≿━━━━༺❀༻━━━━≾

Μέσα στο αγχος των προετοιμασιων κανεις δεν καταλαβε πως περασε ήδη μια εβδομαδα και βρισκονταν πλέον μια ημέρα πριν το πολυσυζητημενο γεγονός.

Ο νεαρος Dickhead επισκεπτοταν συχνα το αρχοντικο ώστε να βοηθησει με κάθε δυνατό τροπο, αν και κινητρο του ήταν να περάσει λίγο χρόνο με την Katherine.

Ο Harisson δεν είχε φανει, προκαλωντας εντονη στενοχωρια στην νεαρη.

Η μητέρα της δήλωνε πως δεν θα εκπλησσοταν αν εξαφανιζόταν ξαφνικά και απροσδόκητα. Σε κάθε περίπτωση, χαιροταν για την υπαρχουσα αποσταση, καθώς είχε καταλαβει τις εντονες ματιες μεταξυ εκεινου και της κορης της όταν πίστευαν πως κάνεις δεν παρατηρούσε.

Από την άλλη, ο αγαπημενος της υποψηφιος γαμπρος για την πρωτοτοκη της, είχε οργανωσει ένα οικογενειακο πικνικ για τους τεσσερις τους, ώστε να γιορτασουν την ενωση της Anne την τελευταια μέρα που θα περνουσαν μαζί της.

Γνωριζαν πως από την επομενη, αν και δεν θα έμενε σε καποιο αξιοσημειωτα μακρινο μέρος, οι επισκεψεις της θα ήταν σπανιες εφοσον οι ευθυνες της συζύγου ήταν πολυάριθμες και συχνα απαιτητικές.

Στο σχετικά υγρο από την χτεσινη βροχη γρασιδι ειχαν τοποθετηθει μικρα γυαλινα τραπεζακια με φρεσκο φαγητο και άφθονο κρασι, με μια πρασινη τεντα ως προστασια από τον ηλιο.

Το κλιμα που επικρατουσε ήταν συναισθηματικα φορτισμενο, σχεδόν κανεις δεν είχε όρεξη να αγγιξει τα λαχταριστα εδεσματα.

Ο πατερας αποφασισε να κάνει μια προποση:

"Ας πιουμεστην υγεια και ευτυχια της αγαπημενης μας Anne. Anne, ελπίζω να είσαι σίγουρη για την αποφαση που πήρες. Σε αγαπαμε όλοι παρα πολύ, και να ξερεις πως το σπίτι σου θα είναι πάντα εδώ για εσένα."

Ένα δακρυ συγκίνησης κυλησε στο μαγουλο του, το όποιο με γρηγορες κινησεις σκουπισε, δεν του άρεσε να δειχνει ευαλωτος στους κοντινούς του ανθρώπους.

Η εγκυμονουσα σηκωθηκε από την καρεκλα της, αγκαλιάζοντας τον σφιχτα και πριν επιστρεψει είπε:

"Είμαι σίγουρη πως μόλις γνωρισετε καλυτέρα τον Philip πατερα, θα κερδισει την συμπαθεια σας. Μπορεί ο δεσμος μας να μην φαινεται ιδανικος, όμως δεν πιστευω πως υπάρχει τελειοτητα σε τετοια ζητηματα."

"Εδώ θα συμφωνησω." Προσθεσε η Katherine πινοντας μια γουλια από το ελαφρυ ποτο.

"Ας ελπισουμε πως σύντομα θα χαιρομαστε αντιστοιχα για εσένα κορη μου." Συνεχισε η μητέρα κοιτωντας με υπονοουμενο τους υπολοιπους.

"Μητέρα, νομίζω πως αυτή η συζητησει έχει επαναληφθει στο παρελθον. Προς το παρον, επιθυμω να παραμεινει η κατάσταση όπως έχει."

"Μα-"

"Γυναικα, σε παρακαλω! Μην πιεζεις την κορη μας, ειδικα σε μια γιορτινή ημέρα. Οι ανθρωποι είναι σαν τα βιβλία. Προσθετουμε αρκετά στη βιβλιοθήκη μας, όμως ένα είναι το αγαπημενο μας. H Katherine πιστεύω πως βρίσκεται σε έναν πολύ καλο δρομο ώστε να βρει το δικό της. Ας συνεχισουμε το φαγητο μας με ηρεμια, σε μερικές ώρες ολα αυτά θα είναι μοναχά μια αναμνηση."

