≿━━━━༺❀༻━━━━≾

Άλλη μια συννεφιασμένη μέρα ξημερωσε στην οικεια Jackobs, βρισκοντας τις δυο αδελφες στο δωματιο της μικροτερης.

Εκαναν πολυωρες συζητήσεις σχετικα με τον ανερχομενο γαμο, σχεδιαζοντας μεχρι και τις μικροτερες λεπτομέρειες.

Εκεινο το βράδυ όφειλαν να παραστουν σε έναν φιλανθρωπικο χορό που διοργανωνε η οικογενεια Rickords, ώστε να καλοπιασουν τον ιερεα που τον χρειαζοντουσαν περισσοτερο από ποτέ.

Αν και η σκεψη ενός γαμου με τον Philip φαινοταν σαν πρόωρη πρόσκληση στην κολαση για την Katherine, η Anne ενιωθε έτοιμη για αυτό το βημα, καθώς ο ίδιος κατά την επιστροφη του από τον κηπο εδειξε ενδιαφερον προς το προσωπο της προσκαλωντας την να σταθει διπλά του στο κοινωνικό γεγονός.

Ηταν μια σημαντική βελτιωση στη σταση του.

Καθισμενες απεναντι από το ζεστό τζακι, ετοιμάζονταν να αφησουν το παρελθον πίσω, καιγοντας ένα προς ένα τα γραμματα γεματα ψευτικες υποσχεσεις του Ben. Επιζητούσαν να αφήσουν το παρελθόν πίσω, οι πληγές να επουλωθουν.

Οσο γινοταν δηλαδη.

Κρατουσαν τις υπηρετριες σε μια αποσταση ωστε να μην καταλαβουν που οφειλόταν αυτή η εντονη συγκινηση που χαρακτηριζε το προσωπο της Anne.

Παρα τα θερμα συναισθηματα της, που ο καιρός αδυνατουσε να εξασθενήσει την ενταση τους, γνώριζε πως έπρεπε να επιστρεψει στους πιο ελκυστικους και αναλαφρους τροπους που κάποτε ειχε.

Αν είσαι αρκετά γενναιος για να πεις αντιο σε κάτι που δεν θελεις να αποχωριστεις, η ζωη θα σε επιβραβευσει με ένα καινουργιο "καλησπερα".

Αρκει παντα να εισαι ετοιμος να το δεχτεις.

Λίγο αργότερα, ένα ορθογωνιο βελουδινο μαυρο κουτι με μια τεραστια γαλαζια κορδελα στη μεση βρεθηκε στα χεριά της Katherine από την Edna.

Γεματη αμηχανια το αφησε στο μεγαλο κρεβατι.

Οπως ήταν αναμενομενο, άλλο ένα δωρο από τον William. Τον μελλοντικο συζυγο της συμφωνα με τους γονεις της.

Είχε αρχισει να ντρέπεται με τις συνεχεις προτροπές του να την κακομαθει με δωρα διαφορων ποσων. Η αξια δεν ειχε να κανει με την ποιοτητα του υλικου αλλα του ανθρωπου.

Θα ηθελε κι εκείνη αντιστοιχως να ανταποδώσει την ευγενεια, μα θεωρούνταν κοινωνικα αναρμοστο και η μητέρα δεν θα το επέτρεπε ποτε.

Την εκνευριζαν αφόρητα οι αντιληψεις του κοσμου.

Έπιασε στα χεριά της το γραμμα που βρισκόταν στην κορυφη ενός κοκκινου υφασματος και το διαβασε φωναχτα ώστε να ακουει η αδελφη της που καθοταν στο πρεβαζι του παραθυρου:

"Αγαπημενη μου Katherine,

Αυτό το πορφυρο φορεμα δεν ταιριαζει σε καμιά άλλη γυναικα στο βασιλειο περά από εσένα, ελπίζω να συγχωρεσεις το θαρρος μου να στο αγορασω. Σου προτείνω να χαρισεις έναν χορο το βράδυ σε έναν ταπεινο νεαρο που ζητα μοναχα ελαχιστη από την πολύτιμη προσοχή σου και εκτιμά την ξεχωριστή σου προσωπικότητα.

