίστευε ότι τον μισουσε.

Αλλά όχι, δεν ήταν αυτό.

Ίσως ένα μέρος της καρδιάς της να τον λυπόταν. Παρά την αυστηρή του αυτοπεποίθηση και την ανεξαρτησία που εξέπεμπε, υπήρχε κάτι που φανέρωνε μια πιο ευαίσθητη πτυχή του χαρακτήρα του. 

«Η νεαρή Anne;» ξεκίνησε τη συζήτηση ο William, με τον χαρακτηριστικό του τόνο που πάντα πρόδιδε την περιέργειά του. Σήκωσε το βλέμμα του από το ποτήρι του, στρέφοντας την προσοχή του στους συνομιλητές του.

«Ενιωθε αδιαθετη σημερα και δεν ήθελε να χαλασει τη χαρμοσυνη μας παρεα.» Απαντησε ο πατερας της.

Ένα μικρο γελιο σχηματιστηκε στο προσωπο της.

'Χαρμοσυνη'

«Σας αρεσουν τα μάτια της Katherine μας κυριε William;»

Στο άκουσμα αυτών των λέξεων, ένα κύμα ντροπής τη διαπέρασε. Τα μάγουλά της κοκκίνισαν ελαφρά, ενώ το βλέμμα της χαμήλωσε, αποφεύγοντας να συναντήσει τα μάτια των άλλων. Η καρδιά της χτύπησε λίγο πιο γρήγορα, και μια αίσθηση αμηχανίας την κατέκλυσε.

Η μητέρα της είχε παρασυρθει από το ενδιαφερον του νεαρου που στο τέλος θα είχε το αντιθετο αποτέλεσμα από εκεινο που επιθυμουσε.

Επελεξε να αποχωρισει.

«Με συγχωρείτε», ανακοίνωσε με σιγανή φωνή, σχεδόν ψιθυριστά, και σηκώθηκε από τη θέση της με μια κομψή κίνηση. Χωρίς να περιμένει απαντήσεις ή ματιές γεμάτες απορία, κατευθύνθηκε προς την πόρτα με αποφασιστικότητα, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα συναισθήματά της.

Ο δροσερός αέρας των κήπων την υποδέχτηκε καθώς περπατούσε ανάμεσα στα λουλούδια και τα σκιερά μονοπάτια. Εδώ, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και τις κουβέντες, μπορούσε επιτέλους να πάρει μια βαθιά ανάσα. Η ηρεμία της φύσης γύρω της την αγκάλιασε απαλά, με τα φύλλα να θροΐζουν στο απαλό αεράκι και τα αρώματα των λουλουδιών να γλυκαίνουν την ατμόσφαιρα. Περπατώντας αργά ανάμεσα στα φυτά, προσπαθούσε να ηρεμήσει την ταραγμένη της καρδιά.

Το μόνο μέρος που ηρεμουσε τις φουρτουνες στον ωκεανο των σκεψεων της.

«Δεσποινις Katherine!»

«Με συγχωρείτε για την απρεπή συμπεριφορά μου, κύριε Dickhead,» είπε με μια δόση ειρωνείας που δεν μπορούσε να κρύψει. «Απλώς, όπως καταλαβαίνετε, η μητέρα μου έχει βάλει σκοπό της ζωής της να με γελοιοποιεί.»

 Ήταν ξεκάθαρο πως η κατάσταση την είχε φέρει στα όριά της, όμως προσπαθούσε να διατηρήσει την ψυχραιμία της. Έριξε ένα βλέμμα σε εκεινον, περιμένοντας την αντίδρασή του, γνωρίζοντας ότι είχε σπάσει το πρωτόκολλο ευγένειας. Μέσα της, ένιωθε ένα μείγμα θυμού και αμηχανίας, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσε να μην νιώσει μια μικρή ικανοποίηση που εξέφρασε αυτό που πραγματικά σκεφτόταν.

«Δεν θεωρώ πως σας γελοιοποιεί,» απάντησε με έναν απροσδόκητα ζεστό τόνο, χαμογελώντας ελαφρά. «Το βρίσκω χαριτωμένο. Σας αγαπάει!»

