Bezradność ściska, jak pętla na szyi,
Serce złamane w popiele się kryje.
Każdy oddech jak ostrze mnie tnie,
Każda chwila w nicość się mgle.

Nie mam siły unieść ciężaru,
Cienie przeszłości trzymają mnie w maru.
Ziemia pod stopami traci swą moc,
Jakby świat odebrał mi noc.

Gdzieś w oddali, czy błyszczy nadzieja?
Czy to tylko miraż w pustych nadziejach?
Bezradność więzi, nie puszcza na krok,
Jak złamane drzewo uderzone w mrok.

Moje serce twardym lodem spowite,
Jakby uczucia były już zakryte.
Ostatnie łzy zamieniły mnie w cień,
Zabrały radość, przyniosły dzień za dzień.

Kłamię przez łzy, że wszystko jest w porządku,
Choć każdy krok to walka w tym nie porządku.
Uśmiech to maska, głos to gra,
W środku pustka, co wciąż trwa.

Nie umiem być szczęśliwa, nie wiem jak,
Świat wydaje się zimnym, odległym szlakiem.
Lód w sercu trzeszczy, lecz nie pęka,
A dusza w milczeniu samotnie klęka.