Δικος σου, William"

Τα μαγουλα της κοκκινησαν και προσπαθησε να το κρυψει απο τις δυο γυναίκες.

"Ω θεε μου, πρεπει να σε αγαπαει πολύ!" Αναφωνησε η Anne πλησιάζοντας το κρεβάτι για να περιεργαστει το περιεχομενο του κουτιου. Ουτε στα πιο τρελα της ονειρα δεν θα μπορουσε να αγγίξει ενα τοσο μαλακο υφασμα.

"Σους Anne! Ο κυριος William είναι ένας αγαπημενος μου φιλος και είμαι σίγουρη πως οι προθεσεις του είναι εξισου ακρως φιλικες! Τώρα, ασε κάτω το φορεμα, μπορεί να το τσαλακωσεις και επιθυμω να το φορεσω αποψε! Αντε!"

Προσπερασε το γραφείο και προσπαθησε από τη αντανακλαση του παραθυρου να παρατηρησει αν ταίριαζε με τη σιλουετα της.

Φαινοταν σαν να ηταν ραμμένο ακριβως για τις αναλογιες της.

"Katherine, γνωριζω πως δεν σου αρεσει να συζητάς για τα συναισθηματα σου και το σεβομαι απολυτως. Αλλά δεν υπάρχει κανενας λόγος να βασανιζεις περαιτέρω αυτόν τον νέο αν δεν έχεις σκοπο να τον παντρευτεις."

Δεν είχε άδικο στα λόγια της, αντιθέτως ήταν ορθα. Υπενθύμισε στην νεαρη ολα αυτά που προσπερνουσε αδιαλείπως καθημερινα. Οι συναναστροφές τους ήταν συχνές, αναμφίβολα υπήρχε χημεία μεταξύ τους.

Ομως δεν ειχε καταφερει ακομα να διακρινει ποια ηταν τα δικα της αισθηματα.

Ο William δικαιούνταν μια ξεκάθαρη στάση, ποιος ο λόγος να ποτιζει ένα μαραμενο λουλουδι;

Δεν ηθελε να τον πληγωσει. Ειχε μια ξεχωριστη θεση στην καρδια της.

Το μεσημεριανο δειπνο ολοκληρωθηκε και έπειτα από μια συζήτηση με τον πατέρα ξεκινησαν οι προετοιμασιες, με την βοηθεια πάντα των πιστων τους υπηρεσιών. Στην οικεια Jacοbs το υπηρετικο προσωπικο εκτιμουνταν απο τους ιδιοκτητες και ειχε περισσοτερα δικαιωματα απο τους κοινούς υπηρετες.

Σκεπτόμενη την Elena και πως της είχε ήδη λειψει, εχασε καθε όρεξη να βρεθει ανάμεσα στο πληθος, διασκεδαζοντας, πινοντας ένα ή δυο ποτα.

Αποκλειεται ομως η μητέρα να την αφηνε να γλυτωσει από αυτή την υποχρεωση, υποστηριζε μάλιστα πως ο κερδοφορος γαμος ήταν πιο κοντά από ότι το φανταζοντουσαν.

Ποσο ρηχες της φαινοντουσαν ολες αυτες οι συναναστροφές!

Όσο η Edna εστρωνε τις πιετες του φορεματος, διηγούνταν ενδιαφέρουσες ιστορίες από τα παιδικά της χρόνια, είτε περιπετειας είτε αγαπης.

Ηταν τοσο νοσταλγικο.

Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο επέλεγε να την κοιμησει στα πρώτα της χρόνια, εφόσον ήταν ένα ακατανοητο για πολλούς πλάσμα.

Ενοχλητικο για τους γονεις και απαθες για τους περισσοτερους ανθρωπους της υψηλης ταξης της Αγγλιας.

Ο θαλασσί ουρανος είχε πλέον μετατραπει στο χαοτικο σκοταδι.

Επρεπε να αποχωρήσουν.

Η νεαρή αρπαξε ένα μικρο ροζ λουλουδι από καποιο φυτο διπλά στην καγκελοπορτα και συναντησε την αδελφη της στην αμαξα.

Η διαδρομή ήταν μικρη σε διάρκεια, "ευτυχως" ομολογησε η Katherine.