Τα λόγια του την αιφνιδίασαν, γιατί πίσω από την τυπική του ευγένεια υπήρχε μια ειλικρίνεια που δεν περίμενε. Για μια στιγμή, η αμυντική της στάση μαλάκωσε, καθώς συνειδητοποίησε ότι ίσως η μητέρα της, παρά τις ενοχλητικές της παρεμβάσεις, είχε καλές προθέσεις. Ο τόνος του William δεν ήταν καθόλου επικριτικός· αντιθέτως, εξέφραζε κατανόηση και συμπάθεια.

Ήταν περίεργο, αλλά τα λόγια του έκαναν το βάρος που ένιωθε να ελαφρύνει λίγο. 

Κολακευτηκε από το ενδιαφερον του αντρα απεναντι της να ξεκαθαρισει τα θέση του αλλά και να βεβαιωθει πως η ιδία είναι εντάξει.

«Αν δεν σας πειράζει, κύριε Dickhead, θα ήθελα να μείνω λίγο μόνη,» απάντησε με έναν ευγενικό αλλά σταθερό τόνο. «Δεν επιθυμώ να σας στερήσω τις εξαιρετικές βραστές πατάτες του νέου μας μάγειρα, οπότε μην ανησυχείτε για μένα. Μπορείτε να επιστρέψετε.»

Την κοίταξε για μια στιγμή, σαν να ζύγιζε τα λόγια της, και στη συνέχεια έγνεψε καταφατικά.

«Η επιθυμια σας διαταγη μου!» Είπε και χαμογελαστος επέστρεψε στους υπολοιπους.

Είχε ομορφη φωνη. Γλυκια. Απαλη.

Προσεχε τις λεξεις του και μοναδικός του σκοπος η ευημερία των αλλων. Είχε κερδισει την συμπαθεια της σε μερικές ώρες.

Όταν βεβαιωθηκε πως ο αντρας απομακρυνθηκε, γυρισε την πλατη της κοιταζοντας το τοπίο που ξετυλιγονταν μπροστά της.

Λογω της ανοιξιατικη εποχης, τα πουλια κελαηδουσαν και τα λουλούδια μοσχομυριζαν.

Της έλειπε ήδη η συντροφιά της Sarah. Η σκέψη της φίλης της έκανε την καρδιά της να σφίξει ελαφρά. Είχε μια μοναδική ικανότητα να φέρνει φως στις πιο σκοτεινές στιγμές της, με το αστείρευτο χιούμορ της και τη ζεστή της παρουσία. Είχαν περάσει τόσες ώρες μαζί, συζητώντας τα πάντα—από τα πιο ασήμαντα έως τα πιο βαθιά θέματα—και η απουσία της τώρα γέμιζε τον αέρα με μια αίσθηση κενού.

Ο καθαρός αέρας αναζωογονούσε την ψυχή της, γεμίζοντας τα πνευμόνια της με μια αίσθηση ελευθερίας και φρεσκάδας. Το δροσερό αεράκι έπαιζε απαλά με τα μαλλιά της, διώχνοντας μακριά την ένταση της στιγμής και αφήνοντας μια γαλήνη να απλωθεί μέσα της. Κάθε ανάσα την έκανε να νιώθει πιο ανάλαφρη, σαν να έφευγε από πάνω της το βάρος των σκέψεων που τη βασάνιζαν.

Ένιωθε ζωντανή, κάθε κύτταρό της να πάλλεται με ενέργεια και ανανέωση. 

Ξαφνικά, μια νέα ιδεα για συγγραφη βιβλίου εμφανιστηκε μπροστά της.

Μια νεαρη γυναικα που μπορούσε μονη της να ταξιδεψει σε κάθε γωνια του κόσμου. Δοκιμαζε ολα τα φαγητα, ερχοταν σε επαφή με νέες κουλτούρες και πολιτισμους. Δεν στηριζόταν σε κανέναν πάρα μόνο στις δυνάμεις της.

Αυτό ήταν! Είχε επιτελους βρει την ιστορία που θα κατάφερνε να ολοκληρώσει!

Έπρεπε να βρει το σημειωματαριο της.

Μέσα στον πανικο και ενθουσιασμό της στιγμής, οταν γυρισε το σωμα της επεσε πανω στη μορφή του κυριου Robertson.