Υπακουωντας στα λόγια του, απολαυσαν τον ζεστό ηλιο αναπολώντας στιγμές του παρελθοντος.

Εποχες οπου οι μονες έννοιες των κοριτσιών ήταν ποσες ώρες θα περασουν στον ανθισμενο κηπο ή αν θα καταφερουν να επισκεφτούν την παραλια.

Η Katherine επιστρέφοντας τελευταία στην καμαρα της, φορεσε ένα επισημο πορτοκαλί φορεμα και περπατωντας κατέληξε στην νέα οικεια των Robertson, με σκοπο να επισκεφτεί επιτελους την αγαπητη της φίλη.

Γεματη ενθουσιασμο στην πιθανοτητα να συναντησει τον Harisson, διασκεδασε τον εαυτό της στη διαδρομή σκεπτόμενη ολα τα θεματα τα όποια θα μπορουσαν να αναλυσουν κοιτωντας τον νυχτερινο ουρανο.

Μια υπηρετρια ανοιξε την μεγάλη πόρτα και την οδηγησε στο καθιστικο όπου βρισκόταν η Elena.

Αν και ευγενεις, η διακοσμηση ήταν απλή, δεν ενιωθαν την αναγκη να αποδειξουν σε κανέναν πως διαθετουν αρκετά χρηματα για να χτισουν ένα παλατι.

Μεσω μιας μικρης ξεναγησης, παρατηρησε τις ευρυχωρες κρεβατοκαμαρες και την διακοσμημενη με πορτρετα διασημων ζωγραφων τραπεζαρία, αλλά περισσοτερο εντυπωση της εκανε η πλουσια βιβλιοθήκη, ένα χώρος γεματος βιβλία κάθε λογης, ένας επιγειος παραδεισος.

Δυστυχώς, την ανησυχησε ιδιαίτερα η μορφη της συνομηλικης της.

Είχε χασει αρκετά κιλα και το προσωπο της φαινοταν χλωμο. Μπορούσε κανεις εύκολα να διακρινει τα κόκαλα και την κουραση στο βλεμμα της.

Πονουσε, τόσο σωματικα όσο και ψυχικα. Το μελλον δεν ήταν βεβαιο, όμως αυτή η επισκεψη της εδωσε τη δύναμη που χρειαζοταν.

Πριν την αγκαλιασει φωναξε χαρουμενη:

"Katherine! Δεν το πιστευω!"

Τα συναισθηματα ήταν αμοιβαία. Η αγαπη που απέκτησαν η μια για την άλλη σε τόσο συντομο χρονικο διαστημα ήταν αξιοζηλευτη, σαν να ήταν αδερφες ψυχες που περιμεναν χρόνια να συναντησουν η μια την άλλη.

Η καμαριερα προσεφερε στις νεαρες τσαι, συνδιασμενο με μια πιατελα γλυκων.

Αφού συζητησαν για αρκετη ώρα, η πρώτη της προτεινε να παιξουν σκακι, ένα παιχνιδι που ευχαριστουσε και τις δυο.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η καλεσμενη δεχτηκε.

"Με συγχωρεις που δεν ηρθα νωριτερα. Ξέρω ότι ένα συγγνωμη δεν διορθωνει τον τροπο που επραξα, αλλά-" Την διεκοψε πριν συνεχισει να κατηγορει αδικως τον εαυτό της.

"Μου αρκει που με σκεφτόσουν Katherine. Όχι μόνο αυτη την μια εβδομαδα αλλά και όσο ελειπα. Είσαι η καλύτερη μου φίλη, δεν θα μπορούσα ποτέ να σου κρατησω κακια, ειδικα από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανενας λόγος."

"Σε αυτή τη περίπτωση, ρουα ματ."

Το γελιο τους από τη τροπη του παιχνιδιου διεκοψε η εισοδος του Harisson, ο οποιος δεν περιμενε πως θα εβρισκε κόσμο στο δωματιο.

Από την γλωσσα του σωματος του καταλάβαινε κανεις πως ήταν ιδιαίτερα αγχωμένος, σχεδόν ετρεμε.

"Καλωσηρθατε δεσποινις Jacobs. Με συγχωρειτε για την αγενεια μου, δεν είχα καταλαβει πως ησασταν εδώ."

Περπατουσε μέσα στον χώρο κοιταζοντας τις νεαρες, σαν να προσπαθουσε να ξεφυγει από κάτι.