Τα συνεχή κηρύγματα για την ενωση δυο ανθρωπων σε γαμο προκαλουσαν μια ναυτια στον οργανισμο της.

Μα πως μπορούσε να είναι τόσο τυφλη; Επρεπε να της ανοιξει τα ματια η αδελφη της;

Προφανως και ο κυριος Dickhead εδειχνε ενδιαφερον στο προσωπο της!

Ηταν τοσο εμφανες.

Τι αποσπουσε την οξυδερκεια της και αργησε τόσο πολύ να το καταλαβει; Δεν μπορουσε να το κατανοησει.

Το φως του ολοστρογγυλου φεγγαριου φώτιζε τη πορεια μέχρι το πλουσιο αρχοντικο, χαρούμενες μορφες ξεπροβαλαν, αλλά όχι αυτή που επιζητουσε η μάτια της. Η μεγαλη αιθουσα ηταν ομορφα στολισμένη με χρυσες λεπτομέρειες.

"Παω να βρω τον αγαπημενο μου!" Ενημερωσε χαρωπή η Anne όπου σαν απαντηση δεχτηκε ένα νευμα, την προσοχή της είχε κατακτησει η επιβλητική κορμοστασια του William διπλά σε αυτή του Tom.

Προβληματιζοταν για το αν έπρεπε ή όχι να τον προσεγγίσει. Θα φαινοταν αδιάκριτη;

Δεν ήταν συνοδος του, όποτε πιθανον να παρεξηγουνταν οι προθεσεις της και να χαρακτηριστεί ως φορτικη.

Ωστόσο, δεν υπηρχε πιο αποδοτικος τροπος να ανακαλυψει τι νιωθει για εκεινον, από το να περάσει τη βραδια όσο περισσοτερο μπορεί μαζί του.

Τρέμοντας στην ιδεα πως θα απορρίψει τη συντρόφια της, πλησιασε τους δυο νεαρους και υποκλιθηκε.

"Tom, κυριε Dickhead, χαιρετε!"

Ενα χαμογελο σχηματίστηκε στα χειλη της, ομως δεν βρηκε ανταποκριση.

Όντας επιφυλακτικη και μουδιασμενη, οι φοβοι της πραγματοποιθηκαν. Ο Tom ενοχληθηκε από την εισοδο της. Αν ειχε περισσοτερο θαρρος θα χαρακτηρίζε αγενη τη συμπεριφορα του.

"Επειδη είμαι παντρεμενος με την καλύτερη σου φίλη, δεν νομίζω πως σου έχει δωθει το διαιωμα να μου απευθυνεσαι στον ενικο. Προσεχε τη γλωσσα σου νεαρη μου. Αντιο William και..καλη τυχη."

Η σταση του ήταν παραξενη και απαραδεκτη, επιπλέον η Sarah δεν βρισκόταν πλάι του.

"Συγχωρέστε τον, έχει καταναλωσει αρκετά ποτήρια λευκο οινο. Η συζυγος του παρεμεινε σπίτι καθώς ενιωθε αδιαθεσια και ο Harisson υποθετω έχει κρυφτει σε καποιο από τα ανοιχτα δωματια του σπιτιου, είναι ιδιαίτερα αντικοινωνικος σημερα. Ωχ! Ξαφνικά σας έδωσα αναφορα για όλους χωρίς να τη ζητήσετε..χαχ, είμαι λίγο αγχωμενος, με συγχωρειτε. Ευχομαι η υγεια σας να ειναι καλη."

Αρπάζοντας άλλο ένα κρυστάλλινο ποτηρι από τον μπουφέ, ακολούθησε έναν ψηλο και σωματωδη για την ηλικία του αντρα προς την εξοδο.

Την αφησε μονη της σε εναν χωρο με εκατονταδες αγνωστους.

Με την καλύτερη της φίλη μακριά,και την αδελφη της να χορευει στο κεντρο του δωματίου βαλς, δεν γνώριζε κανέναν άλλο με τον όποιο θα μπορούσε να δημιουργησει εναν εποικοδομητικό διαλογο.

Συχνα κατηγορουσε τον Harisson για την ματαιοδοξία και απροθυμία του να συνομιλεί με τους ανθρωπους, όμως η ιδία δεν έπραττε διαφορετικά.

Δεν εκανε καμια προσπαθεια κοινωνικοποιησης.

