Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Orbital Debris.



  Your mind which is blooming in the light • I can find it at first glance, It's like a Pandora's box  


– Mutsuki, ¿podrías ayudarme con ésto?

– ¡Ah!... ¡Claro que sí! Sólo espérame un poco Sasaki.

Mis pasos son lentos, puesto a que mis pies no son tan rápidos.

Pies torpes y pasos lentos, una mala combinación de movimientos que dibujan un simple caminar.

Siempre. Y de nuevo, siempre me propongo una meta. En los días soleados, como hoy, no suelo ponerme de mal humor. Hablo en serio.

Mis manos no son bonitas, ni mis ojos, tampoco mi cabello. Y mi voz...es tan estéril. Prácticamente, nada en mi es bello.

Mis dientes rechinan cuando hace mucho frío. Eso es molesto, lo sé. Sin embargo, yo amaría despertar en un frío día nevado. Como en los que se describen en los cuentos navideños. Pijamas y suéteres de lana. Tal vez un "tú y yo", un dulce aroma a café humeante se percibirá en el ambiente. Eso suena agradable, ¿verdad?

Pero...

Es verano.

El helado napolitano es mi favorito. Mi color favorito, ¿Podrías adivinarlo?

Sí no puedes, tengo mil y un pistas para acercarte a la respuesta correcta. Prometo que será divertido. ¡En verdad lo será!

Cuando estoy nerviosa, suelo hablar demasiado. Cosas sin sentido. Lo siento, ¿Te estoy incomodando?

Juré nunca usar un vestido, ni probar esos labiales que exhiben las chicas de mi edad. Tampoco llevar esos tacones, que al parecer son fáciles de usar, luego de practicar a diario.

¿Te estoy aburriendo?

No recuerdo algún día en especial. Algo que haya amado con intensidad.

Necesito leer, prácticamente, todas las noches. Mientras la luna ilumina un poco de la oscuridad que habita dentro de mí. Cuentos de horror, dejan secretos turbulentos en mis días pasados. Enciende la luz... por favor.

¿No te importa verdad?

Hay una serie que quisiera ver. La comedia está bien para mí. No me gustan las agujas y suelo ser un desastre en la cocina. Bueno, eso es lo que yo creo. No soy buena en nada.

No resalto.

Y Nunca... tú nunca me ves. ¿Soy algo para ti?

Lo que sea. Podría conformarme, acostumbrarme rápidamente.

Soy invisible a tus ojos ¿Verdad?

No compartimos nada: Gustos, hábitos, miradas o sueños.

Mi cabeza duele. Mis latidos se incrementan, dolorosamente.

¿Podrías volver a sonreír de esa manera, otra vez? Así no sea para mí.

Nunca es para mí. Tonta.

Podría ser una chica promedio, lo juro. Así contradiga a mis propios juramentos. ¡Lo juro! Patética.

Los diálogos improvisados en mis sueños parecen ser tan reales. Más cuando vuelvo abrir mis ojos todo se distorsiona, el espejismo se comienza a cuartear. La oscuridad que tiñe mis manos de carmín, mis piernas que vuelven a tambalear de momento a otro, debajo de las mantas. Fantasmas.

Hace frío.

Y

La pesadilla se llamaba realidad.

¿Otra vez hablas contigo misma Tooru?

Estoy enloqueciendo.

No hay nada para ti Tooru. Nunca habrá amor, ni sonrisas sinceras. Nunca habrá un secreto compartido.

Ama a la figura de cartón que decora tu castillo de cristal. Ese príncipe te engaña con la hermosa e inalcanzable chica de ojos azules. Ella que es preciosa, perfecta. Perfecta para él.

Tonta, tonta Mutsuki. ¿Cuándo caerás en cuenta de que nunca podrás hallar la felicidad?

Todo es difícil,inclusive intentarlo. ¿Puedes sonreír hipócrita? Vamos, sonríe. Sólo es otra mentira.

Tú lo sabes mejor que nadie en este mundo.

Pero no todo es malo ¿sabes? Ya que tú estás cada día, esperando a que alguien te vea ¿verdad?

Y Él lo hace, y lo hace gratis. Sólo por ti. Otro que no es al que sueñas.

Soy tan despreciable.

Mis alas no son bonitas. Mi cuerpo es irregular. Quisiera comerte, como a un buen recuerdo.