"Μην ανησυχειτε, κι εγώ πιστευα πως λειπατε."

"Harisson, γιατί δεν πηγαινεις την Katherine μια βόλτα στον κηπο; Της εδειξε η Meredith το εσωτερικο του σπιτιού, όμως δεν είχε την ευκαιρια να θαυμάσει τον εξωτερικο χώρο." Τον κοιταξε με νοημα, σαν να επικοινωνουσαν τα μυαλα τους.

"Δεν χρειαζεται Εlena, μην αναγκασουμε τον κυριο Robertson να κάνει κάτι το όποιο φανερα δεν θελει."

"Ω Katherine, τελικα δεν ξερεις καθολου τον αδελφό μου. Άντε, πηγαιντε, θα τα πουμε αυριο."

Διστακτικά, εστρωσε καλυτέρα τις μαυρες μπουκλες των μαλλιων της και αφού χαιρετησε στοργικά την φίλη της, κατευθύνθηκε προς το μέρος του.

Φερόταν παραξενα, σαν να τη συναντουσε πρώτη φορά.

Βιαστικά και μπερδευοντας τις λεξεις του, της εδειξε το θερμοκήπιο, τη μικρη τους καλλιέργεια σε φρουτα και λαχανικα και το αγαπημενο του μέρος, ένα κιοσκι στολισμενο με κιτρινα τρανταφυλλα όπου μέσα μπορούσε κανεις να δειπνησει ή απλώς να χαλαρωσει ακουγοντας τους ηχους της φυσης.

Ο περιπατος τους συνεχιστηκε περά από την εκταση της οικειας, ο ιδιος αποφάσισε να την επιστρεψει ασφαλη στην οικογενεια της, περνώντας παραλληλα όσο περισσοτερο χρονο μπορούσε μαζί της.

"Δεσποινις Katherine, θα ήθελα να σας μιλησω." Αναφωνησε εντονα, εστιαζοντας στο προσωπο της.

"Φυσικα." Τον επιβεβαιωσε, νιώθοντας την καρδια της να χτυπα σε ακανονιστους ρυθμους.

Υπηρξε μια παυση. Λες και επεξεργαζοταν τη σημασια των λεξεων του, αβεβαιος για το αν έπρεπε να ειπωθουν ή όχι.

"Ομορφος ο σημερινος καιρός, δεν συμφωνειτε;"

"Πράγματι, εντελως διαφορετικος από την χτεσινη ημέρα...Αυτό θελατε να μου πειτε;"

"Όχι..Δηλαδη ναι..Για να είμαι ειλικρινής όχι."

Ένα αχνο χαμογελο σχηματιστηκε στο προσωπο της, βλεποντας την αμηχανια του νεαρου διπλά της.

"Δεν περιμενα ότι ένας αντρας του κυρους και επιπεδου σας θα φοβοταν τόσο πολύ να μιλήσει σε μια γυναικα σαν έμενα."

Το κεφάλι του ήταν στραμμένο προς τον χωματοδρομο,έτριβε τις παλαμες του.

"Δεν θα ελεγα πως φοβαμαι. Σχηματιζετε πάλι λαθος αποψη για εμένα. Απλώς, μου είναι δύσκολο να εμπιστευτω καποιον. Νιώθω αδυναμος. Για αυτό και όλοι στην περιοχη με αποφευγουν. Τους φαινομαι σκληρος, εγωιστης, ισχυρογνωμων."

Ακουγοντας τον να μιλα μέσα από την ψυχή του, πίστευε πως είχε πια πεσει ένας τοιχος που είχαν δημιουργήσει μεταξυ τους.

"Εγώ που σας γνωριζω, δεν θεωρω πως ειστε τίποτα από τα παραπάνω. Εντάξει, σίγουρα στην αρχη φαινοσασταν απομακρος και δυστροπος όμως..Εγω σας εμπιστεύομαι. Για αυτό και θα σας πω κάτι που ξερουν ελάχιστα άτομα στη ζωη μου. Όπως έχετε καταλάβει, αγαπω τα βιβλία. Από μικρη,προσπαθώ να γραψω ένα δικό μου και νομίζω πως τα καταφερα. Θα ήθελα να το εκδωσω. Φαντάζομαι πως θα νομιζετε πως είμαι μια ονειροπολα που λογω του φυλου της δεν θα πουλησει ούτε ένα αντιγραφο, όμως αγαπω τη συγγραφη και θα ήθελα να το δοκιμασω."

