Δημητρης 

❀⊱┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄⊰❀

"Και κάπως ετσι, σε περιπου οκτω μηνες απο τωρα, η νεα πλατφορμα εξορυξης πετρελαιου στην Ανατολικη Μεσογειο θα είναι έτοιμη." 

Με αυτα τα λογια ολοκληρωσε την πολυαναμενομενη παρουσιαση του στα μελη του διοικητικου συμβουλιου της "Aegean Fuels" η οποια θα αποτελουσε για εκεινον το χρυσο εισητηριο για μια σημαντικη αυξηση στο μισθο του. Ειχε εργαστει πολυ σκληρα το τελευταιο διαστημα ωστε το αποτελεσμα να δικαιωσει τον επαγγελματισμο και την υπευθυνοτητα που τον διακατειχε. 

Απο τις εκφρασεις των συναδελφων του διεκρινε ικανοποιηση στο προσωπο του αφεντικου του, την καλη του φιλη Λενα να του τεντωνει διακριτικα και επιδοκιμαστικα τον αντιχειρα και τον αντιπαλο του για την αυξηση, Πετρο, να σηκωνει το χερι επιθυμωντας να κανει καποια ερωτηση, συχνή τακτικη του. 

Κοιταζοντας τον με το διαπεραστικο του βλεμμα, εγνευσε θετικά και στηνοντας καλυτερα το κορμι του περιμενε να ακουσει τι ειχε να πει. 

"Δημήτρη, πώς σκοπεύουμε να διασφαλίσουμε τη χρηματοδότηση του έργου σε μια τόσο ασταθή αγορά; Έχουμε κάποιο σχέδιο εναλλακτικής χρηματοδότησης αν οι τιμές του πετρελαίου πέσουν;"

"Καλή ερώτηση Πέτρο. Η αβεβαιότητα στις τιμές είναι πάντα ένας παράγοντας που πρέπει να υπολογίζουμε. Γι' αυτό και έχουμε επενδύσει σε ένα ευέλικτο πλάνο που μας επιτρέπει να προσαρμόσουμε την παραγωγή ανάλογα με τις συνθήκες της αγοράς. Επιπλέον, οι συμφωνίες που έχουμε εξασφαλίσει με βασικούς συνεργάτες μας δίνουν τη δυνατότητα να προχωρήσουμε με ασφάλεια ακόμα και σε περιόδους χαμηλών τιμών. Σε περίπτωση κρίσης, μπορούμε να μειώσουμε τα έξοδα λειτουργίας χωρίς να θίξουμε την ποιότητα ή την ασφάλεια του έργου."

Η έλλειψη απάντησης κατέστησε σαφή τον νικητή αυτής της σιωπηλής αντιπαράθεσης. Λίγο αργότερα, βρισκόταν στο γραφείο του, θαυμάζοντας μέσα από τη τζαμαρία την αγριότητα της θάλασσας που κυριαρχούσε στο λιμάνι του Πειραιά. Το φθινόπωρο είχε εγκατασταθεί για τα καλά, υπενθυμίζοντας του την ανάγκη για γενική καθαριότητα στο σπίτι του πριν οι νέες ευθύνες ενσωματωθούν στην καθημερινότητά του. Τα φύλλα που έπεφταν σαν χρυσές σταγόνες από τον αέρα και η απουσία του ήλιου από την σκληρή γκριζα φύση του φθινοπώρου, πρόσθεταν μια αίσθηση επείγουσας αλλαγής και ανανέωσης στην ατμόσφαιρα, που δεν μπορούσε να αγνοήσει.

Λιγο πριν την απογευματινη του επισκεψη στο γυμναστηριο, δεχτηκε το τηλεφωνημα που ανεμενε. Ηταν ο αντιπροεδρος της εταιριας, Σπυρος Φατουρακης, ο οποιος τον ενημερωσε για την ανταμοιβη των κοπων του. Χαρουμενος, αλλα οχι ενθουσιασμενος που η κληση δεν εγινε απο τον ιδιο τον προεδρο, αποφασισε να κανει μια μικρη σταση στον αγαπημενο του φουρνο στη Πλακα για να αγορασει το ιδιο muffin που κανει δωρο στον εαυτο του σε καθε επιτευγμα. 

Αφου προσπερασε ενα ερωτευμενο ζευγαρι που στεκοταν στην εισοδο, πλησιασε την βαριεστημενη πωλητρια με τον απεριποιητο κοτσο και προσποιηθηκε πως δεν γνωριζε ηδη τι θα ζητησει για να μην φανει στοχευμενος και απελπισμενος. 

Λιγο πριν σπασει τον κυκλο της σιωπης του, τον λογο πηρε μια κοπελα με λεπτη φωνη που βρισκοταν πισω του τοση ωρα. 

"Συγγνώμη για την ενόχληση, θα μπορούσα να παραγγείλω το muffin σοκολάτας με μαλτιτόλη που βλέπω μπροστά μου; Είμαι σε λίγο βιαστική. Ευχαριστώ!"

Δεν μπορουσε να το διανοηθει. Αυτη η αγνωστη και σιγουρα θρασυτατη γυναικα θα του εκλεβε το γλυκισμα μεσα απο τα χερια. Σχεδον μεσα δηλαδη. 

"Για την ακρίβεια, προηγούμαι στην σειρά και θα ήθελα να αγοράσω το τελευταίο muffin."

"Με συγχωρειτε δεν ηθελα να φανω αγενης και να σας κλεψω τη θεση ομως φανταστηκα πως επειδη επεξεργαζεστε τις επιλογες σας  χρειαζόσασταν χρονο. Θα μπορουσα ομως να εχω εγω το muffin; Είναι αναγκη!" 

"Και εγω το εχω αναγκη." Ανταπαντησε σοβαρα γυρνωντας προς το μερος της, εφοσον τοση ωρα δεν την ειχε αντικρισει. Μπροστα του βρισκοταν μια νεα κοπελα, με μακρια καστανα μαλλια και καταγαλανα ματια. Φορουσε ενα πρασινο παντελονι με μια μπλουζα με τον scooby doo, στυλιστικη αποψη που εκανε εντυπωση στον Δημητρη ο οποιος παντοτε φορουσε προσεγμενα και καλα σιδερωμενα τα κομψα του ρουχα. Ακομη και οι πιτζαμες του ειχαν επισημο υφος. 

Υπήρχε κάτι επάνω της που τον καθιστούσε ανίκανο να αποστρέψει το βλέμμα του. Δεν μπορούσε να προσδιορίσει αν ήταν η ενέργεια που εξέπεμπε, η μαγευτική της αύρα, ή η φυσική ομορφιά που την χαρακτήριζε. Απλώς, είχε μια ακατανίκητη γοητεία που τον μαγνήτιζε και τον καθήλωνε, αφήνοντάς τον σε μια κατάσταση θαυμασμού και απορίας.

Απο αυτες τις σκεψεις τον διεκοψε η μπασα φωνη της πωλητριας. 

"Μπορειτε να αποφασισετε συντομα παρακαλω; Περιμενουν τοσοι πελατες και δεν μπορω να σας εξυπηρετω μια ωρα." 

Δεν βρισκοταν κανενας αλλος εκτος απο τους δυο νεους στον χωρο.

"Εντάξει λοιπόν, ας το πάρει ο κύριος το muffin," δήλωσε η κοπέλα, σουφρωμένα τα χείλη της. "Θα περάσω το βράδυ μετά την επίδειξη για να δω αν έχουν βγει καινούργια." Πριν προλάβει να προτείνει να το μοιραστούν, είχε ήδη απομακρυνθεί.

Κρατωντας το οικολογικο σακουλακι στο δεξι χερι του και ενα freddo espresso σκετο στο αλλο, ανοιξε την πορτα της φρεσκοπλυμμενης μαυρης του BMW και ενεργοποιησε το ραδιοφωνο. Αφου προσπερασε σχεδον ολους τους σταθμους, οπως κανει καθε μερα γιατι κανενας δεν αναπαραγει το συγκεκριμενο τραγουδι που βρισκεται στο μυαλο του εκεινη τη στιγμη, συνεδεσε τη συσκευη του μεσω bluetooth και καλεσε την Λενα που περιμενε με αγωνια να μαθει τις εξελιξεις.