Νοσταλγουσε ήδη το σπίτι και την ηρεμια του. Τη ζεστη συντρόφια των ανθρωπων της.

Προχωρησε στους ευρυχωρους διαδρομους, κανοντας ασκοπες βολτες ώστε να περάσει οσο πιο ευχαριστα γίνεται η ώρα. Εξαλλου, δεν ειχε ποτε την ευκαιρια να εξερευνήσει το οίκημα.

Η ιδεα του γαμου την τρομοκρατουσε, δεν πίστευε πως θα αποτελουσε ικανοποιητικη νυφη για κανέναν.

Τα κατεστημενα την ενοχλουσαν, τα θεωρουσε βαρετα και ψευτικα.

Υπήρχαν στιγμές βεβαια όπου μοχθουσε μια αγαπη τρυφερη. Ακακη. Βασισμενη όχι στη σαρκικη ηδονή αλλά στην ψυχικη ολοκληρωση.

Εναν ερωτα για τον οποιο γράφονται νουβελες.

Επιθυμουσε όταν θα βρεθεί στην κρίσιμη ηλικία των βαριών γεραματων με τον συζυγο της στο καθιστικο της οικειας τους, να εξιστορουν στα εγγονια τους κάθε εμποδιο και δυσκολία που αντιμετωπισαν μαζί, να βλεπει ενθουσιασμό ο ένας στα μάτια του άλλου.

Να μην μπορει να τους χωρισει ουτε ο θανατος γιατι θα ξερουν οτι θα ψαξουν ο ενας τον αλλον σε καθε ζωη.

Μπορούσε να οραματιστεί ένα τετοιο μελλον με τον William;

Η απάντηση θα αργούσε να εμφανιστει καθώς χωρίς να το συνειδητοποιησει είχε βρεθει σε ένα μικρο δωματιακι -σαν βιβλιοθήκη- με το παραστατικο του Harisson απεναντι της, γυρισμενο πλατη σε αυτή.

Ευχοταν να μην ειχε ακουσει την αφιξη της.

Λογω των προσφατων γεγονοτων, το κλιμα μεταξυ τους ήταν περισσοτερο αβολο από ότι συνηθως, όποτε επελεξε να μην τον ενοχλησει και να εξαφανιστει με μικρα ελαφρια βηματακια. Δυστυχώς ή ευτυχως για εκείνη, παραπατησε και εχασε την ισορροπια της, ερχόμενη επαφή με τη σκληρή επιφάνεια του χαλιου.

Πονουσε αρκετα αλλα εκεινη τη στιγμη δεν την ενδιαφερε καθολου.

Ανήσυχος ετρεξε προς το μέρος της και της προσέφερε το χέρι του ώστε να στηριχτει πανω του, είχε χτυπησει ελάχιστα τον αστράγαλο της.

Το άγγιγμα του ηταν ζεστο και στοργικό.

Τη βοήθησε να βολευτει στον μικρό καναπε και επέστρεψε στην αρχικη του θέση. Ενοχλήθηκε απο την πραξη του ομως δεν μπορουσε να το δειξει.

"Με συγχωρειτε δεσποινίς Katherine, η οψη του φεγγαριου με εμποδισε από το να ακουσω την είσοδο σας στο δωμάτιο."

Ακουγόταν απομακρος.

"Νομίζω πως εσεις πρεπει να συγχωρεσετε έμενα για τους τροπους μου, έπρεπε να σας μιλησω."

Εσκυψε το κεφαλι της κοιτωντας το κοκκινο χαλι.

"Ποση ώρα στεκοσασταν εκει;"

"Όχι αρκετη, ακολουθούσα το παραδειγμα σας παρακολουθωντας τον κοντινο δορυφορο του πλανητη μας. Αγαπω βαθυτατα την αστρονομια."

"Και γιατί δεν πλησιασατε εστω και λίγο;"

Δεν μπορουσε να του απαντησει με ειλικρίνεια.

Ακολούθησε μια παύση.

Φανηκε σαν αιωνιοτητα μεχρι εκεινος επειτα απο εντονη σκεψη να συνεχισει:

"Μα, ναι, τώρα ολα βγαζουν νοημα! Να υποθεσω σας έχει ήδη γινει η προταση και θεωρειτε απρεπη συμπεριφορα το να σταθειτε τόσο κοντά σε έναν εργενη."