"Θα ήθελα παρα πολύ να διαβασω το εργο σας. Για έμενα δεν έχει καμιά σημασια ποιος το εγραψε, αλλά το περιεχομενο. Πιστεύω πως στην υπολοιπη Ευρωπη θα εκτιμηθει η δουλεία σας."

"Σας ευχαριστω πολύ για τα καλά σας λόγια. Ξεφύγαμε όμως από το αρχικο μας θεμα. Για ποιο πράγμα θελατε να μου μιλησετε;"

"Μόλις φτασαμε εξω από την πόρτα σας και δεν θα ήθελα να είμαι ο λόγος για τον όποιο αργησατε να επιστρεψετε. Μπορεί να περιμενει μέχρι αυριο. Καλο σας βράδυ."

Πριν προλάβει να ανταπωδωσει, είχε ήδη φύγει.

Πλέον δεν χρειαζοταν να κρυψει το διαπλατο χαμογελο της, ήταν η πρώτη φορά που οι δυο τους επικοινωνησαν πραγματικά.

Ανοιξε την πόρτα και κουνωντας χαρωπα το φουστανι της κατευθυνθηκε προς τις σκαλες με τη μητέρα της να την καλει στον διαδρομο.

"Καλησπερα μητέρα."

"Τι δουλεία είχε αυτος ο αντρας στον κηπο μας Katherine;"

Ο τονος της ήταν αυστηρος, τρομαξε μέχρι και τις υπηρετριες που κρυφοκοιταζαν.

"Αυτος ο κυριος μητέρα έχει ονομα. Προσφερθηκε να μου κάνει συντρόφια στην επιστροφη από την επαυλη του, έχει σχεδόν σκοτεινιάσει, δεν καταλαβαινω την σταση σας."

Προσπαθησε να τον υπερασπιστει, μα ματαια. Δεν θα κερδιζε ποτέ την εκτιμηση της μητέρας της.

"Μιλας με τετοιο θαυμασμο προς εκεινον. Λες και τοποθετησε ολα τα αστερια στον ουρανο για χαρη σου και του χρωστας αιωνια ευγνωμοσύνη. Είναι αγενεστατος, και λερωνεται το ονομα μας κυκλοφορωντας μαζί του."

Τον εκρινε τόσο λαθος, κάθε φορά που τον συναντουσε τον υποβαθμιζε όλο και περισσότερο.

"Μητέρα, θα σας προτεινα να συνεχισετε τη κουβεντα σας με τον πατερα στο σαλονι, με τη μελωδια του πιανου της Anne σαν μουσικη υποκρουση. Η μονη αγενεια που υπάρχει είναι από μερους σας και λυπαμαι την προκατάληψη σας. Καληνυχτα."

Εκνευρισμενη ανεβηκε στον δευτερο οροφο, αποφευγοντας τη Edna που επιζητούσε να της μιλήσει για το βιβλίο. Το ρολοι σημανε εντεκα και τα βλεφαρα της ειχαν ήδη βαρυνει.

Νωρίς το επόμενο πρωι ακουστηκαν χαρμόσυνες αναγγελίες και αμαξες που κατέφθαναν.

Από το παραθυρο διεκρινε μακρινούς συγγενεις που προσδοκούσαν να γευματισουν με την οικογενεια, διχως να συνειδητοποιούν πως καθυστερουν τη νυφη που έπρεπε να είναι έτοιμη στις πεντε.

Οι ώρες περασαν ευχαριστα, ειδικα για την Anne που ήταν το επικεντρο της προσοχης.

Φορωντας το καταλευκο σατεν φορεμα της μητέρας της, με λεπτομέρειες δαντελας στο τελειωμα, εξεταζε την αντανάκλαση της στον καθρέφτη.

Εμοιαζε με πριγκίπισσα.

Της ήταν δύσκολο να αποδεχτει πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που αντικριζε το δωματιο της, τη θεα στο συντριβάνι, το μικρο της αρκουδακι -δωρο από την αδελφη της-.

Ανυπομονουσε για το τι επιφύλασσε το μελλον στο πλευρο του νεου της συντροφου, αν και είχε άγνοια των κινδυνων που την περιμεναν.

Την πόρτα ανοιξε σιγανά ο πατερας της.

"Έτοιμη;"

≿━━━━༺❀༻━━━━≾