Η φιλη του,  φανερα χαρουμενη για εκεινον, τον συνεχαιρε και του υποσχεθηκε πως θα περνουσε αργοτερα απο το loft του να δουν ταινια. Ηταν ενα συνηθειο που οι δυο φιλοι ειχαν αποκτησει τους τελευταιους μηνες καθως εκεινος δεν ηταν ιδιαιτερα κοινωνικος και η Λενα ειχε μολις βγει απο μια μακροχρονια σχεση και δεν ηταν ετοιμη ακομη να επιστρεψει στην νυχτερινη ζωη της Αθηνας. 

Αφου εκτονωσε το αγχος που τον διακατειχε στον διαδρομο του γυμναστηριου, εκανε μια σταση στο σουπερ μαρκετ της γειτονιας και ψωνισε μερικα λαχανικα για το βραδυ. Συμμαζεψε λιγο το σαλονι και αφου εβαλε μια γρηγορη σκουπα και αλλαξε σε φορμα, περιηγηθηκε στο netflix για να βρει το θριλερ εκεινης της Τριτης. 

Όταν το κουδούνι χτύπησε, συρθηκε με κόπο μέχρι την πόρτα. Ανοίγοντας την, συνειδητοποίησε με έκπληξη ότι η φίλη του, αντί να φοράει τις συνήθεις πιτζάμες της—καθώς τις περισσοτερες φορες καταλήγει να κοιμάται στον καναπέ—φορούσε ένα μακρύ, γαλάζιο cocktail φόρεμα και ψηλά ασημένια παπούτσια.

"Δεν μου αρεσει αυτο." 

"Γεια σου και εσενα Δημητρη!" Φωναξε ευθυμα πριν προλαβει να της κλεισει την πορτα στη μουρη και αφησε πανω στον παγκο της κουζινας το κρασι που εφερε σαν δωρο. Τότε εβγαλε απο την τσαντα της δυο λευκες καρτες που λογω της μυωπιας του δεν μπορουσε να διακρινει το περιεχομενο τους.

"Πες μου μονο οτι δεν ειναι προσκλητηρια γαμου."

"Οχι φυσικα! Λοιπον, θυμασαι την Νασια, την φωτογραφο φιλη της ξαδελφης μου που τη γνωρισαμε στο Καζινο στο Λουτρακι στα γενεθλια της Χρυσας περυσι;" 

Ο Δημητρης δεν συγκρατουσε ονοματα οποτε σαν απαντηση στη φιλη του εδωσε μια εκφραση απελπισιας. 

"Τέλος πάντων, θα τη θυμηθείς όταν τη δεις! Σημασία έχει ότι την πέτυχα στην Πατησίων και μου έδωσε αυτές τις προσκλήσεις! Είναι για μια επίδειξη μόδας στο Μέγαρο του Ζαπείου, που διοργανώνει το ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Οι τελειόφοιτοι θα παρουσιάσουν τα έργα τους. Είναι η πρώτη δεξίωση που αναλαμβάνει ως φωτογράφος, και την βρήκα πολύ αγχωμένη, οπότε της υποσχέθηκα ότι θα πάμε να τη στηρίξουμε!"

"Δεν υπάρχει περίπτωση," δήλωσε με απογοήτευση, καθώς κατευθύνθηκε προς το ψυγείο.. 

"Ελα βρε Δημητρακο μου! Μητσουλη μου! Μπορουμε μετα να παμε για κρασακι σε καποιο roof στο Θησειο και να κλεισουμε τη βραδια με burger Κινοα.¨

Οσο ελκυστικη κι αν ακουγοταν η ιδεα στα αυτια του, η μνημη του θλιμμενου προσωπου της κοπελας απο το απογευμα δεν μπορουσε να σταματησει να παιζει σε replay στο μυαλο του. Μοναχα στη σκεψη πως η επιδειξη στην οποια αναφεροταν ηταν αυτη και θα τη ξανασυναντουσε ηθελε να πεσει στον πρωτο συρμο του μετρο που θα συναντουσε. 

"Δεν γινεται Λενα συγγνωμη."

"Συμβαίνει κάτι;," ρώτησε με ανησυχία, παρατηρώντας την έκφραση του φίλου της.

"Όχι, δηλαδή ναι, βασικά όχι ακριβώς," απάντησε, σκεπτικός. "Είναι μια κατάσταση που με απασχολεί, αλλά δεν είναι κάτι που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω."

"Καλε εσυ εχεις χασει τα λογια σου! Αυτο δεν συμβαινει ποτε! Τι ειναι; Φοβασαι οτι θα σε φαει κανενα φορεμα;"

"Θα σου πω αλλα ετσι και με κοροιδεψεις θα σταματησω να φευγω απο τον δρομο μου για να σε παιρνω τα πρωινα."

"Το υποσχομαι."

Ετσι, γεμιζοντας δυο κολωνατα ποτηρια με το λευκο κρασι, καθησανε στον καναπε και εκεινος της διηγηθηκε οσα συνεβησαν. Την ντροπη που  ενιωσε και την ενταση που υπηρχε οταν εκεινη βρισκοταν διπλα του. 

"Βρε Δημήτρη," είπε με ήρεμο αλλά αυστηρό τόνο, "δεν μπορείς να δείχνεις την κυνική πλευρά σου και στους αγνώστους. Δεν σε γνωρίζουν όπως εγώ, και υπάρχει κίνδυνος να παρεξηγηθείς."

"Δεν με ενδιαφερει αν θα με παρεξηγησουν."

"Το ξερω οτι δεν σε ενδιαφερει αλλα πολλες φορες μπορει να μπλεξεις ασχημα. Μπορει ακομη και να σε δειρουν! Προσπαθησε να δειχνεις λιγη στοιχειωδη ευγενεια και κατανοηση..Τι σου εφταιγε το κοριτσακι; Σε καθε περιπτωση, η συμπεριφορα σου δεν βγαζει κανενα απολυτως νοημα. Αρχικα δεν ξερουμε αν η επειδιξη στην οποια αναφερεται ειναι αυτη. Επιπλεον, θα επρεπε να θελεις να ισχυει αυτο ωστε να εξιλεωθεις. Θα περασουμε απο τον φουρνο να της αγορασουμε οσα muffin μαλτιτολης υπαρχουν και θα της τα κανεις δωρο ως συγγνωμη. Κανονες βασικης συμπεριφορας 1.0 με την Λενα Μπογιατζη." 

Η ιδέα της δεν ήταν κακή, αλλά όσο κι αν δεν του έλειπε η αυτοπεποίθηση, αυτή από μόνη της δεν ήταν αρκετή για να αντισταθμίσει τον αντικοινωνικό του χαρακτήρα. Ήξερε καλά ότι η παρουσία του σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις είχε συνήθως το ίδιο αποτέλεσμα: να κοιτάζει το ρολόι του κάθε πέντε λεπτά, αναζητώντας την πρώτη ευκαιρία για να φύγει. Και αν τον έπιανε και κανένα από αυτά τα υποχρεωτικά, "φιλικά" small talk, τότε σίγουρα η βραδιά θα του φαινόταν ατελείωτη.

"Και με τη Φλωρα τι θα γινει;"

"Δεν την ταΐζεις από το κινητό μέσω εφαρμογής;" τον ρώτησε χαμογελώντας πειρακτικά.

"Είναι που είμαι και τεχνολογικά προηγμένος..." απάντησε εκείνος ειρωνικά, ανοίγοντας ένα συρτάρι για να βρει τις λιχουδιές της γάτας. "Αλλά, ξέρεις, η Φλώρα έχει κι αυτή τις απαιτήσεις της. Θέλει προσωπική φροντίδα, όχι απλώς ένα πάτημα κουμπιού"

Η φίλη του γέλασε. "Ναι, γιατί αν της έλειπε τίποτα, θα σου το κρατούσε μανιάτικο για μέρες! Στο κάτω κάτω, το να ταΐσεις τη γάτα είναι από τις λίγες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις που μπορείς να αντέξεις"

Χωρις περιθωρια για αλλες ενστασεις, αλλαξε γρηγορα σε ενα μπλε παντελονι με ασορτι σακακι, συνδυαζοντας τα με ενα ροζ πουκαμισο. Φορεσε ξανα τους φακους επαφης του, φιλησε δυνατα την Φλωρα και οι δυο φιλοι κλεινοντας τη πορτα πισω τους ξεκινησαν το περπατημα προς τον φουρνο. Ευτυχως ειχε προηγηθει αλλαγη βαρδιας  και μια πιο εξυπηρετικη κοπελα τους εβαλε σε ενα κουτι εξι φρεσκοψημενα muffin που εκαναν τη καρδια του να ραγιζει μοναχα που τα μυριζε. Κανοντας μια δευτερη σταση σε ενα ανθοπωλειο, αγορασαν για την Νασια που τη μορφη της ακομη δεν αναγνωριζε ο Δημητρης ενα μπουκετο τουλιπες και απο το Μοναστηράκι πηραν μετρο μεχρι το Συνταγμα.

Φτανοντας στο Ζαπειο εντυπωσιασμενοι απο τη διακοσμηση και τον φωτισμο δωσανε τις προσκλησεις τους και ψαξανε για την φωτογραφο. Η Λενα, με τις αξιοθαυμαστες ικανοτητες της καταφερε να την εντοπισει αμεσως στο πληθος και τραβωντας τον απο το χερι, βρεθηκαν διπλα της. Μοναχα οταν εκεινη ανεφερε οτι βρισκεται σε μια ομαδα οπου πηγαινουν εξορμησεις τα σαββατοκυριακα εξω απο την Αττικη μπορεσε να θυμηθει ποια ειναι και που την γνωρισαν. 

Λιγο πριν την εναρξη, τους οδηγησε στις θεσεις τους και τους υποσχεθηκε πως θα συναντιοντουσαν ξανα στον μπουφε. Προσπαθησε να διακρινει τη μορφη της μυστηριωδους κοπελας ομως επειδη αμελουσε να επισκεφτει τον οφθαλμιατρο τοσο καιρο, χωρις αποτελεσμα. 

Η επίδειξη ξεκινησε, και τα μοντέλα εμφανίζονται φορώντας δημιουργίες των φοιτητων που συνδυαζαν το αρχαίο ελληνικό ύφος με σύγχρονες τάσεις εφοσον το θεμα της βραδιας ηταν "Η Αναγεννηση Της Αρχαιας Ελλαδας". Τα φορέματα ηταν εμπνευσμένα από χιτώνες, πέπλα και χλαμύδες, αλλά αποδίδονταν με μοντέρνες γραμμές και πολυτελή υφάσματα. Δραματικές πιέτες, μεταξωτά υφάσματα που ερεαν σαν αρχαιοελληνικά γλυπτά, χρυσοί τόνοι και χρυσοποίκιλτα σχέδια κοσμούσαν τις δημιουργίες.

Το σκηνικό ήταν απλό αλλά εκλεπτυσμένο, με μαρμάρινα αγάλματα που παρέπεμπαν στον κλασικισμό και στήλες που θύμιζαν τους αρχαίους ναούς. Στο κέντρο της σκηνής, ένας μεγάλος βωμός στολισμένος με λευκά λουλούδια και κλαδιά ελιάς απέδιδε φόρο τιμής στην αρχαία κληρονομιά. Τα μοντέλα περπατούσαν με χάρη ανάμεσα στις στήλες, ενώ οι θεατές παρακολουθούσαν με δέος τη σύνδεση της αρχαιότητας με τη σύγχρονη μόδα.

Η αίθουσα ήταν γεμάτη με καλεσμένους από τον κόσμο της τέχνης, της πολιτικής και της επιχειρηματικότητας, όλοι εντυπωσιασμένοι από τη δημιουργικότητα και την ποιότητα της επίδειξης. Ο Δημήτρης παρατηρούσε τις λεπτομέρειες, θαυμάζοντας το πώς οι σχεδιαστές είχαν καταφέρει να αναδείξουν τη διαχρονικότητα της ελληνικής κληρονομιάς σε σύγχρονα ρούχα.

Στο τέλος της εκδήλωσης, αφού η διευθύντρια του κολλεγίου είχε ολοκληρώσει την ομιλία της, ο Δημήτρης την είδε να στέκεται στην πρώτη σειρά. Από εκείνη τη θέση, η κοπέλα χειροκροτούσε με ενθουσιασμό όχι μόνο για το δικό της έργο αλλά και για τα επιτεύγματα των συμφοιτητών της. Η χαρά και η περηφάνια της ήταν φανερές, καθώς η απλότητα της χειρονομίας της αποτύπωνε την αίσθηση της συνεργασίας και της ομαδικότητας που είχε επιτευχθεί κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Ήταν προφανές ότι πίσω από την επιτυχία της επίδειξης βρισκόταν μια καλά οργανωμένη και αλληλοϋποστηρικτική προσπάθεια.