Περισσοτερο μιλουσε στον εαυτό του, παρα στην κοπελα που με κυκλικες κινησεις προσπαθουσε να κάνει τον πονο να υποχωρησει.

Η βαρυτητα των οσων είπε όμως, την προκαλεσαν να αψηφήσει την σωματικη αδυναμια και να σταθει διπλά του.

"Ποια προταση κυριε Robertson; Όσο ελευθερος ειστε εσεις, άλλο τόσο είμαι κι εγώ. Εκτος κι αν σκοπευετε να νυμφευτειτε."

"Τοτε συγχωρεστε με, υπέθεσα λάθος, ο καλος μου φιλος δεν θα βρηκε το κουραγιο να σας ζητησει να περασετε την υπολοιπη ζωη σας μαζί του ακομη. Για να απαντησω στην υποθεση σας, οχι δεν ειναι στα αμεσα σχεδια μου ενας γαμος."

"Εννοειτε πως ο κυριος Dickhead σκοπευει να με ζητησει αποψε; Σε αυτην τη δεξιωση;"

"Για να είμαι ακριβης εδώ και αρκετο καιρό αλλά ναι, σημερα θα το επιχειρησει."

Γνωριζε πως δεν επρεπε να το αποκαλυψει, ενα μερος του εαυτου του ομως ηθελε να δει την αντιδραση της.

Εκεινη σαστισε, για μια στιγμή μαύρισαν ολα αλλά επανήλθε σε κλασματα του δευτερολεπτου.

Στηρίχτηκε στο μπρατσο του μέχρι να αποκτησει τη σωματική δυναμη που χρειαζόταν για να βρεθει όσο πιο μακριά από την επαυλη γινοταν. Εχασε τη λογικη της.

Σιωπηλα παραλλογιζοταν, δεν μπορούσε να διαχειριστει την κατάσταση. Ισως και να φοβοταν να εκμυστηριευτει την αληθεια στον εαυτο της.

Με γρηγορες κινησεις, προσπερνώντας τον William, ενημερωσε την αδελφη της για την αμεση αποχωρηση της. Εκανε νοημα στον οδηγο και προχωρησε προς την πορτα.

Κατεβάζοντας ένα ακόμη ποτηρι αλκοολ, ετρεξε προς τον κηπο με τον Harisson να την ακόλουθει. Λανθασμενα ηλπιζε πως θα γλυτωνε την συναναστροφη μαζι του.

Τη σταματησε λίγο πριν καταφτασει στην αμαξα, φανερα ταλαιπωρημενος.

Κρατησε το χερι της για να μην φυγει.

"Μα τι κανετε; Γιατι τρεχετε στην κατασταση σας;" Ρώτησε προσπαθωντας να ανακτήσει την σταθερη αναπνοη του.

"Πρεπει να φύγω, συγγνωμη"

Στιγμιαία αγγιξε συμπονετικα το δεξι του χέρι που κρεμοταν, και διεταξε τον οδηγο να ξεκινησει, αφήνοντας τον πίσω απορημένο με την αψυχολόγητη συμπεριφορα της. Παντα απεφευγε τα προβληματα της.

"Δεν έχω ξαναδει τετοια παραφροσυνη!"

Μονολογησε και επέστρεψε στο εσωτερικο ωστε να ανακοινωσει τα μαντάτα στον αγχωμενο φιλο του.

Ηξερε πως θα πληγωνοταν ιδιαιτερα ομως δεν μπορουσε να του αποκρυψει την αληθεια.

Η Katherine ήξερε πως από την επομενη μέρα κι ολας θα έπρεπε να αντιμετωπισει τις συνεπειες των σημερινων πραξεων της ενω αντιστεκοταν στη διαδρομή από το να ξεσπασει σε λυγμούς.

Μονάχα η Edna είχε παραμεινει ξυπνια, περιμένοντας την ώστε να τη βοηθησει να ετοιμαστει γρηγοροτερα για τον υπνο της, με συντρόφια μια ασπρη γατα.