¿Te echo de menos, lo sabías?

Y bajo las escaleras de la casa, esperanzas erróneas, esperando a que tu estés aquí. Tal vez, de visita. Son sólo conjunciones de mi mente.

Entonces,

Cuando más deseo verte, cuando sólo en mi mente existe tu huella fresca, aparece él. Con ojos profundos, levemente iluminados por la luz de la luna. Él y su elegante e impecable porte preguntan por mí. Demasiado envolvente. No quiero ser persuadida por él.¡No debo!

Él no es .

Él siempre está ahí, observando mis sombras verduscas. Hurgando entre mis pensamientos vacíos o llenos de dolor, rencor, desamor. Hundiendo sus ojos en mi cabellera volátil. Esperando a que un milagro suceda.

¡No voltearé a verlo!

Porque,

Tengo miedo.

Él siempre extiende su mano. Me sonríe con la mirada. Sus ojos se cristalizan, sus sentimientos me traspasan como una cruel espada. ¡Vete, vete!

Él me ahoga, me inunda. Su fragancia amaderada, sutil, hace de su presencia, algo extrañamente tranquilizante. Tan distinto a ti, que eres una dulce y fugaz sensación refrescante. 

Su voz es mucho más acentuada y grave. Mientras en mis recuerdos más profundos, tú siquiera puedes despegarte de esa línea sempiterna, de voz suavizada, tanto como el roce accidental de nuestros dedos, por demás cálido en el clímax mis fantasías.

Todo lo que haga, todo lo que diga o todo lo que esconda, es distinto de ti.

Y otra vez, cada vez que quiero verte, solo a él encuentro.

Tan injusto.

A veces quiero gritar. Y no lo entiendo. Yo realmente me estoy esforzando todo este tiempo ¿Sabes?

Yo te amo a ti y no a él.

Quisiera romper su alma, su corazón. Destruir cada sentimiento o pensamiento que recrea por mí. ¡Odiarme por su bien!

No me importaría si él muriera.

creo.

Yo he intentado todo, lo juro. Todo para alejarlo de mí y sin embargo, él parece ser aún más resistente que yo. Aún más persistente.

Y silencioso.

Yo no puedo odiarlo, aunque me asfixie. Aún me esté viendo a la distancia, imperturbable. Él siempre está buscando algo en mí. Tan obstinado y, curioso. ¡Yo no tengo nada para darle que ya no me hayan quitado!

No podría odiarlo, porque soy algo tan horrible. Tan necesitado y egoísta. Él aveces me hace sentir contenida. Sostenida en un firme espacio, lejos, muy lejos del cielo nebuloso por el que transito contigo. Es algo vergonzoso el admitirlo de esta forma, porque...

Él cree que yo no lo sé.

Que no sé qué sueña conmigo cada noche. Que desearía que yo pudiera corresponder a sus sentimientos tan exigentes. Que se esfuerza día a día por hallar mi paradero conscientemente incierto.Él es realmente ingenuo.

Eso es estúpido y agradable al mismo tiempo. ¡Tiempo fuera!

Él camina delante de mí, no obstante retarda su paso. Cada vez más lento.

Él es muy orgulloso.

Pero sabes él...

– Mutsuki...

– Ah...Urie.

– ¿Vas de salida?

– .

... no es un mentiroso, como tú.


•••

Hola querido lector.

Bueno, sé que he estado muy ausente en esta obra, sin embargo, he escrito esto rápidamente para redimirme.

Sé que es un poco extraño y que contiene muchas imágenes, pero creí que sería algo interesante de intentar. Siempre tuve en mente el hacer un manifiesto Mutsurie y como, por el momento estaré desocupada, creo que me enfocaré en esa idea...¿Usted que piensa al respecto?

Para aquel que no recuerde que es un manifiesto dentro de un fandom: es un escrito sin un limite fijo de palabras, en el cual se detallan y argumentan las pruebas de la OTP a la cual se esta exponiendo. Claro que esta, también, asociado con las teorías que se realizan en distintos sitios web.

Por otro lado, hace un tiempo estuve pensando mucho en la perspectiva de Tooru, lo cual no es mi zona de confort inmediata. Así que por favor dele una oportunidad a este one-shot.

Recomendación musical:  Cliché •mxmtoon & Eclipse• Kim Lip (Loona)

¡Gracias por leer y hasta la próxima entrega!

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro