Ang init sa tanghali ang lumukob sa buong bahay namin. Amoy araw at malagkit ang balat. Tagaktak ang aking pawis mula sa 'king noo pababa sa katawan. Nakaaasiwa sa pakiramdam. Wala na bang mas sasama rito? Halos maamoy ko kung gaano kapait ang pagtama ng araw sa lupa. Tulala lamang akong nakatitig sa bintana habang nakahiga sa lapag.

"Ah, putangina ang sarap mo!"

Para akong isang bingi. Wala ni isa sa mga salitang kaniyang binigkas ang rumehistro sa 'king isipan. Marahas na gumagalaw ang aking katawan kasabay ng sa kaniya. Para akong isang baldado. Hindi ko pamasunod ang aking katawan. Ayoko nito.

Ayoko.

Napasinghap ako nang malakas nang sampalin n'ya ko. Agad na napabaling ang aking mukha sa kaniya—walang ekspresyon—manhid na yata ako. Masakit ang pagtama ng kanyang palad sa 'king mukha pero may mas sasakit pa ba sa pangbababoy na ginagawa n'ya sa 'kin ngayon?

"Umungol kang putangina ka!"

Para akong isang pipi. Hindi ko mabuksan ang aking mga labi para gawin ang gusto n'ya o kahit ang sumigaw man lang. Ano pa ba ang magagawa nang paghingi ng saklolo? Muling tumama ang palad n'ya sa pisngi ko. Hindi nagbago ang ekspresyon ng aking mukha—nanatili itong blangko.

"Sabi ng umungol ka! H'wag mong ubusin ang pasensya ko!"

Wala akong nagawa kung hindi sundin ang gusto n'yang mangyari. Umungol ako kahit napipilitan. "Ah! Ah!" pilit at walang buhay itong lumabas sa 'king bibig. Kahit ang pag gulong ng mga ungol na 'yon sa 'king dila ay mapait.

Gusto n'ya pa akong igaya sa kaniya na parang isang hayop kung umungol. Mas masahol pa nga yata siya sa hayop. Isa siyang demonyo. Tama, isa siyang demonyo. Ang panglimang demonyo sa buhay ko.

Para akong isang bulag. Nandidilim ang aking paningin tuwing nakikita ko ang mukha n'yang sarap na sarap na nagpakakasasa sa batang kong katawan. Demonyo. Muling sabi ng aking utak habang nakatitig sa nakaawang nitong labi at tumitirik na mata. Kumikintab ang katawann nito sa pawis. Kasing dumi ng budhi nito ang katawa n'ya at tangina dinamay pa ang katawan ko.

Maganang nagaatras abante ang balakang nito at diin na diing binabaon ang pagkalalaki n'ya sa 'king kaibuturan.

"Sarap mo talaga. Para akong nasa langit." ungol pa nito habang na uulol na gumagalaw sa ibabaw ko.

H'wag kang mag-alala, 'yan lang ang langit na matitikman mo. Sigurado akong hindi sa langit ang punta mong demonyo ka. Mas binilisan pa nito ang paghugot at baon. Sarap na sarap akala mo ay hindi nakatitikim ng babae. Masarap nga ba talaga ang bata? Baliw na baliw siya sa katawan ko e. Inilagay n'ya sa 'king leeg ang kaniyang maduduming kamay at mas binaon at pinabilis ang ulos.

Halos hindi ako makahinga samantalang siya ay inaabot ang langit sa pamamagitan ng katawan ko. Nasa langit siya samantalang nasa impyerno ako. Bumaba sa 'king dibdib ang kaniyang mga kamay ay hinimas 'yon nang may panggigigil. Pakiramdam ko ay nag-iwan ng maruming marka ang kaniyang mga kamay sa mura kong katawan. Imbis na init ang maramdaman ay pagkamuhi at galit ang lumukob sa 'kin.

"Oh! Lalaspagin kitang puta ka!" boses ng demonyo ang aking naririnig. Isang ungol galing sa ibaba. Bakit hindi na lang siya nananatili sa tabi ni santanas?

Mas bumilis ang pagkilos n'ya kesa sa nauna. Hindi ko na maramdaman ang aking katawan. May katawan pa ba ako? Matagal na nilang ninakaw ito sa 'kin. Kailan ko ba naging pag-aari ito? Hindi ko na matandaan.

"Bubuntisin kita."

Biglang nanlamig ang aking tiyan. Parang namilipit ang aking sikmura dahil sa mga katagang kaniyang sinaad. Nanginginig ang kamay kong itinulak siya palayo sa 'kin.

"H'wag po, h'wag po..."

Akala ko ako lang ang bingi sa 'ming dalawa. Nagkamali pala ako. Para siyang isang bingi, hindi niya ako pinakinggan at patuloy lang sa paggalaw. Ibinaba niya ang kaniyang mga mata at nginisian ako.

Nakipagtitigan ako sa isang demonyo.

Umalog lamang nang umalog ang aking katawan. Niyakap niya ako at mas nirapido ang pagtira sa 'kin. Malapit na siya. Malapit na niyang marating ang sukdulan.

Kelan kaya niya mararating ang sukdulan ng buhay? Hindi na ako makapahintay.

"Ah, ayan na! Oh!"

Naramdaman kong nanginig at nanigas nang kaunti ang kaniyang katawan, takda na siya ay malapit ng labasan. Halos makahinga ako nang maluwag ng hugutin niya ang kaniyang ari at itinapat ito sa 'king mukha at doon ito pinutok. Mabaho, malagkit, at mainit.

"Ahhh, mas nababagay 'yan sa maganda mong mukha."

Tinapik-tapik pa nito ang kaniyang ari sa 'king pisngi. Parang binabati ito dahil may magandang ginawa. Gusto kong putulin ang ari niya ngunit hindi ko magawa. Wala akong lakas para gawin 'yon. Ang tanging magagawa ko lamang ay ang yumuko habang nagtatagis ang mga panga sa galit.

"Magbihis kana at alaagan mo ang kapatid mong kulang-kulang."

"Opo, Papa."

Tumatawa itong lumabas sa silid habang nag-aayos ng pang-ibaba. Nagdasal ako na sama ay hindi na siya bumalik sa bahay na ito pero parang humingi ako ng imposible no'n sa Dyos. Hindi ko na matandaan kung ilan taong gulang ako nang kalimutan kong may Dyos. Kahit naman anong hiling kong isalba niya ako at iangat ay nanatili akong nakasalampak sa putik na 'to.

Tumayo akong hubo't hubad at nagtungo sa salamin. Ang aking matang mala-almond ang hugis ay walang buhay. Kahit kapiranggot na kalungkutan o galit ay wala kang makikita. Ang aking maliit ngunit matangos na ilong at labing hugis puso ay may talsik ng katas. Halos magkasing kulay ng balat ko ang katas ng demonyong 'yon. Kumuha ako ng maduming damit at parahas na pinahid paalis ang duming 'yon sa 'king mukha.

Kahit wala na ito, ramdaman ko pa rin na para bang nakakabit na ito at hinding-hindi na matatanggal pa. Pati ang amoy nito ay nanuot na sa 'king ilong. Gusto kong sumuka pero pati ang sikmura ko ay nasanay na. Nang makapagbihis ako ay pinuntahan ko na ang kapatid. Madilim ang bahay at makalat.

Nagkalat sa lamesa ang mga bote ng alak at chichirya. Tambak din ng plato ang lababo namin. May nagkalat pang mga baraha sa sahig at iilang mga damit. Napabuntong hininga na lamang ako at tinahak ang salas kung na saan ang aking kapatid. Tahimik itong nakaupo at naglalaro ng kaniyang larauang manika.

Ang inosenteng mata ng aking kapatid ay napadapo sa 'king malalalim na mata. Pilit akong ngumiti na para bang walang nangyaring hindi maganda sa 'kin kanina. Naglakad ako papalapit sa kaniya nang diretsyo. Hindi ko pinapakita ang nangangawit kong mga binti gawa posisyon ng katawan ko kanina.

"Anna, kumain ka na."

Inalis ni Anna ang paningin sa 'kin at muling ibinaling ang atensyon sa kaniyang nilalaro. Bumuntong hininga ako at umupo sa tabi niya. Dinampot ko ang suklay na nakita ko aa lamesa at sinimulang suklayin ang kaniyang maitim at mahabang buhok.

"Tapos kana bang kumain?" malambing kong saad sa kapatid ko habang patuloy kong sinusuklayan ang kaniyang magandang buhok.

Tumigil si Anna sa paglalaro ng kaniyang manika at lumingon sa 'kin.

"Papa?"