Το μικρο ζωακι τρομαξε στην οψη της νεαρης γυναικας, οι μπουκλες της πλέον ειχαν τη μορφη ενός παγωμενου καταρράκτη και το αναψοκοκκινισμενο προσωπο δηλωνε τη συναισθηματικη της φορτιση.

Όταν ξάπλωσε την παρεσυρε ένα ορμητικό κύμα σεναρίων. Δυστυχως, οχι απο εκεινα που της εδιναν αισιοδοξια για την επόμενη μερα.

Σκεφτοταν όλους τους λογους για τους οποιους δεν θα έπρεπε να πει ναι στον William, για το δικό του καλο.

Ειχε να χασει πολλα περισσοτερα απο εκεινη.

Δεν επιζητουσε καποιον αφεντη αλλά κάποιον που θα την αντιμετώπιζε ως ισαξια του. Θα μπορούσε να την δει ετσι;

Θα μπορουσε να μεινει διπλα της τα βραδια οπου της φαινονται ολα λαθος;

Θα μπορούσε να αντεξει την αγαπη της προς τη συγγραφη; Το παθος της για ενα βιβλιο μυστηριου;

Την κυκλοθυμια της; Τη γκρινια της;

Για να καταφερει να κλεισει τα μάτια της, υποσχεθηκε στον εαυτό της πως μετα το πρωινό θα τον επισκεπτοταν και θα ανοιγε την καρδια της, όπως η πρωταγωνιστρια του βιβλίου της.

Τηρώντας την αυθορμητη αποφαση , επλυνε το προσωπο της με κρύο νερό όταν φανηκαν τα πρωτα σημαδια της αυγης.

Δεν ειχε καταφερει να κοιμηθει.

Ντυθηκε, χαιρετησε τους υπολοιπους και με το αλογο αυτή τη φορά, εφυγε με πρώτο προορισμό το σπίτι της Sarah.

Τόσο η σταση του Tom όσο και η χτεσινη της απουσια την εκανε να ανησυχήσει.

Εστρωσε το φορεμα της και χτύπησε την ψηλη πόρτα.

Ευελπιστούσε πως δεν θα συναντούσε τον Tom.

Η καμαριερα τη συνοδευσε μέχρι το σαλονι στο όποιο η εγκυμονούσα ασχολουνταν με το εργοχειρο της.

"Καλημερα Sarah! Σου μαζεψα μερικα κιτρινα τριανταφυλλα, τα αγαπημένα μας!"

"Σευχαριστω πολύ αγαπημενη μου, δωστα στην Jane και θα τα τοποθετησει σε ένα βαζο. Καθισε, μη στεκεσαι ορθια, είχα σκοπο να σε καλεσω σημερα."

Ακουγόταν κουρασμενη.

Ακολούθησε τη διαταγη της και αφού εβγαλε το πανωφόρι ενιωσε επιτέλους οικεια, σαν το σπίτι της.

Η Sarah ηταν απο τους αγαπημενους της ανθρωπους, δεν ηθελε ποτε να την δει στενοχωρημενη.

"Τι συνεβη Sarah; Γιατί δεν παρευρεθηκες στον χορο; Είναι ο Tom εντάξει; Το μωρο;"

"Χαλαρωσε Katherine, μην ταραζεσαι! Ο Tom ηθελε να επικοινωνησει με πιθανους συνεργατες για αυτό επελεξα να μην τον ακόλουθησω χτες. Ο καημενος μου τώρα που τον θυμήθηκα, δεν έχει επιστρεψει ακομα, θα εξαντληθηκε και θα τον φιλοξενησε ο καλόκαρδος Philip!"

Η Katherine με σταυρωμενα τα χεριά στο στηθος κοιτουσε βλοσυρα και καχυποπτα το προσωπο της φιλης της, αμφεβαλε για την επιχειρηματολογία της, ειδικα στο τελευταίο κομματι.

Επελεξε να μην απαντησει προς το παρον ώστε να μην την προσβαλει, η ενταση και ο εκνευρισμός κατοικουσαν ακόμη μέσα στο κορμι της.

