Berk było dokładnie takie same jak te z moich snów. Zielone wysokie wzgórza, lasy, klify, plaże i urwiska nawet domy i niektórzy ludzie. Obserwujemy ich z góry, wykorzystując burzowe ciemne chmury. Postanowiliśmy przyjrzeć im się z bliska. Jednak zauważyli nas i zestrzelili. Padliśmy z impetem na ziemie, ból sprawił, że na powrót stałem się człowiekiem, przyprawiając zebranych wikingów o zawał. Przez tłum przedarł się masywny rudobrody wiking. To Stoik mój... tata.

-Ty... -Wskazał na mnie- Kim ty jesteś? I ściągnij maskę.- Zapomniałem, że mam ją na sobie. Nie pewnie ją zdziąłem. Stoik zamarł i zbladł.

-To... To nie możliwe...-Podszedł do mnie.- Czkawka?

- Tak...- syknąłem z bólu.

- Po tak długim czasie się spotykamy- myślał chwilę- Gdzie byłeś?

Popatrzyłem się na Szczerbatka. Miał zwichnięte skrzydło i kilka bolesnych zadrapań. Nie mogłem na to patrzeć.

- Na wyspie- zacząłem się szarpać, kilka węzłów puściło, z resztą sobie poradziłem.

Wstałem i otrzepałem się z kurzu. Podeszłem do gada i go rozwiązałem.

- Możesz chodzić?- zapytałem.

Smok tylko pokiwał głową.

- Przepraszam, ale nie mogę tu zostać, muszę opatrzyć Szczerbka- odparłem.

- Wrócisz tu?- zapytał Stoik.

- Może. Chodźmy.

Smok powoli wstał i zaczął iść do lasu. Ja za nim. Obejrzałem się jeszcze. Nikt za nami nie poszedł.