Reed en ik lagen samen in het gras op een grote open plek, zonder iets te zeggen. We staarden stilletjes naar de lucht, de grijstinten en kleurverschillen ontcijferend. Ik wenste dat zij een oplossing voor mijn probleem hadden.

Reed verbrak de stilte. "Waarom hou je zoveel van Ronan?" vroeg hij.

Die vraag stelde ik mezelf ook continu. Waarom was ik zo in de wolken van krankzinnige dwaas? Hij was een meesterwerk, maar achter de goddelijke buitenkant, verbleef een dodelijke duivel.

"Hij zal nooit je droomprins worden," vervolgde Reed. "Je verdient beter dan die homofobe zak stront."

Ik glimlachte.

"En weetje?"

"Wat?"

"Ik ben stapelgek op je, Elliot Banks."