"Αυτό το γραμμα είναι από τον William για εσένα. Εφυγε από την πολη Katherine, και αυτος και οι στενοι του άνθρωποι. Δεν γνωριζω τι εγινε, όμως φανηκε συντετριμμένος όταν μου το εδωσε. "

Τα δακρυα που συγκροτουσε με αξιοθαύμαστη δύναμη κύλησαν σιγανα στα μαγουλα της, ήταν ανίκανη να δεχτει πως η τελευταία φορά που τον ειδε, ήταν αυτή που τον προσπερασε σαν να είναι ένας αγνωστος, ένας ασημαντος για εκείνη.

"Θέλω λίγο χρονο" Ανακοίνωσε και κατευθύνθηκε προς το ξύλινο παγκακι στον μπροστινο κηπο. Φαινοταν γαλήνιο μερος.

Αναπόφευκτα με τον καιρό είχε εξαρτηθει στην παρεα του. Δεν μπορούσε να επεξεργαστει τα νέα δεδομενα. Δεν ηταν ετοιμη να τον αποχωριστεί.

Η συντρόφια του ήταν ευχαριστη, όχι λογω εισοδηματος αλλά επειδη οι χαρακτηρες τους ταιριαζαν όπως η μαρμελαδα βατομουρο με το καστανο ψωμι.

"Δεσποινις Jackobs,

Αποφασισα να επιστρέψω στην παλια μου κατοικία κοντά στο παλατι της βασιλισσας, αν και για να είμαι ειλικρινης ηλπιζα πως κάποια μέρα θα καναμε μαζί αυτό το ταξιδι. Ο αγαπητος μου φιλος σας εβγαλε από τη δύσκολη θέση και με διαβεβαιωσε για την αρνηση σας να ακουσετε εστω την προταση μου. Είμαι ευγνωμων για τον χρονο που περασαμε μαζί, ησασταν μια ευχαριστη παρεα και αυτό επιλεγω να κρατησω απο εσας. Σας ευχομαι ολοψυχα να συναντησετε τον ερωτα της ζωής σας, αυτόν για τον όποιο δεν θα τρεχατε χτυπημενη να ξεφυγετε από την παρουσια του.

William Dickhead"

Παροτι δεν πίστευε στην υπαρξη θεοτητων ήταν βέβαιη πως θα την τιμωρουσαν για τον πονο που του προκαλεσε αθελα της.

Μακαρι να μπορουσε να γυρισει το χρόνο πισω, να τα δει ολα με ψυχραιμια.

"Θα καταληξω μονη, κανεις δεν θα με βλεπει ως παραδειγμα." Μουρμούρισε μέσα στις αναφιλητά της. Ειχε πληγωθει.

Οργή κυριευσε το εκδικητικο της πνευμα και αδιαφορώντας για τα υπαρχοντα της ανεβηκε για άλλη μια φορά στο αγαπημενο της αλογο και γυρνωντας τον επιδεσμο στον αστραγαλο αλλαξε πορεια.

Πιστευε σε ενα θαυμα.

Η τυχη ήταν με το μέρος της, η διπλη πόρτα ήταν ανοιχτη και μέσα από αυτή εμφανιστηκε το άτομο που περιμενε να δει.

Αυτος που εκεινη τη στιγμη φαινόταν ισος με τον διαβολο στο μυαλο της.

O Harisson.

Φαινοταν χαμένος στις σκέψεις του οπως παντα.

Παρεδωσε στον αμαξα τα μπαουλα του, ριχνοντας μια τελευταία μάτια στο κλασικο κτηριο μπροστα του.

"Κυριε Robertson!" Φωναξε από μακριά, παραπονιωντας εσωτερικα για την παγωνια.

Σαν πιονι από σκακι, στατικος, ανεμενε την επομενη κουβεντα της, πάντα κρεμοταν από τα λόγια της.

Δυστυχως για εκεινον, η συνάντηση τους δεν θα ηταν ευχαριστη.

"Ελπίζω να ειστε ικανοποιημενος."

Οι λεξεις της χτυπησαν σαν σφαιρα το στηθος του.

Δεν μπορούσε παρα να κάνει πικρόχολα σχολια μπροστά στο προσωπο του, είχε σαλεψει εντελως.

Αδυνατουσε να φανει ανταξια της κοινωνικης της θεσης.

Δεν συγκρατουσε πλέον τα δακρυα της, ηθελε να τον κάνει να νιωσει τυψεις, να τον πληγωσει.

Το προσωπο της ήταν χλωμο.

"Δεν σας καταλαβαινω, υπενισσεστε κάτι;"

Η φωνη του ηταν βαρια.

"Σας το λεω ξεκαθαρα. Όλοι γνωριζαμε την ιδιοτροπια του χαρακτηρα σας, την αγένεια, την ψυχροτητα. Νομιζα πως εμεις οι δυο ειχαμε λύσει τις διαφορες μας αλλά από ότι φαινεται για καποιον ανεξηγητο λόγο συνεχιζετε να με απεχθανεστε. Όμως δεν ειχατε το δικαιωμα να με χωρισετε από τον William."

Απομακρυνθηκε απο εκεινον κανοντας στροφες με τον εαυτο της.

"Σας παρακαλω, σκουπιστε τα δακρια σας με το μαντιλι μου, προσπαθηστε να ηρεμησετε, μηπως χρειαζεστε ένα ποτηρι νερό;"

Προσπαθούσε να ειναι γλυκος μαζι της.

Την αντιμετώπισε με ευγένεια και στοργή όμως ο τόνος του στη συνέχεια υψώθηκε ελαφρώς.

"Από την αρχη της γνωριμιας μας με κατηγορειτε για μια τυραννικη βαρβαροτητα την όποια δεν έχω. Δεν είμαι αδιάφορος, ούτε αντιπαθω τους παντες. Δεν ξέρω γιατί αυτές οι σκεψεις στριφογυρνουν στο μυαλό σας και έχουν γινει αντιληψη σας, οι προθεσεις μου ήταν πάντα φιλικες. Παρ'όλα αυτά, δεν θα απολογηθω που προστατευσα τον καρδιακο μου φιλο όταν ειδα πως δεν τον αγαπατε."

Σεβόταν πολύ την αποψη της ενώ παραλληλα αναγνώριζε το πεισμα και εγωισμο της. Ο William ομως ηταν η οικογενεια του.

Η ομορφια, τα ροζ μαγουλα και τα φανταχτερα φορεματα δεν ήταν αρκετά για να τον σαγηνευσουν. Ηθελε μια γυναικα που θα στεκοταν ισαξια των προδοκιων του.

"Πως ξερετε αν τον αγαπω ή όχι; Υπηρξε καποια σχετικη δηλωση απο μερους μου την οποια αγνοώ;"

"Εμπιστεύομαι την λογικη μου δεσπονις. Οι πραξεις, τα λόγια και κυρίως οι κινησεις σας κατά τη χτεσινη εορτη δεν εδειχναν αγαπη. Φαινοσασταν καταπιεσμενη, αναμφίβολα θα σας πιεζουν άτομα σε αυτόν τον γαμο, όπως για παραδειγμα η εγωκεντρική μητέρα σας ή η αδελφή σας."

"Νομίζω πως εμεις οι δυο δεν θα συμβαδισουμε ποτέ κυριε Robertson. Παρατηρείτε τους παντες και τα πάντα, ψάχνοντας αφορμη για να καταστρεψετε τη ζωη τους μόνο και μόνο επειδη εσεις ειστε καταδικασμενος να ειστε για πάντα δυστυχισμενος. Ελπίζω να μην σας συναντησω ποτέ ξανά, μόνο κακο φέρατε στη ζωή μου!"

Η φωνη της εσπασε.

Μια φουρτουνα είχε σηκωθει στην ψυχή της εκεινο το πρωινό, ήταν κυριευμενη από το πνευμα καποιας επαναστατριας. Ενιωθε αδικια, μισος, θυμο.

Δεν γνωριζε ομως τον λογο.

Η φωνή του ηρέμησε. Ηταν βουεκωμενος ομως δεν ηθελε να το δειξει.

"Ζητω συγγνωμη για ολα τα αρνητικα συναισθηματα που σας προκαλεσα. Ευχομαι ότι καλύτερο για εσας και την οικογενεια σας. Η παρουσία μου δεν θα σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία σας ξανα. Αντιο."

Φωναζοντας τον υπηρετη του μπηκε στην αμαξα και σε λίγα δευτερολεπτα είχε εξαφανιστει από το οπτικο της πεδιο.

≿━━━━༺❀༻━━━━≾