Hindi nito kayang magsalita nang diretsyo. Kulang-kulang ang mga salitang kaniyang binibigkas at minsan ay na uutal pa. Hindi namin alam kung ano ang eksaktong sakit ni Anna. Basta ang sabi ni Mama ay espesyal siya.

"Hmm, umalis na si Papa."

"Ingay, P-Papa."

Napatigil ako sa sinabi nito, "shh, hayaan mo na. Mananahimik din siya sa tamang panahon."

Tumango naman si Anna, umikot pa ang mga mata nito kasabay ng pagtango niya. Napangiti naman ako sa pagsangayon niya. Tama naman ako Anna hindi ba? Mananahimik din siya sa tamang panahon. Sisiguraduhin ko 'yon.

Tumayo na ako at sinimulang magluto ng makakain namin ng kapatid ko. Abala ako kanina sa paglalaba nang dumating si Papa. Gutom ito at nang madatnang walang pagkain sa hapag ay nagalit ito at ako ang napagdiskitahan. Ako na lang daw ang kakainin niya tutal ay walang pagkain. Nakatatawa, may pera nga siya pangsugal pero wala siyang pera pangkain niya?

Umigting ang aking panga dahil sa na alala. Ang galit sa 'king mga mata ay sumasalamin kung paano sumayaw ang apoy sa kalan na binuksan ko. Pinanood ko kung paano tumaas ang mga bula sa tubig dahil sa pagkulo nito. Habang pataas nang pataas ang bula sa tubig at palakas nang palakas ang tunog nito ay napupuno rin ang kaibuturan ko ng galit.

Ang tunog ng pagtama ng plato sa lamesa ang kumuha sa atensyon ni Anna.

"Kain na."

Umiling lamang si Anna at nagpatuloy muli sa pagkain. Itinapat ko sa bibig niya ang kutsarang may pagkain ngunit iniwas niya lamang ang kaniyang mukha sa gawi ko.

"Isubo mo na Anna,"

Bigla itong nagwala sa 'king sinabi. Tinabog niya ang aking kamay na may hawak na kutsara. Lumikha nang malakas na tunog ang pagsalpok nito sa sahig. Iwinasiwas din ni Anna ang kaniyang manika at natabig niya ang platong may pagkain. Nabasag ito at ang kanin ay nagkalat sa lapag.

"Ahhhh!" patuloy na pagwawala ni Anna. Sumisigaw at nag-iiyak ito habang pinapadyak ang paa at iwinawasiwas ang mga braso.

Hindi naman ito ang unang pagwawala ni Anna kaso isa ito sa pinakamalala. Hindi na ako magkandaugaga sa pagpigil sa kaniya. Tumutulo na ang pawis ko sa pagsalag sa paa at braso ni Anna. Mukhang magkakapasa pa nga ako.

"Anna, kumalma ka."

Ngunit hindi ako nito naririnig at patuloy lang sa pagwawala. Tumayo ako at naapakan ko ang bubog mula sa nabasag na plato. Agad na kumalat ang sakit sa 'king katawan at napainda ako.

Sa inis na aking naramdaman ay hindi ko na kontrol ang aking lakas. Mariin kong hinawakan ang braso ni Anna at inalog siya.

"Anna! Anna, ako ito ang ate mo!"

"Anna!"

"Si ate 'to," hinihingal kong sabi pagkatapos sumigaw nang sumigaw.

Mukha naman itong natigilan nang sawakas ay nagtagpo ang aming paningin. Tumigil si Anna sa pagpupumiglas kaya niluwagan ko na nag pagkahahawak ko sa kaniya.

"A-ate?"

Tumango ako nang tawagin n'ya ko.

"Oo, ako 'to Anna."

Para akong nakahinga nang maluwag ng makitang kumalma na ito ng tuluyan.

"E-Eba?" halos pabulong nitong sabi.

Tumango-tango naman ako, "oo, si ate Eba ito."

Parehas kaming nagulat ni Anna nang walang pasabi na bumukas ang pintuan ng bahay, at iniluwa noon si Mama na may nakaipit na sigarilyo sa kaniyang mga labi.

"Bakit ang kalat ng bahay? Punyeta naman Eba! Maglinis ka nga!"

Ikinuyom ko ang aking mga palad at bumuntong hininga bago sinagot si Mama.

"Opo, ma."

Oo nga pala, nakalimutan ko yatang magpakilala. Ako nga pala si Eba, labing anim na taong gulang at ito ang buhay ko.