Αγχωμένη με την παρουσία του, έκανε πίσω μερικά βήματα, προσπαθώντας να κρύψει την αμηχανία της. Τα χέρια της σφίχτηκαν ελαφρά, καθώς αναζήτησε την ισορροπία της και με μια κομψή κίνηση υποκλίθηκε με σεβασμό. Το βλέμμα της έμεινε χαμηλωμένο, ακολουθώντας το πρωτόκολλο, ενώ η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα.

«Μήπως χάσατε το δρόμο σας, κύριε Robertson;» Ρώτησε με μια δόση ειρωνείας στη φωνή της, η οποία προσπαθούσε να καλύψει την αναστάτωσή της. Το βλέμμα της ήταν ευγενικό, αλλά ταυτόχρονα αφοπλιστικό, προσπαθώντας να καταλάβει τις προθέσεις του και να διώξει την αμηχανία που την είχε καταβάλει.

«Με συγχωρειτε δεσποινις Katherine. Αναζητουσα λίγο καθαρο αερα και από μακριά φανηκε το ιδανικο μέρος. Καλυτέρα να αποχωρισω.»

Η φωνη του ήταν βαρια και σταθερη. Δεν είχε την ευκαιρία να την παρατηρησει χτες. Μα πως να μπορούσε; Δεν ήταν ιδιαίτερα ομιλητικος.

Όχι ότι η σημερινη μέρα αποτελουσε εξαιρεση φυσικα.

«Δεν χρειαζεται. Είναι όντως αξιοθαύμαστο μέρος. Καλύτερα να επιστρέψω.»

«Δεν θα ήθελα να σας στερήσω αυτή τη μοναδική θέα»

«Ωραια, τοτε ας παραμεινουμε και οι δυο εδώ.»

«Κι αν παρεξηγηθουν οι προθεσεις μας; Δεν θα ήθελα ο William να θεωρησει ότι-

«Ότι τι, κυριε Robertson; Δεν ειστε ο ερωτας της ζωής μου και σίγουρα δεν είμαι εγώ ο δικος σας.»

Δεν καταλαβε ποτέ υψωθηκε ο τονος της φωνής της.

Την ειχαν κουρασει αυτά τα κατεστημένα.

Ένας άντρας μπορούσε να διατηρεί φιλικές σχέσεις με μια γυναίκα αν και στην περίπτωση αυτών των δύο το φιλικές ήταν μεγάλη κουβέντα.

«Για την ακριβεια εννοουσα πως μπορεί να τον ενοχλησει η πολυωρη απουσια μου.»

Τα μαγουλα της κοκκινησαν.

Τον είχε κρίνει λάθος. Η αρχική της αίσθηση για αυτόν αποδείχτηκε εσφαλμένη. Ενώ είχε φανταστεί πως θα ήταν αυστηρός ή ίσως αδιάφορος, η αληθινή του στάση ήταν εντελώς διαφορετική.

Πάλι εβγαλε τα δικα της συμπερασματα.

Μια άβολη σιωπή επικράτησε, καθώς καθένας τους βρισκόταν ψυχικά χιλιόμετρα μακριά από την παρούσα στιγμή. Οι σκέψεις τους περιπλανιόνταν σε άλλες κατευθύνσεις, σαν να είχαν απομακρυνθεί από τη φυσική πραγματικότητα και να είχαν βυθιστεί σε εσωτερικούς κόσμους γεμάτους από αναλύσεις και συναισθηματικές εντάσεις.

Η Katherine μελετουσε τις εναλλακτικες που υπήρχαν για την κατάσταση της Anne, ενώ ο Harisson εριχνε κλεφτες ματιες όσο εκείνη δεν κοιτουσε.

Ο τρόπος που τα καστανά της μαλλιά ανέμιζαν στον άνεμο και τα βλέφαρά της ανοιγόκλειναν τρεις φορές το λεπτό προκαλούσαν ένα περίεργο σφίξιμο στο στομάχι του.Η αρμονία της κίνησης της, τόσο φυσική όσο και υποσυνείδητη, φαινόταν να του προκαλεί μια συναισθηματική αντίκτυπο.

Αυτή την ειδυλλιακή στιγμή διεκοψε η εμφανιση μιας ιδρωμενης Edna με δάκρυα στα μαγουλα.

«Δεσποινις Katherine βιαστειτε! Η κυρια Anne προσπαθησε να δωσει τελος στη ζωη της!»

≿━━━━༺❀༻━━━━≾