Τοτε αποφασισε πως θα της μιλουσε. Το διαλειμμα τριων χρονων απο τις ερωτικες συναναστροφες ειχε ολοκληρωθει. Ηταν ετοιμος να προχωρησει. 

Όταν σηκώθηκε, ευθυγράμμισε το σακάκι του με επιμέλεια, καθάρισε τον λαιμό του και, ψιθυρίζοντας στη συνοδό του ότι θα επιστρέψει σύντομα, κατευθύνθηκε προς το χώρο της δεξίωσης.

Περιμενε την καταλληλη στιγμη. Οταν εκεινη αρπαξε ενα ποτηρι κρασι απο μελος του catering και προτου προλαβει να συναντησει καποιο συναδελφο της, σταθηκε αμηχανα μπροστα της.

"Γεια."

"Τι κανεις εσυ εδω;"

"Εγω..Να..Εμ..Αυτο ειναι για εσενα."

"Ασε με να φανταστω. Muffin μαλτιτολης;" 

"Εξι ολοκληρα παρακαλω. Δεν αγορασα ουτε ενα για εμενα." 

"Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω", απάντησε με ένα μυστηριώδες χαμόγελο, ανασηκώνοντας ελαφρώς το φρύδι της.

"Αληθεια λεω! Προσπαθω να αποφευγω τα γλυκα, για αυτο και ημουν τοσο επιθετικος το απογευμα. Δεν τρωω συχνα σοκολατα και οταν αποφασιζω να αγορασω το συγκεκριμενο ειμαι αρκετα κατηρτισμενος για το τι επιθυμω."

"Το καταλαβα." 

"Επίσης, ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου. Δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι."

"Μην ανησυχεις, καταλαβαινω. Θα ειχες μια δυσκολη μερα. Ολοι μας εχουμε."

"Για την ακρίβεια, συνέβη το ακριβώς αντίθετο από αυτό που φαντάστηκες. Πήρα μια σημαντική προαγωγή στη δουλειά και ήθελα να το γιορτάσω."

"Α." Απαντησε και γελασε αμηχανα. Έπειτα προσθεσε: "Δηλαδη οταν εισαι λυπημενος πως συμπεριφερεσαι;" 

"Καλυτερα να απαντησει η Λενα αντι για εμενα. Να, ειναι αυτη η κοπελα στο βαθος με το μπλε φορεμα που τρωει τα καναπεδακια με τον σολωμο."

Με το δεξι του χερι εδειξε την φιλη του ενω περασε το αριστερο διακριτικα γυρω απο τη μεση της.

"Η κοπελα σου;"

"Όχι, Θεέ μου, προφανώς και όχι!" αντέτεινε. "Αυτή είναι η Λένα, η καλύτερη μου φίλη και συνάδελφος. Σε εκείνη έκαναν δώρο τις προσκλήσεις για απόψε και μου πρότεινε να έρθουμε. Δεν μπορούσα να πω όχι σε μια τόσο σπάνια ευκαιρία!"

"Τότε πρέπει να την ευχαριστήσω μάλλον, γιατί θα έχανα τόσα muffins!" σχολίασε, προσπαθώντας να αποκρύψει την ανακούφιση της πίσω από ένα χαμόγελο. "Η ζωή χωρίς αυτά τα γλυκίσματα θα ήταν πολύ πιο βαρετή, ειδικά όταν η νύχτα είναι γεμάτη στυλ και δημιουργία."

"Εμ ναι, καποια φορα ισως. Δεν νομιζω να ερθει προς τα εδω τωρα." Απαντησε αμηχανα απομακρυνοντας το χερι του. 

"Κοιτα, χαρηκα πολυ που ηρθες και σε ευχαριστω πολυ για τα γλυκα ομως πρεπει να φυγω, δεν εχω προλαβει να συναντησω ακομη την οικογενεια μου."

Της χαμογελασε πλατια και πριν απομακρυνθει πολυ ετρεξε προς το μερος της. 

"Θελεις να μου δωσεις το τηλεφωνο σου; Θα ηθελα πολυ να βγουμε για εναν καφε, αν ειναι κατι που θελεις κι εσυ φυσικα."

❀⊱┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄⊰❀